Στα 10 ήθελα να γίνω κτηνίατρος, στα 12 το σκυλί μας πέθανε και δε μπορούσα να το διαχειριστώ για αρκετές βδομάδες.

Έτσι, κατάλαβα ότι θα γινόμουν απαίσια κτηνίατρος αφού δεν θα μπορούσα να αντέξω ένα βασικό στοιχείο της δουλειάς, το θάνατο. Αφού παράτησα το όνειρο του κτηνιάτρου, αποφάσισα πως θέλω να γίνω πιλότος – βαθειά γοητευμένη από την ελευθερία που προσφέρουν οι αιθέρες.

Λίγα χρόνια αργότερα, απέρριψα και αυτό το επάγγελμα γιατί η σκέψη του να βρίσκομαι σε μια μικρή καμπίνα με κουμπιά δε μου φαινόταν τελικά τόσο απελευθερωτική. Κάθε εξάμηνο διάλεγα καινούργιο επάγγελμα, αλλά όσο μεγάλωνα και μάθαινα καλύτερα τον εαυτό, τόσο πιο εύκολα τα απέρριπτα. 

H παγίδα των bucket lists μέχρι τα 30

Όταν στα 18 μου έφυγα από το πατρικό μου για να σπουδάσω, έκανα μια λίστα με όσα θα ήθελα να κάνω μέχρι τα 25, ταξίδια σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, Bungee Jumping στον Ισθμό της Κορίνθου, να βάψω τα μαλλιά μου μπλε και άλλα πολλά – που όσο και αν προσπαθήσω δύσκολα θα θυμηθώ. Αθέτησα πολλές από αυτές τις υποσχέσεις στον εαυτό μου και μπορώ με σιγουριά να πω ότι μέχρι τα 25 δεν είχα κάνει ούτε τα μισά. 

Όμως, παράλληλα με τη λίστα αυτή άρχισα να δημιουργώ μια άλλη, μια λίστα με πράγματα που δεν υπήρχαν στην πρώτη, αλλά έμοιαζαν θεμελιώδη και άκρως σημαντικά για τη ζωή και την εξέλιξή μου. Στη δεύτερη αυτή λίστα, άρχισε να σχηματίζεται ένας οδηγός αυτογνωσίας ή ακόμα και επιβίωσης με βάση όλα εκείνα που είχα πετύχει, αλλά και όλα εκείνα που είχα αποτύχει παταγωδώς.

Έτσι, αντί για bungee jumping, ένιωθα πολύ χαρούμενη γιατί είχα καταφέρει να κάνω καινούργιους φίλους που αποδέχονταν τον αυθεντικό εαυτό μου. Αντί να βάψω τα μαλλιά μου μπλε, άρχισα να θεωρώ αρκετά σημαντικό να αγκαλιάσω τη φυσική μου ομορφιά και να μην κάνω πειράματα απλά επειδή ήταν της μόδας.

Σε αυτές τις λίστες έχουμε μια τάση να βάζουμε μετρήσιμα πράγματα, εμπειρίες που μπορούμε μετά να διαγράψουμε με κόκκινο στυλό και να τις θεωρήσουμε ολοκληρωμένες, νούμερα που πιάσαμε και αντικείμενα που αποκτήσαμε. Ωστόσο, αυτό που πολλές φορές λείπει είναι όλα εκείνα τα μη μετρήσιμα αλλά τελείως ουσιαστικά συστατικά μιας ευτυχισμένης ζωής. 

Πολλοί από εμάς θα θέσουν ως στόχο για τη νέα χρονιά να χάσουν κιλά και άλλοι θα θέσουν ως στόχο να αποδεχτούν και να αγαπήσουν το σώμα τους

Σίγουρα, οι πρώτοι είναι πολύ περισσότεροι και δεν τους κατηγορώ, γιατί ακριβώς έχουμε μάθει να ορίζουμε την επιτυχία με μαθηματικούς όρους. Σαν άλλοι λογιστές μετράμε νούμερα, καταγράφουμε κέρδη και βγάζουμε ισολογισμούς.

Συνήθως, στο τέλος του έτους, κάνουμε τον απολογισμό μας, έχασα 5 κιλά, πήρα 100 ευρώ αύξηση, ταξίδεψα σε 3 χώρες. Είναι, όμως, αυτοί αλάνθαστοι δείκτες επιτυχίας; Τι σημασία έχει αν έχασα 5 κιλά αλλά ακόμα δεν νιώθω όμορφα με το σώμα μου, τι να τα κάνω τα 100 ευρώ αν μισώ την δουλειά μου, και ποια η μαγεία του ταξιδιού αν δεν είχα την κατάλληλη διάθεση και παρέα;

Τα περιοδικά, το διαδίκτυο ή ακόμα και δημοφιλή βίντεο στα Social Media σε βομβαρδίζουν με όλα εκείνα που πρέπει να κάνεις για να είσαι πετυχημένος και ευτυχής. “30 πράγματα που πρέπει να κάνεις μέχρι τα 30”, “10 προορισμοί που πρέπει να επισκεφτείς πριν πεθάνεις”, “25 εμπειρίες που πρέπει να ζήσεις πριν γεράσεις” και άλλες πολλές λίστες που οριοθετούν τις επιλογές σου και δημιουργούν προσδοκίες για το τι σημαίνει μια ολοκληρωμένη ζωή.

Τα κοινωνικά ορόσημα

Παράλληλα, η κοινωνία έχει το δικό της τρόπο να κατευθύνει τις αποφάσεις σου και να σε κατατάσσει στους επιτυχημένους ή αποτυχημένους, με βάση συγκεκριμένα ορόσημα. Στα 20 πίστευα ότι μέχρι τα 30 θα έπρεπε να έχω παντρευτεί και να έχω ή να ετοιμάζομαι να κάνω παιδιά, επίσης θα έπρεπε να έχω μια καλή δουλειά, να ντύνομαι σαν άλλη Carrie Bradshaw, και λίγο-πολύ να έχω βάλει ένα φρένο σε οτιδήποτε περιπετειώδες.

Ε, λοιπόν, έχω κλείσει τα 30, δεν έχω σύζυγο, ούτε παιδιά και τις περισσότερες μέρες φοράω τζιν και φόρμες, ενώ ταξίδεψα μόνη μου στο Νεπάλ για 20 μέρες! Κάποιος μπορεί να με θεωρήσει παταγώδη αποτυχία, ίσως και ο εικοσάχρονος εαυτός μου να μην ενέκρινε την τροπή που έχει πάρει η ζωή μου. Αλλά εγώ νιώθω ότι πατάω στα πόδια μου πιο γερά από ποτέ, ενώ παράλληλα νιώθω ευγνώμων που άκουσα τις πραγματικές ανάγκες μου και έκανα τις επιλογές μου βάσει αυτών και όχι βάσει όσων οι άλλοι περίμεναν από μένα.

Την ίδια στιγμή, πιάνω τον εαυτό μου να αναλογίζεται τι συγκινήσεις έχει να μου προσφέρει η ζωή την επόμενη δεκαετία και – γιατί όχι – και τη μεθεπόμενη. Σίγουρα δε θα είμαι η ίδια! Τα φυσικά μου χαρακτηριστικά θα αλλάξουν, η ταυτότητα και η ψυχολογική μου κατάσταση θα είναι διαφορετική, γιατί εξαρτάται από τα πράγματα που θα μου συμβούν ή δε θα μου συμβούν.

Πέρα, όμως, από αυτά που γνωρίζω ή υποπτεύομαι, ήθελα αληθινές μαρτυρίες γυναικών για να μπορώ να πάρω μια μικρή γεύση από το τι μπορεί να μου επιφυλάσσει το μέλλον! Έτσι λοιπόν, ζήτησα από γυναίκες στα 40 και τα 50 να μοιραστούν κάποιες από τις δικές τους εμπειρίες.

Πώς είναι μετά τα 30 και το συμπέρασμα

Όπως μου εκμυστηρεύεται η Ελένη, στα 39 χώρισε από μακροχρόνια σχέση και πλέον είναι έγκυος στα 45, ενώ συνεχίζει: “Νιώθω ότι το μάθημα είναι πως δεν πρέπει να παίρνουμε τη ζωή σαν δεδομένο και να βρίσκουμε τη δύναμη να αλλάζουμε, ανεξάρτητα από τα κοινωνικά στερεότυπα.” Αντίστοιχα, η Νεφέλη υποστηρίζει ότι στα 40 κατάλαβε πως δε χρειάζεται να έχεις καμία προσδοκία από τους άλλους, ενώ δηλώνει πως αν κάνεις πράγματα που συμβαδίζουν με την ηθική σου, πάντα θα κοιμάσαι ήσυχη το βράδυ!

Η Κατερίνα αντίστοιχα περιγράφει ότι η ζωή της ξεκίνησε ουσιαστικά στα 39, αφού πήρε διαζύγιο και αποφάσισε να βρει μια δουλειά που τη γεμίζει.  Η Γεωργία μετά από ένα εγκεφαλικό στα 41 της, αποφάσισε να κάνει το ταξίδι που πάντα ήθελε στην Ισλανδία και πλέον το μόνο που θέλει, είναι να χαίρεται την ζωή. 

Τέλος, κρατάω την ιστορία της Έλλης που μέχρι τα 16 έπαιζε βόλεϊ σε επαρχιακή ομάδα, αλλά για διάφορους λόγους σταμάτησε το άθλημα που αγαπούσε. Τελικά, όμως, όπως μοιράστηκε μαζί μου, η ζωή βρήκε τον τρόπο να κλείσει έναν κύκλο που τόσα χρόνια έμενε ανοιχτός.

“Στα 40 μου βρέθηκα μόνιμα πια στην επαρχία και αποφάσισα να συμμετέχω στην ομάδα του χωριού των γυναικών. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, παίζουμε το πρώτο μας επίσημο φιλικό με γειτονική επαρχιακή ομάδα. Μια χούφτα γυναίκες άνω των 40 με πείσμα, δύναμη και θέληση, όλες με παιδιά και υποχρεώσεις αλλά που ποτέ δεν εγκατέλειψαν τελικά το όνειρο τους – όσο μικρό ή μεγάλο κι αν ήταν αυτό, γιατί η ηλικία είναι απλά ένας αριθμός”.

Το συμπέρασμα που έβγαλα από αυτές και πολλές ακόμα εμπειρίες γυναικών είναι αναμενόμενο και χιλιοειπωμένο 

Η ζωή δεν έρχεται ποτέ όπως την περιμένεις, βρίσκει τρόπους να σε βγάλει από την πορεία σου άλλες φορές για καλό και άλλες για καλό. Αυτό, όμως, που κρατάω είναι ότι δεν έχει σημασία πόσα κουτάκια τσέκαρες στη λίστα των στόχων σου, αλλά πως στην αποτυχία βρήκες τη θέληση να συνεχίσεις και ότι από τα προβλήματα δημιούργησες ευκαιρίες. 

Ωστόσο, για να μην παρεξηγηθώ, πρέπει να βάζουμε στόχους και πρέπει να δίνουμε υποσχέσεις στον εαυτό μας. Μια υπόσχεση είναι ένας τρόπος να ορίσεις ένα αβέβαιο μέλλον. Χωρίς υποσχέσεις θα βαδίζαμε σε μια υπαρξιακή άβυσσο χωρίς ουσία και χωρίς σκοπό, με αποτέλεσμα τελικά να χαθούμε. Όμως, είτε επειδή το κόστος της εκπλήρωσης είναι πολύ υψηλό, είτε γιατί στην πορεία αναθεωρήσαμε, έχουμε κάθε δικαίωμα να αθετήσουμε τις υποσχέσεις που δώσαμε στον εαυτό μας.

Το να εκπληρώνουμε όλους τους στόχους που θέσαμε στο παρελθόν άνευ όρων μέχρι τα 30, μπορεί να είναι καταστροφικό. Η δυνατότητα να πηγαίνουμε μπροστά – ακόμα και αν χάνουμε πολλές φορές το δρόμο μας – σηματοδοτεί για μένα την πραγματική επιτυχία.

*Τα ονόματα που χρησιμοποιήθηκαν δεν είναι τα πραγματικά για λόγους ανωνυμίας.

TAGS:#SOCIETY
Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα