Έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 75 ετών, ο Δάνης Κατρανίδης. Για πολλούς ήταν ένας ακόμα ηθοποιός, για άλλους ήταν ένα μάθημα ζωής.
Αγαπούσε τη θάλασσα –ίσως περισσότερο και από το θέατρο. Τον ηρεμούσε. Τον γαλήνευε. Έχασε τη μάνα του πριν καν γίνει 20 χρονών και τον πατέρα του λίγα χρόνια αργότερα. Ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος που ήθελε να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια νωρίς. Δεν τον εμπόδισαν ποτέ να γίνει ηθοποιός, ενώ δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη σχέση με το θέατρο. Ήταν απλοί άνθρωποι. Δεν πρόλαβαν να τον θαυμάσουν και εκείνος δεν πρόλαβε χαρεί τον θαυμασμό και την φιλοφρόνηση των γονιών του για τη δουλειά του.
Εμφανίστηκε στην τηλεόραση από τον πρώτο χρόνο των σπουδών του. Αντιλαμβανόμενος το ταλέντο του, ένας από τους καθηγητές του τον πρότεινε για συνεργασία με την ΕΡΤ. Αποφοίτησε από τη σχολή του Γιώργου Θεοδοσιάδη το 1971 και ξεκίνησε να συνεργάζεται αμέσως με το Εθνικό Θέατρο. Εκεί γνωρίστηκε και με τη Μίρκα Παπακωνσταντίνου, τη φίλη του, τη γυναίκα του, τον άνθρωπο της ζωής του. Έμεινε στο Εθνικό μέχρι το 1978. Πρωταγωνίστησε σε σημαντικούς ρόλους με σπουδαίους καλλιτέχνες. Η ζωή του αλλάζει όταν μπαίνει άξαφνα σ’ αυτήν η Αλίκη. Του προτείνει τον ρόλο του κομπέρ στο Καμπαρέ, ένας ρόλος και μια παράσταση που θα γράψει ιστορία.
Πολλοί είναι εκείνοι που ακόμα θυμούνται αυτό τον ρόλο. Τη φωνή του, την παρουσία του, το ταλέντο του. Συνεργάστηκε ξανά με την Αλίκη και στο θέατρο και στο σινεμά. Το «Νυφικό Κρεβάτι» τους, «Η Κατάσκοπος Νέλλη» τους, το «Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα». Και μετά ήρθαν άλλα. Ήρθε η «Αστροφεγγιά», οι «Μυστικοί Αρραβώνες», η «Γαλήνη». Έπειτα, ακολούθησαν: «Ο Μεγάλος Θυμός», «Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα» η «Βέρα στο Δεξί» και «Τα Μυστικά της Εδέμ». Αυτές οι δύο τελευταίες σειρές αποτέλεσαν, ενδεχομένως, αφορμή για τους νεότερους ώστε να γνωρίσουν τον Δάνη Κατρανίδη.
Τον είχα δει ξανά, πριν την «Βέρα στο δεξί» στις ταινίες του με την Αλίκη
Τον πρόσεξα από τότε. Μου είχε κάνει εντύπωση η ευγενική ομορφιά του. Μετά τον ξέχασα. Τον θυμήθηκα ξανά στη «Βέρα στο Δεξί». Αν και έκανε τον κακό, τον πολύ κακό, δεν μπορούσες να τον αντιπαθήσεις. Ήταν ευγενής ακόμα και τότε. Τα «Μυστικά της Εδέμ», όμως, στάθηκαν η αφορμή για μένα, και για άλλα παιδιά της ηλικίας μου, να γίνουμε ίσως λίγο καλύτεροι άνθρωποι μέσα από τα λόγια και τις πράξεις του ρόλου του, τις «σωστές» και τις «λάθος».
Ήταν ο μεγαλοδικηγόρος Πέτρος Ρούσσος. Ο «πατέρας» της παρέας της «φεγγαρόπετρας», το ίνδαλμα για κάποιους και ο σωτήρας για κάποιους άλλους. Την ίδια στιγμή, όμως, μέσα από τα λόγια του, ήταν και ο δικός μας πατέρας. Εκείνος που ήθελες να σε συμβουλεύσει, εκείνος που θα σε ταρακουνήσει, εκείνος που θα σε αγαπήσει. Κάποιες φορές με λάθος τρόπο, αλλά πάντα με γνώμονα τη δική σου ευτυχία. Ακόμα θυμάμαι λόγια του: «Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, κάποιοι μπορούν να τον κάνουν απλώς ομορφότερο».
Αγαπούσε πολύ τους νέους ανθρώπους. Ήθελε πάντοτε να συνεργάζεται με νέους. Να μαθαίνει από αυτούς, να μοιράζεται μ’ αυτούς. Πίστευε μέχρι την τελευταία στιγμή ότι στο θέατρο τίποτα και κανείς δεν είναι δεδομένο. Προσπαθείς και μάχεσαι κάθε μέρα. Σε κάθε παράσταση, σε κάθε γύρισμα, για καθετί που κάνεις.
Συνεργάστηκε από νωρίς με τους μεγάλους: Την Αλίκη και την Κάτια
Στάθηκε δίπλα σε ηθοποιούς που τους φέρθηκαν άδικα και βίαια. «Τιμώρησε» ανθρώπους που έδειξαν ασέβεια. Από χθες, πλήθος κόσμου γράφει κάτω από βίντεο παλιών του συνεντεύξεων πόσο υπέροχος άνθρωπος ήταν. Άνθρωποι όλων των ηλικιών μιλούν για το ήθος, το ταλέντο του, την αρτιότητα του χαρακτήρα του. Λένε ότι χάσαμε έναν λίθο της πολιτιστικής μας ταυτότητας. Πλήθος συναδέλφων του έγραψαν για εκείνον. Όλοι μίλησαν για έναν υπέροχο άνθρωπο. Για έναν άνθρωπο που χάσαμε νωρίς και που είχε ακόμα να δώσει πολλά.
Αντίο κ. Κατρανίδη. Σας ευχαριστώ πολύ για όλα όσα μου μάθατε. Όλες τις ώρες που μου κρατήσατε συντροφιά, όλες τις φορές που δώσατε απαντήσεις σε ερωτήματα που δεν ξέρατε ότι είχα, όλες τις φορές που άθελά σας, υιοθετήσατε για λίγο τον ρόλο του πατέρα του. Σας υπόσχομαι ότι δεν θα ξεχάσω ποτέ τα λόγια σας και πως πάντα θα προσπαθώ να γίνω ο άνθρωπος που θαυμάσατε στον Λουκά των «Μυστικών της Εδέμ».
Χθες, έκλαψα πολύ. Ίσως περισσότερο από αυτό που θα περίμενε κανείς για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ. Για έναν απλό ηθοποιό. Για κάποιους, όμως, ο Δάνης Κατρανίδης ήταν κάτι περισσότερο από ένας απλός ηθοποιός. Ήταν ώρες που κράτησε συντροφιά σε ανθρώπους που έμειναν ή ένιωθαν μόνοι, στιγμές που μοιράστηκαν μαζί του ακόμα και αν αυτός δεν το ήξερε, λόγια που θα θυμόμαστε για πάντα.
Αντίο.