(Αποτυχημένες) σχέσεις – Με… ή χωρίς… είμαστε ολόκληρες υπάρξεις
Στην τέχνη της ζωής, για τους ανθρώπους τα δύο πιο δύσκολα «μαθήματα», μαθήματα «αλυσίδες» μοιάζει να είναι το πώς θα αγαπήσουμε τον εαυτό μας, αλλά και τους άλλους. Έτσι, άλλοι επενδύουμε περισσότερο στο ένα ή αφοσιωνόμαστε περισσότερο στο άλλο, δίνοντας βαρύτητα, συχνά, στην αγάπη που δείχνουμε προς τον εαυτό μας στην ευτυχία της σχέσης.
Ίσως γιατί όλοι μας έχουν μάθει πως πρέπει να βρούμε “το άλλο μας μισό”. Άρα τι; Δεν είμαστε και μόνοι μας μοναδικές, αυτόφωτες υπάρξεις; Ίσως πάλι, κάποια στιγμή μέσα από τις εμπειρίες που συλλέξαμε και ακούσαμε, νιώσαμε ότι δεν μπορούμε να αγαπηθούμε, ότι κάτι πάει λάθος μ’ εμάς.
Κάπως έτσι, πιανόμαστε “στην παγίδα” του τέλειου συντρόφου. Είτε προσπαθώντας να γίνουμε εμείς οι τέλειοι σύντροφοι, αφήνοντας πίσω τις ανάγκες μας, είτε περιμένοντας από τον άλλο να γίνει το ο τέλειος σύντροφος, καλύπτοντας τα θέλω μας και καλύπτοντας τις όποιες ανασφάλειες μας. Πέρα, λοιπόν, των μη ρεαλιστικών προσδοκιών που καλλιεργούνται, κινδυνεύουμε να ξεχάσουμε τι είναι εκείνο που κάνει την καρδιά μας να χοροπηδάει από χαρά.
Με αγαπώ, σημαίνει…
Όλα αυτά, δεν είναι μια εγωιστική πράξη. Αγαπώντας τον εαυτό μας, αντιλαμβανόμαστε ότι οι σχέσεις είναι ισότιμες, ότι αξίζει να μας συγχωρούμε, να μας αγαπάμε και να μας φροντίζουμε.
Θυμίσου ότι: Η μοναδικότητα του ατόμου δεν στηρίζεται στην τελειότητα, αλλά στην ικανότητά του να θέτει όρια, να εμπιστεύεται την αλήθεια του, να του επιτρέπει να είναι ολόκληρο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία, μπορούμε να διατηρούμε την αυτονομία μας, ακόμα και αν είμαστε σε σχέση. Ακόμη, μπορούμε να κοιτάξουμε κατάματα τις πλευρές μας και να νιώσουμε άνετα μαζί τους, χωρίς να σκεφτόμαστε αν θα «χωρέσουμε» ή αν θα «χωρέσει» ο άλλος.
Self-love in action: Practice makes perfect
Δέξου την πραγματικότητά σου
Το να αγαπάμε όσα μας συμβαίνουν δεν είναι αναγκαίο για να μπορούμε να μας αγκαλιάσουμε. Ωστόσο, ας προσπαθήσουμε να το αναγνωρίσουμε. Η λέξη κλειδί εδώ είναι: ΑΠΟΔΟΧΗ. Πώς από το: «Δεν θα έπρεπε να είχε συμβεί αυτό», μπορεί το μυαλό μας να μετακινηθεί σε μια πιο ανακουφιστική θέση όπως το: «Αυτή είναι η πραγματικότητά μου».
Να θυμάσαι: Με αγαπώ δεν σημαίνει ότι δεν απογοητεύομαι, δεν στεναχωριέμαι, δεν θυμώνω ή δεν ζηλεύω. Αυτή η εικόνα που ενισχύεται μέσα από τα social media μοιάζει περισσότερο με μια μάσκα αυτού που ονομάζουμε «θετική τοξικότητα».
Προσπαθούμε να φτιάξουμε ένα αφήγημα όσο το δυνατόν πιο τρυφερό προς τον εαυτό μας
Πώς θα γίνει αυτό; Εδώ είναι να θυμηθούμε την πολύτιμη βοήθεια των ειδικών ψυχικής υγείας. Πώς θα φτάσουμε στην αποδοχή, εάν διατηρούμε έναν άκρως τιμωρητικό εσωτερικό κριτή; Αφήνω εδώ τα λόγια της Dr. Solomon:
“Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τους τρόπους με τους οποίους πληγωθήκαμε ή παραμεληθήκαμε από τους φροντιστές/γονείς μας όταν ήμασταν παιδιά. Αλλά είναι δική μας ευθύνη, ως ενήλικες, να προσαρμόσουμε τις στρατηγικές διαχείρισης που αναπτύξαμε για να αντιμετωπίσουμε αυτό τον πόνο.”
Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι συνήθως αυτό που μας κάνει να υποφέρουμε μοιάζει με ένα βέλος δύο κατευθύνσεων: Η μία αφορά το γεγονός που μας πλήγωσε και η άλλη σχετίζεται με το πώς μιλάμε εμείς στον εαυτό μας γι’ αυτό που συνέβη. Μίλα, λοιπόν, σε σένα με ευγένεια, με τρυφερότητα. Απόφυγε να γίνεις ο “bully” του εαυτού σου. Μια αρχή είναι να γράψεις ένα γράμμα σε σένα με όλα εκείνα που έχεις καταφέρει, με όσα γλυκά λόγια θα ήθελες να ακούσεις για αυτό που είσαι. Από εσένα για εσένα! Ακόμα μια ιδέα, είναι κάθε μέρα να γράφεις 2-3 προτάσεις που θα μιλούν για κάτι που σου αρέσει στον εαυτό σου.
Θέσε ασφαλή όρια στις σχέσεις σου
Τα όρια ισοδυναμούν με τη φροντίδα προς τον εαυτό μας. Τα όρια είναι ένας από τους πιο άμεσους τρόπους ώστε να σε αγαπήσεις. Μην απαντήσεις στο τηλέφωνο αμέσως μετά τη δουλειά, αναζήτησε σχέσεις (φιλικές, επαγγελματικές, σεξουαλικές) που ενισχύουν την αίσθηση της ασφάλειας, της άνεσης, της απόλαυσης και της επικοινωνίας.
Y.Γ.: Πριν διαβάσεις το επόμενο άρθρο του περιοδικού μας, δοκίμασε να σε αγκαλιάσεις, για 2-3 λεπτά. Προσπάθησε να ανοίξεις όλους τους αισθητηριακούς σου πόρους. Αφουγκράσου. Είσαι το πιο πολύτιμο σου δώρο.
Γράφει η Μαρία Μαθιουδάκη (Ψυχολόγος και Ειδικευόμενη στη Συστημική ψυχολογία)