Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φιλίας, η Ήρα Κατσούδα, ο Νίκος Ντάσης, ο Στέργιος Χατζηκυριακίδης, η Idra Kayne και η Χρύσα Διαμαντοπούλου μας μιλούν για τους φίλους και τις φίλες της ζωής τους.
Τηλέφωνο:
-Tάνια, εσύ που είσαι πολυταξιδεμένη ξέρεις πώς ανοίγουν τις καρύδες;
– Πιάσε την κοιλιά και τράβα προς τα έξω.
– Μα είναι σκληρή. Πώς να την τραβήξω;
– Με τα χέρια. Τι πώς;
-Από πού;
– Από την κοιλιά ρε σου είπα. Με τρολάρεις;
(ψάχνω να βρω κοιλιά καρύδας)
– Τάνια, δεν καταλαβαίνω.
– Παιδί μου, δεν έχεις ξαναφάει γαρίδα;
– ……..
Αυτός είναι ένας χαρακτηριστικός διάλογος με τη φίλη μου την Τάνια και τον επέλεξα ως εισαγωγή σε ένα άρθρο αφιερωμένο στη φιλία με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Φιλίας που είναι σήμερα (γιέι!), γιατί προσωπικά το πρώτο που θέλω να μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι τις φίλες μου και τους φίλους μου είναι τα γέλια που κάνουμε μαζί.
Ξέρω, βέβαια, ότι φιλία σημαίνει εκτός από γέλια μοίρασμα των δύσκολων στιγμών, υποστήριξη, αγάπη και αγκαλιά και στις μεγάλες μας μαυρίλες. Γι’ αυτά τα πιο σοβαρά παραθέτω τους εξαιρετικούς στίχους της ποιήτριας Δανάης Σιώζου που γενναιόδωρα μοιράστηκε μαζί μας:
«την αγαπάω περισσότερο κι από το χιόνι, και όταν την βλέπω
είναι σαν κάποιος να μου βάζει κομπρέσα ενώ ψήνομαι στον πυρετό.
Όταν την κοιτάζω τα μάτια της γίνονται χοάνες
που μέσα τους εξαφανίζομαι.
Λέω: αγαπώ τη ζωή και μισώ το θάνατο
και το τελευταίο πράγμα που ακούω στον τηλεφωνητή
είναι η φωνή της να μου λέει:
σήκωσε το γαμωτηλέφωνο.»
(Ποίημα για την καλύτερη μου φίλη, από τη συλλογή Ενδεχόμενα Τοπία, εκδόσεις Αντίποδες, 2021).
Ακολουθούν πέντε αφηγήσεις –άλλες αστείες, άλλες συγκινητικές, όλες με τον τρόπο τους τρυφερές– για τη φιλία από την stand up comedian Ήρα Κατσούδα, τον ηθοποιό Νίκο Ντάση, τον συγγραφέα Στέργιο Χατζηκυριακίδη, την τραγουδίστρια-ηθοποιό Idra Kayne και την ηθοποιό Χρύσα Διαμαντοπούλου.
Στην φιλία της Ήρας Κατσούδα με την Τεό (δεν) χωρούν οπαδικά
Στην ζωή μου στάθηκα τυχερή και έχω πολύ καλούς φίλους και φίλες. Ξέρεις, τους αληθινούς φίλους αυτούς που σε κράζουν και δεν σου γλείφουν τα αυτιά. Αλλά επειδή δεν κάνουμε TEDx για την αληθινή φιλία, θα μοιραστώ μια ιστορία με την φίλη μου την Τεό. Με την Τεό είμαστε φίλες από φοιτήτριες. Είναι από τους πιο έξυπνους και αστείους ανθρώπους που ξέρω αλλά παράλληλα ανά φάσεις είναι και τέρμα αψυχολόγητη. Πνευματώδης, καλοπροαίρετη, κυκλοθυμική και ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΑΡΗΣ. Βλέπει τις εκπομπές, ακούει αθλητικό ραδιόφωνο, μπαίνει τσακώνεται στο Gazzetta και σχολιάζει με ψευδώνυμο (Chris ή Τζακ). Εγώ, από την άλλη, με την μπάλα έχω όση σχέση μπορεί να έχει και η Χαρά Βέρα με την Metal. Ακριβώς, καμία. Η Τεό, τώρα, τόσα χρόνια μάλλον δεν μπορεί να αποδεχθεί κάπως ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι η φάση μου, οπότε και προσπαθεί να με κάνει οπαδό.
Πρώτη φορά που πήγα στην ζωή μου σε γήπεδο, ήταν μαζί της και μάλιστα με περίμενε έξω από το γήπεδο με σακούλα που μου είχε πάρει κασκόλ της ομάδας για να με ντύσει ΑΡΗΣ, ενώ όσο ήμασταν στο γήπεδο μου έλεγε: «Μην χαζεύεις! Τα μάτια στο παιχνίδι!»
Για να καταλάβεις, κάποια στιγμή στην πρώτη καραντίνα μου ζήτησαν μια συνέντευξη από το yellow radio –το ιντερνετικό ραδιόφωνο των οπαδών του Άρη, ειλικρινά δεν θυμάμαι καν για ποιο λόγο και σε ποιο πλαίσιο, αλλά καραντίνα είσαι όλοι κάναμε αψυχολόγητα πράγματα. Της το λέω ότι θα δώσω συνέντευξη και το χάνει. Μου λέει, «όση ώρα θα μιλάς θα έχεις ανοιχτό μπροστά σου το τσατ να λες και να ρωτάς ό,τι θα σου γράφω». Της λέω, «ρε συ δεν θα μιλήσουμε για αθλητικά, ΔΕΝ ΞΕΡΩ αθλητικά», αυτή ανένδοτη ότι πρέπει να είμαι μπροστά στο τσατ.
Δεν διανοείσαι. Μπήκε σε τάντρουμ. Έστελνε συνεχώς, δεν προλάβαινα να της απαντήσω και εννοείται δεν μπορούσα καν να διαβάσω τι έγραφε, κι ενώ προσπαθούσα να μην με πιάσει νευρικό η Τεό συνέχιζε να βομβαρδίζει. Και επειδή τα λόγια είναι λίγα για όλο αυτό, παραθέτω μικρό απόσπασμα από το ιντερνετικό τουρέτ.
Και όλο αυτό ήταν ο πρόλογος για να έχετε την γενική εικόνα και να καταλήξω στο εξής: Φέτος τον Ιούνιο στα γενέθλιά μου, με παίρνει για χρόνια πολλά και μου λέει ότι στις 2 με 3 το μεσημέρι πρέπει να είμαι σπίτι γιατί θα έρθει το δώρο μου. Φτάνει η ώρα, χτυπάει το κουδούνι, ανεβαίνει το delivery και φέρνει κουτί ζαχαροπλαστείου. Σκέφτομαι «Α! την γλυκούλα, μου έστειλε τούρτα».
Ανοίγω το κουτί και μέσα έχει τούρτα-μπάλα της ΑΕΚ.
Την παίρνω τηλέφωνο και μου λέει: «Δεν είναι γαμάτο;»
Της λέω: «Είναι μπάλα της ΑΕΚ….»
Μου λέει: «Ναι…»
Της λέω: «Ναι…δεν είναι του ΑΡΗ, είναι της ΑΕΚ»
Και κάνει fatality, λέγοντας: «Ναι ρε αφού είπαμε ότι θα είσαι ΑΕΚ…»
Δεν έχουμε πει κάτι τέτοιο ή δεν το θυμάμαι, αλλά δεν πήγα κόντρα. Ίσως να σκέφτηκε ότι ήταν τέλειο γιατί είναι το πιο καμένο δώρο που θα μπορούσα να πάρω, που ισχύει 100% γιατί με έπιανε νευρικό κάθε φορά που άνοιγα το ψυγείο και έβλεπα την τούρτα-υπερπαραγωγή που θα ζήλευε κάθε ΑΕΚτζής. Ή μπορεί και να αποφάσισε μόνη της να είμαι έστω μια άλλη ομάδα κι ας μην είμαι ΑΡΗΣ, αρκεί να γίνω οπαδός κάπου και αυτό το «κάπου» να φοράει κιτρινόμαυρα. Δεν μπορώ, την αγαπώ.
Ο Νίκος Ντάσης οφείλει στους φίλους και τις φίλες του τις πιο απενοχοποιημένα γελοίες και συγκινητικές στιγμές της ζωής του
Φορέσαμε όλοι τα καλά μας και βγήκαμε στο μπαλκόνι να γιορτάσουμε τα γενέθλιά μου. Φάγαμε, ήπιαμε, φάγαμε και ξαναφαγαμε, ήπιαμε, ήπιαμε, ήπιαμε ξανά. Ήμασταν όλοι στο μπαλκόνι της Κυψέλης, που περιμένει κάθε καλοκαίρι να μεταμορφωθεί σε πίνακα συναντήσεων με φόντο το ροζ ηλιοβασίλεμα και τα γιγάντια φυτά των ρετιρέ. Μιλήσαμε και ξαναμιλήσαμε, μιλήσαμε ενήλικα, γελάσαμε ενήλικα, εν όψει του νέου έτους σοφίας που διεβαινα ώρα την ώρα. Κάπου μετα τις τρεις, εξοντωμένοι απ’ τον μπουφέ και τα σπιτικά μοχίτο, κάποιος είπε: «Να παίξουμε σκοτεινό δωμάτιο».
Credits: Raf Souliotis
Αυτόματα οργανώθηκε ολόκληρο το σπίτι σε παιδική χαρά, γελώντας κλείστηκαν παντζούρια και παράθυρα, έσβησαν όλες οι λάμπες, συντονιστήκαμε μεταφυσικά στην μεγαλύτερη κουλαμάρα. Ήταν Ιούνιος, οι πρώτοι καύσωνες είχαν ξεκινήσει. Γίναμε μούσκεμα. Παίξαμε σαν παιδιά. Ιδρωμένοι κυνηγούσαμε ο ένας τον άλλον μέσα στο δυάρι της Κυψέλης για μια ώρα, με κεριά και φακούς για να μην γκρεμοτσακιστούμε στα έπιπλα. Το σπίτι έγινε παιδότοπος, φωνές και γέλια, προσπάθεια για να βρεθεί η κατάλληλη κρυψώνα, μερικοί που έκλεβαν, άλλοι απόλυτα αφοσιωμένοι στη νίκη. Θυμάμαι αυτό το σκοτεινό δωμάτιο ως μια απ’ τις πιο αστείες, ελεύθερες, παιδικές, απενοχοποιημένα γελοίες και συγκινητικές στιγμές της ζωής μου· την οφείλω στη Μαρία, την Κλέλια, τον Κριστόφ, τον Σπύρο, την Αιμιλία και τον Θοδωρή.
Εδώ το μόνο αποδεικτικό εκείνης της βραδιάς. Ένας αναπτήρας Hondos Center με την ένδειξη «εν οίδα ότι ουδέν οίδα».
Ο Στέργιος Χατζηκυριακίδης και ο κύριος Το Φιόρδ σε νέες περιπέτειες
Υπήρξα σίγουρα τυχερός. Έχω αρκετούς και καλούς φίλους. Παρ’ όλα αυτά, δεν έχω καμιά τρομερή ιστοριάρα που να δοξάζει τη φιλία και να πάθετε πλάκα. Βέβαια έχω κάποιες μικρότερες, αρκετά πιο B, που δεν θα πάθετε πλάκα, αλλά τουλάχιστον έχουν πλάκα.
Μία από αυτές περιλαμβάνει τον φίλο μου, τον Γεώργιο τον Κουτσοτόλη, ένα θηρίο δύο μέτρα εις τον άξονα του x, και άλλο τόσο εις τον άξονα του y. Με τον Γιουργάκ’, που λέτε, γνωριζόμαστε από παιδιά. Έχουμε φάει πολλά ντεσιμπέλ μέταλ λάιβ και έχουμε πιει αρκετά καρδάρια μπύρας παρέα. Ένα από τα χαρακτηριστικά που αγαπώ στον Γιουργάκ’ είναι η προσαρμοστικότητά του. Για παράδειγμα, μια μέρα που ήρθε να με συναντήσει σε ένα καφέ των Γρεβενών και εγώ ήμουνα σε ένα απερίγραπτο τρανς, κατά το οποίο, όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν καλά ότι μπορώ να ξεστομίσω το οτιδήποτε και να στείλω τη λογική συνεπαγωγή στον διάολο, ακολούθησε ο εξής διάλογος:
«Γιώργο, αναρωτιέμαι γιατί ο κ. Κάβουρας (της κ. Καβουρίνας) βρήκε το τσαρδί ρημάδι, ενώ η κ. Καβουρίνα ήτο τσάρκα με το Σπάρο στη Ραφήνα. Στην τελική, τι τους έφταιξε το σπίτι; Πάζλντ».
«Είναι δυνατόν, Στεργιάκο μου; Πάει ο κάβουρας το βράδυ, βρίσκει το τσαρδί ρημάδι, γιατί; Δε φτάνει που κάνει ό,τι κάνει με τον κ. Σπάρο έσπασε και το σπίτι; Επίσης, ποιος είναι αυτός που κάρφωσε στον κ. Κάβουρα τις πομπές της κ. Καβουρινας και πήγε να τους βρει στη Ραφήνα; Πολλές οι απορίες. Ο Τσιτσάνης όφειλε να δώσει εξηγήσεις!»
«…»
«…»
Καταλάβατε κάπως τη φασούλα μας νομίζω. Τέλος πάντων, σε κάποια φάση, πρέπει να ήταν γύρω στα 2017, αποφάσισα ότι ο κ. Κουτσοτόλης θα έπρεπε να αποθεωθεί με κάποιον τρόπο στα κοινωνικά δίκτυα. Έτσι ξεκίνησα να τον βάζω hashtag (#koutsotolis) σε όλα μου τα ποστ στο ινστα. Τώρα, επειδή στο ινστα εγώ βάζω μόνο φωτογραφίες τοπίων από διάφορα ταξίδια, τα πράγματα άρχισαν να μπερδεύονται. Είχες hashtag #lake και δίπλα #koutsotolis, #fjord και δίπλα #koutsotolis. Δικαίως κάποιοι followers είχαν αρχίσει να μπερδεύονται και να αναρωτιούνται τι είναι τούτο το τοπίο με το όνομα Κουτσοτόλης. Όταν μια μέρα εμφανίστηκε ο κ. Κουτσοτόλης ως ο εαυτός του σε ένα ποστ μου και έβαλε κάτι καψοχειροκροτήματα, μια follower αναρωτήθηκε αν ο κ. Κουτσοτόλης είναι πραγματικό πρόσωπο, γιατί τόσο καιρό νόμιζε ότι είναι… Φιόρδ! Ο κ. Κουτσοτόλης παραδέχτηκε ότι είναι αληθινό πρόσωπο και εγώ, για να συμβιβάσω όλες τις απόψεις, βάφτισα τον κ. Κουτσοτόλη «ο κ. Το Φιόρδ». Παραμένει το μοναδικό Φιόρδ εν Ελλάδι, και το μοναδικό Φιόρδ παγκοσμίως που είναι και κύριος και Το.
Η Idra Kayne ξέρει ότι αν η Άννα σε αγαπήσει, θα σου δώσει τα πάντα και δε θα ζητήσει ποτέ τίποτα
Θα μπορούσα να σας απασχολήσω για λίγα λεπτά; Θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα πλάσμα που θαυμάζω και αγαπώ. Τη φίλη μου την Άννα. Η φιλία μας κρατάει πλέον πάνω από δέκα χρόνια και είναι μια από τις πιο βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις που έχω σε τούτη τη ζωή.
Η γνωριμία μου με την «πριγκίπισσα της Αγ.Παρασκευής», όπως μου αρέσει να την αποκαλώ, έγινε στο ωδείο που εκείνη φοιτούσε κι εγώ δίδασκα και πολύ γρήγορα μετατράπηκε σε φιλία, όπως γίνεται κάθε φορά που συναντάς ανθρώπους της «φυλής» σου. Ένα κορίτσι αφοπλιστικά ειλικρινές, ευφυέστατο, ευαίσθητο και αδιανόητα δοτικό. Αν η Άννα σε αγαπήσει, θα σου δώσει τα πάντα και δεν θα ζητήσει ποτέ τίποτα. Το χιούμορ της βιτριολικό –πολύ του κύκλου μου– και η δύναμή της αξιοθαύμαστη. Κι ας το ξεχνάει μερικές φορές. Θαυμάζω όσο τίποτα την εργατικότητά της, τον ακραίο επαγγελματισμό της, το ταλέντο της αλλά κυρίως την πίστη της στην αγάπη. Η μεγαλύτερη θαυμάστρια και υποστηρίκτρια των φίλων της και party animal από τα λίγα.
Credits: Άσπα Κουλύρα
Ο άνθρωπος με τον οποίο απολαμβάνω να γελάω, να κάνω ατελείωτο κους-κους και νιώθω απόλυτη ασφάλεια να μοιραστώ τη θλίψη μου, τις ανασφάλειές μου, όλα τα σκοτάδια μου. Η Άννα ήταν ο πρώτος άνθρωπος που πήρα τηλέφωνο όταν έχασα τον πατέρα μου και αυτό λέει πολλά. Ατελείωτοι καφέδες, ποτά (σόδες με στυμμένο λεμόνι πλέον… τι ντεκντάνς!), κοπανήματα στο γυμναστήριο, ξενύχτια, αναλύσεις γκομενικών, συναυλίες, χαλαρωτικές διακοπές, χιλιόμετρα περπατήματος στο Λονδίνο, «κοινωνική κριτική» και ανυπομονώ για τα επόμενα!
Α! Η φίλη μου η Άννα είναι και μια απίστευτη καλλιτέχνιδα! Ψάξτε, βρείτε και αποθεώστε τη HANNAH με τη βελούδινη φωνή και thank me later.
Η Χρύσα Διαμαντοπούλου αγαπάει όλους τους φίλους και φίλες της ζωής της γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να ξεχωρίσει έναν
Έμαθα τη φιλία από την κούνια με τον Ζήνωνα, τον Στελάκη, τον Σάββα, την Κατερίνα, τη Γαλάτεια. Στην πρώτη μου γειτονιά στα Πατήσια, φίλος μου ήταν ο Βαγγέλης. Στο νηπιαγωγείο η Μυρτώ και η Χριστίνα, στη γειτονιά ο Γιώργος και ο Ανδρέας, στο Δημοτικό της Λυκόβρυσης η Κωνσταντίνα και το Μαράκι, στο Γυμνάσιο ο Γιώργος και στο Λύκειο η Νατάσσα. Μετά ήρθε το Πανεπιστήμιο και η Δραματική Σχολή, το Λονδίνο και το μεταπτυχιακό μου κι έτσι προστέθηκαν και άλλοι φίλοι, ο Μανώλης, η Λένα, ο Βίκος, η Σωζήτα, η Αγγέλα, ο Αλέξανδρος, η Τίνα, η Ερατώ, η Helen… και όταν ξεκίνησαν οι παραστάσεις ο κύκλος άνοιξε ακόμα πιο πολύ!
Η δουλειά του ηθοποιού σε φέρνει τόσο κοντά με τους συναδέλφους, συνεργάτες για 3-5 μήνες και μετά ξανά από την αρχή, νέοι άνθρωποι, νέες συνεργασίες ξανά και ξανά. Χάνεσαι και βρίσκεσαι και ξαναχάνεσαι και ξαναβρίσκεσαι και είναι σαν να μην πέρασε μία ημέρα.
Και τώρα;
Τώρα πια, κοντεύοντας τα 50, δεν χρειάζεται να έχεις αυτοκολλητάκια, χαρτιά αλληλογραφίας ή γραμματόσημα για να ανταλλάξεις, δεν χρειάζεται να παίξεις κλέφτες και αστυνόμους, να πηδήξεις σωστά στο λάστιχο ή να φωνάξεις δυνατά «φτου ξελευτερία για όλους» για να γίνεις φίλος «κολλητός».
«Κρίνει φίλους ο καιρός όπως η φωτιά τον χρυσό», έλεγε ο Μένανδρος. Δια πυρός και σιδήρου πέρασαν οι φιλίες της ζωής μου, από τις χαρές στις λύπες και πάλι από την αρχή, όλα δοκιμάστηκαν ξανά και ξανά. Απογοητεύσεις και προδοσίες δεν έλειψαν, που με ανάγκασαν να απομακρυνθώ από «φίλους φίδια». Αυτοί και αν μου έμαθαν τι (δεν) είναι φιλία!
Μέχρι και παράσταση κάναμε με τον Μικρό Νότο μας, «Αισώπου Φίλοι» την ονομάσαμε, για να τιμήσουμε αλλά και να διερευνήσουμε με τους μικρούς μας φίλους την πολύτιμη αξία της φιλίας!
Χωρίς τους φίλους μου τίποτα από όλα αυτά που έχω καταφέρει ή έχω αποτύχει να επιτύχω δεν θα ήταν το ίδιο. Χωρίς την Έλια, τη Φλώρα και την Τίνα τίποτα δεν θα ήταν μπορετό, ανεκτό, φωτεινό και τόσο γλυκό. Γιατί σαν τον σταθερό φίλο δεν υπάρχει…