Σε λιγότερο από 2 μήνες καλούμαστε να αποφασίσουμε το μέλλον της χώρας μας για την επόμενη τετραετία. Αυτό το κάλεσμα της δημοκρατίας, όμως, δεν αντηχεί πλέον σε μεγάλο μέρος των πολιτών.
Τα ποσοστά αποχής ξεπέρασαν το 40% στις προηγούμενες εθνικές εκλογές, με την συνολική κατακραυγή προς την πολιτική να λαμβάνει μεγαλύτερες διαστάσεις με το πέρασμα του χρόνου. Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα; Αξίζει τελικά να πάμε να ψηφίσουμε;
Η τετραετία που βιώσαμε υπό την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, αποτέλεσε μια πολιτική περίοδο πλούσια σε κοινωνικά γεγονότα και ζητήματα που επηρέασαν δραστικά την ελληνική κοινωνία. Η διαχείριση της πανδημίας, ο υψηλός πληθωρισμός, η αύξηση της αστυνομικής βίας, τα αμφιλεγόμενα νομοσχέδια και το δυστύχημα στα Τέμπη, εύλογα απασχόλησαν την ελληνική κοινωνία, η οποία όμως – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – έδειξε μια πλειοψηφική δυσφορία απέναντι στην πολιτική και τα κοινά.
Είναι πολύ συχνό, σε μια πολιτική συζήτηση στους κοινωνικούς μας χώρους, να ακούσουμε την αντίληψη της ομογενοποίησης της πολιτικής με την φράση: «Όλοι ίδιοι είναι». Μια αντίληψη, που τεκμηριώνει την αποστροφή μεγάλου μέρους των πολιτών προς τα κοινά και την οποία εσύ ως αναγνωστ@ μπορεί να έχεις εκφράσει παρομοίως.
Αν και σε ιδεολογικό πλαίσιο η ομογενοποίηση των πολιτικών κόμματων δεν θεωρείται βάσιμη, το: «Όλοι ίδιοι είναι» μαρτυρά μια δραματική κατάσταση για την σύγχρονη πολιτική.
Η συνεχώς αυξανόμενη αποστροφή αυτή οδήγησε, άλλωστε, στα τρομακτικά ποσοστά αποχής, που άνοιξαν παράλληλα τον δρόμο της ενίσχυσης των κομμάτων της ακροδεξιάς. Τα παραδείγματα τέτοιων φαινομένων υφίστανται και σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο. Τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής στις εθνικές εκλογές του 2015, έστειλαν τη νεοναζιστική, εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής στην τρίτη θέση του Κοινοβουλίου.
Επιπρόσθετα, στις πρόσφατες εθνικές εκλογές της Ιταλίας, η κατά σχεδόν 10% υψηλότερη αποχή οδήγησε στην νίκη του ακροδεξιού συνασπισμού Μελόνι-Σαλβίνι-Μπερλουσκόνι. Ανάλογα παραδείγματα συναντούμε στις Η.Π.Α. και στη Βραζιλία με τις παλαιότερες εκλογές των Τράμπ και Μπολσονάρο. Οι δυσμενείς συνέπειες της ανόδου αυτών των δυνάμεων ήταν και είναι κοινωνικά και πολιτικά αποτυπωμένες μέχρι και σήμερα.
Αλλαγή σημαίνει ενεργοποίηση, ενεργοποίηση σημαίνει συμμετοχή στα κοινωνικά κινήματα και στην κάλπη των εκλογών.
Η χώρα μας μαστίζεται από κοινωνικές ανισότητες, φτώχεια, ρατσισμό και έλλειψη διαφάνειας. Αντίθετα, η κυβέρνηση “διαφημίζει” την Ελλάδα ως μια χώρα δίχως προβλήματα, στην οποία κατά τα 4 χρόνια διακυβέρνησης, όλα πήγαν τέλεια. Για όσα όμως δεν πήγαν τόσο τέλεια έως και καταστροφικά, έφταιγαν πάντα οι άλλοι. Η αλαζονεία και η τοξικότητα αυτή αποτελεί έναν ακόμη παράγοντα απομάκρυνσης των πολιτών από την πολιτική.
Εντούτοις, η καθημερινότητα μας όσο εμείς μένουμε ανενεργ@ θα είναι μια ρουτίνα υποβάθμισης της ζωής μας. Μια ρουτίνα σταδιακής στέρησης δικαιωμάτων, καταστροφικής φθοράς του κοινωνικού κράτους και συνολικής υποβάθμισης του ίδιου του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Η αποχή γεννά και εντείνει τα κοινωνικά προβλήματα, δεν τα καταπολεμά.
Ωστόσο έχουμε στα χέρια μας 2 όπλα αλλαγής, τη φωνή μας και την ψήφο μας. Παρά την άνοδο της τάσης του “απολιτίκ”, τα κοινωνικά κινήματα δεν έχουν πάψει να υφίστανται. Τα κινήματα που δίνουν μάχη απέναντι στη φτωχοποίηση, τη διαφθορά, τον ρατσισμό, την ομοφοβία και τον σεξισμό – αν και αποδυναμωμένα – παραμένουν στην μάχη.
Με την ενεργή συμμετοχή μας σε αυτές τις συλλογικές κινητοποιήσεις δείχνουμε πως η κοινωνία είναι ζωντανή και έχει τη δύναμη να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον. Ταυτόχρονα, ενεργοποίηση σημαίνει και συμμετοχή στην κάλπη. Πολλά άτομα λένε πως μια ψήφος δεν μπορεί να κάνει την διαφορά, όμως αυτά τα πολλά άτομα δεν είναι μια ψήφος, είναι εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι που μπορούν να φέρουν την πολιτική αλλαγή.
Έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε τον θυμό και την οργή μας, συμμετοχή και αλλαγή με την ψήφο μας στις εκλογές.
Με την ψήφο μας διεκδικούμε το αύριο μας, με την αποχή αφήνουμε τους άλλους να αποφασίζουν για εμάς.
Τα ζητήματα της χώρας μας δεν πρόκειται να εξαφανιστούν χωρίς δράση από την ίδια την κοινωνία, γι’ αυτό και δράση σημαίνει συμμετοχή. Δεν χρειάζεται να είμαστε πολιτικοί επιστήμονες για να ασχοληθούμε με τα κοινά. Πλέον, με μόλις λίγα κλικ, μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στις θέσεις και στα προγράμματα των περισσότερων πολιτικών κομμάτων.
Με λίγη έρευνα μπορούμε να διακρίνουμε τις ιδεολογικές διαφορές τους και επιπλέον να κατασταλάξουμε με ποιο ακριβώς κόμμα αισθανόμαστε μερική ή ολική πολιτική ταύτιση. Εφόσον ασχοληθούμε έστω ελάχιστα με το τι συμβαίνει τριγύρω μας, μπορούμε να κατανοήσουμε τα δεδομένα αλλά και την αναγκαιότητα της συμμετοχής μας στα κοινωνικά κινήματα και στην κάλπη.
Συνεπώς, ναι, αξίζει να πας να ψηφίσεις! Η ψήφος σου μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο την ζωή σου αλλά και την κοινωνία μας συνολικά. Με τη συμμετοχή σου διεκδικείς την πολιτική αλλαγή, διεκδικείς μια χώρα και μια κοινωνία που να προοδεύουν. Η πρόοδος και η αλλαγή είσαι εσύ, πάρε με την ψήφο σου το μέλλον στα χέρια σου!