Προσγειώθηκε το «Blonde» στο Netflix, με την Ana De Armas να υποδύεται τη Marilyn Monroe και μας προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα.
Παρόλο που έφυγε από τη ζωή το 1962, μέχρι και σήμερα χύνεται πολύ μελάνι γύρω από την ιστορία της. Η γυναίκα που χαρακτηρίστηκε ως το απόλυτο sex symbol της εποχής της –και όχι μόνο– έκρυβε μια τραγική ιστορία πίσω από το iconic και λαμπερό χαμόγελό της.
Μια ιστορία, η οποία σε συνδυασμό με το θάνατό της, σε ηλικία μόλις 36 ετών, δημιούργησε ένα μύθο. Ποια ήταν στ’ αλήθεια η Marilyn Monroe; Πόσο προβληματικά ήταν όλα όσα αντιμετώπισε; Τι προκάλεσε το θάνατό της –που ορίστηκε ως αυτοκτονία;
Ο μύθος αυτός, αν και σκοτεινός, εύλογα διεγείρει το ενδιαφέρον μας, με αποτέλεσμα να αναζητούμε διαρκώς μια νέα πληροφορία, η οποία θα διαλευκάνει το μυστήριο. Σε άλλες περιπτώσεις, βέβαια, ορισμένοι συγγραφείς αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη, πλάθοντας μια ιστορία, βασισμένη σε αληθινά πρόσωπα και εν μέρει γεγονότα, προσθέτοντας πολλά μη ρεαλιστικά στοιχεία.
Αυτό έκανε και η Joyce Carol Oates στο μυθιστόρημά της με τίτλο: «Blonde», στο οποίο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία που είναι διαθέσιμη στο Netflix.
Τι βλέπουμε στο Blonde του Netflix; (SPOILER ALERT)
Όσοι έχετε διαβάσει ή έστω γνωρίζετε την πλοκή του βιβλίου, τότε δεν κινδυνεύετε από spoilers. Όσοι πάλι δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο, ούτε έχετε δει την ταινία –αλλά σκοπεύετε να το κάνετε– εδώ έχει spoilers.
Η ιστορία μας ξεκινάει το 1933, με τη Norma Jeane (aka το πραγματικό όνομα της Marilyn Monroe) –υποδυόμενη από την εξαιρετικά ταλαντούχα Lily Fisher– η οποία ζει με την ψυχολογικά διαταραγμένη μητέρα της (Julianne Nicholson). Ο πατέρας της είναι μια άγνωστη σκιά του παρελθόντος, μία σκιά που η μητέρα της Norma Jeane την παρακινεί να κυνηγήσει.
Κατόπιν, μια πύρινη λαίλαπα απειλεί να καταστρέψει τα πάντα στο διάβα της και η μητέρα της, μεταφέρει τη Norma Jeane μακριά από τις φλόγες, για να προσπαθήσει μετέπειτα να την πνίξει στη μπανιέρα. Ωστόσο, η Norma Jeane ξεφεύγει και σπεύδει στους γείτονες για βοήθεια, με τη μητέρα της να καταλήγει σε ψυχιατρική κλινική.
Στη συνέχεια, οι γείτονες μεταφέρουν τη Norma Jeane σε ορφανοτροφείο, όπου αρνείται να πάει, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι ορφανή, αφού έχει μητέρα και πατέρα. Βέβαια, όλες αυτές οι σκηνές χαρακτηρίζονται από απότομες εναλλαγές, zoom και έντονες μετατοπίσεις, ώστε να ενισχυθεί η αίσθηση του ονείρου ή του flashback. Ακολουθούν στιγμές εγκατάλειψης και κακοποίησης, με αποτέλεσμα να αισθανόμαστε μια «γροθιά στο στομάχι», ενώ χτίζεται σταδιακά το δύσβατο μονοπάτι που καλείται να διαβεί η Norma Jeane.
Εκτός αυτού, απεικονίζεται και η ανοδική πορεία που κατέγραψε στην καριέρα της, καθώς και στη μεταμόρφωσή της ως «Marilyn Monroe». Μια εντυπωσιακή ξανθιά σταρ, που βιώνει τρομακτικές καταστάσεις πίσω από τις κλειστές πόρτες, στα χέρια των στελεχών της παραγωγής. Τότε, στο Hollywood, τα ξανθά μαλλιά ήταν must. Και η ξανθιά Marilyn έγινε sex symbol της εποχής, λόγω της ομορφιάς, των ξανθών μαλλιών και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης που υπέστη.
Σε αυτό το πλαίσιο, η Marilyn είναι ένα εξαιρετικά ποθητό πλάσμα, όμως, οι άντρες γύρω της, της συμπεριφέρονται λες και είναι απλώς μια «χαζή ξανθιά»
Για παράδειγμα, σε μία audition παρομοιάζει το σενάριο με ένα έργο του Ντοστογιέφσκι, με τους παραγωγούς να ρωτούν ειρωνικά: «Διαβάζεις και Ντοστογιέφσκι, κούκλα;».
Εκτός αυτού, μετά το πέρας της ακρόασης, ο παραγωγός δεν αναφέρεται καν στις υποκριτικές της ικανότητες, λέγοντας: «Τι κ*** έχει αυτή η κοπέλα;»
Λόγω των όσων έχει βιώσει, η Norma Jeane είναι μια ιδιαίτερα ευάλωτη ψυχή, η οποία μάταια αναζητά τον πατέρα της και ακούει τη φωνή του στο μυαλό της.
Μάλιστα, είναι τόσο μεγάλο το κενό στην ψυχή της, που αναζητεί την πατρική φιγούρα στο πρόσωπο κάθε ερωτικού συντρόφου της.
Επίσης, τα στιγμιότυπα του βιασμού μας γεμίζουν θλίψη για το πόσο μπορεί να υποφέρει ένας άβουλος άνθρωπος στα χέρια της εξουσίας. Ειδικότερα, η Norma Jeane αναγκάζεται να κάνει σεξ, με την κάμερα να επικεντρώνεται στην έκφρασή της, ενισχύοντας τα αισθήματα πόνου και αηδίας.
Γενικότερα, το σεξ έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία –γι’ αυτό άλλωστε έχει χαρακτηριστεί κατάλληλη για θεατές άνω των 17 ετών– αφού συμπεριλαμβάνει ακόμη κι ερωτικό τρίο να συνευρίσκεται.
Ίσως η πιο σκληρή σκηνή είναι το εξαναγκαστικό στοματικό σεξ που αναγκάζεται η Norma Jeane να κάνει στον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ, John F. Kennedy καθώς εκείνος μιλάει στο τηλέφωνο. Ύστερα, ο Kennedy τη βιάζει, με αποτέλεσμα να κάνει εμετό στο μπάνιο και να πονάει από τη βία που ένιωσε.
Έπειτα από πολλές κατραπακιές, δυσκολίες, αποτυχημένες σχέσεις, εκμετάλλευση και πόνο, η Norma Jeane αποφασίζει να δώσει τέλος στη ζωή της, καταναλώνοντας υπερβολική ποσότητα χαπιών.
Τι μας άρεσε και τι όχι στο Blonde του Netflix;
Καταρχάς, να σημειωθεί ότι η ταινία δεν αποτελεί αυτοβιογραφία, δε βασίζεται δηλαδή σε πραγματικά γεγονότα. Αντιθέτως, βασίζεται στο μυθιστόρημα της Joyce Carol Oates, η οποία έχει ξεκαθαρίσει πολλάκις τη μη ρεαλιστική υπόσταση του έργου της. Η Ana De Armas έκανε μια εξαιρετικά αξιόλογη προσπάθεια ως Marilyn Monroe/Norma Jeane, αν και το μακιγιάζ και τα μαλλιά βοήθησαν πολύ στο να υποδυθεί πειστικά την εντυπωσιακή σταρ.
Αδιαμφισβήτητα, η Ana De Armas μελέτησε πολύ τις εκφράσεις και τις κινήσεις της Marilyn, καταφέρνοντας να τις μετουσιώσει στο ρόλο. Εντούτοις, μερικές φορές υπάρχει μια αρκετά μεγάλη υπερβολή και υπερπροσπάθεια, ενώ ταυτόχρονα η φωνή της απέχει κατά πολύ από τη γλυκιά και μελωδική χροιά της Marilyn. Κατά τ’ άλλα, η Ana De Armas ενσάρκωσε πολύ καλά το ρόλο της, και ενδεχομένως να είναι η καλύτερη τηλεοπτική Marilyn Monroe που έχουμε δει μέχρι τώρα.
Καταπληκτικές ήταν οι εναλλαγές από έγχρωμες σε ασπρόμαυρες σκηνές, αναδεικνύοντας τα flashbacks, τα όνειρα και την αστάθεια που χαρακτήριζε τη ζωή της Norma Jeane. Να σημειωθεί, επίσης, ότι έγινε πολύ καλή δουλειά στη μουσική επιμέλεια και στη φωτογραφία. Η σκηνοθεσία θα μπορούσε να μην εμπεριέχει τόσο πολύ το κομμάτι της υπερβολής, όμως, αν λάβουμε υπόψιν μας ότι ο κινηματογράφος είναι τέχνη, τότε τα όρια μεταξύ της υπερβολής και του φυσιολογικού είναι αρκετά θολά.
Τέλος, διχασμό προκαλεί το γεγονός ότι παρουσιάστηκαν σκηνές βίας (σωματικής ή λεκτικής), οι οποίες δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, «αμαυρώνοντας» κατά κάποιο τρόπο τη μνήμη της Marilyn Monroe και εκμεταλλευόμενοι τη φήμη της, δημιούργησαν ένα εμπορικό προϊόν. Είναι κάπως σα να καταδικάζουμε τη βία, τη χειραγώγηση και την εμπορευματοποιήσει του γυναικείου φύλου από το Hollywood, αλλά ταυτόχρονα πλάθουμε ιστορίες με τέτοιες καταστάσεις.
Εν ολίγοις, τι;
Συνοψίζοντας, είναι σίγουρα μια αξιόλογη ταινία που θα προτείναμε σε όλους να τη δείτε, υπενθυμίζοντας και υπογραμμίζοντας ότι δεν είναι 100% ρεαλιστική, εμπεριέχει πολλή βία και γυμνό, ενώ δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα, με τη θλίψη, τη συμπόνοια και το θυμό να κυριαρχούν.
Το μόνο που θα πω εγώ –γιατί αλλιώς θα σκάσω– είναι αφενός, ότι η εκμετάλλευση και η εμπορευματοποίηση δεν έχουν φύλο και αφετέρου, ΠΟΤΕ να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μας εκμεταλλεύονται και να μας υποτιμούν, βασιζόμενοι σε διάφορα στερεότυπα που (δυστυχώς) ακόμη υπάρχουν.