Το πρώτο δείγμα δουλειάς του πολυαναμενόμενου δίσκου του συγκροτήματος μάς γυρνά πίσω στο σκοτάδι της εποχής του “Disintegration”.
Υπάρχουν λίγα πράγματα που μπορούν να προσφέρουν συλλογική προσμονή, γνήσια χαρά και σχεδόν παιδικό ενθουσιασμό στους δύσκολους καιρούς που ζούμε σε παγκόσμια κλίμακα.
Να όμως που σε επίπεδο ποπ κουλτούρας, τουλάχιστον, υπάρχει ένας δίσκος που πρόκειται να κυκλοφορήσει σύντομα και που μοιάζει να προκαλεί όλα τα παραπάνω συναισθήματα σε μια μεγάλη μερίδα του μουσικόφιλου κοινού, που είτε αγκάλιασε κάποτε για τα καλά το μαγικό σκοτάδι της new wave, είτε γοητεύτηκε από τις πιο playful και σαφώς εμπορικές μουσικές ενός συγκροτήματος που δίκαια θεωρείται ένα από τα καλύτερα όλων των εποχών.
Ο λόγος φυσικά για τους Cure, η μεγάλη δισκογραφική επιστροφή των οποίων είναι ζήτημα λίγων μόλις ημερών, 16 ολόκληρα χρόνια μετά την τελευταία τους δουλειά. Με το πρώτο single του πολυαναμενόμενου Songs Of A Lost World να έχει πια κυκλοφορήσει επίσημα στις 26 Σεπτεμβρίου, ιδού οι πρώτες εντυπώσεις για το μεγάλο comeback του επιδραστικού συγκροτήματος.
Το πρώτο single του νέου δίσκου της μπάντας από το Crawley του Δυτικού Sussex τιτλοφορείται “Alone” και εκτείνεται σε επτά χορταστικά λεπτά. Αυτά φαίνεται να μας βάζουν κατευθείαν στο νόημά του, παρά το γεγονός ότι σχεδόν κατά το ήμισυ αποτελείται από instrumental μουσική. Από μόνη της, ωστόσο, η εν λόγω επιλογή κλείνει το μάτι στις πιο dark –και τις καλύτερες κατά την άποψη της γράφουσας τουλάχιστον– δισκογραφικές δουλειές της μπάντας, με το βλέμμα γρήγορα να στρέφεται στο εμβληματικό Pornography και κυριότερα (μέχρι στιγμής) στο Disintegration.
Όμως, από εκεί που το μυαλό εύκολα ανατρέχει στους πρώτους στίχους του “One Hundred Years” με έναν Robert Smith να δηλώνει με τον κυνισμό που χαρακτηρίζει τη νεανική του ηλικία “it doesn’t matter if we all die”, το “Alone” είναι σαφώς παιδί των εμπειριών και της σοφίας που ο χαρισματικός frontman της μπάντας έχει συλλέξει στα 65 του χρόνια. Κι αυτό μιας που στον πυρήνα του βρίσκεται το αίσθημα και ο πόνος της απώλειας, τον οποίο πια οι Cure ούτε αρνούνται, ούτε και αμφισβητούν.
Το “Alone” απέχει πολύ από τις ραδιοφωνικές επιτυχίες που μας χάρισαν στο παρελθόν οι Cure, όπως τα τρυφερά “Lovecats” ή “Friday I’m In Love”, με το συγκρότημα να βυθίζεται εκ νέου στην υπαρξιακή απόγνωση και έναν Smith να τραγουδά για έναν κόσμο ή για τον ίδιο που μοιάζει να χάνεται βλέποντας το πάντα βάναυσο πέρασμα του χρόνου.
This is the end of every song that we sing/ The fire burned out to ash and / The stars grown dim with tears / Cold and afraid / The ghosts of all that we’ve been/ We toast, with bitter dregs, to our emptiness
Τραγουδά για τη χαμένη νιότη, σε ένα κομμάτι οι στίχοι του οποίου βασίζονται στο ποίημα Dregs που έγραψε ο Ernest Dowson το μακρινό 1899, λίγο πριν από τον θάνατό του και με την απελπισία και τις μακάβριες σκέψεις να κυριεύουν το μυαλό του.
Ίσως ο Smith να μην επηρεάζεται μόνο από τη δική του χαμένη νιότη, αλλά και από τις δύσκολες απώλειες της δικής του ζωής το προηγούμενο διάστημα, έχοντας χάσει τους γονείς και τον αδερφό του στα χρόνια που χρειάστηκε το Songs Of A Lost World για να δημιουργηθεί.
Όσο ο ίδιος, όμως, αναρωτιέται πού πήγαν όλα αυτά τα χρόνια, οι ακροατές των Cure του 2024 δεν χρειάζεται να κάνουν το ίδιο για το συγκρότημα, ακούγοντας στο σήμερα ένα κομμάτι που μαρτυρά ότι αυτό ακούγεται σχεδόν σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα. Μόνη διαφορά οι μπασογραμμές του Simon Gallup, που αυτή τη φορά δεν ορίζουν με τον τρόπο του παρελθόντος τον ρυθμό της μουσικής, αλλά βρίσκονται διακριτικά εκεί ως γνώριμα διακοσμητικά στοιχεία, που ενδεχομένως εξελιχθούν διαφορετικά όσο προχωρά το tracklisting του δίσκου.
Οι νέοι Cure είναι ξανά ατμοσφαιρικοί, πολύ σκοτεινοί μετά από τουλάχιστον δύο δεκαετίες και σε αναζήτηση μιας φόρμουλας διαχείρισης της θνητότητας του ανθρώπου αλλά και όσων εκείνος κατάφερε να χτίσει στο ένδοξο παρελθόν.
Οι απαντήσεις εκκρεμούν και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη συνέχεια, όσο θα δίνονται στη δημοσιότητα περισσότερα κομμάτια του δίσκου-επιστροφής τους. Και αυτός διαφαίνεται ήδη αριστουργηματικός.
Ακούστε το κομμάτι εδώ: