Αυτή η στιγμή όρισε την εμμονή του με το να «βλέπει πίνακες να κινούνται» και αποκάλυψε το ταλέντο του για το παράξενο—δημιουργώντας διαστρεβλωμένες πραγματικότητες για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη για σχεδόν 40 χρόνια.

Ο 78χρονος Αμερικανός σκηνοθέτης, που έφυγε από τη ζωή στις 16 Ιανουαρίου, λίγους μήνες μετά την ανακοίνωση της διάγνωσής του με εμφύσημα, έγινε το σύγχρονο σύμβολο των ανησυχητικών, σουρεαλιστικών κόσμων που κρύβονται μέσα στην καθημερινή κοινωνία, όπως παρουσιάζεται σε τηλεοπτικές σειρές σαν το Twin Peaks και σε ταινίες σαν το Blue Velvet, το Mulholland Drive και το Inland Empire.

Αυτοχαρακτηριζόμενος ονειροπόλος, ο Λιντς κέρδισε αναγνώριση στον κύκλο των μεταμεσονύκτιων ταινιών με την πρώτη του ταινία το 1977, το Eraserhead. Το αποπροσανατολιστικό θρίλερ, που εξερευνά την ανδρική παράνοια, καθιέρωσε τα πολυεπίπεδα χαρακτηριστικά που σημάδεψαν το έργο του.

Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, η επιρροή του Λιντς επισφραγίστηκε όταν το στυλ του απαθανατίστηκε ως επίθετο στο Λεξικό της Οξφόρδης. «Lynchian» είναι η μίξη «σουρεαλιστικών ή ζοφερών στοιχείων με το καθημερινό». Αυτή η αναγνώριση ταιριάζει απόλυτα στον τετράκις υποψήφιο για Όσκαρ και βραβευμένο με βραβείο ζωής, του οποίου η προσωπικότητα ήταν εξίσου συναρπαστική με την τέχνη του.

Γεννημένος ως Ντέιβιντ Κιθ Λιντς στη Μισούλα της Μοντάνα, στις 20 Ιανουαρίου 1946, ήταν γιος ενός επιστήμονα του Υπουργείου Γεωργίας. Μετακινούμενος συχνά κατά την παιδική του ηλικία, μεγάλωσε με τον αδελφό και την αδελφή του. Οι γονείς του ενθάρρυναν από νωρίς τα καλλιτεχνικά του ταλέντα. Σε μια συνέντευξή του στο Rolling Stone το 1990, ο Λιντς ανέφερε ότι η μητέρα του τον «έσωσε» ενθαρρύνοντάς τον να ζωγραφίζει σε χαρτί αντί να χρησιμοποιεί βιβλία ζωγραφικής, τα οποία ένιωθε ότι κατέπνιγαν τη δημιουργικότητα προωθώντας τη συμμόρφωση.

Αυτή η φιλοσοφία επηρέασε τις επαναστατικές ταινίες του, που διαμορφώθηκαν από τη δυσαρέσκεια με τη φαινομενική ηρεμία της προαστιακής ζωής της δεκαετίας του 1950. Ο Λιντς λαχταρούσε «κάτι ασυνήθιστο να συμβεί», μια επιθυμία που οι ταινίες και οι σειρές του ζωντάνεψαν με έντονο τρόπο.

Το ασπρόμαυρο ντεμπούτο του Eraserhead ενσάρκωσε αυτό το όραμα πολύ πιο επιτυχημένα από τα χρόνια του στη σχολή καλών τεχνών, ακολουθώντας την πτώση ενός πρωταγωνιστή στην τρέλα μετά τη γέννηση ενός τρομακτικού μωρού. Παρά τη σύγχυση των κριτικών, η επιτυχία της ταινίας στους μεταμεσονύκτιους κινηματογράφους οδήγησε σε μια καθοριστική στιγμή όταν ένας θεατής τον συνέστησε στον Μελ Μπρουκς, ο οποίος του ζήτησε να σκηνοθετήσει το The Elephant Man.

Συν-γραμμένο από τον Λιντς, η ταινία, με πρωταγωνιστές τον Τζον Χερτ και τον Άντονι Χόπκινς, μετέτρεψε την ιστορία του στίγματος σε μια συναισθηματική επιτυχία, κερδίζοντας οκτώ υποψηφιότητες για Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένων των Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Διασκευασμένου Σεναρίου για τον Λιντς.

Ωστόσο, η σχέση του Λιντς με το Χόλιγουντ διαταράχθηκε μετά την αμφιλεγόμενη μεταφορά του επικού επιστημονικής φαντασίας Dune το 1984, που επικρίθηκε για τα αμφίβολα ειδικά εφέ και τις ασυνήθιστες επιλογές. «Είμαι περήφανος για όλα εκτός από το Dune,» παραδέχτηκε αργότερα, ομολογώντας ότι η εμπειρία σχεδόν «κατέστρεψε» την καριέρα του.

Ο Λιντς επέστρεψε δυναμικά, επιμένοντας στο χαρακτηριστικό του στυλ. Στο Blue Velvet (1986), διερεύνησε τη σκοτεινή πλευρά της Αμερικής μέσω της ιστορίας ενός νεαρού αγοριού που μπλέκει με το έγκλημα αφού ανακαλύπτει ένα κομμένο αυτί. Η ταινία, αν και διχάζει τους κριτικούς, χάρισε στον Λιντς τη δεύτερη υποψηφιότητά του για Όσκαρ Σκηνοθεσίας.

«Αυτή είναι η Αμερική για μένα,» εξήγησε στο βιβλίο Lynch on Lynch, περιγράφοντας τη μίξη αθωότητας και φρίκης.

Η γοητεία του με τη διπλή φύση της Αμερικής κορυφώθηκε στη σειρά Twin Peaks (1990), που εξερεύνησε τα σκοτεινά μυστικά μιας πόλης μετά τη δολοφονία της βασίλισσας ομορφιάς Λόρα Πάλμερ. Με τη μοναδική του αίσθηση του σουρεαλισμού, η σειρά επηρέασε βαθιά τη σύγχρονη τηλεόραση.

Ο Λιντς επέστρεψε στον κινηματογράφο με την ανεπίσημη «Τριλογία του Λος Άντζελες», συμπεριλαμβανομένων των Lost Highway (1997), Mulholland Drive (2001) και Inland Empire (2006). Κάθε ένα αποδόμησε τη φήμη, την ταυτότητα και τη σκοτεινή γοητεία του Χόλιγουντ. Το Mulholland Drive εκτιμήθηκε από τους κριτικούς κερδίζοντας στον Lynch την τρίτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Καλύτερης Σκηνοθεσίας.

Στα τελευταία του χρόνια, ο Lynch αγκάλιασε το καθεστώς της λατρείας, σκηνοθετώντας το Twin Peaks: The Return το 2017 και εξερευνώντας τη μουσική, τη ζωγραφική και άλλες καλλιτεχνικές αναζητήσεις. Έλαβε ένα τιμητικό βραβείο Όσκαρ το 2019 και συνέχισε να εμπνέει με τη μοναδική του αφήγηση.

Συζητώντας τη διάγνωσή του με εμφύσημα το περασμένο καλοκαίρι, είπε ότι ήταν σε «άριστη κατάσταση» και ότι «δεν θα αποσυρόταν ποτέ». Πρόσθεσε ότι η διάγνωση ήταν το «τίμημα που έπρεπε να πληρώσει» για τη συνήθεια του καπνίσματος, αν και δεν μετάνιωσε για την απόλαυση που του πρόσφερε.

Όμως η κατάστασή του επιδεινώθηκε μέσα στους επόμενους μήνες. Σε μια συνέντευξη του Νοεμβρίου, στο περιοδικό People, ο Lynch είπε ότι χρειαζόταν οξυγόνο για να περπατήσει.

Ωστόσο, οι ιδέες του ζουν, τόσο μοναδικές όσο και ο τρόπος με τον οποίο τις περιέγραψε.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα