Στη συλλογική μας συνείδηση, τα Χριστούγεννα είναι οι πιο οικογενειακές διακοπές του έτους. Πολλοί από εμάς φανταζόμαστε οικογενειακά τραπέζια, αναμμένο τζάκι, ένα φωτισμένο δέντρο στην γωνία και μουσική του Michael Buble να παίζει χαμηλά.
Ή τέλος πάντων έτσι ξεκινούν οι περισσότερες ταινίες. Αλλά αν ζουμάρουμε στο πλάνο και ακούσουμε τις συζητήσεις των συνδαιτημόνων, αν παρατηρήσουμε τα βλέμματα τους και τον τόνο της φωνής τους, θα καταλάβουμε ότι η εικόνα έχει περισσότερα επίπεδα από όσα φαίνεται.
Μια ωραία, οικογενειακή ατμόσφαιρα
Τα οικογενειακά τραπέζια πάντα είχαν ίντριγκες, ρόλους, προσβολές, ακόμα και κλάματα, γιατί το τραπέζι ήταν ανέκαθεν ένας τόπος αναγκαστικής συνάντησης. Εκεί όπου πρέπει να κοιτάξεις τους γονείς σου στα μάτια, να μιλήσεις για τον εαυτό σου στους συγγενείς από τον Καναδά – που έχεις να τους δεις κάτι χρόνια, να μιλήσεις για την αλλαγή καριέρας στα 30 σου και γιατί δεν έχεις ακόμα παιδί και να αντιμετωπίσεις τα σχόλια για τα κιλά σου.
Είναι η κοινωνική, κατασκευασμένη πραγματικότητα που σου χτυπάει την πόρτα, αυτή που προσπαθούσες καιρό να σωπάσεις στο μυαλό σου, εκείνη που ο ψυχολόγος σου ονομάζει “επιθυμίες των άλλων” που πρέπει να αποβάλεις και αυτή που ξέρεις ότι ποτέ δεν θα σε κάνει ευτυχισμένο.
Αυτή την πραγματικότητα πρέπει να αντιμετωπίσεις ψύχραιμα σε αυτά τα τραπέζια, μόνο που πολλοί από εμάς δεν θέλουν πλέον να την αντιμετωπίσουν. Το να αποκαλύψεις τη σεξουαλικότητά σου, ή να εξηγήσεις τους λόγους που προτιμάς να είσαι σε ένα ασφαλές εργασιακό περιβάλλον και να μην πληρώνεσαι καλά, παρά το αντίθετο, είναι εν τέλει προσωπικά ζητήματα και τα μοιραζόμαστε με όσους ανθρώπους θεωρούμε ότι χρειάζεται να γνωρίζουν.
Μακάρι να μπορούσαμε σε ένα οικογενειακό τραπέζι, να μιλήσουμε για τα θέματα που μας απασχολούν, για την κακοποίηση που δέχεται η ξαδέρφη μας στον “ευτυχισμένο” της γάμο, για τα παιδιά που από οικονομικό ενδιαφέρον έκανε η θεία, για τον πατριαρχικό κόσμο που έχει ζυμώσει το μυαλό της η γιαγιά και για έναν επιτυχημένο ξάδερφο γιατρό που το όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός.
Αλλά όλα αυτά γίνονται ευτυχισμένες ιστορίας επιτυχίας στα οικογενειακά τραπέζια, ενώ παράλληλα τα παραπανίσια κιλά λειτουργούν ως άξονας αισθητικής και ο σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί κριτήριο ευτυχίας.
Ανακατατάξεις, επαναπροσεγγίσεις και άλλα συναφή
Γι’ αυτό, εγώ δεν πιστέυω πλέον στα οικογενειακά τραπέζια και στις επιφανειακές συζητήσεις που γίνονται από εικονικό ενδιαφέρον, γιατί για μερικούς γίνονται βραχνάς και κλάμα στο δρόμο της επιστροφής. Δεν πιστεύω πια ότι όλοι οι γονείς ξέρουν το καλύτερο για το παιδί τους, αν δεν μπορούν να αποδεχτούν ότι ένα μέρος του και όχι ολόκληρη η ύπαρξή του, δεν ταιριάζει με τον τρόπο που έχουν μεγαλώσει.
Γι’ αυτό, εγώ δεν πιστεύω ότι όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού, τα φωτάκια συνεχίζουν να λάμπουν στο δέντρο. Και δεν πιστεύω ότι πρέπει όλοι μας να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις που δεν μας αρέσουν, απλά επειδή ήρθαν τα Χριστούγεννα.
Ας επιλέξουμε συνειδητά ποιους θέλουμε γύρω μας τα Χριστούγεννα
Τα δύο προηγούμενα χρόνια της πανδημίας έφεραν πολλές αλλαγές στη ζωή μας. Πολλές οικογένειες έκαναν πολύ καιρό να βρεθούν και άλλες χρόνια, λόγω των περιορισμών στα ταξίδια. Πολλοί άνθρωποι πέρασαν τις γιορτές μακριά από τις οικογένειές τους και ένιωσαν μόνοι, αλλά κατάφεραν να βρουν τρόπους να ενωθούν με τον εαυτό τους.
Για άλλους, η απόσταση ήταν εμπόδιο, για κάποιους άλλους λύτρωση. Πλέον, έχουμε την επιλογή. Αν μας έμαθε κάτι αυτή η πανδημία, είναι το πόσο σημαντική είναι η ένωση, η πραγματική αποδοχή και το ενδιαφέρον. Φέτος ας επιλέξουμε συνειδητά με ποιους θέλουμε να περάσουμε αυτές τις γιορτινές μέρες και ας προσπαθήσουμε να είμαστε εκεί με αυτούς που θα επιλέξουμε, χωρίς οθόνες, μάσκες όλων των ειδών, απλά συνειδητά και αληθινά.