Το στεγαστικό πρόβλημα στην Ελλάδα, βρίσκει τις νέες γενιές σε μία ευρύτερα δύσκολη οικονομική κοινωνική και πολιτική κατάσταση. Για τους νέους, είναι σαν άπιαστο όνειρο ένα δικό τους σπίτι και φανερά δύσκολο το να μένουν στο ενοίκιο.
Κάποιοι από τους παλαιότερους τα κατάφερναν να χτίσουν ένα ή και δύο σπίτια, με αποτέλεσμα κάποια παιδιά να επωφεληθούν και τώρα να έχουν έστω ένα διαμέρισμα. Αλλά για την πλειοψηφία, ειδικότερα σήμερα, με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια, ένα δικό τους σπίτι μοιάζει άπιαστο όνειρο. Φανερά δύσκολο είναι επίσης το να μπορέσουν να μείνουν στο ενοίκιο.
Οπότε, τι γίνεται; Που μπορεί να βασιστεί αυτή η γενιά για να αποκτήσει ένα σπίτι; Ακόμα και με σκληρή δουλειά, τα έξοδα δύσκολα βγαίνουν για τους νέους και ακόμα και αν τα καταφέρνουν, το τίμημα της ανεξαρτησίας τους φέρνει μπροστά σε περιορισμούς σε άλλες ανάγκες της καθημερινότητας.
Οι κυβερνητικές ευθύνες
Χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις δεν έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα της στέγασης των πολιτών. Αυτά τα λάθη καλούνται τώρα να πληρώσουν οι νέοι. Η ανεξέλεγκτη επιχειρηματικότητα και η εξάπλωση των Airbnb έχουν κάνει άβατο αυτή τη βασική ανάγκη της οικείας, κυρίως από οικονομικής άποψης.
Δεν έχει υπάρξει ένα σχέδιο επίλυσης που να χτίζει σε βάθος τα θεμέλια της κοινωνικής στέγης και, στο βωμό των κερδών, δημιουργούνται προβλήματα βασικών ζητημάτων επιβίωσης και εξέλιξης του ίδιου του πολιτισμού και της ανεξαρτησίας των νέων.
Μέσα από το κλασικό έργο της αδιαφορίας στη χώρα μας και σε αυτόν τον τομέα, οι νέοι δυσκολεύονται να φύγουν από το σπίτι, με αποτέλεσμα να παραμένουν στο ίδιο σπίτι με τους γονείς τους χωρίς να έχουν πολλές επιλογές. Η συγκατοίκηση, επίσης, είναι μία λύση που βρίσκουν ακόμα και αν χρειαστεί να θυσιάσουν την ιδιωτικότητά τους.
Όμως, τι φταίει, αλήθεια, η νέα γενιά που έχει χρεωθεί τόσα και τόσα; Ποιος θα δώσει τη δυνατότητα να αλλάξει κάτι και που μπορούν να ελπίζουν, ώστε να υπάρξει μία κανονικότητα που να χωράει όλους τους ανθρώπους;
Για πόσο θα υπομένουν λύσεις αναγκαστικές που κρατούν όνειρα εγκλωβισμένα; Και αν τόσοι και τόσοι κυβερνώντες που περάσαν, ακόμα και αν κάποιοι προσπάθησαν, δεν έλυσαν το πρόβλημα, πώς αυτό θα μπορέσει να λυθεί έστω και με μία αλλαγή κυβέρνησης;
Οι εκλογές δίνουν υποσχέσεις
Όπως σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, το πόσα θα τάξει το κάθε κόμμα παίζουν το ρόλο τους, ίσως πλέον όχι τόσο καταλυτικό βέβαια – καθώς ο κόσμος συνήθισε τα μεγάλα λόγια και κάπως αναγνωρίζει την απάτη. Οι προεκλογικές υποσχέσεις αποδεικνύονται ψευδαισθήσεις και οι προσδοκίες για το θέμα στέγασης παίρνουν ήδη τη μορφή εφήμερων τυμπανοκρουσιών για χάριν της ψήφου των νέων.
Πριν λίγο καιρό ο Πρωθυπουργός έσπευσε να δηλώσει κατά τις εξαγγελίες του, πως με το νέο πρόγραμμα στέγης, τώρα το ζήτημα πρόκειται να λυθεί. Στεγαστική πολιτική λίγους μήνες πριν τις εκλογές, ενώ εδώ και 4 χρόνια δεν υπήρξε κάποια ουσιαστική κίνηση. Φυσικά απευθύνθηκε και στους νέους αφού αυτή η κοινωνική ομάδα δίνει ισχυρό αντίκρισμα στην κάλπη.
Οι προσδοκίες της γενιάς Z, όμως, δε βασίζονται σε λόγια. Τα σύγχρονα προβλήματα γίνονται αντιληπτά ακόμα περισσότερο όσο αυτή η γενιά μεγαλώνει και γίνεται άμεσο κτήμα και ενεργό μέλος της κοινωνίας. Οι λύσεις δεν έρχονται έτσι εύκολα σε μία χώρα χτισμένη στη νοοτροπία της αδιαφορίας και του κέρδους.
Η κυβέρνηση φέρει την ευθύνη της διασφάλισης προσιτής οικονομικά στέγης, όμως όχι μόνο προεκλογικά. Οι υποσχέσεις αποτυγχάνουν να εκπληρωθούν.
Οι λύσεις υπάρχουν
Η κάθε κυβέρνηση σίγουρα μπορεί να θέσει ως προτεραιότητά το ζήτημα της οικονομικής στέγης για τους νέους, το θέμα είναι ένα θέλει. Εάν πραγματικά νοιάζεται. Είναι μέσα στα σχέδια της να εξασφαλίσει μία πραγματικά διαχρονική στεγαστική πολιτική;
Νομίζω πως αυτό είναι και το κύριο ζήτημα που θέτει πρωταρχικά την εμπιστοσύνη έναντι των προεκλογικών υποσχέσεων. Οι νέοι πρέπει να ασχοληθούν και οι ίδιοι με αυτό το βαθύ πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα που απαιτεί λύσεις.
Θα υπάρξουν οικονομικά προσιτές κατοικίες; Θα γίνει αύξηση του επιδόματος ενοικίου που αυτή τη στιγμή είναι στα 70 ευρώ για ένα άτομο; Θα υπάρξει μέριμνα για κοινωνικές κατοικίες; Ο κόσμος τους επιχειρείν και των βραχυχρόνιων μισθώσεων – σε σύμπραξη με το κράτος – δεν έχει χώρο για συναισθηματισμούς. Ούτε ως προς τους νέους. Όπως έχει αποδειχθεί δε νοιάζονται για μία από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου, αυτή της στέγασης. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει αντιληπτό από τη νέα γενιά.
Το αυξημένο κόστος ζωής, σε συνδυασμό με την πολιτική που ακολουθείται εδώ και χρόνια, δημιουργεί τις καταστάσεις που συζητάμε και ψάχνουμε λύσεις. Η αναμονή τήρησης των υποσχέσεων από πολιτικούς, που με γρήγορες διαδικασίες τρέχουν προγράμματα, πιο πολύ για πολιτικό όφελος και όχι από ενδιαφέρον προς τους πολίτες, δεν είναι η λύση.
Η κατανόηση ότι ένα σπίτι, είναι ανθρώπινη ανάγκη και χαρίζει ανεξαρτησία πρέπει να έρθει μαζί με την απαίτηση για μία ποιοτικότερη ζωή σε όλους τους τομείς. Η Gen Z έχει στο χέρι της την κατάσταση και μπορεί να τη διορθώσει, επιλέγοντας τη συλλογική ευθύνη και την προσπάθεια για αλλαγή.
Με κριτήριο όχι λόγια, αλλά πράξεις που ανταποκρίνονται στις ανάγκες των νέων ανθρώπων και με απαίτηση να λυθεί το ζήτημα της στέγης – ώστε να μπορούν όλοι να διαβιούν με ευκολία και ελεύθερα χωρίς περιορισμούς, εκπτώσεις, συμβιβασμούς.