Πήραμε μια πρώτη γεύση από το ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει ο Γιάννης Μισουρίδης για τη σημαντικότερη underground καλλιτέχνιδα της γενιάς της.
Το πρόσωπο της Εύας σε ολόκληρη την οθόνη. Κοιτάει κατάματα, χαμογελά, φοράει ένα άσπρο πουκάμισο, έχει κοντά μαύρα μαλλιά, το βλέμμα της προσιτό και ατίθασο, όπως το βλέμμα ενός παιδιού.
Ένα από τα πρόσωπα της Εύας. Της Εύας της μεταμόρφωσης, της πολυμορφίας, της αέναης εναλλαγής εικόνων, σκέψεων, συναισθημάτων.
Ο σκηνοθέτης Γιάννης Μισουρίδης συμπορεύτηκε μαζί της επί εννέα χρόνια αποτυπώνοντας με τον φακό του ένα ολόκληρο σύμπαν, στο κέντρο του οποίου βρίσκεται η queer εικαστικός και περφόρμερ Εύα Κολιοπάντου. Στο σύμπαν της Εύας κατοικούν πλάσματα περίεργα, μοναδικά, ανθρώπινα, εξωγήινα, ζωντανά, νεκρά. Κυκλοφορούν στη Σπύρου Μερκούρη με ένα καρότσι σούπερ μάρκετ από όπου εξέχει το πόδι μιας πλαστικής κούκλας ή σκαρφαλώνουν γυμνά πάνω σε αιχμηρά βράχια σχηματίζοντας γλυπτά ζεστής σάρκας.
Βρίσκομαι στο σπίτι της μοντέρ Ιωάννας Πογιατζή μαζί με τον Γιάννη. Το υλικό είναι άπειρο και κάθε σκηνή έχει ενδιαφέρον. Εννιά χρόνια ζωής της Εύας ισοδυναμούν με δέκα ζωές άλλων. Η διαδικασία του μοντάζ δεν είναι εύκολη υπόθεση, από εδώ θα προκύψει το ντοκιμαντέρ «Εύα», το οποίο πραγματοποιείται και χάρη στους παραγωγούς Μαρίνα Δανέζη και Τάσο Κορωνάκη, της LAIKA productions, που πίστεψαν στην ιδέα και αγάπησαν με την πρώτη ματιά την Εύα, τη ζωγραφική και τη ζωντάνια της. Tο project χρηματοδοτείται από το πρόγραμμα”1,5%” της ΕΡΤ.
Βυθιζόμαστε σε μια σκηνή. Είμαστε μέσα στο νερό, στο Αιγαίο. Πλάσματα κολυμπούν, ανθρώπινες σειρήνες που γλιστρούν μέσα στο φως, στο σκοτάδι, συγκοινωνούντα σώματα, υγρές υπάρξεις, μια λυρική ωδή στη ρευστότητα της ύλης ενώ ακούγεται η φωνή της Εύας, γλυκά αποκαμωμένης, να αφηγείται μια νύχτα παθιασμένου έρωτα. Σαν όνειρο μού θύμισε μια φράση από την «Αισθηματική Αγωγή» του Gustave Flaubert όπου η Λουίζα εξομολογείται ότι ζηλεύει τη ζωή των ψαριών γιατί «Πρέπει να είναι τόσο ωραίο να γλιστράς εκεί μέσα, όπως σε βολεύει, να νιώθεις ότι σε χαϊδεύουν παντού».
Αναδυόμαστε σε ένα σπίτι, εκεί που βρίσκεται η Εύα και ο Στέφανος (Χανδέλης). Οι δυο τους αποτελούν τον πυρήνα του ελευθεριακού ντουέτου εικαστικής περφόρμανς ANOSIA. H Eύα έχει πλέον νοσήσει από καρκίνο του μαστού. Φορούν και οι δύο μάσκες, όπως αυτές που χρησιμοποιούν στο δημιουργικό τους πεδίο, η Εύα κάθεται στον καναπέ και κάνει στην κοιλιά της μια ένεση, στο πλαίσιο της ογκολογικής της αγωγής. Ο Στέφανος την περιποιείται.
Παρακολουθώ και σκέφτομαι ότι σε κάποιες ζωές η Τέχνη δεν είναι το παράπλευρο, ούτε η Φαντασία μια άλλη γη. Είναι το κέντρο και η πατρίδα τους, μια πραγματικότητα πιο πραγματική από οποιαδήποτε άλλη συνθήκη, μια ουτοπία πιο ρεαλιστική από τον ρεαλισμό. Ο φακός του Μισουρίδη έχει πιάσει ακριβώς αυτόν, τον μη απτό και ταυτοχρόνως εντελώς παρόντα κόσμο.
Βλέπω κι άλλες σκηνές, ζαλίζομαι γοητευμένη από ένα κοκτέιλ ζωντανών θραυσμάτων: ένα υπέροχα ηδονιστικό πάρτι, η Εύα να ζωγραφίζει το πορτρέτο της διαγνωσμένης με βαριά ψυχική νόσο μητέρας της και η απίθανη και γεμάτη σκληρό χιούμορ συζήτησή τους, η Εύα να δακρύζει από έρωτα, να υπόκειται σε ακτινοβολία στο πλαίσιο της θεραπείας του καρκίνου της, να δίνει όλο της το είναι στη διάρκεια μας περφόρμανς, να βουτά ελεύθερη μέσα σε ένα λιβάδι, η Εύα ένα ζώο περήφανο, πολύπλοκο, γενναιόδωρο, ανοιχτό, πάσχον, ελεύθερο, ζωντανό.
Είναι τα τελευταία λίγα χρόνια που έχω αρχίσει να βλέπω όλο και περισσότερα ντοκιμαντέρ. Στην «Εύα» βλέπω πράγματα που αναζητώ. Φόρμα επί της ουσίας ανοιχτή σε πολλές αναγνώσεις, λυρισμό και ρεαλισμό, χιούμορ και σπάσιμο της σοβαροφάνειας, ελευθερία στη ματιά και στην προσέγγιση, ένα χέρι που οι δημιουργοί τείνουν προς τον θεατή ώστε από θεατής να γίνει συμμέτοχος, για να ολοκληρωθεί το κύκλωμα και να γεννήσει ένα γεγονός στη δημόσια σφαίρα.