Η Μαρία Καραγκιοζίδου είναι η νέα, ταλαντούχα ηθοποιός που αναμένεται να αφήσει το στίγμα της στο χώρο της υποκριτικής και, παράλληλα, η απίστευτα κουλ τύπισσα που θέλεις οπωσδήποτε να γνωρίσεις. Μέχρι τις 28/11, συμμετέχει στην –άκρως επιτυχημένη– παράσταση: «Προσοχή: Εκτελούνται έργα» στο Metropolitan The Urban Theatre.
Ήταν μια Παρασκευή σαν όλες τις άλλες όταν διέσχιζα την έξοδο της πολυκατοικίας που διαμένω, με σκοπό να επισκεφτώ το Θέατρο Metropolitan. Η παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα», που πραγματεύεται το επώδυνο και πολυδιάστατο θέμα του μετρό της Θεσσαλονίκης, επανήλθε στα πάτρια εδάφη της και ήθελα διακαώς να την παρακολουθήσω. Λίγα λεπτά πριν από την έναρξη, το θέατρο ήταν κατάμεστο, με το κοινό να αδημονεί. Οφείλω να ομολογήσω ότι υπήρχε μέσα μου το βάρος της εβδομάδας που έφτανε σιγά-σιγά σε έναν επίλογο– ένα βάρος που εξαφάνισε αμέσως η Μαρία, μόλις εμφανίστηκε στη σκηνή, με το μικρόφωνο ανά χείρας. Η κίνηση, η εκφορά του λόγου και η ζωντάνια της αφύπνισαν αντικρουόμενες αντιδράσεις μέσα μου: Θυμό, λόγω της παράθεσης ιστορικών γεγονότων που καταδεικνύουν την άκρως προβληματική διάσταση του έργου του μετρό, και ταυτόχρονα γέλιο, εξαιτίας της χιουμοριστικής προσέγγισης του ζητήματος.
Η παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται Έργα», περικλείει όλες τις επιμέρους αντιξοότητες που έχει προκαλέσει το διαχρονικό πια ευφυολόγημα της κατασκευής του μετρό Θεσσαλονίκης στη μετακίνηση των πεζών, των ατόμων με αναπηρία, στη μετακίνηση και τη στάθμευση των ΙΧ, καθώς επίσης και στον άκρως αρνητικό αντίκτυπο που επέφερε στην επιχειρηματικότητα. Ομολογουμένως, η παράσταση είναι συλλήβδην καταπληκτική –εξάλλου έχουν προηγηθεί ακόμη 14, τουλάχιστον, sold out παραστάσεις– καθώς η αστείρευτη ενέργεια των ηθοποιών πάλλεται μεταξύ διαφορετικών ψυχικών μεταβάσεων, αφηγούμενοι τις δυσμενείς αναβολές του μετρό από κοινού με τα απότοκά τους, κάτι που ενσωματώνεται έξυπνα και στην κινησιολογία τους.
Παρατηρώντας τη Μαρία επί σκηνής, συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για μια οικεία φυσιογνωμία– ούσα επίσης βορειοελλαδίτισσα. Εντούτοις, εκεί που όντως την είδα για πρώτη φορά, ήταν σε ένα από τα πρώτα επεισόδια της Μάγισσας, όπου ενσαρκώνει τον ρόλο της Λεμονιάς, συμμετέχουσας στον περιπλανώμενο θίασο της Λεώνης (κατά κόσμον, Γιούλικας Σκαφιδά). Στην πορεία, ανακάλυψα ότι γεννήθηκε μόλις το 1998, έχει σπουδάσει στη Δραματική Σχολή Βασίλης Διαμαντόπουλος, λατρεύει τον σύγχρονο χορό και τις ηλιόλουστες μέρες. Ήδη μετράει μια σειρά από ιδιαίτερα αξιόλογες συνεργασίες στο θεατρικό σανίδι, όπως: «Η πόλη ή πώς να κοιμηθείτε ήσυχα», «Τα τραγούδια του Αρτέμη», «Ανάμνησις και ο παπά-Νάρκισσος», ΟΙΚΟ-λογήματα και «Ο Δράκος», ενώ είναι μέλος της εταιρείας θεάτρου «Τροχιές».
Μετά από μια σύντομη κουβέντα σε ανθρώπινο επίπεδο, η Μαρία μου εξιστορεί την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική
Ήμουν πάρα πολύ μικρή όταν καλλιεργήθηκε μέσα μου η απόφαση να γίνω ηθοποιός, χωρίς καλά-καλά να έχω ιδέα τι συνεπάγεται αυτό. Άρχισα, δηλαδή, να εκφράζω αυτή την επιθυμία μου από το νηπιαγωγείο. Από τη μία πλευρά, αυτό φέρει το πλεονέκτημα της επίγνωσης. Όσο μεγάλωνα, ήξερα τι θέλω να κάνω, τη στιγμή που οι φίλοι μου στο σχολείο αναζητούσαν τη δική τους Ιθάκη. Από την άλλη, ωστόσο, θεωρώ ότι με «έκλεισε» κατά κάποιον τρόπο. Κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν, ίσως δεν ήμουν τόσο ανοιχτή σε πιθανότητες και ερεθίσματα. Είχα κατασταλάξει σε κάτι, χωρίς να γνωρίζω ακριβώς τι σημαίνει.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρον έβρισκα το μάθημα της βιολογίας όταν ήμουν στα θρανία. Σκέψου, ώρες-ώρες αναρωτιέμαι: Μήπως θα ήταν ωραίο να ασχοληθώ με τη βιολογία ή τη μοριακή βιολογία; Κατά τ’ άλλα, μιας και είχε σχηματιστεί μέσα μου το μονοπάτι της υποκριτικής –έστω και κατά προσέγγιση– μπορώ να πω ότι με χαρακτηρίζει μια προσήλωση. Διάβαζα θέατρο από μικρή, έβλεπα παραστάσεις κ.λπ.. Ενδεχομένως, να μην άφησα τη μικρή Μαρία τόσο ελεύθερη, ώστε να ανακαλύψει μια διαφορετική πτυχή της.
Δεν βοηθάει και ο τρόπος που έχει διαμορφωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, λειτουργεί πολύ πιεστικά. Σε αναγκάζει να καταλήξεις κάπου από τα 17 σου έτη και να ακολουθήσεις απαρεγκλίτως αυτή τη διαδρομή. Είναι δύσκολο να αλλάξει, προφανώς, αλλά τουλάχιστον ας διαφοροποιηθούν οι κοινωνικές αντιλήψεις. Ας έχουν οι νέες γενιές το δικαίωμα της επιλογής και του λάθους. Τι σου φαίνεται δελεαστικό στην ηλικία που είσαι; Ακολούθησέ το και όπου βγει. Παραδείγματος χάρη, η κολλήτή μου φίλη, από τα μικράτα μας, ήθελε να περάσει στη σχολή της ψυχολογίας. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε. Αποφάσισε να δώσει και δεύτερη φορά, η οποία επίσης δεν στέφθηκε με επιτυχία. Εντούτοις, στο μεσοδιάστημα, βίωσε απερίγραπτη ταλαιπωρία, αυξομειώσεις στο βάρος της λόγω άγχους κ.λπ.. Μετά, τι θα πεις σε αυτό το παιδί; Ότι είναι αποτυχημένο εις διπλούν; Χρειάζεται, κατ’ εμέ, να αναθεωρηθεί άρδην η πίεση στην οποία υποβάλλονται τα νέα παιδιά πριν καν ενηλικιωθούν.
Τη ρωτάω αν ήταν υποστηρικτικός ο περίγυρός της όταν ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός και μου απαντά καταφατικά, χαμογελώντας συγκινημένη
Θα σου πω μια μικρή ιστορία: Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων μαζευτήκαμε οικογενειακώς για φαγητό. Στο μεταξύ, μέσα μου είχα ήδη κατασταλάξει, αλλά έμενε να το επικοινωνήσω. Έτσι, λοιπόν, είδα αυτή τη συνάθροιση σαν ευκαιρία για να εξομολογηθώ στους γονείς μου ότι θέλω να σταματήσω τα φροντιστήρια για τις Πανελλήνιες. Με κατάλαβαν από το πρώτο λεπτό. Μου είπαν: «Ναι, κορίτσι μου, εννοείται». Πιθανότατα, το τόσο υποστηρικτικό περιβάλλον λειτούργησε επικουρικά στο να σκιαγραφηθεί με σιγουριά αυτό το βήμα.
Αν μη τι άλλο, το οικογενειακό περιβάλλον είναι ο πρώτος ευρύτερος κύκλος για ένα παιδί. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό οι γονείς να ακούν, να αντιλαμβάνονται και να στηρίζουν τις επιλογές των παιδιών τους. Να καθίσταται σαφές ότι το παιδί έχει τη δική του, ξεχωριστή προσωπικότητα και τις δικές του επιθυμίες. Σε ελευθερώνει αυτό με έναν τρόπο, καθώς μεγαλώνεις. Μπορώ να πω ότι είναι και το σημαντικότερο κεκτημένο αυτό: Να είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι.
Συζητάμε λίγο για τις νεότερες γενιές
Νομίζω ότι η γενιά μου –και λίγο πριν τη γεννιά του ‘98– είναι σε ένα μεταίχμιο. Ζήσαμε την αλάνα και το videogaming. Νιώθω ότι έχει καταφέρει να κρατήσει μια ισορροπία, με πολύ κόπο. Σαφώς, δεν μπορώ να μιλήσω για ολόκληρη τη γενιά, περισσότερο γι’ αυτό που έβλεπα από τα κοντινά μου πρόσωπα. Καθώς μεγαλώναμε, κάπως μίκραινε ο κόσμος γύρω μας και υπήρχε μια δυσκολία σε κάθε κατεύθυνση. Έτσι, ανακαλύψαμε την ανάγκη των ελιγμών, πόσο αναγκαίο στην εποχή μας είναι να ελίσσεσαι, μέχρι να βρεις το λιμάνι σου. Διότι, ο κοινωνικός περίγυρος είναι ασφυκτικά αυστηρός κριτής και επικρατεί η αντίληψη ότι συνεχώς πρέπει να υπάρχει ένα καλά οργανωμένο σχέδιο. Παιδιά, περιμένετε λίγο να πάρουμε μια ανάσα. Ταυτόχρονα, έχουμε επωμιστεί και ένα ασήκωτο βάρος –κυρίως οι γυναίκες, θα έλεγα– σε συνάρτηση με τη δημιουργία οικογένειας. Γιατί πρέπει, ας πούμε, να κάνω οικογένεια σε μια συγκεκριμένη ηλικία; Αν θέλω να κάνω, θα κάνω. Όχι, όμως, επειδή αυτό επιτάσσουν τα στεγανά.
Μου εξηγεί γιατί ο χορός αποτελεί μια μορφή ψυχοθεραπείας για την ίδια
Στις οικογένειες, γενικά, υπάρχουν αυτές οι συζητήσεις ως προς τα χόμπι με τα οποία θα καταπιαστεί το παιδί στον ελεύθερο χρόνο του. Έτσι κι εγώ δοκίμασα μουσική, μπαλέτο, βόλεϊ, ποδόσφαιρο, χωρίς όμως να με ευχαριστεί κάτι εξ αυτών ιδιαίτερα. Επίσης, δοκίμασα το χιπ-χοπ με τις φίλες μου και έφτασα ένα στάδιο πριν τον πρωταθλητισμό στην κολύμβηση– κάτι που δεν ήθελα να κάνω σε καμία περίπτωση. Μέχρι που ήρθε το θέατρο και βρήκα το μέρος όπου ήθελα να ανήκω. Αργότερα, όταν ξεκίνησα στη δραματική σχολή, συνειδητοποίησα πόσο όμορφος και απελευθερωτικός είναι ο σύγχρονος χορός. Το σώμα είναι ελεύθερο να αποκτήσει αμέτρητες μορφές και σχήματα, πέρα από κάθε φαντασία. Έτσι, λοιπόν, όταν είμαι λίγο στεναχωρημένη, το βιώνω σαν ψυχοθεραπεία. Βάζω το αγαπημένο μου τραγούδι –αυτό που ακούω στις φωτεινές και στις σκοτεινές ημέρες– και αφήνομαι μέσα σε αυτό.
Κουβεντιάζουμε για το πώς γεννήθηκε η παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται έργα»
Με τα περισσότερα παιδιά της ομάδας γνωριζόμασταν από τη Θεσσαλονίκη και ξαναβρεθήκαμε στην Αθήνα, αφότου μετακόμισα κι εγώ. Κάναμε κάποιες συναντήσεις και θέλαμε πολύ να δουλέψουμε μαζί, αν και δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποια συγκεκριμένη ιδέα τότε στο τραπέζι. Είχαμε πάρα πολλές κοινές ανησυχίες, πολλές ανασφάλειες, πολλούς προβληματισμούς του τι κάνουμε, πώς ζούμε τη ζωή μας. Ως επιστέγασμα, επιλέξαμε να δημιουργήσουμε μια παράσταση για αυτά που μας απασχολούν το 2024.
Κάποια στιγμή, με παίρνει τηλέφωνο η Νοεμή (σ.σ. Νοεμή Βασιλειάδου, σκηνοθέτιδα της παράστασης) και μου λέει: «Θα κάνω μια παράσταση για το μετρό της Θεσσαλονίκης». Ήμουν σε φάση κάπως: Ποιος ήρθε; Τι θα κάνουμε; Απ’ όσο θυμάμαι, όλα ξεκίνησαν όταν η Νοεμή έκανε βόλτα στα Εξάρχεια μια μέρα και είδε τις λαμαρίνες στην πλατεία Εξαρχείων. Τότε, προφανώς θυμήθηκε τις λαμαρίνες που δεσπόζουν στη Θεσσαλονίκη και είπε: «Συγγνώμη, αλλά γι’ αυτό το έργο που έχει ταλαιπωρήσει και έχει βασανίσει ανθρώπους και ανθρώπους τόσα χρόνια, γιατί δεν έχει μιλήσει κανένας»;. Επομένως, μας δόθηκε η αφορμή μέσα από αυτή την παράσταση, να αναφερθούμε σε μία Θεσσαλονίκη που διώχνει τα παιδιά της με έναν τρόπο.
Αν με ρωτούσες στην αρχή πώς θα βγει αυτή η παράσταση ως αποτέλεσμα, πραγματικά δεν θα είχα απάντηση. Νιώθω πολύ ευγνώμων για τα συνεχόμενα sold out και για τις επισκέψεις μας, ως ομάδα, σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Η Νοεμή είναι πολύ λαμπρός άνθρωπος, μας έκανε να αγαπήσουμε πολύ μια παντελώς άγνωστη ιδέα, η οποία βρισκόταν εν εξελίξει. Μας ενέπνευσε, μας έδειξε έναν δρόμο.
Προσωπικά, κι εγώ στη Θεσσαλονίκη θα ήθελα να ζω, έχοντας τις ίδιες δυνατότητες με την Αθήνα. Μας πονάει το ότι φύγαμε, οι οικογένειες, οι φίλοι, όλα είναι στη Θεσσαλονίκη. Μάλιστα, θα σου πω ότι μετά από πρόβες στην Αθήνα, ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη για ένα τριήμερο. Ε, λοιπόν, όταν έμπαινα μέσα στο λεωφορείο για να κάνω μια βόλτα, έκλαιγα. Ήταν κάτι τεράστιο και ενεργό μέσα μου αυτό που συνέβαινε στην πόλη μου. Με γονάτιζε όσο αντιλαμβανόμουν όλα όσα συμβαίνουν τόσα χρόνια, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Μέχρι και σήμερα, κάθε φορά που επιστρέφω για παράσταση, νιώθω πολύ περίεργα, την κοιτάω με πολύ διαφορετικό τρόπο. Οπότε, ξεκινώντας από το μετρό, θέλαμε να μιλήσουμε για τη στασιμότητα, για το ότι τίποτα δεν προχωράει, για το ότι κάνεις ένα βήμα και βρίσκεις μπροστά σου λαμαρίνες, αντί για ανοιχτούς δρόμους. Για την ταλαιπωρία αυτή, που έχει γίνει πια βίωμα, με την ελπίδα και την προσδοκία να μετακινήσουμε ό,τι μπορεί να μετακινηθεί: Ανθρώπους, ζητήματα, καταστάσεις.
Της ζητώ να μου επισημάνει κάτι που την αγγίζει περισσότερο στην παράσταση
Για να είμαι ειλικρινής, όλα με αγγίζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό. Ακόμα και τώρα, μετά από ενάμιση χρόνο παραστάσεων, ακούω κάθε φορά την παράσταση και αποκτώ διαρκώς νέες προσλαμβάνουσες επί του θέματος. Νομίζω, αν πρέπει να κρατήσω κάτι, θα είναι η αφήγηση ενός επιχειρηματία στην Εγνατία, ο οποίος εξιστορεί τον δικό του προσωπικό Γολγοθά σε βάθος πολλών ετών. Όλες τις περιπτώσεις οικονομικού στραγγαλισμού και τα δεκάδες ψέματα που του εκτοξεύτηκαν κατάμουτρα. Πραγματικά, εκεί σήκωσα τα χέρια ψηλά.
Με αφορμή την επικείμενη «πρεμιέρα» (;) του μετρό, στις 30 Νοεμβρίου, τη ρωτάω τι μέλλει γενέσθαι με την παράσταση
Θα μου επιτρέψεις να σου διαβάσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο της παράστασης, το οποίο εμπεριέχει ακριβώς την απάντηση: «Το βιβλίο αυτό είναι για να μείνει κάτι από τα χρόνια που πέρασαν, για να μην ξεχνά κανείς γρήγορα. Για τα έργα που δεν έγιναν ποτέ και για ένα μικρό έργο που έγινε». Οπότε, ακόμη κι αν ολοκληρωθεί, τελικά, το έργο του μετρό Θεσσαλονίκης, αυτό το βιβλίο και αυτή η παράσταση πάντα θα μας θυμίζουν τα εγκλήματα, τον εγκλωβισμό μιας πόλης και τις γκρεμισμένες ζωές των κατοίκων της. Ξεκινάμε από το μετρό, αλλά επεκτεινόμαστε σε κάτι πολύ μεγαλύτερο.
Συζητάμε για την πολιτική υπόσταση του θεάτρου, με αφετηρία παραστάσεις προηγούμενων ετών που είχαν αντίκτυπο σε ολόκληρες κυβερνήσεις
Πράγματι, παλιότερα, οι συνθήκες απείχαν πολύ από τις σημερινές. Εν αντιθέσει με τη σύγχρονη εποχή, όπου κυριαρχεί η είδηση λεπτό προς λεπτό, τότε δεν υπήρχε τόσο μεγάλη διάχυση της πληροφορίας, η μία παράσταση που γινόταν, μπορούσε πραγματικά να ταράξει τα νερά, ήταν κάτι σπουδαίο, κάτι μοναδικό. Ως εκ τούτου, μέσα σε ένα ταχύτατα μεταβαλλόμενο τοπίο, δεν είναι τόσο εύκολο για μια παράσταση να ασκήσει πολιτική πίεση. Οπωσδήποτε, όμως, μπορεί να δημιουργήσει πρόσφορο έδαφος για κάποιο αποτέλεσμα. Το μήνυμα μπορεί να περάσει στον θεατή, να του αφυπνίσει ορισμένα συναισθήματα κι έπειτα, σαν μια αλυσιδωτή αντίδραση, να επέλθει ένα είδος διαμαρτυρίας για τα κακώς κείμενα. Με τον τρόπο αυτό, ίσως κατακερματιστεί κάτι προβληματικό και, στη θέση του, οικοδομηθεί κάτι άλλο, ελπιδοφόρο. Εν κατακλείδι, ναι, η δύναμη του θεάτρου έχει αλλάξει, όμως εξακολουθεί να παραμένει ισχυρό, παρότι έχει μεταβληθεί –μεταξύ άλλων– με την πάροδο του χρόνου.
Γράφοντας την παράσταση, καταφέραμε, σε μεγάλο βαθμό, να λέμε αυτά που αισθανόμαστε. Υπάρχει κάτι πιο πολιτικό από αυτό; Δηλαδή, από την επιλογή της προσέγγισής σου; Των ζητημάτων και των επιχειρημάτων που θα απευθύνεις στο κοινό;
Θα σου πω και κάτι άλλο, με το οποίο διαφωνώ. Είμαι πολύ κατά του multitasking που γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια να διαμορφωθεί ως επιτακτική ανάγκη της εποχής. Είναι όμορφο να ακονίζουμε το μυαλό μας, να καταπιανόμαστε με νέα ενδιαφέροντα και να αποκτάμε νέες γνώσεις, σύμφωνοι. Πέραν τούτου, δεν είμαστε όλοι για όλα. Δεν θα έρθω να σου μιλήσω για την πολιτική με όρους που δεν γνωρίζω, επειδή θέλω να είμαι έντιμη απέναντι στον εαυτό μου και στους δυνητικούς συνομιλητές μου. Είμαι πολύ συναισθηματικός άνθρωπος, δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω βαρύγδουπους όρους, μιλάω πιο βιωματικά.
Συμφωνούμε ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για συμπερίληψη και ενσυναίσθηση στην ελληνική κοινωνία
Τα τελευταία χρόνια, αισθάνομαι ότι έχουμε αρχίσει να δουλεύουμε περισσότερο με τον εαυτό μας οι άνθρωποι. Υποθέτω ότι παίζει ρόλο και η απενοχοποίηση της ψυχανάλυσης, με αποτέλεσμα να προχωράμε σε πρακτικές αυτοανακάλυψης. Σε κάθε περίπτωση, είναι αξιοσημείωτα αυτά τα βήματα σε ατομικό επίπεδο, απλώς με προβληματίζει λίγο το ότι δεν μεταφράζονται συλλογικά. Θωρακίζουμε μεν τους εαυτούς μας, αλλά προβαίνουμε σε αυτή την αυτοπροστασία ακριβώς επειδή είναι τόσο δύσκολα εκεί έξω. Από εκεί και πέρα, δεν θεωρώ ότι υπήρξε ποτέ στους σχεδιασμούς κάποιας κυβέρνησης η προστασία ευάλωτων κοινοτήτων, όπως οι ανάπηροι συμπολίτες μας ή η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός πως τα ανάπηρα άτομα είναι μειοψηφία και δεν θα ακουστεί η φωνή τους, ακόμα κι αν αντιδράσουν. Το ίδιο ισχύει και για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Χρειάζεται να γίνουν ορατά αυτά τα άτομα, να δυναμώσει η φωνή τους, να αποκτήσουν μεγαλύτερη συλλογικότητα.
Επιπρόσθετα, για ζητήματα που αφορούν μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, όπως η ακρίβεια, η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί, οι χρόνιες παθογένειες του ΕΣΥ και του εκπαιδευτικού συστήματος, νομίζω ότι χρειάζεται να διαμαρτυρηθούμε συλλήβδην. Όμως θέλει συνεχή μαχητικότητα, όχι να βγαίνουμε μια φορά το μήνα για να διαδηλώσουμε. Εκτός αυτού, το προσωπικό όφελος μοιραία εντάσσεται στον πυρήνα του συλλογικού, δηλαδή όταν βγαίνουν οι αγρότες για να διαδηλώσουν, βιαζόμαστε να τους κατηγορήσουμε επειδή κλείνουν τους δρόμους. Οι συνέπειες, ωστόσο, θα γίνουν ορατές, αργά ή γρήγορα, όταν δούμε την τιμή των φρούτων στη λαϊκή να εκτοξεύεται. Μόνο τότε θα γίνει αντιληπτό το μέγεθος του προβλήματος, όταν πια θα αποκτήσει προσωπική χροιά.
Έπειτα, υπάρχει μια πολύ μεγάλη παρεξήγηση ως προς τις διαδηλώσεις. Νομίζουμε ότι διαδηλώνουν μόνο οι φοιτητές, δεν είναι έτσι. Δεν γίνεται να αντιστέκονται μόνο οι φοιτητές, με γνώμονα να εξελιχθεί η χώρα μας, πρέπει να συμμετάσχουμε όλοι σε αυτό. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι οι φοιτητές διακατέχονται από ορμή, όνειρα και επαναστατικότητα. Ε, λοιπόν, από τη στιγμή που ο καθένας, η καθεμία και το καθένα εξ ημών έρχεται αντιμέτωπο με κάποιου είδους αδικία, γιατί να μην υιοθετήσει το επαναστατικό πνεύμα;
Για μένα, το πιο συγκινητικό θα ήταν να βρεθούν η γιαγιά με τον φοιτητή στην ίδια διαδήλωση, όπου μπορεί να μην αγωνίζονται για τα ίδια ακριβώς δικαιώματα, αλλά με κοινό παρονομαστή την κατάκτηση μιας βιώσιμης πραγματικότητας.
Της αναφέρω ότι εξαρχής ένιωσα πως μου είναι οικεία ως φυσιογνωμία, λόγω του ότι την είδα στη Μάγισσα. Τη ρωτάω πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία και τι γεύση της άφησε
Με το χέρι στην καρδιά, δεν είχα σκεφτεί να ασχοληθώ καθόλου με την τηλεόραση. Διότι, αυτό που με μάγεψε στην υποκριτική είναι η διαδικασία: Οι πρόβες, το ότι θα ασκηθώ, το ότι θα εξαντλήσω τα όριά μου και ότι θα προχωρήσουμε ομαδικά ένα βήμα παρακάτω κάθε φορά. Αντιθέτως, στις σειρές είναι πολύ πιο γρήγοροι οι ρυθμοί, παίρνεις το σενάριο σήμερα και μεθαύριο έχεις γύρισμα. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι δεν μου δίνει κάποια χαρά αυτός ο τρόπος εργασίας, πλην της αναγνωρισιμότητας που μετά εξαργυρώνεται σε ιδιαίτερα αξιόλογες θεατρικές συνεργασίες.
Κάποια στιγμή, είδα μια ανάρτηση της casting director, της Μιράντας Ρωσταντή, στο Facebook, όπου προσκαλούσε ηθοποιούς να στείλουν βιογραφικό σε ένα e-mail. Το συζήτησα με φίλους και με παρότρυναν να το τολμήσω, παρότι τους είχα εκφράσει τους δισταγμούς μου. Εν τέλει, όμως, σκέφτηκα ότι δεν έχω κάτι να χάσω, μια αποστολή βιογραφικού είναι. Όταν όντως με κάλεσαν για ακρόαση, υπέθεσα ότι προσμετρήθηκε θετικά η ενασχόλησή μου με ακροβατικά εδάφους –όπως ανέφερα στο βιογραφικό. Το κλίμα ήταν πολύ ωραίο, νομίζω πήγε καλά αυτό, αν και είχα τρελό άγχος– μάλλον λειτούργησε θετικά, δεν ξέρω. Στο μεταξύ, το ξέχασα με τον καιρό, ώσπου χτύπησε μια μέρα το τηλέφωνο και ενημερώθηκα ότι προχωράμε. Ενθουσιάστηκα πάρα πολύ, ειδικά με τον αριθμό των επεισοδίων (ήταν μόνο για τέσσερα επεισόδια), επομένως ήταν η ιδανική τηλεοπτική συνεργασία, όπου θα μπορούσα να δοκιμαστώ για λίγα επεισόδια και να ανακαλύψω αν όντως μου ταιριάζει. Συν τοις άλλοις, είναι μια πολύ μεγάλη παραγωγή, μια σειρά εποχής –ένα στοιχείο που σου προσδίδει ένα υποκριτικό πλεονέκτημα.
Πλέον, μπορώ να σου πω εκ του ασφαλούς, ότι μου άρεσε πάρα πολύ η όλη εμπειρία. Το πρώτο μου γύρισμα ήταν η σκηνή της γιορτής στο πρώτο επεισόδιο, οπότε υπήρχαν πολλοί βοηθητικοί ηθοποιοί, οι πρωταγωνιστές, ένα τεράστιο συνεργείο κ.λπ.. Υπήρχε πάρα πολλή πληροφορία και πάρα πολλή κούραση, σκέψου έπρεπε να είμαι ξυπόλητη για ένα χορευτικό ενώ κάτω είχε χαλίκι. Θέλω να υπογραμμίσω, επιπλέον, το πόσο υποστηρικτικοί ήταν οι ηθοποιοί. Τη Γιούλικα, για παράδειγμα, την εκτίμησα πολύ βαθιά. Είναι πού ανθρώπινη και ήταν εκεί για ό,τι χρειαζόμουν. Η κυρία Κίτσου, εντάξει, είναι υπέροχη, είναι η ψυχή του σετ, μπορεί να τους κάνει όλους να γελάσουν. Είναι αρχηγός, πολύ ωραία αρχηγός. Εμπνέει τους γύρω της να είναι και αυτοί καλοί στη δουλειά τους για να περνάνε όμορφα.
Όταν ξύπνησα την επομένη, είχα πολύ ωραία διάθεση, αναλογιζόμενη το χθεσινό γύρισμα. Νομίζω ότι η τηλεόραση είναι όμορφη. Όταν έχεις να κάνεις με αξιόλογους συνεργάτες, καλό σενάριο και ένα κλίμα που σε εμπνέει για να δημιουργήσεις, τότε η συνταγή αυτή θα είναι σίγουρα επιτυχημένη.
Υπάρχει κάποια συμβουλή για τα νέα παιδιά που γοητεύονται από το χώρο της υποκριτικής;
Το μυαλό και το σώμα μας τείνουν να μας υπενθυμίζουν τα σημεία όπου αισθανόμαστε άνετα, όπου υπάρχει κάποιο φως και μας κυριαρχεί η επιθυμία να το κυνηγήσουμε. Υπό ποιες συνθήκες χαίρομαι να παράγω; Να δημιουργώ; Με ποιους ανθρώπους; Σε τι πλαίσιο; Εκεί είναι που θέλω να πάω. Αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή, αυτή θα ήταν. Να κινούμαστε προς την κατεύθυνση που μας υποδεικνύουν το μυαλό και η καρδιά μας. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουμε πολύ μεγάλη δύναμη μέσα μας. Συγχρόνως, βέβαια, η συμβολή της τύχης είναι καταλυτική.
Έχω περάσει κι εγώ δύσκολες φάσεις. Όταν δουλεύαμε με τα παιδιά την παράσταση, είχα βρει μια πολύ πρωινή δουλειά –6:30 το πρωί με 15:30 το μεσημέρι– με το σκεπτικό ότι θα έχω ελεύθερα τα απογεύματα για πρόβες. Έλα, όμως, που πήραν τον Δημήτρη (σ.σ. Δημήτρης Γούλιος, ηθοποιός της παράστασης) σε μια δουλειά στο θέατρο και είχε πρόβα στις 10:00 το βράδυ! Κάπως έτσι, κάναμε πρόβα από τις 11:00 το βράδυ μέχρι τις 3:00 το ξημέρωμα, επέστρεφα στο σπίτι, κοιμόμουν για τρεις ώρες και πήγαινα στη δουλειά. Ομολογουμένως, ήμουν πολύ τυχερή γιατί έχω έναν άνθρωπο που με αγαπάει και με στηρίζει και εκείνη την περίοδο έτυχε να είναι σε θέση να με φροντίσει λίγο παραπάνω.
Όταν κατέβηκα στην Αθήνα, ο μεγαλύτερός μου φόβος ήταν η αποτυχία. Συγκυριακά, βγήκα για έναν καφέ με τον Νικόλα Μαραγκόπουλο, έναν δάσκαλό μου από τη σχολή, τον οποίο λατρεύω και κατάφερε να σπάσει αυτό το πέπλο της επιβεβλημένης επιτυχίας. Αφότου μοιράστηκα μαζί του τη φοβία μου, απάντησε: «Και τι σημαίνει αποτυχία; Θα ανοίξεις έναν νέο δρόμο. Και πού το ξέρεις; Μπορεί να ανακαλύψεις ότι πάντα στη ζωή σου, ας πούμε, ήθελες να γίνεις υδραυλικός». Όντως, μπορεί να σου ανοιχτεί μια άλλη πόρτα, απροσδόκητα. Όσο κινούμαστε έχοντας στοχεύσει στις επιθυμίες μας και σε όσα μας φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία, θα ισιώνει ολοένα και περισσότερο το μονοπάτι. Ίσως ένα βήμα δεν μας φέρει ό,τι λαχταράμε, αλλά μπορεί το επόμενο –ή κάποιο ενδεχόμενο στραβοπάτημα– να μας φέρει σε μία θέση που αδυνατούσαμε να φανταστούμε, αλλά τελικά είναι βουτηγμένη στη χαρά.
Αναρωτιέμαι πόσο έχει αλλάξει ο χώρος της υποκριτικής μετά την έλευση του #MeToo
Πλέον, σκεφτόμαστε λίγο παραπάνω πριν πούμε και πριν πράξουμε. Ένιωσαν ορισμένοι άνθρωποι που βρίσκονται σε καίριες θέσεις ότι πρέπει να ξέρουν τι θα πουν και πώς θα το πουν. Ότι κανείς πια δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο, τα στόματα ανοίγουν. Δεν μου αρέσει ο φόβος, είναι η αλήθεια, έχω πάρα πολλές φοβίες. Εντούτοις, αν κατάφερε το κίνημα του #MeToo και οι εξομολογήσεις των θυμάτων να ανασύρουν τον φόβο κάποιων ανθρώπων που έχουν εξουσία, τότε χαίρομαι. Χαίρομαι, γιατί δεν θα ξεπεραστούν τα όρια, επειδή υπάρχει κάποιο αξίωμα.
Προσωπικά, με έχει δυναμώσει περισσότερο και η ομάδα μας με τα παιδιά, λόγω του ότι μπορώ, ανά πάσα ώρα και στιγμή, να εκφράσω την άποψή μου αν κάτι με προβληματίζει ή αισθάνομαι ότι θέλω να γίνει εκτενέστερη συζήτηση για ένα θέμα. Αν μη τι άλλο, τέτοιες συλλογικές διαδικασίες θεωρώ ότι μας δυναμώνουν σαν άτομα. Είμαι πολύ ευγνώμων που είμαστε σε θέση να συνομιλούμε με γνώμονα την εμπιστοσύνη, μακριά από το φόβο της λογοκρισίας ή της στοχοποίησης.
Τι να περιμένουμε από τη Μαρία Καραγκιοζίδου στο μέλλον;
Θα ήθελα να εντρυφήσω περισσότερο στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, να δω πώς λειτουργούν κι αυτοί οι κλάδοι της υποκριτικής. Από εκεί και πέρα, θέλω να συναντάω ανθρώπους που με εμπνέουν και να δημιουργούμε αρμονικά. Σίγουρα θα ήθελα να με σκηνοθετήσει ο Καραθάνος ή να συνεργαστώ με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, όμως αυτή την περίοδο περισσότερο με καίει να βρεθούμε νέοι άνθρωποι και να μοιραστούμε τις ανησυχίες μας.
Τι χρειάζεται να γνωρίζει το κοινό πριν επιλέξει την παράσταση «Προσοχή: Εκτελούνται έργα»;
Μοιραζόμαστε μία κοινή εμπειρία, δομημένη από τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας. Πιθανότατα, θα φωτιστούν ζητήματα που μπορεί να προκαλέσουν θυμό. Είναι, άλλωστε, ένα πρωτότυπο θεατρικό κράμα όλο αυτό, δεν έχει ξαναγίνει κάτι αντίστοιχο για το μετρό της Θεσσαλονίκης. Ο τρόπος που αποδίδεται υποκριτικά και κινησιολογικά, μέσα από αντιφάσεις, αντιθέσεις, ετερόκλητα στοιχεία και παραλληλισμούς, γεννά κάτι ξεχωριστό. Παράλληλα, ας σημειωθεί ότι κάναμε συνεντεύξεις με άτομα που εργάζονταν στο μετρό, με αρχαιολόγους, καταστηματάρχες, απλούς πολίτες και φίλους στη Θεσσαλονίκη, γιατί έχει σημασία να βασιστούμε σε αληθή, πρωτογενή δεδομένα.
Κλείνοντας, δίνεται χώρος για ελεύθερη έκφραση της σκέψης
Να αγαπάμε, να αγαπάμε πολύ. Υπάρχουν πολλά μπλοκαρισμένα συναισθήματα εκεί έξω που χρειάζονται ξεμπλοκάρισμα. Όταν, όμως, αυτά αφήνονται και ανοίγονται, επέρχεται ο απεγκλωβισμός. Θα το περάσω σε βιωματικό επίπεδο: Όταν ήρθα στην Αθήνα, ένα μεγάλο μου άγχος ήταν η γειτονιά που θα μένω. Θα μπορέσω να γνωρίσω τους γείτονες; Θα καταφέρω να αναπτύξω μια σχέση με ανθρώπους της γειτονιάς; Με θυμάμαι πολλές φορές με φόβο, με ανασφάλεια, κουρασμένη ή με νεύρα, αλλά όταν μπαίνω στο φούρνο της γειτονιάς, έχοντας πια καλλιεργήσει μια σχέση με τα κορίτσια, αφήνω έναν αναστεναγμό, ρωτάω τα νέα τους και αμέσως νιώθω να φεύγει ένα βάρος από πάνω μου. Αν το καλοσκεφτούμε, στο τέλος της ημέρας, οι ανθρώπινοι δεσμοί μας κρατούν αλώβητους μέσα στο χάος της καθημερινότητας.
Πληροφορίες παράστασης
Χώρος: Metropolitan: The Urban Theater, Βασ. Όλγας 65 & Φλέμινγκ 2, Θεσσαλονίκη
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: 11, 12, 13 και 18, 19, 20 Οκτωβρίου 2024, Παρασκευή-Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:00
Έξτρα παραστάσεις: 25-26/10 στις 21:00 & 27-28/10 στις 20:00
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 16€ Κανονικό | 13€ Μειωμένο (φοιτητών, ανέργων, ΑμεΑ) | 10€ Ατέλεια (μόνο από το ταμείο του θεάτρου)
Τηλέφωνο κρατήσεων: 2311 284 773
Parking: Ιδιωτικοί χώροι parking πλησίον του θεάτρου
Σας ενδιαφέρει:
• Το θέατρο Metropolitan είναι προσβάσιμο σε αναπηρικά αμαξίδια.
• Δεν επιτρέπεται η είσοδος στο θέατρο μετά την έναρξη της παράστασης.
Περισσότερα:
• Website θεάτρου Metropolitan: https://metropolitan.theater/
• Facebook page θεάτρου Metropolitan: Metropolitan: The Urban Theater
• Instagram profile θεάτρου Metropolitan: metropolitan_urban_theater