Βλέπεις μαύρο καρέ κοντό και σκέφτεσαι ένα όνομα γαλλικό. Είναι εύστροφη, ευαίσθητη και με χιούμορ. Μιλάει χωρίς αναστολές και ακούει με προσοχή, παρ’ όλο που έχει κοιμηθεί μόλις τρεις ώρες. Η Marseaux είναι το κορίτσι θαύμα της ελληνικής χιπ χοπ σκηνής και το καταλαβαίνει κανείς από την πρώτη στιγμή που θα τη συναντήσει.
Μόλις μερικούς μήνες μετά την κυκλοφορία του πιο πρόσφατου δίσκου της «WITCH», έχει ήδη βρει την έμπνευση για τον επόμενο. Είναι πνεύμα ασυμβίβαστο, γεμάτη όρεξη για δημιουργία και ερωτευμένη με τον έρωτα. «Εάν δεν είχαμε κι αυτό, δεν θα κάναμε καριέρα», θα μου παραδεχτεί λίγο αργότερα. Από τη φύση της φεμινίστρια, πεισμώνει όταν την αμφισβητούν και όπως όλα δείχνουν, έχει έρθει για να μείνει. Αυτή είναι η Marseaux. Και για καλή μου τύχη, οι δρόμοι μας συναντήθηκαν μία Παρασκευή πρωί οπότε και είχα την ευκαιρία να μιλήσω μαζί της για τον έρωτα, την τέχνη, τις γυναίκες, την ψυχανάλυση και τη μουσική.
«Για το όνομα του καινούριου δίσκου, εμπνευστήκαμε από τις έξυπνες και δυναμικές γυναίκες του Μεσαίωνα που τις έλεγαν μάγισσες επειδή αντιδρούσαν, τις κυνηγούσαν και τις έκαιγαν. Θέλουμε σε όλα τα άλμπουμ να δίνουμε έναν τίτλο που με κάποιον τρόπο να ανήκει στις γυναίκες. Ο πρώτος δίσκος ήταν το «Κόρη», μετά ήρθε το «Chica» και τώρα το «Witch».

Λέω στη Marseaux για τους αγαπημένους μου στίχους από το κομμάτι της, «Κόρη».
«Και να μου λένε ότι είναι δύσκολο για μία γυναίκα να πάει μπροστά
Σε μια σκηνή ανδροκρατούμενη, τους λέω γελώντας
“Εγώ γυναίκες βλέπω μόνο στο hip-hop γενικά”»
[σ.σ. γελάει].
«Ναι, έχω αυτό το στοιχείο του girl empowerment στα τραγούδια μου. Και το κυνηγάω κιόλας. Θέλω να πετάω σπόντες σε ό,τι κάνω. Έτσι εκφράζομαι καλύτερα και ως Marseaux, ως καλλιτέχνιδα και ως Μαρία – Σοφία. Ήταν κάτι που μου έλειπε πολύ από την ελληνική μουσική σκηνή και είπα «oκ θα το κάνω εγώ».
«Μπήκα στο χιπ χοπ όταν η φάση είχε ήδη αρχίσει να ανοίγει. Δεν έχω φάει το hate που μπορεί να είχε φάει η Inka, για παράδειγμα. Έχω δεχτεί υποτίμηση του στυλ «είσαι γυναίκα, άρα δεν κάνεις καλό ραπ, άρα είσαι cringe, άρα δεν σε θέλουμε», αλλά δεν με νοιάζει. Χαίρομαι πολύ τώρα γιατί βλέπω ότι έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται η γυναικεία φιγούρα στο ραπ. Η Ignes ας πούμε είναι φοβερή, έχει βγάλει τρία τραγούδια και τα έχω λιώσει όλα».
Τη ρωτάω πώς νιώθει που έχει ήδη καταφέρει να εδραιωθεί στη μουσική σκηνή, από τόσο νεαρή ηλικία. «Ξέρεις, είναι πολύ περίεργο. Στο χιπ χοπ μπορεί να σε παραμερίσουν, ενώ στην pop και mainstream κουλτούρα είσαι το «παιδί θαύμα». Δέχτηκα και τις δύο αντιδράσεις. Οι αρνητικές πάντα με πείσμωναν. Έλεγα «δεν πειράζει που είσαι γυναίκα ή 16, θα τους αποδείξεις ότι αξίζεις». Έκανα πολλή πρόβα για να ραπάρω. Έβαζα φελλό για να έχω καλή ορθοφωνία. Το δούλευα. Είχα πολλά ακούσματα και εξερευνούσα συνέχεια το στιλ μου».
«Ένα από τα πράγματα που με επηρέασαν ήταν ότι για πάρα πολλά χρόνια άκουγα πως επειδή έχω παραπάνω κιλά, δεν μπορώ να κάνω καριέρα. Το άκουγα παντού. Ένιωθα ότι με κρατούσε πίσω. Μέχρι που το ξεπέρασα. Ανακουφίστηκα που κατάφερα να το αντιμετωπίσω. Και όλο αυτό γύρισε τελικά μπούμερανγκ. Οι άντρες ράπερ μπορεί να μην δείχνουν καν το πρόσωπό τους. Για έναν άντρα, δεν μας ενδιαφέρει πως μοιάζει, αρκεί να κάνει καλό ραπ. Αλλά για μία γυναίκα δεν ισχύει το ίδιο. Πρέπει πρώτα να είναι όμορφη και μετά να κάνει καλό ραπ».
Ένα σημείο αναφοράς στη μουσική πορεία της Marseaux είναι αδιαμφισβήτητα το «Βότκα Βύσσινο». Ως μεγάλη φαν ξέρω ήδη την ιστορία πίσω από το κομμάτι, αλλά της ζητάω να μου τη διηγηθεί.

«Ό,τι λέμε στο Βότκα Βύσσινο είναι ακριβώς αυτό που συνέβη. Ήταν πολύ περίεργη και πρωτόγνωρη εμπειρία. Δεν περίμενα ποτέ ότι μπορεί να νιώσω έλξη για μια κοπέλα. Φεύγοντας από το μαγαζί που γνωριστήκαμε, μου λέει ο Sol: «Έχουμε κομμάτι. Επιτέλους έγινε κάτι και εμπνευστήκαμε». Δεν ήμουν σίγουρη στην αρχή γιατί ήταν κάτι πολύ προσωπικό μου. Δεν ήξερα αν ήταν έτοιμη και η mainstream αγορά για κάτι τέτοιο.
Ο δικός μου κύκλος είναι πολύ ανοιχτός αλλά δεν είναι ολόκληρη η κοινωνία έτσι. Σκεφτόμουν ότι ήδη εκτίθεμαι σε ένα τεράστιο κοινό και ότι ένα τέτοιο τραγούδι θα αποτελούσε αφορμή για πολλά ομοφοβικά σχόλια. Κι έτσι έγινε. Από την άλλη, η αγάπη που δέχτηκε ήταν η διπλάσια».
Θέλω να μάθω πολύ πώς εξελίχθηκε το φλερτ μεταξύ των δύο κοριτσιών εκείνο το βράδυ.
«Κρατάμε ακόμα επαφή. Όχι συχνά, αλλά θα μιλήσουμε. Είχαμε και οι δύο σχέση τότε. Δημιουργήσαμε μία επαφή μέσα από κάτι εντελώς πρωτόγνωρο που βιώσαμε αλλά δεν εξελίχθηκε παραπάνω από αυτό. Φυσικά, ξέρει ότι το τραγούδι είναι για εκείνη». [σ.σ. γελάει]
Επανέρχομαι στα της μουσικής της και τη ρωτάω πώς βιώνει τη διαφορά μεταξύ mainstream και εναλλακτικής κουλτούρας στην τέχνη. «Νομίζω πως κάθε καλλιτέχνης έχει βρεθεί σε αυτό το δίλημμα. Προσωπικά νιώθω πως έχω βρει μία χρυσή τομή. Μπορώ να κάνω κι εμπορικό αλλά μπορώ να κάνω κι ένα τανγκό [σ.σ. αναφέρεται στο κομμάτι της «Το Τανγκό της Μαρσό»], που είναι άλλο στιλ. Το θέμα είναι να αφοσιώνεσαι σε αυτό που κάνεις και να του δίνεις αγάπη.
«Μουσικά δεν έχω κάνει ποτέ κάτι που να μην με αντιπροσωπεύει. Ίσως να το έχω κάνει σε επίπεδο lifestyle. Όμως είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού. Όταν μπαίνεις σε μία δισκογραφική, εμμέσως αναγκάζεσαι να κάνεις και πράγματα που ενδεχομένως να μην θες. Μπορεί να έχω ένα event, στο οποίο να μην θέλω να πάω, γιατί υπάρχουν κι αυτές οι μέρες που δεν επιθυμώ να συναναστραφώ κόσμο. Αλλά θα το κάνω».
Όσον αφορά τη σχέση της Marseaux με τα social media αλλά και την τοξικότητα που υπάρχει σε αυτά, μου εξηγεί: «Έχω πολύ καλή σχέση με τα social, αλλά κάποιες φορές μπορεί να μου προκαλέσουν θυμό. Αυτή η καθολική προσβασιμότητα στο Internet, μπορεί να αποτελέσει εύφορο έδαφος για πολλούς ανθρώπους που ψάχνουν ένα μέρος να ξεσπάσουν. Πολλές φορές διαβάζω σχόλια και δεν κρατιέμαι. Μπαίνω και απαντάω. Σκέφτομαι μήπως έτσι δημιουργώ την εντύπωση ότι έχω επηρεαστεί κι αυτό με τη σειρά του να οδηγεί στην επανάληψη τέτοιου είδους σχολίων. Αλλά δεν μπορώ να τα αφήνω έτσι».

Συζητώντας περί διαχείρισης των αρνητικών σχολίων, θυμάμαι πως σε κάποια παλιότερη συνέντευξή της, είχε μιλήσει ανοιχτά για την ψυχοθεραπεία. Όπως μου εξήγησε, βρίσκεται σε αυτή τη διαδικασία εδώ και περίπου πέντε χρόνια. «Λίγο πριν χάσω τη μαμά μου, όταν δηλαδή άρχισα να καταλαβαίνω ότι αρρωσταίνει, έκανα μία επανάσταση. Ήμουν 17 τότε, ανεξέλεγκτη και πάρα πολύ εκρηκτική. Βίωνα και σωματικά και ψυχικά μία πολύ ανθυγιεινή περίοδο. Με πήρε ο Sol -σχεδόν με το ζόρι- και μου είπε «θα ξεκινήσεις».
Ήμουν πολύ αρνητική και τις πρώτες φορές φορές έλεγα ότι πάω στα ραντεβού και δεν εμφανιζόμουν ποτέ. Μάλιστα, ήταν μία περίοδος που δεν είχα και καθόλου λεφτά και για τα πρώτα δύο χρόνια μού πλήρωνε εκείνος τις συνεδρίες. Όταν πια ήμουν εντάξει οικονομικά και του είπα ότι δεν χρειάζεται πλέον να τις καλύπτει για εμένα, μου είπε: «Δεν ήταν δώρο για μία φορά. Είναι ένα δώρο για πάντα».
«Όταν συνειδητοποίησα πόσο με είχε βοηθήσει όλη αυτή η διαδικασία, του είπα πως μου είχε κάνει το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει κανείς». Τον πρώτο χρόνο της ψυχοθεραπείας ήμουν ράκος. Πλέον κατανοώ και ακούω τον εαυτό μου περισσότερο. Δουλεύω τη συμπεριφορά μου. Παλιά θύμωνα εύκολα. Γινόμουν απότομη και αγενής. Ενώ καταλάβαινα πως οι άνθρωποί μου ήταν εκεί για μένα, εγώ τους πλήγωνα και τους στεναχωρούσα. Κι όλο αυτό λειτουργούσε σαν ντόμινο. Είχα και έντονο σύνδρομο εγκατάλειψης. Τώρα όλα αυτά τα έχω δουλέψει. Μου έχει μείνει η αγχώδης διαταραχή και το social anxiety» προσθέτει γελώντας.
Η συζήτησή μας έχει φτάσει σε ένα σημείο που μου είναι πλέον ξεκάθαρο πως απέναντί μου, πέρα από μία πολύ πετυχημένη καλλιτέχνιδα, έχω και έναν πολύ δουλεμένο άνθρωπο. Επανέρχομαι στο θέμα του έρωτα καθώς καταλαβαίνω πως για τη Marseaux λειτουργεί τόσο ως καθοριστική πηγή έμπνευσης για την μουσική της όσο και για την ύπαρξή της συνολικά. «Τα καινούρια κομμάτια που έχουμε γράψει [spoiler] είναι όλα ερωτικά. Έχουν ως σημείο αναφοράς δύο άτομα και δύο καταστάσεις. Έναν χωρισμό και κάτι που ξεκινάει τώρα». Γελάω και τη ρωτάω πονηρά αν αισθάνεται ερωτευμένη. «Δεν είμαι, αλλά νιώθω έτσι για κάτι που είχα καιρό».
«Έχω ερωτευτεί τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους που δεν ξέρω τι είναι αυτό που με τραβάει τελικά. Σίγουρα με ενδιαφέρει να νιώσω πως έχει καλή καρδιά και πως είναι καλός φίλος. Όπως για εμένα οι φίλοι μου και η οικογένειά μου είναι προτεραιότητα, έτσι θέλω και ο άνθρωπός μου να μπορεί να συμβαδίσει με αυτή την αξία. Η φιλία για μένα είναι πολύ σημαντική. Χωρίς τους φίλους μου δεν θα την πάλευα».
Όσον αφορά τα red flags της στο dating μού αποκαλύπτει πως: «Δεν μου αρέσει καθόλου όταν κάποιος κάνει οποιουδήποτε είδους flex, είτε αυτό είναι χρημάτων, είτε ταλέντου, είτε του bodycount του. Επιπλέον, δεν μπορώ τους αυταρχικούς ανθρώπους».
Λίγο πριν κλείσουμε, τη ρωτάω ποια είναι η γνώμη της γύρω από την κουλτούρα της τραπ. «Για μένα υπάρχει η ποιοτική τραπ και υπάρχει και εκείνη που μιλάει υποτιμητικά και προσβλητικά για τις γυναίκες. Μπορούμε να μείνουμε στην καλή τραπ και να εκτιμήσουμε αυτήν την πλευρά της. Αναρωτιέμαι συχνά εάν το πρόβλημα είναι μόνο αυτοί που τα γράφουν ή είναι κι αυτοί που τα ακούνε και τα αναπαράγουν. Δεν υπάρχει κανάλι που να έχει φέρει έναν νέο καλεσμένο και να μην τον έχει ρωτήσει για την τραπ. Νιώθω πως όταν επιμένεις να επανέρχεσαι συνέχεια σε κάτι που δεν ταιριάζει στην αισθητική σου, τελικά του κάνεις καλή διαφήμιση κι ας μην ήταν αυτός ο σκοπός σου».
*Η Marseaux εμφανίζεται στο ΕΝΑΣΤΡΟΝ, μαζί με την Ελένη Φουρέιρα, τον Χρήστο Μάστορα, τις Melisses και τον FY, κάθε Παρασκευή και Σάββατο.