Η διασκευή της «Ανδρομέδα», η ζωή μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου και το νέο τραγούδι για το κακό timing στον έρωτα
Η Molyneaux και η αιθέρια φωνή της έκαναν την αρχή με το κομμάτι “Sorrow” μέσω της Just Gazing Records τον Μάρτιο του 2023 σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες, αλλά και σε κασέτα. Έκτοτε έχει εμφανιστεί σε διάφορα events και venues της πόλης, όπως το Athens Music Week και το ΣΑΝΤΑΡΟΖΑ SIRENS του ACADDEMIA x Shesaidso. Το καλοκαίρι του 2019 γνωρίζει τους Magenta Flaws και επενδύει στον trip hop ήχο. Εμφανίζεται μαζί τους live στο Temple και γράφει τα φωνητικά για το «Broken Glasses» στον δεύτερο δίσκο τους σε παραγωγή Cayetano. Το 2021 κυκλοφορεί το πρώτο της single «Θα μείνω εδώ», το οποίο αποτελεί Official Soundtrack για την ταινία “Sammer” του Στέλιου Χριστοφόρου. Ακολουθούν και άλλες συνεργασίες, με πιο καθοριστική αυτή με τον μουσικό και παραγωγό Άγγελο Πασχαλίδη στο ντουέτο τους «Agatha & Molyneaux», με ήχους ηλεκτρονικούς, clubby ρυθμούς και spoken word.
Τον Σεπτέμβρη του 2023 διασκεύασε την «Ανδρομέδα» του Θανάση Παπακωνσταντίνου με βίντεο κλιπ του Στέλιου Χριστοφόρου, που έκανε μεγάλη αίσθηση. Μάς μιλά για το πώς αυτοπροσδιορίζεται μουσικά, πώς συνδυάζεται το επάγγελμα της ψυχολογίας με τη μουσική, και γιατί είναι απαραίτητα και τα δύο για την ίδια, τι σημαίνει να μοιράζεις της ζωή σου μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου και γιατί μπορεί να υπάρξει κακό timing στον έρωτα.
«Το τραγούδι και η σύνθεση ξεκίνησαν πραγματικά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Με συνοδεύουν σε όλη μου τη ζωή σε ό,τι έκανα, ωστόσο ξεκίνησα να ασχολούμαι πιο δυναμικά το 2019 που κυκλοφόρησα το πρώτο μου single. Ονομάζω τη μουσική μου ηλεκτρονική ποπ, με τα ερωτηματικά που συνήθως σχηματίζονται στο πρόσωπό μου όταν κάποιος με ρωτάει τι γράφω. Δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένη, διότι συνεχώς πειραματίζομαι και κάνω κάτι άλλο».
Οι μουσικές αναφορές της Molyneaux
«Ξεκίνησα με ερεθίσματα από ροκ και τριπ χοπ, με τους Portishead να παίζουν σημαντικό ρόλο στα πρώτα μου songwriting, και συνέχισα με Rosa anschütz και Soap & Skin. Παράλληλα, όταν ξεκίνησα να γράφω περισσότερο ηλεκτρονικά, εμπνεύστηκα και από τους Sevdaliza, Emika και Tricky. Πήρα έμπνευση ωστόσο και από την ίδια τη μουσική σκηνή της Αθήνας, όταν έναν χειμώνα άκουσα για πρώτη φορά τον Johnny Labelle στο ΚΕΤ, και αργότερα έλαβα μαθήματα μουσικής παραγωγής από τη Vassilina».
photo credits: Γιώργος Αθανασίου
Η ψυχολογία και ο ψυχοθεραπευτικός ρόλος της μουσικής
«Η ψυχολογία προέκυψε εκεί στα 18 μου, όταν έπρεπε να πάρω μία απόφαση για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω. Το μόνο που μου έβγαζε τότε νόημα ήταν να ανακαλύψω την ψυχή του ανθρώπου και να μπορεί η δουλειά μου να προσφέρει υποστήριξη με κάποιον τρόπο. Πράγματιμ δέκα χρόνια μετά από αυτήν την επιλογή, ασκώ το επάγγελμα και το αγαπώ επίσης πολύ. Η μουσική λειτουργεί πολύ ψυχοθεραπευτικά για εμένα, βιώνω κάποιες φορές τα κομμάτια που γράφω σαν κάθαρση. Ειδικά όταν αυτά βγαίνουν και στον κόσμο και δεν μένουν μόνο στον υπολογιστή μου. Η μουσική είναι για μένα ο ασφαλής μου χώρος, στον οποίο θα ανοιχτώ».
Η εμπειρία της στο Αγοραφοβικό Φεστιβάλ
«Αχ τι να πρωτοπώ. Από τα πιο ωραία φεστιβάλ στα οποία έχω υπάρξει. Το κλίμα ήταν φανταστικό, οι μπάντες, οι συνεργασίες, όλοι έφεραν κάτι καινούριο, ακόμα κι αν είχαν ήδη παίξει στην Αθήνα εκατό φορές. Το κοινό ήταν επίσης μαγικό, πολύ involved, ένιωσα πολύ άνετα πάνω στη σκηνή. Ο Θωμάς (Metaman) κατάφερε να το κάνει να μοιάζει με ένα μεγάλο πάρτι της εναλλακτικής σκηνής της Αθήνας».
Υπάρχει κακό timing στον έρωτα;
«Το νέο κομμάτι της Molyneaux, «Αν Μπορούσα», μιλά για τον έρωτα και πώς μπορεί να μην προχωρήσει εξαιτίας του κακού timing. «Ναι σίγουρα υπάρχει η λάθος στιγμή. Νομίζω ότι οι άνθρωποι έρχονται κοντά ανάλογα με τη φάση ζωής στην οποία βρίσκονται, και τις συνθήκες. Κάποιες φορές θέλουμε πολύ κάτι να λειτουργήσει ή νομίζουμε ότι μπορούμε, αλλά life happens και αυτό ναυαγεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νιώθουμε αυτό που νιώθουμε».
Ο σεξισμός στη δουλειά
«Όπως κάθε θηλυκότητα, τον σεξισμό τον βιώνω συστηματικά, πόσο μάλλον σε μία τόσο ανδροκρατούμενη δουλειά όσο ο κόσμος της μουσικής και της μουσικής παραγωγής. Τείνουν να μην πιστεύουν ότι γράφω τα κομμάτια μου μόνη μου, και συνήθως η φωνή μου δίπλα σε έναν ηχολήπτη που εργάζεται χρόνια στη σκηνή ακούγεται ελάχιστα. Δεν θεωρώ ότι μειώνεται, θεωρώ όμως ότι ακουγόμαστε (και φωνάζουμε) εμείς περισσότερο».
Βερολίνο ή Αθήνα;
«Είναι πολύ διαφορετικά το Βερολίνο σε σχέση με το πώς ένιωθα στην Αθήνα. Σίγουρα η διαφορά είναι στα ερεθίσματα που παίρνω. Είναι ατελείωτες οι επιλογές όσον αφορά performances, art, μουσικές συναυλίες, και πολύ μεγάλο variety σε είδη και καλλιτέχνες. Έχω παρατηρήσει τον εαυτό μου να εμπνέεται από αυτό και σε ό,τι αφορά τη δική μου δουλειά και το δικό μου performance. Επίσης, η διαφορά που νιώθω εδώ αφορά και στο βιοτικό επίπεδο, του ότι υπάρχει πρόνοια, υπάρχει εξέλιξη στη δουλειά και σταθερότητα οικονομική, στοιχεία που έλειπαν πριν αρκετά. Ωστόσο αυτό που βρίσκω διαφορετικό στην Αθήνα είναι οι σχέσεις με τους ανθρώπους, που είναι ίσως πιο βαθιές, ουσιαστικές και σταθερές. Δεν θέλω και δεν πιστεύω ότι υπάρχει λόγος να επιλέξω, είναι πολύ ωραία να μπορώ να ζω στο Βερολίνο και να κάνω μουσικές εμφανίσεις και στην Ελλάδα, διότι εκτιμώ πολύ και τις συνεργασίες μου εκεί και το κοινό που μας ακούει, και περνάω πάντα πολύ όμορφα».
photo credit: Πέτρος Πουλόπουλος
Οι συνεργασίες που ονειρεύεται
«Είμαι σε μία περίοδο που είμαι πραγματικά πολύ ανοιχτή στις συνεργασίες. Εντός Ελλάδας θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ σε κομμάτι με Vassilina, Καλλιόπη Μητροπούλου, Xanthi, Ody Icons, Venus Volcanism & In Atlas, Die Arkitekt, και πολλούς πολλούς ακόμη. Στο Βερολίνο θα ήθελα να συνεργαστώ με Lucy Dye και Aisha Devi.
Σε ένα ευρύτερο επίπεδο, ονειρεύομαι έναν κόσμο που να μας χωράει όλους και όλα, χωρίς διακρίσεις. Έναν κόσμο όπου αποφασίζουμε εμείς για το σώμα μας, που δεν στερούμαστε τα δικαιώματά μας, και που δεν σκοτώνουν τις αδερφές μας».
κεντρική φωτό: Πέτρος Πουλόπουλος