nikiamanikia

Τη Νίκη Τριανταφυλλοπούλου την ανακάλυψα μια μέρα τυχαία στο Instagram, με το όνομα nikiamanikia_tattoo. Μπήκα στο προφίλ της και έμεινα για κάμποσο εκεί, χαζεύοντας χρώματα σε σώματα και σχέδια που με αφορούν περισσότερο από κάθε άλλο χέρι που σχεδιάζει εκεί έξω και γνωρίζω. Της έστειλα κάμποσα μηνύματα για το πόσο φοβάμαι τις βελόνες, αλλά αν μου σφίξει το χέρι μπορεί να μην κλάψω πολύ και μετά εξαφανίστηκα. Πέρασαν μήνες και διαφορετικές ψυχολογίες από πάνω μου, μέχρι να βρεθώ ξαπλωμένη στο -γνωστό για όσες κι όσους την ακολουθούν- ροζ κρεβάτι με το κεφάλι ακουμπισμένο σε ένα μαξιλάρι μαργαρίτα, να τρώω γλειφιτζούρια μέχρι να δω μια καρδιά ζωγραφισμένη στο χέρι μου.

Την επόμενη φορά που βρεθήκαμε με τη Nikiamanikia, σχεδιάσαμε νέες γραμμές, κάναμε όμως και μια κουβέντα απ’ αυτές που ξεχνάς ότι προορίζονται για δημοσίευση.

«Από τότε που με θυμάμαι μου άρεσε η ζωγραφική, ήξερα ότι ό,τι και να κάνω στη ζωή μου θα έχει σχέση με αυτήν. Έτσι, ξεκίνησα να σπουδάζω γραφιστική στη Vacalo, την οποία όμως δεν κατάφερα να ολοκληρώσω, λόγω ενός τροχαίου ατυχήματος της μητέρας μου. Το πτυχίο μου το πήρα τελικά από δημόσια σχολή, για να διαπιστώσω στην πορεία ότι αυτό το επάγγελμα δεν έχει τίποτα καλλιτεχνικό όπως τουλάχιστον εγώ το φανταζόμουν, αντίθετα είναι εντελώς τεχνοκρατικό. Η αποφοίτησή μου συνέπεσε χρονικά με την έναρξη της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Οι διαφημιστικές έκλειναν η μία μετά την άλλη, δεν υπήρχαν δουλειές, και αυτές που υπήρχαν ήταν φοβερά κακοπληρωμένες. Παρόλα αυτά, άντεξα δέκα χρόνια στον χώρο αυτό, μέχρι που έβγαλα εκατό ψυχοσωματικά και τα παράτησα.  

Σκέψου ότι όταν είπα ότι θα κάνω μια νέα αρχή, ξεκίνησε η πανδημία. Πρέπει να ομολογήσω βέβαια ότι λειτούργησε αρκετά θετικά σε εμένα εκείνη η περίοδος, μιας και δούλευα αδιάκοπα απ’ τα 18 μου και μου έδωσε τον χρόνο να δω με περισσότερη ψυχραιμία τι καινούριο θέλω να κάνω. Με τα λεφτά που είχα μαζέψει, αποφάσισα να σπουδάσω ξανά κι έτσι πήγα σε μια σχολή σχεδίου, να παρακολουθήσω σεμινάρια κόμικ.

Εκεί γνώρισα έναν κομίστα που έκανε και tattoo. Κάναμε κάποια σεμινάρια μαζί, μου άρεσαν και τον ρώτησα πώς μπορώ να το κάνω όλο αυτό επάγγελμα. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν να κάνω tattoo, δεν υπήρχε η προσβασιμότητα που υπάρχει τώρα σε αυτόν τον χώρο, έπρεπε να γνωρίζεις κάποιον για να καταφέρεις να μπεις».

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Υπάρχει αρκετός κόσμος που έχει διαμορφώσει την εντύπωση ότι οι tattoo artists είμαστε εκατομμυριούχοι, και που τους ελκύει, χωρίς φυσικά να είναι πραγματικό. Αποτέλεσμα αυτής της ψευδαίσθησης είναι να αδιαφορούν για τα στάδια εκπαίδευσης και κατάρτισης που χρειάζεται να περάσουν και να αρκούνται σε βίντεο που μπορούν να δουν στο YouTube. Αρκετές φορές έχει τύχει να με προσεγγίσουν παιδιά λέγοντάς μου ότι θέλουν να ασχοληθούν με αυτόν τον χώρο. Προσπαθώ να τους δώσω όσες οδηγίες μπορώ, όμως είναι απογοητευτικό όταν τους ρωτάω αν έχουν κάποιο καλλιτεχνικό υπόβαθρο, να μου απαντούν: “Σιγά μωρέ πόσο δύσκολο να είναι;”.

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

Με τα σημερινά σύγχρονα μέσα, ακόμη κι εσύ με ένα τάμπλετ και μια ξεπατικωτούρα μπορείς να κάνεις tattoo. Είναι θέμα κρίσης του πελάτη να αποφασίσει αν θέλει ένα χέρι τεχνοκρατικό ή να αναζητήσει κάτι με καλλιτεχνικό υπόβαθρο.

Πρέπει να υπάρξει κρατική αναγνώριση στον χώρο μας. Πρέπει να γίνει επάγγελμα, δεν μπορεί να είμαστε εμπειροτεχνίτες μια ζωή. Παλιότεροι καλλιτέχνες διαφωνούν με τις σχολές, που σίγουρα δεν θα σε κάνουν καλλιτέχνη, όμως θα σε μάθουν κάποια βασικά πράγματα. Έχω δει παιδιά να τραβάνε βίντεο και να μη φοράνε γάντια, παραβλέποντας κανόνες υγιεινής που ένας πελάτης μπορεί να μην προσέξει. Μου έχουν έρθει πολλές φορές κορίτσια με μικροτραυματισμούς, σκαψίματα και μολύνσεις. Ας μάθουμε λοιπόν αρχικά πώς να μη βλάπτουμε τον άλλον και μετά μαθαίνουμε και τα καλλιτεχνικά».

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Βρίσκομαι σε μόνιμη αναζήτηση εξέλιξης, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Εξαρχής αποφάσισα ότι θέλω να ακολουθήσω τον δρόμο που με εκφράζει πιο πολύ από οτιδήποτε. Ήθελα τα tattoo μου να είναι full color, να είναι στην αισθητική των πραγμάτων που αγαπώ και άμεσα συνδεδεμένα με την εποχή των 90s. Λατρεύω τα παιχνίδια και έτσι προσπαθώ να αποδίδω την αισθητική της παιδικότητάς μου.

Ξέρεις, δεν μπήκα στον χώρο αυτόν για να βγάλω λεφτά. Απ’ την πρώτη μέρα που ξεκίνησα, αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν πίστεψαν ότι μπορώ να τα καταφέρω. Δεν λέω ότι έχω κάνει θαύματα, όμως έχω προσπαθήσει πάρα πολύ για όσα έχω καταφέρει. Δεν είχα ιδιαίτερη βοήθεια, αντίθετα μου έλεγαν να κάνω άλλα είδη τατουάζ, ασπρόμαυρα ας πούμε, και σίγουρα «όχι τόσο ροζ» Εγώ όμως αυτό αγαπάω κι έτσι προχώρησα. Είχα πει ότι αν δεν βγάλω τα πρώτα μου 50 ευρώ μέχρι μια χρονική περίοδο, θα σταματήσω. Αυτό έγινε και έτσι το πήγα βήμα-βήμα».

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Έχουν γίνει άλματα στον χώρο του τατουάζ στην Ελλάδα, από τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες που έχουμε, μέχρι το ότι πλέον δεν υπάρχει το στίγμα του “έχεις τατουάζ, έχεις κάνει φυλακή”. Επίσης, έχουμε απομακρυνθεί από τη μανιέρα ότι το τατουάζ πρέπει οπωσδήποτε να σημαίνει “κάτι”. Ναι, είναι πολύ ωραίο αν κάτι που σχεδιάζεις στο σώμα σου συνδέεται με κάποια ανάμνηση, αλλά πλέον είναι πιο ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια μορφή τέχνης που εκφράζει τον χαρακτήρα σου. Νομίζω επίσης έχει ξεπεραστεί και το άγχος του “μόνιμου”, μάλλον συνειδητοποιήσαμε ότι ούτε καν εμείς δεν είμαστε μόνιμοι.

Θυμάμαι όταν είχα πάει με το book μου στο πρώτο στούντιο, ήμουν φοβερά ενθουσιασμένη. Μετά αρχίζεις και βλέπεις άλλα πράγματα. Είναι ένας χώρος όπου έχεις άμεση επαφή με τον πελάτη και εκεί πρέπει να τηρούνται τα όρια και απ’ τις δύο πλευρές. Πάρα πολλές φορές επιλέγονταν και επιλέγονται μέχρι και σήμερα artists λόγω εμφάνισης, χωρίς να κοιτάξουν καν τη δουλειά τους.

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

Εννοείται ότι και στο δικό μας επάγγελμα, όπως και σε όλα τα άλλα επαγγέλματα, οι άντρες τα κάνουν όλα καλύτερα. Μόνο στις γυναίκες artists που έχουν εδραιωθεί χρόνια στο χώρο δεν τους “παίρνει”. Σε πιο νέες κοπέλες, οριακά τους ζητάνε να φέρουν καφέδες.  

Προσωπικά, αυτόν τον χώρο τον σκέφτομαι εντελώς διαφορετικά και το κάνω εντελώς ξεκάθαρο και μέσα απ’ τα social μου. Έχω φτιάξει έναν χώρο που απευθύνεται σε γυναίκες, queer άτομα έχοντας σαν όνειρο να δημιουργήσω έναν χώρο καθολικά προσβάσιμο για άτομα με αναπηρία. Παραπάνω απ’ τα μισά τατουατζίδικα σήμερα δεν έχουν πρόσβαση για ένα άτομο που κινείται με αμαξίδιο. Σαν γυναίκα λοιπόν, αυτό θέλω να δημιουργήσω. Μάτσο τατουατζίδικα έχουμε πολλά, ας κάνουμε κι έναν τέτοιο χώρο, δεν θα στριμωχτεί κανείς. Από τον χώρο μου μπορεί να έχουν περάσει 2000 γυναίκες και δέκα άντρες, όλοι τους όμως ήταν καταπληκτικοί».

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Είναι πολύ σημαντικό να νιώθω κι εγώ ασφαλής στον χώρο μου, μιας και στα social εκθέτω εκτός απ’ τη δουλειά μου και τις απόψεις μου σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Μου την έχουν πέσει πολλές φορές ακροδεξιοί με μηνύματα, άλλοτε επιθετικά κι άλλοτε ζητώντας μου να τους “χτυπήσω” φασιστικά σύμβολα. Προσπαθώ ακόμη και αυτά τα μηνύματα να τα χειρίζομαι με ευγένεια. Τους λέω απλά ότι δεν αναλαμβάνω κάτι τέτοιο και να απευθυνθούν αλλού.

Κάθε άνθρωπος που κλείνει ραντεβού κι έρχεται σε εμένα, είναι ξεχωριστός στα μάτια μου. Αυτό που θέλω είναι να μείνει πρώτα ικανοποιημένος από εμένα, ως άνθρωπο, και μετά θα χαρώ να του αρέσει και το τατουάζ μου. Θέλω να περνάμε καλά. Τέσσερα χρόνια τώρα, δεν έχω έρθει ποτέ σε δύσκολη θέση».

«Οι παππούδες μιας κοπέλας ήταν στην αρχή άνοιας. Εκείνη τότε τους έβαλε να σχεδιάσουν διάφορες καρδούλες. Τις πήρε, τις έφερε εδώ, διαλέξαμε κάποιες και τις έκανε τατουάζ με μπλε μελάνι, όπως ακριβώς τις είχαν κάνει και εκείνοι με στιλό. Μετά από λίγο καιρό οι άνθρωποι σταμάτησαν να θυμούνται, οι καρδούλες όμως έμειναν…».

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
5
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα