Η προστασία των παιδιών είναι αυτό που χρειαζόμαστε για το μέλλον.
Μπορούμε να ελπίζουμε εάν συνεχίζουμε να αδιαφορούμε για την προστασία των παιδιών;
Εάν κοιτάξουμε την επικαιρότητα θα δούμε με ευκολία ότι ως πολιτισμός είναι πολλές οι αλλαγές που χρειαζόμαστε, αλλά και οι μάχες που πρέπει να δώσουμε γι’ αυτές. Όμως, αξίζει κάθε προσπάθεια, ειδικά όταν μιλάμε για τα παιδιά.
Φαίνεται πως έχουμε παραμελήσει το μέλλον τους μαζί και το δικό μας, αφού αυτά τα δύο είναι κατά κάποιον τρόπο αλληλένδετα μεταξύ τους. Η προστασία των παιδιών θα πρέπει αναγκαία να μας κάνει απόλυτα υπεύθυνους απέναντί τους. Χρειάζεται να φτιαχτούν “ασπίδες” ενάντια στους κινδύνους του σήμερα, αφού έως τώρα τα αποτελέσματα δείχνουν πως κάτι δεν κάνουμε σωστά.
Συχνά, ασχολούμαστε με ασήμαντα ζητήματα και όχι με το να αφουγκραστούμε προσεκτικά το τι συμβαίνει και να ενδιαφερθούμε ουσιαστικά για την παιδική προστασία.
Ο ρόλος της οικογένειας και του σχολείου στο βαθύ σκοτάδι
Τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με το επίπεδο αδιαφορίας συχνά μες το ίδιο τους το σπίτι. Ένα μείγμα τοξικότητας και άγνοιας που γίνεται επικίνδυνο, καθώς οι πράξεις των γονέων προς τα τέκνα τους συχνά είναι ανάλογες με το πώς οι ίδιοι μεγάλωσαν.
Πεπαλαιωμένες απόψεις και πρακτικές, λεκτική και σωματική κακοποίηση – ειδικά στη χώρα μας – είναι κάτι που συχνά συμβαίνει ακόμα και σήμερα μέσα στις οικογένειες. Μέσα από τη σιωπή, που συνήθως καλύπτει τις παθογένειες, καθημερινές φράσεις όπως: “Κι εμείς που φάγαμε ξύλο, τι πάθαμε;”, γίνονται αποτύπωμα αυτών των ενδοοικογενειακών συμπεριφορών με θύματα τα παιδιά. Ή καλύτερα – και – τα παιδιά.
Το περιβάλλον του ατόμου – που ακόμα βρίσκεται στην πιο αθώα φάση της ζωής του και θα έπρεπε να προνοήσουμε για το πώς θα προστατευτεί – είναι οι κακοποιητές γονείς και μόνο όταν εκείνοι αποκτούν ενημέρωση και αυτογνωσία, αντιλαμβάνονται τα λάθη που είχαν υποστεί ως παιδιά. Τότε, σπάνε τον φαύλο κύκλο και ένα παιδί σώζεται. Από την άλλη, το εκπαιδευτικό σύστημα “δηλώνει” αδιάφορο.
Στην πρώτη κοινωνικοποίηση του το παιδί, στο σχολείο, παραμένει θεατής ενός κόσμου που χτίζουμε με λάθος τρόπο. Το φαινόμενο του bullying, αρκετά απειλητικό, και σε παγκόσμια κλίμακα δείχνει πολύ άσχημα αποτελέσματα.
Η προστασία και από άλλα παιδιά, τα οποία κι εκείνα ενδεχομένως δεν έχουν λάβει την προσοχή που θα έπρεπε, δεν είναι κάτι με το οποίο ασχολούμαστε, ούτε εμείς αλλά και ούτε οι δάσκαλοι. Εκείνοι οι εκπαιδευτικοί που θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα, να μεταδίδουν γνώσεις και αξίες, νωχελικά αρκούνται στα τυπικά και στο να βγει η ύλη. Σαφώς, ανάμεσά τους ξεχωρίζουν όσοι πραγματικά προσπαθούν.
Πώς θα έπρεπε να βλέπουμε τα παιδιά
Οφείλουμε να φροντίσουμε για την πορεία, την ωρίμανση και την ευτυχία των παιδιών. Άλλωστε, πλέον υπάρχει το ίντερνετ και δε χρειάζεται κανείς να είναι ειδικός για να μάθει κάποια απλά πράγματα σε σχέση με τη μη τοξική ανατροφή ενός παιδιού.
Η ενίσχυση των σχέσεων βοηθάει το παιδί να εκφράσει τα συναισθήματά του και να μπορέσει με ευκολία να μιλήσει ακόμα και εάν κάτι δεν πάει καλά, να μη φοβάται την τιμωρία, ούτε να έχει αισθήματα ενοχής. Με πολλή προσπάθεια, χρόνια τώρα, χτίζονται τα αντίθετα αφήνοντας ένα κενό στις γέφυρες επικοινωνίας με τα παιδιά.
Τα αόρατα παιδιά
Η αδιαφορία μας φαίνεται στα πιο απροστάτευτα παιδιά. Εάν στο δρόμο δεις ένα παιδί μόνο του, θα αναρωτηθείς τι συμβαίνει αλλά εάν στο φανάρι δεις ένα παιδί ακριβώς στην ίδια ηλικία να πουλάει χαρτομάντηλα, απλά θα περιμένεις το φανάρι να γίνει πράσινο.
Τα παραμελημένα και απροστάτευτα παιδιά γίνονται ευκολότερα θύματα εκμετάλλευσης και κακοποίησης. Έπειτα, η περιθωριοποίηση ανθίζει στις περιπτώσεις που ένα παιδί δε προστατεύτηκε όταν έπρεπε. Το κακοποιημένο παιδί φαντάζει ως ένα εύθραυστο ον, το οποίο δε θέλει να μπει κανείς στον κόπο να το προστατέψει. Παιδιά ενός κατώτερου Θεού – που σε παγκόσμια κλίμακα αντιμετωπίζουν παιδική εργασία ή σεξουαλική εκμετάλλευση.
Το κράτος χωρίς παιδική προστασία
Όσοι νόμοι και δράσεις κι αν ανακοινωθούν, η ουσία πρέπει να μας ενδιαφέρει και όχι τα
επικοινωνιακά τρικ. Πολιτεία και κράτος αντί να καταγράφουν, να ενημερώνουν, και να βρίσκονται κυριολεκτικά δίπλα στα παιδιά, καταδικάζουν και τις επόμενες γενιές με την απραξία τους. Οι αξίες δεν καλλιεργούνται και οι ίσες ευκαιρίες δεν παρέχονται. Με τα παιδιά δεν ασχολείται κανείς.
Γνωστά λάθη, ίδιες τακτικές
Δε βλέπει κανείς το ζοφερό μέλλον που στρώνεται, καθώς καταδικάζουμε όσα συμβαίνουν χωρίς να κάνουμε ριζικές αλλαγές και πράξεις; Πού βρίσκεται η ελπίδα όταν παιδιά αδικούνται και κάνουμε πως δε βλέπουμε; Μία συνεχόμενη αδιαφορία και ανοχή σε συμπεριφορές ενός καθρέφτη δικού μας.
Γνωστά λάθη, αρκετά από τα οποία θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί με την κατάλληλη ενημέρωση και δράση. Δε χτίζουμε γέφυρες, ώστε να ακούμε όσα τα παιδιά δε μπορούν να πουν. Ταιριάζει άριστα ο στίχος της Γαλατείας Καζαντζάκη: “Μ’ από την κόλασή μου, σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σού μοιάζω’’.
Για όλα τα κακοποιημένα παιδιά που παραμελήσαμε. Σε έναν κόσμο που φτιάξαμε για τα παιδιά, αλλά χωρίς εκείνα, πρέπει να βρούμε τον τρόπο να τα διαφυλάξουμε. Τους το οφείλουμε.