«…Πώς κρατάει ψηλά τον δίσκο και την αξιοπρέπειά της».

Φοίβο, δανείζομαι για ακόμη μια φορά, έναν μικρό σου στίχο που χωράει μέσα μια ολόκληρη κρυμμένη αλήθεια, για να εξηγήσω ένα θέμα πλήρως παρεξηγημένο

Για λόγους ανεξήγητους, ή και όχι τόσο, το σέρβις κουβαλάει ένα στίγμα, μια υποτίμηση, μια περιφρόνηση. 

Παρόλα αυτά, όσοι έχουν δουλέψει στην εστίαση και δη στο σέρβις, θα παραδεχτούν ότι είναι από τις δυσκολότερες εργασίες που έχουν κληθεί να φέρουν εις πέρας. 

Θυμάμαι τους γονείς μου να με παροτρύνουν να γίνω σερβιτόρα λέγοντάς μου πως θα τους ευγνωμονώ στο μέλλον, κι έτσι κι έγινε. 

Πρόκειται για έναν κλάδο που απαιτεί τεράστιο ψυχικό σθένος και αστείρευτα αποθέματα υπομονής, καθώς το χιλιοειπωμένο «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» έχει κάνει μεγαλύτερη ζημιά απ’ όση θα περιμέναμε και υποτιμάται όσο λίγοι, με τα παιδιά που δραστηριοποιούνται σε αυτόν, να αντιμετωπίζουν καθημερινά αμέτρητες προκλήσεις.

Τα μετωπα είναι πολλά. 

Από τη μία, ο πελάτης – αυτός που έχει πάντα δίκιο και έχει κερδίσει αυταπόδεικτα το δικαίωμα να είναι καλύτερος από τον άνθρωπο που τον σερβίρει. Ανεξάρτητα από το αν έχει 4 πτυχία παραπάνω και βιογραφικό μεγαλύτερο και από το «εγώ» του κακομαθημένου και, πολλές φορές, άεργου πελάτη.  

Από την άλλη ο σεξισμός στον χώρο, με τις σερβιτόρες να θεωρούνται «τα στολίδια του μαγαζιού» με τον χειρότερο τρόπο και μεγάλο ποσοστό των πελατών να τις αντιμετωπίζει με θράσος και περιττό αέρα

Και σίγουρα, οι ίδιοι οι εργοδότες που σε ορισμένες περιπτώσεις, όχι και τόσο σπάνια, αντιμετωπίζουν τους υπαλλήλους τους ως αναλώσιμους και οι γνωστές στην πιάτσα, συνθήκες που δημιουργούν, οι οποίες καθιστούν το σέρβις τις περισσότερες φορές, δουλεία και όχι δουλειά.

Ανασφάλιστη εργασία, επιστροφές δώρων, απλήρωτες υπερωρίες, κακή αντιμετώπιση, ορθοστασία, εργοδοτική αυθαιρεσία, κουβάλημα, τρέξιμο, ασταμάτητη επικοινωνία, “μήπως έχεις ρέστα από 50αρικο”, “περιμένω πόση ώρα”, “τον καφέ μου και γρήγορα”, “είπα χωρίς λεμόνι”, “άργησες” και η λίστα δεν τελειώνει, αποτελούν παθογένειες που θα έπρεπε να εξυψώνουν στα μάτια μας τα παιδιά που σερβίρουν τον καφέ μας, πριν πιουν τον δικό τους και αδειάζουν τα τασάκια μας, πριν προλάβουν να μας ενοχλήσουν. 

Σαν άνθρωπος που έχει δουλέψει στο σέρβις, που του έχουν πετάξει το μεροκάματο στο πάτωμα, που έχει υποτιμηθεί από πελάτισσες και έχει παρενοχληθεί από πελάτες, το φιλοδώρημα φαντάζει ένα ισοζύγιο ενσυναίσθησης και κατανόησης και το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο πελάτης για να ανταποδώσει την εξυπηρέτηση. 

@sitwithmeapp

When you get a tip that changes the momentum of a shift… #server #bartender #waiter #waitress #serviceindustry

♬ Feeling Good – Michael Bublé

Τελικά, όμως, πόσο κοστίζει η ευγνωμοσύνη;

Όπως καθετί, έτσι και το πουρμπουάρ έχει τους κανόνες του, οι οποίοι θεωρούνται τόσο δύσκολοι όσο και το να προφέρει κανείς σωστά τη λέξη.  

Ναι, υπάρχει όριο στο φιλοδώρημα και πολλές φορές μπορεί να θεωρηθεί έως και προσβλητικό, εάν είναι πολύ μικρό ή πολύ μεγάλο. 

Τις φορές, βέβαια, που πηγαίνει στον εργαζόμενο και όχι στον εργοδότη, ο πελάτης μπορεί να δείξει ευγνωμοσύνη για την καλή εξυπηρέτηση ή κατανόηση στις δυσκολίες του επαγγέλματος με ένα καλό πουρμπουάρ, που είναι πάντοτε σεβαστό όταν δίνεται διακριτικά και αξιοπρεπώς. 

Κινήσεις εντυπωσιασμού, εξόφθαλμες γαλαντομίες ή επιδεικτικά δίλεπτα πεταμένα στο τραπέζι, περιττεύουν και προκαλούν μόνο αμηχανία.

Υπάρχουν, όμως, και οι περιπτώσεις που τα φιλοδωρήματα πηγαίνουν στην εργοδοσία ή αφαιρούνται από τα μεροκάματα, καθώς θεωρούνται μέρος του μισθού – κι ας μην υπολογίζονται στα επιδόματα και τα δώρα. 

Εντούτοις, τι γίνεται με τα πουρμπουάρ ανά τον κόσμο; 

Στη χώρα μας, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες – με λίγες εξαιρέσεις, δε θεωρείται υποχρεωτικό, με το φιλοδώρημα να έγκειται στην διακριτική ικανότητα του κάθε πελάτη. 

Σε κάποιες χώρες όπως η Δανία, η Ιταλία, η Γαλλία, τα φιλοδωρήματα προστίθενται στο λογαριασμό ως χρέωση εξυπηρέτησης

Στην Αμερική, το «τιπ» αποτελεί μέρος της κουλτούρας τους και το μεγαλύτερο μέρος του ημερομισθίου των εργαζομένων. Εκεί, συνηθίζεται ένα 15% – 20% του λογαριασμού και δίνεται σε όλα τα επαγγέλματα που σχετίζονται με την εξυπηρέτηση. 

Στη Γερμανία, θεωρείται αγένεια να φύγεις χωρίς να αφήσεις ένα γενναίο φιλοδώρημα, ενώ στην Κίνα θεωρείται έως και προσβλητικό το αντίθετο.

Στην Ιαπωνία, επίσης, δε θεωρείται καλή συνήθεια, καθώς πιστεύουν πως η καλή εξυπηρέτηση είναι καθήκον.

Ωστόσο, όποια αντίληψη και να επικρατεί σε κάθε χώρα για το συγκεκριμένο θέμα, το φιλοδώρημα θα πρέπει να συνοδεύεται από ευγένεια και σεβασμό

Όπως σε όλους τους κλάδους έτσι και στον συγκεκριμένο, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους αξιοπρεπώς χωρίς να είναι αναγκασμένοι να ανεχτούν ανάρμοστες συμπεριφορές

Και εάν δεν θέλεις ή ακόμη και αν δεν έχεις εκείνη την ημέρα που πίνεις χαλαρά το ποτό σου, επιπλέον χρήματα για να αφήσεις στον άνθρωπο που σε εξυπηρετεί με χαμόγελο, μια απλή ανταπόδοση του χαμόγελου αυτού, λίγη κατανόηση και μια διακριτική συμπεριφορά, αρκούν και περισσεύουν. 

Με εκτίμηση, μια πρώην σερβιτόρα. 

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα