Κάθε καλοκαιρινή σεζόν γινόμαστε μάρτυρες ενός νοσηρού φαινομένου και προϊόντος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Νέα παιδιά και άλλοι συμπολίτες μας αφήνουν πίσω τις υποχρεώσεις, τους φίλους, το σπίτι, την οικογένειά τους και πηγαίνουν να δουλέψουν σεζόν, δυστυχώς υπό άθλιες εργασιακές συνθήκες. Με ελάχιστα χρήματα και αποκλειστικές απολαβές, στην ουσία, τα φιλοδωρήματα των πελατών.
Στεγάζονται στριμωγμένοι σε στούντιο και γκαρσονιέρες με απαράδεκτες ή ανύπαρκτες υποδομές, ενώ εργάζονται δεκάωρα και δωδεκάωρα για να εξυπηρετήσουν τον ελιτισμό και την ταξικότητα που έχει επιβληθεί στην ελληνική κοινωνία.
Τι γίνεται με τη σεζόν;
Με το που μπαίνει ο Μάιος, λοιπόν, τα μπάρ, τα εστιατόρια, τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης, οι καφετέριες, τα ξενοδοχεία – και όχι μόνο – προσλαμβάνουν υπαλληλικό προσωπικό, αναζητώντας ανθρώπους που επιλέγουν τη λεγόμενη «εποχιακή εργασία».
Σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, που το μονοπώλιο στην ανάπτυξη και την οικονομική της ενίσχυση έχει ο τουρισμός, η ανάγκη για προσωπικό που θα εξυπηρετήσει τους τουρίστες και τους ταξιδιώτες, είναι επιτακτική. Και παρόλο που οι επιχειρήσεις αυτές απολαμβάνουν υπέρογκα κέρδη, το προσωπικό αμείβεται ελάχιστα, ενώ οι απολαβές βασίζονται κυρίως στα tips.
Το οκτάωρο, το οποίο κατακτήθηκε έπειτα από αιματηρούς αγώνες χρόνων, δεν υφίσταται στο λεξιλόγιο των εργοδοτών. Επιπλέον, εξυπακούεται ότι οι υπερωρίες δεν αμείβονται εξτρά, αλλά ενσωματώνονται στο ήδη συμφωνηθέν μεροκάματο.
Από μεριάς τους, οι εργαζόμενοι δεν παραπονιούνται, καθώς έχει γίνει εθιμικό δίκαιο η καταπίεσή τους – και άγραφος κανόνας να κυριαρχεί η ίδια κατάσταση παντού. Εκτός αυτού, όμως, με σκληρή δουλειά καταφέρνουν να βγάζουν ένα ικανοποιητικό μισθό (για τα δεδομένα τους) απο τα φιλοδωρήματα.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως αν τυχόν ρωτήσουμε κάποιον που να έχει δουλέψει σεζόν για την εμπειρία του, θα λάβουμε τις ίδιες – ή τουλάχιστον – παρόμοιες απαντήσεις: εργασιακή εξαθλίωση, σωματική και ψυχολογική εξάντληση και εκμετάλλευση.
Οι νέοι – όσο έχουν ακόμη όρεξη για δουλειά και δυνάμεις να ανταπεξέλθουν στις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες – συμβιβάζονται με την εργασιακή αυτή παράνοια, με αποτέλεσμα να δουλεύουν ασταμάτητα μέχρι και τα τέλη του Οκτώβρη, όπου τελειώνει η σεζόν. Χωρίς ρεπό και υπό ακραία πίεση, η οποία επιτάσσει σκληρή εργασία ακόμη και σε περιπτώσεις ασθένειας.
Οι εργαζόμενοι μοιράζονται, συνήθως, ένα μικρό δωμάτιο, μαζί με δύο ή και τρεις ανθρώπους, κάτω απο πρωτόγνωρες συνθήκες. Προφανώς, οι δυνατότητες στο κομμάτι της στέγασης είναι πολύ περιορισμένες και οι διαθέσιμες εγκαταστάσεις οριακά επαρκείς.
Ο εργοδότης, όμως, αντί να συνυπολογίζει αυτό το δεδομένο στις δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ο εργαζόμενός του, επιλέγει συνήθως να κοιτάξει το συμφέρον του.
Επίσης, εξαιτίας ακριβώς αυτής της εκμετάλλευσης και της κούρασης, οι άνθρωποι που επιλέγουν να εργαστούν στη θερινή σεζόν δεν είναι πολλοί. Έτσι, το φόρτο εργασίας για όσους επέλεξαν να διανύσουν αυτό τον άθλο πολλαπλασιάζεται, ανάλογα με τις ελλείψεις στο προσωπικό της εκάστοτε επιχείρησης.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τη μελέτη της INSETE Intelligence για την απασχόληση και τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού στα ελληνικά ξενοδοχεία της προηγούμενης χρονιάς, εκτιμάται πως, συνολικά, σε εθνικό επίπεδο, στην αρχή της θερινής σεζόν του 2021 υπήρξαν 53.249 ελλείψεις θέσεων από τις 244.124 θέσεις εργασίας που προβλέπονται βάσει οργανογράμματος.
Οι εργοδότες, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των ανθρώπων για εργασία, δεν σέβονται τα νέα παιδιά και τις προσπάθειες που κάνουν για να ενισχύσουν λίγο το εισόδημα τους και να ανταπεξέλθουν στην ακρίβεια και την αισχροκέρδεια.
Οφείλουμε ως κοινωνία να συζητούμε ανοιχτά για τα ζητήματα που αφορούν τους νέους και να μεταρρυθμίσουμε υπέρ τους – και όχι εναντίον τους.
Οφείλουμε να διεκδικούμε εργασιακές συνθήκες που να ευνοούν τον εργαζόμενο, με ένσημα, αποδοχές, πληρωμένες υπερωρίες, δικαιολογημένες απολύσεις, δώρα και συμβάσεις, βάζοντας τέλος στα πολιτικά παιχνίδια που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των λίγων.
Είναι σημαντικό να καταγγέλλουμε τον εργασιακό μεσαίωνα που σιγά-σιγά νομιμοποιείται στο βωμό της καπιταλιστικής κανονικότητας και να αγωνιζόμαστε για όσα θα έπρεπε να είναι στη πραγματικότητα αυτονόητα.
Και αυτό το καλοκαίρι σεβόμαστε τα νέα παιδιά, αλλά και όλους τους ανθρώπους γενικότερα, που εργάζονται για να βγάλουν κάποια χρήματα υπο αυτές τις συνθήκες. Είμαστε ευγενικοί, υπομονετικοί και δεν δυσκολεύουμε επιπλέον την ήδη πολύ κουραστική δουλειά τους.
Οι υπάλληλοι που μας εξυπηρετούν δεν είναι υπηρέτες μας και ο πελάτης δεν έχει πάντα δίκιο.
Ο τεράστιος φόρτος εργασίας, ο καύσωνας, η ένταση και το βάρος των δίσκων, αποτελούν ήδη μεγάλες δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι στη σεζόν. Το τελευταίο που χρειάζονται, είναι παράλογα παράπονα, επιθετικότητα και τοξικότητα.
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας καθώς το μόνο που έχουμε, είναι ο ένας τον άλλον.
Καλό καλοκαίρι!