Η Κωνσταντίνα είναι η πρώτη ανάπηρη αθλήτρια που εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνείς αγώνες CrossFit και κατέκτησε την τρίτη θέση. «Χρειάζεται να ακουστούν οι φωνές των αναπήρων και όχι οι μη ανάπηροι να αποφασίζουν για εμάς».

Κοιτώντας φωτογραφίες της Κωνσταντίνας Αλεξανδρίδου από τον διεθνή αγώνα συμπεριληπτικού CrossFit Wodcelona, ξεχωρίζω τη μπλούζα που επέλεξε να φορέσει σε μια τόσο σημαντική για την ίδια στιγμή: «Δεν είμαι η έμπνευσή σου #StopInspirationPorn». Η αναπηρία, εκτός από προσωπικό βίωμα και ταυτότητά της, είναι ένα πεδίο δράσης και συζητήσεων που καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της ζωής της.

«Στερεοτυπικά όταν λέει κάτι τέτοιο ένα ανάπηρο, υπάρχει η σκέψη ότι αυτό σημαίνει πως προσπαθώ να εμπνεύσω τους άλλους, επειδή είμαι ανάπηρη. Όμως, κάνω ακριβώς το αντίθετο. Προσπαθώ, μέσα από τη δράση μου, να αλλάξει αυτό και πολλά άλλα στερεότυπα γύρω από το φαινόμενο της αναπηρίας», σημειώνει η 28χρονη στο Estella. Η Κωνσταντίνα Αλεξανδρίδου δεν είναι μόνο η πρώτη adaptive αθλήτρια που εκπροσώπησε τη χώρα μας σε παγκόσμια διοργάνωση CrossFit, αλλά πέτυχε και μια σημαντική διάκριση, κατακτώντας την τρίτη θέση.

Από την απόκρυψη της βλάβης στην πλήρη ορατότητα

Η Νίνα, για τους φίλους της, ασχολείται με περισσότερα πράγματα απ’ όσα μπορούν να χωρέσουν σε μια τυπική καθημερινότητα. Εκτός από τον αθλητισμό και το CrossFit -διαδεδομένο στη χώρα μας, αλλά όχι για τα ανάπηρα άτομα- δραστηριοποιείται στον χώρο της αναπηρίας ως παιδαγωγός της ένταξης και εκπαιδεύτρια ενηλίκων, ενώ παράλληλα είμαι υποψήφια διδακτόρισσα και ασχολείται με το πεδίο των Σπουδών για την Αναπηρία.

Η ίδια, όπως λέει, μεγάλωσε με πολύ στρεβλές αντιλήψεις σχετικά με την αναπηρική της ταυτότητα. «Μεγάλωσα κρύβοντας τη βλάβη μου. Μεγάλωσα αποκρύπτοντας ένα μέρος μου για να είμαι αρεστή. Είναι εξουθενωτικό.  Όταν έμαθα τι σημαίνει βλάβη και τι αναπηρία, βρήκα τον εαυτό μου», σημειώνει η 28χρονη και συνεχίζει:

«Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η αναπηρία μου είναι η κινητική μου κατάσταση. Όμως δεν είναι έτσι. Αυτό που συμβαίνει στα πόδια μου είναι η βλάβη μου, είναι μέρος της ανθρώπινης ποικιλότητας».

Αναπηρία σημαίνει αποκλεισμός, και αποτελείται από εμπόδια που επιτελούνται από την κοινωνία.

Αυτά δεν τα έβγαλα από το μυαλό μου. Είναι το θεμέλιο του κοινωνικού μοντέλου. Αν ο κόσμος αντιληφθεί αυτή την διάκριση, θα αλλάξουν πολλά. Πλέον δεν θα ρωτάμε τι δεν μπορεί να κάνει το σώμα, αλλά ποια εμπόδια πρέπει να βγάλουμε από τη μέση», τονίζει.

Στην καθημερινότητά της, η Κωνσταντίνα ακούει συχνά ατάκες που πηγάζουν από άγνοια -στην καλύτερη περίπτωση- όπως «πότε θα γίνεις καλά;» ή «είσαι πολύ νέα και πολύ όμορφη για να είσαι ανάπηρη». Ιδού η απάντησή της:  

«Η αναπηρία είναι συνδεμένη με την ασχήμια και την ανικανότητα. Επομένως, όσο πιο “όμορφο” και “ικανό” είσαι, βάσει των καλουπιών που επιβάλλουν τα πρότυπα, τόσο πιο αποδεκτό είσαι. Είμαι πολύ κοντά σε αυτά τα στερεοτυπικά πρότυπα και αυτό, ενώ διευκόλυνε κάποιες καταστάσεις, δυσκόλευε πολύ κάποιες άλλες», θα μου πει και θα συνεχίσει μιλώντας για φράσεις και αντιλήψεις τρίτων που εσωτερίκευε σε μικρότερη ηλικία:

«Πιστεύω όλοι έχουμε φράσεις που μας έχουν “στοιχειώσει”. Για μένα, μία από αυτές είναι η εξής: “Πολύ όμορφη, αλλά κοίτα τι έχει”. Το ακούω από την παιδική μου ηλικία. Από περαστικούς, από άτομα που μόλις με γνώρισαν, ακόμη και από άτομα που βρεθήκαμε στην ίδια παρέα. Αυτό το “αλλά” αναιρεί ό,τι προηγήθηκε. Είναι σαν να σου λένε ότι είχες potential να είσαι όμορφο και γαμάτο, αλλά δεν μπορείς γιατί κινείσαι διαφορετικά. Και ξέρεις κάτι, όταν το ακούω στα 28 μου ξέρω τι να απαντήσω και πώς να το διαχειριστώ. Αλλά στα 8, στα 10, στα 12, στα 15, στα 18, στα 20, το εσωτερικεύεις».

Η CrossFitter Κωνσταντίνα Αλεξανδρίδου μαζί με τον προπονητή της, Αιμίλιο Πουλίδη

Η Κωνσταντίνα, κοιτώντας το παρελθόν, θυμάται ότι για πάρα πολλά χρόνια έκρυβε τη βλάβη της. «Πίστευα πως αν είναι ορατή, δεν θα είμαι αποδεκτή ή θα μου φέρονται διαφορετικά με θετικό ή/και αρνητικό πρόσημο. Όταν κάποιος είναι ανάπηρος, όλοι εστιάζουν σε αυτό, λες και δεν έχει άλλες διαστάσεις σαν άτομο. Κάποιες φορές αυτό μπορεί να είναι κουραστικό.

»Δεν σημαίνει ντε και καλά ότι επειδή κάποιος είναι ανάπηρος πρέπει να ασχολείται και με ζητήματα αναπηρίας. Ωστόσο, αυτό που θεωρώ αναγκαίο είναι κάθε ανάπηρο να έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει την αναπηρική του ταυτότητα. Να κατανοήσει τι σημαίνει αναπηρία», καταλήγει η 28χρονη αθλήτρια και παιδαγωγός της ένταξης -μεταξύ άλλων ιδιοτήτων.

Σήμερα, η Κωνσταντίνα μοιάζει να επιδιώκει την πλήρη ορατότητα του εαυτού της ολόκληρου, συμπεριλαμβανομένης, φυσικά, της βλάβης της. Είναι ιδιαίτερα ενεργή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου προσπαθεί η φωνή της να συμβάλλει στην αλλαγή των στρεβλών αντιλήψεων γύρω από την αναπηρία και στην κατάρριψη στερεοτύπων πολλών ετών που δυστυχώς αντέχουν ακόμα:

«Πρέπει να αλλάξουν οι αντιλήψεις, οι πεποιθήσεις και οι συμπεριφορές. Χρειάζεται να μάθουμε από την αρχή ό,τι αφορά την αναπηρία και την ένταξη. Ό,τι ξέρει ο μέσος όρος αυτή τη στιγμή προάγει μόνο τον αποκλεισμό και τη διαιώνιση των αρνητικών στερεοτύπων. Χρειάζεται επανεκπαίδευση βασιζόμενη στο κοινωνικό μοντέλο για την αναπηρία». Η Κωνσταντίνα καταλήγει ίσως στην πιο σημαντική παράμετρο, αυτή που μπορεί να επιφέρει ουσιαστικές μεταβολές σε εκατομμύρια ζωές:

Χρειάζεται να ακουστούν οι φωνές των αναπήρων και όχι οι μη ανάπηροι να μιλάνε και να αποφασίζουν για εμάς.

Στα social media της, όπου σήμερα μοιράζεται πολύ σημαντικό περιεχόμενο (και) για την αναπηρία, για χρόνια προσπαθούσε να μην φαίνεται ότι είναι ανάπηρη.

«Αν έμπαινες στο προφίλ μου, δεν καταλάβαινες ότι είμαι ανάπηρη. Έκρυβα το μπαστούνι μου, έπαιρνα πόζες που τα πόδια μου φαίνονταν ίσια, ποτέ δεν ανέβαζα βίντεο που να φαίνεται η κίνησή μου. Ένιωθα με αυτό τον τρόπο ότι θα με αποδεχτούν ευκολότερα, ότι δεν θα με αποκλείσουν. Έτσι είχα μάθει να κάνω από πολύ μικρή.

»Ωστόσο, όλο αυτό με καταπίεζε, με έπνιγε. Όταν ξεκίνησα να ανακαλύπτω την αναπηρική μου ταυτότητα και έβγαλα εκείνο το πρώτο βίντεο που μιλούσα ανοιχτά για την αναπηρία, άλλαξαν πολλά μέσα μου. Εκείνη η μέρα σηματοδότησε την αλλαγή μου, παρόλο που πλέον κοιτάω αυτό το βίντεο και παρατηρώ πόσα θα άλλαζα σήμερα», αναφέρει με ειλικρίνεια.

Γιατί πρέπει επιτέλους να σταματήσει το inspiration porn

Η Κωνσταντίνα, εκτός από το μπαστούνι που χρησιμοποιεί για να κινείται αυτόνομα, πρόσφατα απέκτησε αμαξίδιο. Με αυτή την κίνησή της, φυσικά, ήρθε αντιμέτωπη με μια ακόμα ριζωμένη προκατάληψη που θέλει τα ανάπηρα άτομα «καθηλωμένα» σε αμαξίδια, -ή γιατί να κρυβόμαστε;- σε «καροτσάκια», άκυρη λέξη που ακόμα, δυστυχώς, χρησιμοποιούν πολλοί. Τι ρωτάω τι σημαίνει για την ίδια το αμαξίδιο και το μπαστούνι της:

«Βελτίωση της ποιότητας ζωής μου. Το αμαξίδιο, το μπαστούνι μου αλλά και κάθε εργαλείο που χρησιμοποιώ δεν με καθηλώνει, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Αντιθέτως, με χειραφετεί. Είναι εργαλεία αξιοπρέπειας. Όταν το απέκτησα, πολλοί γύρω μου αναρωτήθηκαν αν χειροτέρευσε η βλάβη μου. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι βελτίωσα την καθημερινότητά μου με αυτή την προσθήκη», τονίζει.

Στην άλλη (;) πλευρά της λύπησης για την υποτιθέμενη «καθήλωση» των αναπήρων, βρίσκεται το inspiration porn, σύνολο συμπεριφορών και αντιλήψεων που η Κωνσταντίνα θέλει να κάνει χίλια κομμάτια. Είναι σε καλό δρόμο.

«Το Inspiration Porn ακολουθεί εμάς τους ανάπηρους στα πάντα -δυστυχώς. Προσωπικά με φέρνουν σε τεράστια αμηχανία σχόλια που το εμπεριέχουν. Λαμβάνουμε συγχαρητήρια γιατί υπάρχουμε, γιατί κάνουμε καθημερινά πράγματα, τα οποία αν κάνει ένα μη ανάπηρο άτομο, δεν του λέει κανείς “μπράβο”».

Φυσικά, η συμμετοχή της 28χρονης αθλήτριας σε διεθνή διαγωνισμό CrossFit ήταν εύφορο πεδίο για τέτοιου είδους -υποτιμητικά, με επίφαση θαυμασμού- σχόλια:

«Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι μερικές μέρες πριν φύγω για Βαρκελώνη, για τους παγκόσμιους αγώνες, έκανα μια από τις καθιερωμένες μου προπονήσεις. Έρχεται λοιπόν ένας άγνωστος τύπος και μου λέει: “Πάντως μπράβο που έρχεσαι προπόνηση με αυτό που έχεις”. Ένιωσα τρομερά αμήχανα, τόσο που έκανα μια αυθόρμητη γκριμάτσα και γύρισα το κεφάλι μου», θυμάται.

«Κάποιος θα σκεφτεί “δεν σου είπε κάτι κακό”. Όμως, στην πραγματικότητα εκείνη τη στιγμή, ο συγκεκριμένος αθλούμενος με υποβίβασε ως αθλήτρια. Γιατί; Γιατί σύμφωνα με την στερεοτυπική εικόνα που έχει για το άθλημα, μια ανάπηρη δεν έχει θέση σε αυτό και εγώ κάνω ανθρώπινη υπέρβαση για να είμαι ανάμεσα τους».

Ανεξαρτήτως καλών ή όχι προθέσεων, οι αντιλήψεις αυτές στερούν από τα ανάπηρα άτομα την ισότιμη αντιμετώπιση που δικαιούνται. «Η οπτική αυτή συντηρεί πολλά στερεότυπα, στα οποία είμαστε τόσο συνηθισμένοι που δεν μας κάνει εντύπωση. Και επειδή πολλοί μπερδεύονται: ΌΧΙ, δεν είναι κακό να μας συγχαρείτε ή να μας θαυμάζετε ως αθλητές. Η συνθήκη γίνεται “προβληματική”, όταν τα παραπάνω τα λαμβάνουμε απλά και μόνο επειδή είμαστε ανάπηροι», εξηγεί η Κωνσταντίνα και συνεχίζει:

«Ξέρεις, οι προσδοκίες από τα ανάπηρα πολλές φορές είναι τόσο χαμηλές που μπορεί να μας συγχαρούν επειδή απαντήσαμε στην ερώτηση “Πώς σε λένε;”. Ακόμη μια χαρακτηριστική έκφανση του inspiration porn είναι βγαλμένη από κάποια σχόλια που λάμβανε ο Αιμίλιος Πουλίδης, ο προπονητής μου. Τα σχόλια αυτά επικροτούσαν τη δύναμη ψυχής που έχω εγώ για να αθλούμαι και τη δύναμη ψυχής του ίδιου, για να με συνοδεύσει στους αγώνες.

»Αντιλαμβάνεσαι πόσο χαμηλές είναι οι προσδοκίες για τα ανάπηρα; Θεωρείται ότι ένας προπονητής για να μας αναλάβει πρέπει να έχει δύναμη ψυχής. Ενώ θα έπρεπε να είναι “κανονικότητα” οι γυμναστές να γυμνάζουν κάθε άτομο ανεξάρτητα από το πώς μοιάζει το σώμα του. Επομένως, δεν χρειάζομαι δύναμη ψυχής για να αθληθώ, ούτε ο εκάστοτε προπονητής για να με προπονήσει. Αυτό που χρειάζεται είναι να διαλύσουμε τα στερεότυπα και να μάθουμε να λειτουργούμε συμπεριλαμβάνοντας ισότιμα κάθε άτομο», καταλήγει.

Ένας προσωπικός στόχος επετεύχθη στη Βαρκελώνη

Η συζήτηση πηγαίνει ξανά στους διεθνείς αγώνες CrossFit Wodcelona στη Βαρκελώνη, όπου με τη συμμετοχή και τη διάκρισή της, η Κωνσταντίνα πέτυχε έναν στόχο που είχε θέσει για τον εαυτό της.

«Παράλληλα, μέσα από τον διαγωνισμό και τη διάκρισή μου ανέδειξα ότι η εκπροσώπηση των αναπήρων μετράει, ότι μπορούμε να υπάρξουμε ισότιμα στο άθλημα και γενικότερα ότι υπάρχουμε και πως αυτό που μας αποκλείει στην πραγματικότητα είναι τα κοινωνικά εμπόδια, όχι τα σώματά μας. Τέλος, θεωρώ είναι το έναυσμα για να ανοίξει η adaptive κοινότητα και στην Ελλάδα.

»Η εμπειρία ήταν πρωτόγνωρη και απόλυτα απολαυστική. Έζησα συναισθήματα που δεν είχα ξαναβιώσει. Να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι ήταν η πρώτη φορά που διαγωνίστηκα σε άθλημα. Ως πρωτάρα, θα είχα κάνει σημαντικά λάθη άγνοιας αν δεν είχα δίπλα μου τον προπονητή μου Αιμίλιο Πουλίδη να με καθοδηγεί, ώστε να δώσω το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Ήταν εκεί και κάθε φορά που ένιωθα ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω, μου έδειχνε το πώς.

»Ο Αιμίλιος, όμως, δεν ήταν εκεί μόνο για να με καθοδηγεί, για μένα αποτέλεσε ένα ισχυρό κίνητρο η στήριξή του για να λάβω μέρος στο διαγωνισμό. Χωρίς εκείνον δεν πιστεύω ότι θα το είχα κάνει. Υπήρχαν στιγμές που εκείνος πίστευε σε μένα περισσότερο απ’ ότι εγώ στον εαυτό μου», σημειώνει η αθλήτρια.

Η απόφαση να δηλώσω συμμετοχή στους αγώνες CrossFit Wodcelona

«Τα τελευταία τέσσερα χρόνια προσπαθούσα να καταλάβω πώς λειτουργούν οι adaptive κατηγορίες, πώς λειτουργεί γενικά το σύστημα. Για να είμαι ειλικρινής, ακόμη το ψάχνω. Θυμάμαι ότι από τη στιγμή που ανακάλυψα τον συγκεκριμένο διαγωνισμό, είπα: “Εγώ θα πάω εκεί μια μέρα”.

»Αυτό που με τράβηξε ήταν ότι από τη δημιουργία του μας είχε συμπεριλάβει όλους. Είναι μια διοργάνωση που παράλληλα διαγωνίζονται ανάπηροι και μη ανάπηροι αθλητές στις κατηγορίες τους -σπάνια συνθήκη για τα περισσότερα αθλήματα και τις περισσότερες διοργανώσεις.

»Η επιλογή του Αιμίλιου Πουλίδη, ως προπονητή μου σε αυτό το ταξίδι, δεν ήταν τυχαία. Εκτός, όμως, από εξαιρετικός επαγγελματίας, έχει έμφυτη στο mindset του την κουλτούρα που χρειάζεται το CrossFit για να είναι συμπεριληπτικό. Και το κυριότερο αντιλαμβάνεται ότι το εμπόδιο δεν είναι το σώμα, αλλά τα κοινωνικά εμπόδια και η επιβολή της “κανονικότητας”.

»Είμαι πολύ τυχερή που έχω γνωρίσει προπονητές και έχω μοιραστεί την αθλητική μου καθημερινότητα, τις προσδοκίες, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου μαζί τους. Τώρα στο North Zone, παλαιότερα στο Fitness For Life και εκεί που ξεκίνησαν όλα, στο Comradery. Σε κάθε χώρο, συνυπήρξα με προπονητές που μαζί προσδιορίσαμε και διαμορφώσαμε την κουλτούρα της συμπερίληψης στο άθλημα του CrossFit», υπογραμμίζει η Κωνσταντίνα.

Της ζητάω να μας πει περισσότερα για την adaptive (σ.σ. στην κοινότητα έχουν επικρατήσει οι αγγλικοί όροι) κουλτούρα, που δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη χώρα μας. «Η adaptive κουλτούρα δεν είναι γνωστή έννοια στην Ελλάδα, όπου έχουμε μείνει στα ειδικά πλαίσια για κάθε άτομο που δεν μοιάζει με το “κανονικό”. Έτσι, και στη γυμναστική, θεωρείται ότι αν έχεις παραπάνω κιλά, αν είσαι μεγάλος ή μικρός σε ηλικία, ή αν έχεις κάποια βλάβη, δεν μπορείς να κάνεις ορισμένα αθλήματα ή κανένα άθλημα.

»Αυτό έρχεται να αλλάξει η adaptive κουλτούρα. Κάθε σώμα, κάθε ηλικιακή ομάδα μπορεί να χωρέσει στο CrossFit. Πώς; Έχουν φροντίσει να είναι σχεδιασμένο για όλους. Αυτό οδηγεί σε μια γενικότερη αλλαγή νοοτροπίας. Πλέον, το ανάπηρο δεν χρειάζεται να πάει σε “ειδικά” πλαίσια και με “ειδικούς” γυμναστές, αλλά μπορεί να συμμετέχει σε ένα χώρο, σε μια ομάδα που έχει φτιαχτεί για να τους χωράει όλους».

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; «Ότι σε μια ομάδα μπορεί να είναι ανάπηροι και μη, να συνυπάρχουν, να ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα. Πώς; Κάθε άτομο με τις προσαρμογές του. Το κάνω να ακούγεται απλό, και είναι», μου λέει και συνεχίζει:

«Ο λόγος που ακούγεται δύσκολο είναι τα τεράστια εμπόδια που υπάρχουν σε επίπεδο αντιλήψεων από την κοινότητα και την κοινωνία γενικότερα. Πότε θα αλλάξει αυτό; Όταν οποιοδήποτε ανάπηρο άτομο θα μπαίνει σε ένα χώρο εκγύμνασης και δεν θα τους λούζει κρύος ιδρώτας ότι για ακόμη μια φορά θα το αποκλείσουν -παράδειγμα βγαλμένο από τη ζωή».

Διαισθάνομαι ότι αν η Κωνσταντίνα μπορούσε να μας πείσει όλες και όλους, ανάπηρους και μη, για ένα πράγμα αυτό θα ήταν να ασχοληθούμε με τον αθλητισμό -και μετά να αφήσουμε πίσω μας το inspiration porn, φυσικά. Το CrossFit, όπως λέει πάντα, της άλλαξε τη ζωή:

«Αυτή είναι μια από τις πιο κυριολεκτικές φράσεις που χρησιμοποιώ, όταν μιλάω για το CrossFit. Μπήκε στη ζωή μου πριν από περίπου οκτώ χρόνια. Με ώθησε μακριά από κακιές συνήθειες (αλκόολ, τσιγάρα, ξενύχτια κ.ά.) και από την κατάθλιψη. Για την ακρίβεια, μέσα από αυτό, βρήκα το νόημα που έψαχνα μέχρι τότε στη ζωή μου για να ανακαλύψω ποια είμαι.

»Δεν μπορώ, φυσικά, σε αυτή την αλλαγή να μην αναφέρω το πώς άλλαξε την κινητικότητα και την καθημερινότητά μου. Μέχρι τότε δεν μπορούσα χωρίς υποστήριξη να σηκωθώ από μια καρέκλα, δεν άντεχα να περπατήσω περισσότερο από μερικά μέτρα. Και όχι δεν ήταν κάποια σούπερ δύναμη της βλάβης μου που ξεκλειδώθηκε.

»Το αποτέλεσμα της σκληρής προπόνησης και της στοχοπροσήλωσης με οδήγησε στο να μπορώ να κάνω πολύωρες βόλτες, να πηγαίνω σε πεζοπορίες, να δοκιμάζω extreme sports, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι βελτίωσε την ποιότητα της καθημερινής μου ζωής. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς στόχους του αθλήματος: η βελτίωση της καθημερινότητάς σου».

Πώς μπορεί ο χώρος του αθλητισμού να γίνει πιο προσβάσιμος

«Με αλλαγές σε δομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό», μου απαντάει αμέσως. Ο αθλητισμός μπορεί να συμβάλλει τα μέγιστα στην προσπάθεια κατάρριψης στερεοτύπων γύρω από την αναπηρία. Αυτό θα συμβεί «μέσα από την εξοικείωση», τονίζει η Κωνσταντίνα Αλεξανδρίδου. «Είναι η πρώτη μου σκέψη. Aν έχεις ανάπηρους συναθλητές, θα πάψει σταδιακά να θεωρείται ότι όποιος ανάπηρος αθλείται κάνει υπέρβαση ή είναι σούπερ ήρωας. Θα γίνει μια νέα “κανονικότητα”».

Βρεφοποίηση και αποσεξουαλικοποίηση των αναπήρων

Μιλώντας για στερεότυπα, δεν μπορεί η συζήτησή μας να μην πάει και σε κάποιες από τις κυρίαρχες προκαταλήψεις για την αναπηρία που σχετίζονται με το σεξ. Η αντιμετώπιση του θέματος σεξ και αναπηρία εκτός των άλλων δείχνει πόσο μεγάλο ταμπού παραμένει η σεξουαλικότητα και καθρεφτίζει τους αποκλεισμούς που βιώνουν τα ανάπηρα άτομα σε όλα τα πεδία της ζωής. Ζητάω από την Κωνσταντίνα να μου δώσει την οπτική της. Γιατί ακόμα και σήμερα μερικοί άνθρωποι φαίνεται να νιώθουν την ανάγκη να πιστεύουν ότι τα ανάπηρα άτομα είναι «άγγελοι χωρίς φύλο, δεν έχουν libido» κ.λπ.;

«Ένα από τα στερεότυπα που κυριαρχούν για τους ανάπηρους αποτελεί η πεποίθηση ότι είναι για πάντα παιδιά. Είναι χαρακτηριστικό να αναφέρονται σε ενήλικα ανάπηρα ως παιδιά. Η βρεφοποίηση του ατόμου οδηγεί αυτόματα και στην αποσεξουαλικοποίησή του, γεγονός που διαιωνίζει στερεότυπα περί ασεξουαλικότητας. Από την άλλη, υπάρχει και το άλλο άκρο όπου κυριαρχεί το στερεότυπο της υπερσεξουαλικότητας», εξηγεί η 28χρονη.

Ο λόγος της Κωνσταντίνας για όλα τα πεδία της αναπηρικής ταυτότητας, μιας εκ των πολλών ταυτοτήτων που η ίδια διαθέτει, είναι πάντα διαφωτιστικός, χωρίς ποτέ να καταφεύγει στον διδακτισμό και στο κούνημα του δακτύλου. Πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας, τη ρωτάω ποιος δρόμος, πιστεύει, οδηγεί στην ουσιαστική συμπερίληψη όλων των σωμάτων;

«Για ουσιαστική συμπερίληψη, χρειάζεται να δομήσεις κάτι και εξαρχής να τους συμπεριλάβεις όλους. Δεν ξέρω αν είναι εφικτό ή ουτοπικό. Είναι όμως ρεαλιστικό να μιλήσουμε για ουσιαστική ένταξη. Για να επιτευχθεί χρειάζεται ορατότητα, ενημέρωση και εξοικείωση, ανάμεσα σε άλλα. Γίνονται βήματα και υπάρχει βελτίωση. Πιστεύω πολύ στις νέες γενιές».

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
1
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα