Lila Ragkousi

Για όσες κι όσους ο Δεκέμβρης του 2008 έβαλε την πρώτη πινέζα στην πορεία μιας ζωής που διαμορφώθηκε εκεί που η Μεσολογγίου διασταυρώνεται με την Τζαβέλλα, θα μας επιτρέψετε να διατηρούμε στο ακέραιο τη συγκίνησή μας όταν αναφερόμαστε στα πρόσωπα που έμειναν για πάντα σε εκείνο το στενό των Εξαρχείων, έγιναν γκράφιτι στους τοίχους, συνθήματα στις πορείες, πανό σε γήπεδα, θέατρα και συναυλίες.

Η ταύτιση μιας ολόκληρης γενιάς με τα πρόσωπα του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και του Νίκου Ρωμανού, αντικατοπτρίζει το υγιές κομμάτι μιας κοινωνίας που δεν συναινεί στο άδικο που στέκεται αλληλέγγυο σε όσους προσπαθούν να προχωρήσουν παρά τα τραύματά τους και που δεν ανέχεται να αναχαιτίζεται η ζωή κανενός ανθρώπου με της βίας το παράλογο.

Τη Δευτέρας 18 Νοεμβρίου, ο Νίκος Ρωμανός συνελήφθη από στελέχη της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας. Ο λόγος της σύλληψης του οφείλεται σε αποτύπωμά του που εντοπίστηκε σε μια πλαστική σακούλα σκουπιδιών που περιείχε όπλο και βρέθηκε κατά τη διάρκεια των ερευνών στα συντρίμμια του διαμερίσματος της οδού Αρκαδίας στους Αμπελόκηπους.

Έπειτα από την απολογία του την Παρασκευή στις 22 του ίδιου μήνα, οδηγήθηκε ξανά στη φυλακή αντιμέτωπος με τέσσερα κακουργήματα, ανάμεσα τους και η συγκρότηση και ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση που δεν έχει όνομα, ούτε πράξεις στο ενεργητικό της και έχει συγκατηγορούμενους τα υπόλοιπα, κατά την Αντιτρομοκρατική, μέλη της οργάνωσης αυτής που συνελήφθησαν και προφυλακίστηκαν μετά την έκρηξη βόμβας στο διαμέρισμα.

«Η μόνη κατηγορία που έχει ο Νίκος είναι ένα αποτύπωμα σε ένα κινητό αντικείμενο, σε μια πλαστική σακούλα. Είναι χρήσιμο εδώ να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε κινητό αντικείμενο, ότι δηλαδή πρόκειται για ένα αντικείμενο το οποίο δεν αποτελεί κομμάτι του σπιτιού αυτού. Δεν είναι μια πόρτα, ένα ντουλάπι ή κάποιο άλλο σταθερό σημείο. Βέβαια, γυρνώντας τον χρόνο πίσω θα διαπιστώσουμε ότι υπήρξαν άνθρωποι γνωστοί στις αρχές με αντίστοιχο αποτύπωμα σε σταθερό σημείο σπιτιού -κάσσα πόρτας-  και αθωώθηκαν.

Ο Νίκος, δεν είχε ποτέ φυσική παρουσία σε αυτό το σπίτι. Αυτό επ΄ ουδενί δεν σημαίνει ότι αν έμπαινε κάποιος σε αυτό το διαμέρισμα και υπήρχε κάπου το αποτύπωμα του, μπορεί να υπάρξει κάποια σύνδεση. Εδώ όμως δεν μιλάμε ούτε γι’ αυτό. Μιλάμε για μια πλαστική σακούλα που θα μπορούσε για παράδειγμα ο Νίκος να είχε τοποθετήσει μέσα βιβλία και εν συνεχεία αυτή να την πήρε κάποιος και να τοποθέτησε μέσα το ο,τιδήποτε. Μπορεί κανείς να ξέρει που θα καταλήξει ένα αντικείμενο; Αυτή η σακούλα θα μπορούσε να είχε πάνω το δικό σου ή το δικό μου αποτύπωμα. Αυτό λοιπόν είναι και το μόνο στοιχείο που υπάρχει για τον Νίκο αυτήν τη στιγμή.

Credits: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΑΡΗΣ

«Ο Νίκος, δεν είναι της άποψης του να γίνονται αιτήσεις στο κενό χωρίς ουσιαστική τύχη, έστω και από άποψη αντιμετώπισης τους. Το ζητούμενο είναι όταν τεθεί ένας προβληματισμός οι δικαστές να μπουν σε σκέψη. Τη στιγμή που μιλάμε είμαστε στον τρίτο μήνα που ο Νίκος βρίσκεται στη φυλακή. Για τον λόγο αυτό θεωρούμε ότι μια αίτηση τώρα θα απορριφθεί για τον τυπικό λόγο, ότι δηλαδή αναμένονται σοβαρά στοιχεία και απαντήσεις, είναι σύνηθες να διαβάζουμε αυτή τη φράση στο σκεπτικό της απόρριψης από το Συμβούλιο. Δυστυχώς, πολύ πιθανό να αναγκαστούμε να φτάσουμε στο εξάμηνο. Αν μέχρι τότε δεν έχουν έρθει τα στοιχεία που περιμένουμε, θα μιλάμε για ξεκάθαρη παραβίαση των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου.  

Απ’ την αρχή είχαμε αναφέρει ότι πλέον ο νόμος έχει πολλές δυνατότητες, όπως το βραχιολάκι που εφαρμόζεται σε πολλές περιπτώσεις. Μην ξεχνάμε ότι ο Νίκος έχει δοκιμαστεί στο κομμάτι αυτό σε μικρότερη ηλικία και σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τον ίδιο. Ευπρόσωπα λοιπόν το ζητήσαμε και μάλιστα είπαμε ότι έχει προστεθεί ακόμη μια δικονομική δυνατότητα του να είναι κάποιος με ηλεκτρονική επιτήρηση και με κατ’ οίκον περιορισμό. Ούτε αυτό έγινε δεκτό και αυτή είναι και η πικρία μας. Η διαχείριση του ως κατηγορούμενου εξάντλησε κάθε έννοια αυστηρότητας.

Για να είμαι ειλικρινής, μυρίσαμε την προφυλάκιση του όταν ενημερωθήκαμε ότι ο Πρωθυπουργός την ώρα που ο Νίκος απολογούνταν επισκέφτηκε τους ενοίκους της πολυκατοικίας στους Αμπελόκηπους».

Credits: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΑΡΗΣ

«Αρχικά, θεωρώ ότι είναι δύσκολο το βάρος ενός ανακριτή σε μια υπόθεση ‘τρομοκρατίας’ να μην προφυλακίσει. Απαιτεί μεγάλο θάρρος και να στέκεται πολύ δυνατά στα πόδια του.

Φυσικά έπαιξε ρόλο το πρόσωπο που είναι ο Νίκος Ρωμανός. Σε επικοινωνιακό επίπεδο οφείλω να πω ότι σε αυτήν τη φάση, δεν ακούστηκαν παρά ελάχιστες φαιδρές και γραφικές φωνές κατά του Νίκου. Παρατηρήσαμε μια συστράτευση ανθρώπων που ενώ σε παρελθοντικό χρόνο διατύπωσαν έναν πύρινο λόγο εναντίον του, τώρα να εκφράζονται με αντικειμενικότητα, ότι δηλαδή δεν μπορείς με ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα σε εξωτερικό σημείο να προφυλακίσεις έναν άνθρωπο. Πολλώ δε μάλλον έναν άνθρωπο γνωστός στις αρχές, γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε, ο Νίκος παρακολουθείται και δυστυχώς μπορεί να παρακολουθείται και για το υπόλοιπο της ζωής του. Το κράτος τέτοια πρόσωπα τα θεωρεί μείζονος ενδιαφέροντος και επικινδυνότητας, όχι μόνο γιατί μπορεί κάποιος να θελήσει ενδεχομένως να ξαναδιαπράξει κάτι, αλλά και μόνο σαν προσωπικότητες, τι μπορεί να προσελκύουν.

Οπότε αν ένας άνθρωπος όπως ο Νίκος που παρακολουθούνταν διαρκώς, διέπραξε όσα ακούσαμε, τότε μιλάμε για μια εν μέρη αποτυχία του συστήματος».

Credits: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΑΡΗΣ

«Ο Νίκος, είναι πλέον σε μια άλλη ηλικιακή φάση, είχε δημιουργήσει μια καθημερινότητα. Ένιωσε έκπληξη και απογοήτευση. Για μένα ήταν συγκλονιστική η στιγμή που μου είπε ότι το 50% της ενήλικης και το 20% ολόκληρης της ζωής του, το έχει περάσει μέσα στη φυλακή. Όσοι δεν το έχουμε ζήσει δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πώς μετράνε τα χρόνια στη φυλακή. Ακούμε πέντε χρόνια, όμως στην ψυχολογία αυτών των ανθρώπων πολλαπλασιάζονται τρομακτικά.

Όταν ο Νίκος μπήκε φυλακή ήταν σχεδόν 20 χρονών. Τα χρόνια δηλαδή που όλοι αναπολούμε και τα σκεφτόμαστε ως τα πιο ανέμελα της ζωής μας, εκείνου σημαδεύτηκαν  απ’ το τραγικό γεγονός της απώλειας του φίλου του και εν συνεχεία όλη του η ζωή δομήθηκε γύρω απ’ αυτή την οργή που υπήρχε για όλο αυτό, καταλήγοντας στη φυλακή. Επίσης, αποφυλακίστηκε και περίπου έξι μήνες μετά κλείστηκε σε μια καραντίνα. Παρόλα αυτά, επειδή είναι ένας πολύ χαρισματικός άνθρωπος, κατάφερε και ανασυγκρότησε τη ζωή του έτσι όπως εκείνος την ήθελε. Είχε σκέψεις, ιδέες, όνειρα. Όλο αυτό κόπηκε όχι απλά βίαια αλλά και άδικα.

Αν ο Νίκος είχε οποιαδήποτε εμπλοκή, με την ιδιοσυγκρασία που έχει θα το έλεγε. Έχει αποδεχτεί την ευθύνη του πολιτική ή μη σε ό,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα».

Credits: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΑΡΗΣ

«Εδώ και περίπου έξι χρόνια είναι ξεκάθαρο ότι στο επικοινωνιακό κομμάτι ο,τιδήποτε συμβαίνει και μπορεί να αποσπάσει την προσοχή της κοινής γνώμης από άλλα ζητήματα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσής. Στη συγκεκριμένη υπόθεση, είδαμε μια αναδρομή στο παρελθόν του Νίκου, με φωτογραφίες από τη σύλληψη του οι οποίες είχαν υποστεί επεξεργασία. Αφού λοιπόν θέλουν να παίζουν παλιές φωτογραφίες του Νίκου ας δείχνουν τις κανονικές, εκείνες που τους είχαν κάνει μαύρους απ’ το ξύλο δείχνοντας δημόσια όλη την αστυνομική βία που είχαν υποστεί άνθρωποι που ήταν δεμένοι πισθάγκωνα και με σακούλα στο κεφάλι. Να πουν επίσης ότι για τον βασανισμό αυτό δεν έγινε τίποτα, ενώ το πρωτόδικο δικαστήριο είχε διαβιβάσει τη δικογραφία για να ανοίξει έρευνα για τη συνθήκη της σύλληψης και της κράτησης τους εκείνες τις ημέρες».

«Θεωρώ ότι το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα για όσους κινούνταν εναντίον του Νίκου, είναι ότι συσπειρώνει πολύ μεγάλη μερίδα κόσμου και όχι μόνο ανθρώπων που θεωρητικά πίστευαν ότι θα προσελκύει. Η αποδοχή του είναι τεράστια σε όλο το κοινωνικό φάσμα και αυτό τους τρομάζει.

Σε μια ευνοούμενη κοινωνία ο Νίκος Ρωμανός πρέπει να απαλλαγεί απ’ όλες τις κατηγορίες. Εδώ και πολλά χρόνια βλέπουμε σε τέτοια δικαστήρια ανατροπές  προς το θετικό,  θεωρώ λοιπόν ότι υπάρχει νομολογία που μπορεί να βοηθήσει ένα δικαστήριο πολύ πιο εύκολα να τον απαλλάξει. Μια καταδίκη του θα είναι αρκετά κόντρα στον νόμο. Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε αποκτήσει την κουλτούρα του ‘να αποδείξω ότι δεν είμαι ένοχος’, ενώ αυτό είναι κόντρα σε όλα. Ξεκινήσαμε να το βλέπουμε με την εισαγωγή του λεγόμενου «τρομονόμου» 187Α ΠΚ όπου και μόνο η αναφορά ενός προσώπου σε τέτοια δικογραφία οδηγούσε σε πολυετείς καθείρξεις και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα με τις τρομακτικές αλλαγές στον ποινικό κώδικα που παραβιάζουν αρχές που έχουν θεμελιωθεί εδώ και αιώνες (Μάγκνα Χάρτα, Γαλλική Επανάσταση, κλπ).  

Κάθε άνθρωπος είναι αθώος μέχρι να διαλυθεί και η τελευταία αμφιβολία. Αν δεν διαλυθεί παραμένει αθώος και πρέπει να απαλλαγεί. Δες για παράδειγμα πόσο απόλυτος είναι ο νόμος για αυτό στην διατύπωση του 351 ΚΠΔ ‘να διασαφηνιστούν όσο το δυνατόν πληρέστερα τα σχετικά με την πράξη και όλα όσα αφορούν την κατηγορία ή την υπεράσπιση, να διαλυθεί κάθε σύγχυση και να προκύψει βέβαιη πεποίθηση για την δικαζόμενη κατηγορία, στηριγμένη σε βάσιμες αποδείξεις’ και πλέον το 178 ΚΠΔ λέει ξεκάθαρα ότι ‘Οποιαδήποτε αμφιβολία περί της ενοχής είναι προς όφελος του κατηγορουμένου ή του υπόπτου’.

Στην υπόθεση αυτή έχουμε φτάσει έτσι στο νομικό παράλογο. Δεν έχουμε τι να αντικρούσουμε κι ένας άνθρωπος είναι στη φυλακή χωρίς να μπορεί κανείς να μας πει ποιος θα του δώσει πίσω τις ημέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες που βρίσκεται εκεί για όσο βρίσκεται». 

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
1
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα