banousi

Η τρυφερή και ταυτοχρόνως σοφή ματιά του Μάριο Μπανούσι μάς συγκλόνισε στις δύο προηγούμενες δουλειές του “Goodbye, Lindita” και “Taverna Miresia – Mario, Bella, Anastasia”, που περιόδευσαν ανά τον κόσμο με μεγάλη επιτυχία αποκομίζοντας διθυραμβικές κριτικές και την αναγνώριση του κοινού για την ποιότητά τους.

Τώρα ο Μάριο Μπανούσι βρίσκεται, μαζί με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης, στην τελική ευθεία προβών, προκειμένου να παραδώσει στο κοινό το νέο του έργο, με τίτλο ΜΑΜΙ και θέμα τη μητρότητα. Λίγες ημέρες πριν την παγκόσμια πρεμιέρα του στις 6 Φεβρουαρίου στη Στέγη, ο Μάριο μιλά με συγκινητική ειλικρίνεια και ευαισθησία για τη μαμά του, τον σεβασμό που οφείλουμε απέναντι σε κάθε μοναδικό σώμα, στην ανάγκη του να παρουσιάζει έργα οικουμενικά που απευθύνονται σε όλους τους ανθρώπους. Άλλωστε η ειλικρίνεια και η ευαισθησία είναι δύο βασικοί άξονες των παραστάσεών του, άξονες που στηρίζουν τόσο την αθωότητα όσο και τη σοφία που αυτές εμπεριέχουν.

Φωτογραφία: Ανδρεας Σιμόπουλος

H μητρική φιγούρα υπάρχει υποβόσκουσα σε όλα μου τα έργα. Σκέφτηκα λοιπόν ότι στην καινούργια παράσταση ή δεν θα ασχοληθώ καθόλου ή θα ασχοληθώ μόνο με αυτήν, ώστε να μην υπάρχει πια ως υπόνοια, αλλά ως το κεντρικό πρόσωπο. Μια μέρα πήρα την απόφαση να βουτήξω στα βαθιά, να μην αυτολογοκρίνομαι και να αφήσω το ένστικτό μου ελεύθερο για να μιλήσω για αυτό που όντως θέλω να μιλήσω.

Θέλω να μιλήσω για το πότε αρχίζουν να αλλάζουν οι ρόλοι. Δηλαδή, μέχρι πότε η μητέρα μπορεί να φροντίσει ένα παιδί και με ποιον τρόπο μπορεί να το κάνει αυτό; Με απασχολεί ότι κάποια στιγμή αυτή η σχέση, πρακτικά, σταματάει. Με ενδιαφέρει πολύ να μιλήσω για όταν έρχεται η ώρα να φροντίσεις εσύ τη μητέρα σου.

Έχω πολλές εικόνες από τον πατέρα μου που φρόντιζε τη μητέρα του. Έβλεπα πώς ο γιος της είχε πάρει τον ρόλο του γονιού και η μητέρα του είχε πάρει τον ρόλο του παιδιού. Ήταν ξεκάθαρο αυτό από τον τρόπο που την τάιζε, την άλλαζε, την έκανε μπάνιο, τη χάιδευε, της φερόταν και της μιλούσε. Θυμάμαι ότι μόλις φτάναμε σπίτι της, ο πατέρας μου φώναζε πριν καν μπούμε μέσα «Μάνα;» και αυτή έβγαινε στο μπαλκόνι και ήταν σαν να βλέπαμε ένα παιδάκι. Στο τέλος έπαθε άνοια και είχε πολλά προβλήματα με τη μνήμη της, όμως τον μπαμπά μου δεν τον ξέχασε ποτέ.

Η σχέση του μπαμπά μου με τη μητέρα του με συγκινούσε πολύ. Μου έχει μείνει αυτή η εικόνα ενός μεγαλόσωμου άνδρα που φροντίζει μια μικρόσωμη, ηλικιωμένη γυναίκα. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι πολύ για τη μαγεία και την ειρωνεία του να γίνεται ο γονιός παιδί και το παιδί γονιός.

Φωτογραφια: Ανδρέας Σιμόπουλος

Αν και πολλοί πια μοιάζει να προτιμούν να επικοινωνούν μέσω των κινητών και να αναβάλλουν διαρκώς μια συνάντηση, νιώθω παράλληλα ότι υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους η ανάγκη για «κοντινότητα». Απλώς, ο κάθε άνθρωπος έχει μια δική του κλειδαρότρυπα και για κάθε άνθρωπο χρειάζεται διαφορετικό κλειδί που θα τον κάνει να ανοίξει, και συναισθηματικά και σωματικά. Γι’ αυτό ακριβώς, χρειάζεται τεράστια ευαισθησία όταν προσεγγίζουμε ένα σώμα.

Όπως ένας καλός γιατρός χειρουργεί ένα σώμα με τεράστια προσοχή, έτσι αντίστοιχα πιστεύω ότι πρέπει κανείς με τεράστια ευαισθησία να χειρίζεται ένα σώμα και τις αντοχές του. Έχω ακούσει πολλά περιστατικά για τη βιαιότητα με την οποία σκηνοθέτες χειρίζονται τα σώματα και τις ψυχές των ηθοποιών. Είμαι ένας σκηνοθέτης που δουλεύει πολύ με το σώμα και με το γυμνό και ακριβώς γι’ αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα, ο ηθοποιός να αισθάνεται άνετα, να μου έχει εκφράσει ό,τι σκέφτεται και ό,τι νιώθει, να μην του έχω επιβάλει τίποτα, να έχουμε επικοινωνήσει. Δεν μου αρέσει η επιβολή.

Το υγρό στοιχείο υπάρχει στην παράσταση καθώς νιώθω ότι παραπέμπει σε πολλούς κόσμους. Πέρα απ’ τον προφανή κόσμο της μήτρας, που φυσικά είναι βασικό στοιχείο της παράστασης, εμπεριέχει και το στοιχείο του ερωτισμού με το ράντισμα της θάλασσας, των δακρύων, του θηλασμού, με την επιθυμία να μην αφυδατωθείς. Η θάλασσα, η μήτρα, το νερό που πίνεις, το γάλα που πίνεις, εμπεριέχουν τη ζωή.

Φωτογραφία: Stephie Grape

Ήθελα στη βάση του ΜΑΜΙ να είναι η ζωή γι’ αυτό και είχα σκοπό να επικεντρωθώ στη γέννα. Στις πρόβες όμως συνειδητοποίησα πολύ καθαρά ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο, δεν υπάρχει ερχομός χωρίς αποχωρισμό.

Μου αρέσει πολύ να ανατρέχω στο παρελθόν μου ως παιδί, μιλώντας με τη μητέρα μου. Ναι μεν μιλάμε για μένα αλλά το παρακολουθώ ως τρίτος. Εκείνη ως ενήλικας θυμάται περισσότερο. Έχει ενδιαφέρον όταν εγώ της λέω πώς μπορεί να αισθανόμουν ότι με είχε πληγώσει πολύ για κάτι κι εκείνη μού μιλάει για το πώς αισθανόταν η ίδια. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές και με ειλικρίνεια για την εποχή που με πήγε στην Αλβανία για να με μεγαλώσει για λίγα χρόνια η γιαγιά μου, επειδή η ίδια δεν μπορούσε λόγω οικονομικής δυσκολίας. Νιώθω ότι πάντα βοηθάει η ειλικρίνεια, όσο κι αν πονάει μερικές φορές· βοηθάει και εκείνη και εμένα. Νομίζω ότι καθώς μεγαλώνουμε είναι πιο δύσκολο για τον γονιό να εκφραστεί. Δεν λέω ότι ισχύει πάντα αυτό, αλλά νομίζω ότι συμβαίνει αρκετά συχνά.

Μου έχει πει δικός μου άνθρωπος ότι δεν μπορούσε να έρθει στη Lindita γιατί δεν άντεχε το θέμα της απώλειας και του θανάτου. Προσπάθησα να τον μεταπείσω, αλλά τελικά όντως επέλεξε να μην έρθει. Από την άλλη ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μέρα που ήρθε η Μαρία Καρυστιανού να δει την παράσταση κι αφού τελείωσε δώσαμε μια αγκαλιά, είπαμε λίγα λόγια, κοιταχτήκαμε στα μάτια και με αυτόν τον τρόπο τα είπαμε όλα. Ο καθένας βάζει τα δικά του όρια, επιλέγει πού θα πάει και πόσο ανοιχτός θα είναι ωστόσο πιστεύω ότι αν κάτι έχει φτιαχτεί με ευαισθησία, μπορείς να το δεις από πολλές πλευρές και όχι μόνο από εκείνη που μπορεί να προκαλέσει πόνο.

Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος

Η σχέση μητέρας και παιδιού δεν αποτελείται μόνο από αγάπη αλλά εμπεριέχει και τον πόνο, τον θυμό, τη σύγκρουση. Καμία ανθρώπινη σχέση δεν έχει μόνο μια πλευρά. Το να προσπαθούμε να παρουσιάσουμε τη σχέση μάνας-παιδιού μονοδιάστατα, ως δηλαδή μια σχέση αποκλειστικά φτιαγμένη από αγάπη, θεωρώ ότι προκαλεί προβλήματα στο σύστημα αυτής της σχέσης. Πιστεύω ότι μέσα και από τη ρήξη, ακόμη και τον πόνο, μπορεί μια σχέση να γίνει πιο δυνατή.

Tα ταξίδια με τις περιοδείες με βοήθησαν να καταλάβω ότι για εμένα είναι πολύ σημαντικό το οικουμενικό στο έργο μου κι ότι θέλω κάθε φορά αυτό που φτιάχνω να μπορεί να μιλήσει σε όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο στους θεατρόφιλους και τους καλλιτέχνες. Θέλω αυτό που δημιουργώ να μπορεί να επικοινωνήσει με όλους τους ανθρώπους, από όποιο κοινωνικό φάσμα κι αν προέρχονται. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να είναι μια παράσταση προσβάσιμη σε όλους. Τώρα με το ΜΑΜΙ στη Στέγη θα υπάρξουν παραστάσεις καθολικής προσβασιμότητας. Ανυπομονώ να μάθω πώς θα εκλάβει ένας τυφλός άνθρωπος το έργο, τι θα αισθανθεί ακούγοντας την περιγραφή. Θα είναι μια τρομερή εμπειρία να μοιραστούν μαζί μου το πώς βίωσαν την παράσταση. Έχω μεγάλη χαρά επειδή θα υπάρξουν οι σωστές συνθήκες ώστε να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να συμμετέχει ως κοινό στο ΜΑΜΙ.

Tα σώματα των ανθρώπων κουβαλάνε τόση κούραση, τόσο πόνο, τόση κριτική. Μου προκαλεί μεγάλη στεναχώρια αυτή η κριτική που υπαγορεύει πώς πρέπει να είναι τα σώματα, ποια διάσταση ή μορφή πρέπει να έχουν, ποια εικόνα πρέπει να παρουσιάζουν. Yπάρχει κάτι βαθιά συγκινητικό στο γεγονός ότι κάθε σώμα είναι διαφορετικό, ότι κάθε σώμα είναι μοναδικό, ακόμη και στο ότι κάθε σώμα φθείρεται με τον δικό του τρόπο. Γι’ αυτό αγαπώ όλα τα «είδη» των σωμάτων και θέλω στα έργα μου να εμπεριέχονται όλα· γιατί έτσι είναι η ζωή.

Info: ΜΑΜΙ, του Μάριο Μπανούσι στη Κεντρική Σκηνή της Στέγης από 6 Φεβρουαρίου έως 23 Μαρτίου.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα