Berlin

Όσοι αγαπάμε το βιβλίο, αγαπάμε και στηρίζουμε τα λεγόμενα «μικρά» βιβλιοπωλεία γιατί είναι εκείνα που μας κάνουν να αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας και όχι σαν σε σούπερ μάρκετ. Όταν μπαίνω σε ένα βιβλιοπωλείο γειτονιάς, ανεξάρτητα αν είναι της γειτονιάς μου ή όχι, αισθάνομαι σχεδόν αμέσως οικειότητα, ξέροντας ότι μπορώ να γνωρίσω τον άνθρωπο ή τους ανθρώπους που το τρέχουν, να αναπτύξω μαζί τους μια σχέση εμπιστοσύνης, μαθαίνοντας εκείνοι τις προτιμήσεις μου, εμπιστευόμενη εγώ τις προτάσεις τους, ακόμη και προχωρώντας σε επιλογές που ίσως να μην έκανα χωρίς την παρότρυνσή τους. Το ΜΠΕΡΛΙΝ είναι ένα τέτοιο βιβλιοπωλείο.

Η Κική Βασσάλου και η Σοφία Σγούρα είναι οι οικοδέσποινές του, εκείνες που με υπερηφάνεια έσβησαν πρόσφατα το πρώτο κεράκι λειτουργίας του ΜΠΕΡΛΙΝ. Η Κική Βασσάλου, που τη γνωρίζετε και μέσα από τα ταξιδιωτικά κείμενά της στο Αθηνόραμα, μας αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο το πώς το ΜΠΕΡΛΙΝ είναι ένα ολοζώντανο βιβλιοφιλικό κύτταρο και ταυτόχρονα πυρήνας μιας ανοιχτής βιβλιοφιλικής κοινότητας, όχι μόνο για τη γειτονιά των Πετραλώνων αλλά για όλη την Αθήνα. Παράλληλα, μιλάει με ειλικρίνεια για τις χαρές αλλά και τις δυσκολίες που προστέθηκαν στη ζωή της, ως ιδιοκτήτριας ενός ανεξάρτητου βιβλιοπωλείου γειτονιάς.

«Ένας χρόνος ΜΠΕΡΛΙΝ. Τι μπορεί να σημαίνει αυτό σε κοντά μισό αιώνα ζωής; Εντάξει υπερβάλλω λίγο, αλλά κάπως έτσι προσπαθώ να χωρέσω όλα όσα (μου) συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες μέσα στον χρόνο. Εκκινώντας από εκείνη την πρωτόλεια σκέψη -ευχή και κατάρα- στο γραφειάκι της Καθημερινής, θα τα παρατήσω όλα και θα ανοίξω βιβλιοπωλείο, μέχρι την απόλυση, το δεύτερο παιδί, το μεταπτυχιακό, την καραντίνα, το άπειρο και άδοξο φριλανσεριλίκι, αλλά και μια κερδισμένη με κόπο αποζημίωση – κεφάλαιο απαραίτητο για να υπάρχει το παρόν, ο ένας-χρόνος-ΜΠΕΡΛΙΝ μοιάζει με μια ολόκληρη ζωή. Αλλά είναι μια νέα ζωή. Συναρπαστική και συγκινητική, με τα άγχη της και τις χαρές της, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της, και για να μην ξεχνιόμαστε, εδώ που ζούμε, με ένα νανο-επιχειρείν -όπως θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η δημιουργία ενός μικρού ανεξάρτητου βιβλιοπωλείου γειτονιάς- που είναι σκέτη τρέλα. Ή μήπως βουτιά στο κενό;

Κι όμως το ΜΠΕΡΛΙΝάκι κατάφερε και έκλεισε τον πρώτο χρόνο του από τότε που άνοιξε (15 ή 18 Δεκέμβρη, ποιος θυμάται;), όπως και έναν άτυπο δεύτερο από τότε που άρχισε να σχεδιάζεται, να μπαίνει στο χαρτί, να γίνεται γραμμές και καμπύλες και χρώματα κι ύστερα λέξεις· ένα ατελείωτο παιχνίδι με τις λέξεις και τις έννοιες μέχρι να αποκτήσει όνομα και τελικά υπόσταση. Να γίνει ΜΠΕΡΛΙΝ από την αμερικανίδα διηγηματογράφο Λουσία Μπερλίν («Οδηγίες για οικιακές βοηθούς», «Βράδυ στον Παράδεισο», εκδ. Στερέωμα) και να κερδίσει ό,τι μπορεί από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μακρινής ονοματοδότριάς του. Την οξυδέρκεια, το χιούμορ (που ώρες ώρες γίνεται αυτοσαρκασμός), την επιμονή, την έμπνευση και το κυριότερο την αγάπη για τη ζωή, όσο σκληρή κι αν είναι. Και τις ωραίες ιδέες. Και τους ανθρώπους.

Είμαστε πολλές, δεν κάνουμε ησυχία είναι ένα από τα συνθήματα δρόμου που με εμπνέει  τελευταία και γράφοντας για το ΜΠΕΡΛΙΝ δεν μπορώ να μην αναφερθώ πρώτα στις γυναίκες, παλιές και νέες φίλες, γειτόνισσες, συν-μαμάδες και όλες μαζί συνοδοιπόρους που στήριξαν και στηρίζουν το ΜΠΕΡΛΙΝ. Kαι πάνω απ’ όλα στην αγαπημένη Σοφία Σγούρα (aka Sonja Blum) που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας πρώτα στη γειτονιά, και ύστερα στο βιβλιοπωλείο και ήταν σαν να γνωριζόμασταν πάντα και σχεδόν απ’ την αρχή είναι η έτερη στυλοβάτισσα του εγχειρήματος.

Κι ύστερα είναι όλοι οι παλιοί και νέοι φίλοι, όλα τα πλάσματα που μπαίνουν στο ΜΠΕΡΛΙΝ πάντα με χαρά και όρεξη για ψάξιμο, κουβέντα, διάβασμα κι ακόμα σήμερα, έναν χρόνο μετά, μας λένε πόσο χαίρονται που άνοιξε στη γειτονιά ένα βιβλιοπωλείο, μια φωτεινή γωνιά, και το καμαρώνουν και το στηρίζουν και θα κάνουν τα πάντα για να μείνει.

Ό,τι σκεφτόμαστε κι εμείς δηλαδή, κάθε φορά που τακτοποιούμε τους τίτλους μας, και παραγγέλνουμε νέους και ξεψαχνίζουμε τους εκδοτικούς, ανακαλύπτουμε καινούργια εγχειρήματα και μας ανακαλύπτουν άλλα και οργανώνουμε παρουσιάσεις και δράσεις και διαβάσματα μέσα και έξω απ’ το βιβλιοπωλείο.

Αλλά και κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα (που δεν κλείνει και πολύ καλά να πούμε εδώ) και μπαίνει μόνο του κάποιο φιλαράκι από τη γειτονιά για να χαζέψει στα ράφια με τα παιδικά, να διαλέξει βιβλίο και να καθίσει να διαβάσει όσο θέλει. Άλλο ένα, μπαμπά, άλλο ένα, μαμά – παιδικά παρακάλια που μας χαρίζουν τόση χαρά.

Είναι ωραία η δουλειά της βιβλιοπώλισσας. Αν και για να καταφέρει να ορθοποδήσει το ΜΠΕΡΛΙΝ, η συγκεκριμένη βιβλιοπώλισσα εξακολουθεί να κάνει ό,τι δουλειά έκανε και πριν (αυτά έχει η επιχειρηματικότητα – εδώ γελάμε ή μήπως κλαίμε;). Αλλά και πάλι, είναι τόσο ωραίο να γράφεις θέματα κρυμμένη πίσω από τα βιβλία και τους σελιδοδείκτες. Και είναι ακόμα πιο ωραίο να γνωρίζεις νέο κόσμο, να συζητάς για λογοτεχνία, ποίηση, φιλοσοφία και στο τέλος τέλος για τη ζωή την ίδια. Να ανταλλάσσεις ιδέες που μετά από λίγες ημέρες ή εβδομάδες γίνονται βιβλιοπαρουσιάσεις, ομάδες ανάγνωσης, εργαστήρια για παιδιά, «παρασκευές φιλαναγνωσίας στο πάρκο» (κυρία Σοφία, φανταστική και η ιδέα σου και οι αναγνώσεις μας).

Έναν χρόνο τώρα έχουμε υποδεχτεί τόσο στο μικροσκοπικό μας ΜΠΕΡΛΙΝ (το οποίο δεν ξεπερνάει τα 22 τ.μ.) όσο και στην αγαπημένη μας Βραζιλιάνα στην πλατεία Μερκούρη, τον Δημήτρη Μπασλάμ («Βρέχει Φύλλα», εκδ. Πουά), τη Χαρά Ρόμβη («Σωτηρία», εκδ. Αντιποδες) σε μια ωραία μεγάλη συζήτηση με τον ΜΠΕΡΛΙΝ-ο-φίλο, δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Γιώργο Φλωράκη (που πάντα έχει ωραίες εμπνεύσεις), τον Αχιλλέα ΙΙΙ που μας οδήγησε ώς το τέλος του κόσμου μετά μουσικής με το «Τέλος Πάντων», εκδ. Ίκαρος, την Έφη Κ. («Ντεσιμπέλ», εκδ. Συρτάρι) που έγινε βιβλιοπώλισσα για ένα απόγευμα στο πλαίσιο της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων και το Sam Albatros («Μπαμπά, θέλω να ντρέπεσαι για μένα», αυτοέκδοση).

Ύστερα ήρθε το καλοκαίρι και το ΜΠΕΡΛΙΝ ταξίδεψε μέχρι τις εξοχές των Χανίων και τον φιλόξενο Γάιδαρο, όπου υποδεχτήκαμε τον Μιχάλη Μαλανδράκη («Δυναμώστε τη μουσική, παρακαλώ», εκδ. Πόλις) και τον Μιχάλη Αλμπάτη («Η κατάλυση του χρόνου», εκδ. Νήσος) σε ένα αξέχαστο εξαήμερο, που ανάμεσα στα άλλα ανοίξαμε τα μικρόφωνα και ακούσαμε ποιήματα και μικρά διηγήματα από ντόπιους δημιουργούς -σημειώστε εδώ τις συγκινητικές «Ιστορίες νοσηλείας» (αυτοέκδοση) της πολύτιμης Ελένης Ραβάνη, ενώ συνεργαστήκαμε και με το χανιώτικο παιδικό βιβλιοπωλείο «Σποράκι» για τις παιδικές δράσεις.

Το φθινόπωρο που ακολούθησε μάς βρήκε και πάλι στη βάση μας, με ακόμα περισσότερες φίλες και φίλους. Με ένα αξέχαστο book signing party για τη νέα ποιητική συλλογή της φιλενάδας μας Εφης Χρυσού («Απόπειρα», εκδ. Σμίλη), αλλά και με τον Μιχάλη Αλμπάτη που ανηφόρισε στην Αθήνα για να γεμίσουμε πρώτη φορά τόσο ασφυκτικά το ΜΠΕΡΛΙΝάκι (να ‘ναι καλά οι γείτονες από τον Κύριο Χου που μας δάνεισαν καρέκλες). Ύστερα γεμίσαμε τη Βραζιλιάνα με τη δασκάλα μας την Αρετή Κατσαντώνη και τη «Σελήνη στο Παρίσι», εκδ. Φουρφούρι και ξαναγεμίσαμε το ΜΠΕΡΛΙΝ για χάρη της Λουσία(!) και του τελευταίου βιβλίου με κείμενά της και τίτλο «Καλωσόρισες σπίτι», εκδ. Στερέωμα, για το οποίο μας μίλησε τόσο ωραία η μεταφράστρια Κατερίνα Σχινά.

Κι ήρθαν οι γιορτές και η πρώτη στροφή μας γύρω από τον ήλιο. Τελευταία εκδήλωση για τη χρονιά που έφυγε η παρουσίαση της συλλογής «Ένα για τον δρόμο» (εκδ. Μεταίχμιο) του καλού μας φίλου, δημοσιογράφου και συγγραφέα Θεοδόση Μίχου, με καιρό βροχερό αλλά κλίμα εορταστικό.

Ένας χρόνος σαν μια μεγάλη γιορτή είναι το ΜΠΕΡΛΙΝ μέσα μου και ένα μεγάλο στοίχημα (σε δύσκολους καιρούς) αυτή η γιορτή να μην τελειώσει σύντομα».

Info: Βιβλιοπωλείο ΜΠΕΡΛΙΝ, Δημοφώντος 88, Πετράλωνα.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
6
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα