cake

Μπορεί να ανθήσει ένας έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων στο σύγχρονο Ιράν, που είναι πια 70 χρονών; Η ταινία “My Favourite Cake” το επιβεβαιώνει, αφού και η ίδια κατάφερε να κυκλοφορήσει μέσα σε αντίξοες συνθήκες και πολλά εμπόδια. Όπως ακριβώς συνέβη και με τη γλυκιά ιστορία της Mahin και του Faramarz.

Μία γυναίκα στα 70 της, που ζει στο Ιράν, είναι χήρα τα τελευταία 30 χρόνια, τα παιδιά της έχουν φύγει από τη χώρα και οι φίλες της ζουν πολύ μακριά. Ως συνταξιούχος νοσοκόμα, η ζωή της είναι τρομερά μοναχική και αποφασίζει να κάνει κάτι για αυτό. Μία πρωινή βόλτα της την οδηγεί σε ένα μαγαζί όπου συχνάζουν συνταξιούχοι με κουπόνια. Εκεί υπάρχει ένας οδηγός ταξί που τρώει μόνος. Τον προσεγγίζει, του μιλά ανοιχτά και η πορεία της ημέρας τούς ανήκει.

Επιστρέφουν στο σπίτι της, με εκείνη να αλλάζει ρούχα, για να ταιριάζουν στη στιγμή της βραδιάς, μαγειρεύει ντολμά με βότανα και το αγαπημένο της κέικ, πίνουν κρασί, εκείνος φτιάχνει τις λάμπες στον κήπο και μαζί σχεδιάζουν την αρχή της υπόλοιπης ζωής τους. 

Μέσα σε μερικές ώρες, συμπυκνώνεται η μαγεία της πρώτης γνωριμίας, και ίσως όλου του χρόνου που χάθηκε, λόγω των κοινωνικών στερεοτύπων. Μία γυναίκα που είναι μόνη της από τα 40 και που δεν της επιτράπηκε να βρει έναν νέο σύντροφο, σε περίπτωση που το ήθελε. Ένας άντρας με ένα διαζύγιο, που πληγώθηκε από την επόμενη σχέση του, και που έκτοτε, δεν είχε καμία επαφή με κάποια γυναίκα. 

Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι τους δίνεται μία τεράστια ευκαιρία στα 70 ή αν απλώς υπήρξε μία βαθιά σύνδεση μεταξύ τους, από τις πρώτες κιόλας ώρες. Το “My Favourite Cake” έρχεται ως υπενθύμιση για το ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη, για το ότι ο έρωτας ανθίζει ακόμα και στις πιο άγονες συνθήκες, αλλά και για το ότι ποτέ δεν ξέρεις πόσο διαρκεί μία υπέροχη στιγμή.

Ταυτόχρονα υπάρχουν μικρές αναφορές για την κατάσταση στο Ιράν. Η Αστυνομία Ήθους σταματά μερικά κορίτσια επειδή δεν φορούν σωστά τα χιτζάμπ τους, η Mahin μιλά για το πώς διασκέδαζαν μερικές δεκαετίες πριν, τότε που μπορούσαν να φορούν μπλούζες με ντεκολτέ και ψηλοτάκουνα. «Πότε θα μας αφήσουν ήσυχες επιτέλους;», ρωτά μία έφηβη, ενώ φορούν και οι δύο το hijab τους λάθος, με έναν άντρα που τις αγαπά να τις περιμένει.

Αυτό που κάνει την ταινία ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, είναι ότι παραλίγο να μην τη δούμε. 6 μήνες πριν την πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, η ιρανική κυβέρνηση εισέβαλε στα γραφεία παραγωγής και πήρε τα πάντα. Ευτυχώς, οι δύο σκηνοθέτες Maryam Moghaddam και Behtash Sanaeeha είχαν κρατήσει ένα αντίγραφο σε άλλη χώρα. Ωστόσο, υπήρξαν και άλλα εμπόδια, με την κυβέρνηση να τους απαγορεύει να πετάξουν για το Βερολίνο, ώστε να δουν την πρεμιέρα της ταινίας τους. Ευτυχώς, το “My Favourite Cake” ολοκλήρωσε τη διαδρομή του φτάνοντας στο κοινό.

Ο κίνδυνος αυτής της ταινίας είναι να γίνει (μόνο) μελό και καταθλιπτική. Δεν θα σας κάνω spoilers, αλλά αυτό που θα δείτε είναι μία ρεαλιστική ιστορία σε μία χώρα καταπίεσης και περιορισμών, με την οποία όμως μπορούν να ταυτιστούν όλοι όσοι νιώθουν μόνοι ή έκαναν μία ζωή βασισμένη σε κοινωνικές νόρμες. Ο έρωτας, η ανάγκη για συντροφικότητα, η απώλεια, το πένθος, οι ανατροπές υπάρχουν σε αυτή την ταινία, με άφθονες κωμικές και ανάλαφρες στιγμές. Θα νιώσεις τον εαυτό σου να χαμογελά, να γελάει, να συγκινείται, να θυμώνει, και όλα αυτά χωρίς βαρυσήμαντες ατάκες ή υπερβολές. Αρκεί η ίδια η ζωή. 

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
1
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα