Τη Ναταλία Σουίφτ, την είδα πρώτη φορά στην τηλεόραση πριν από 6 χρόνια, στο “Daddy Cool” του Θανάση Τσαλταμπάση.

Μαθήτρια ακόμη στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, και πριν καν αποφασίσει πως θα μπει στη Δραματική Σχολή. Θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση από τότε. Είχε ένα πρόσωπο που σου έμενε, χαρακτηριστική φωνή και αδιαμφισβήτητο ταλέντο. Τότε, θυμάμαι να λέω πως αυτή η κοπέλα σίγουρα θα κάνει καριέρα. 

Πέρασαν πέντε χρόνια αφότου η Ναταλία Σουίφτ τελείωσε τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, όταν την ξαναείδα στους “42 βαθμούς” της Cosmote και στο “Καρτ Ποστάλ” της ΕΡΤ  αλλά και στο θεατρικό “Killer Joy” του Γιάννη Στάνκογλου. Η ερμηνεία της, η ωριμότητα που προσέγγισε τους πολύ δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους, η ευφυΐα και το πρόσωπό της – που άλλαζε από σκηνή σε σκηνή – ήταν όσα χρειαζόμουν για να πω ότι «χαίρομαι τόσο πολύ που ανήκω σε μια γενιά που υπάρχουν και εκπροσωπούν το θέατρο τέτοιοι ηθοποιοί». 

Δυσκολεύτηκα πολύ να προσαρμοστώ στις ανάγκες του “Αυτή η νύχτα μένει”. Ο όγκος της δουλειάς, ο ρυθμός των γυρισμάτων, ήταν κάτι που δεν είχα ξανακάνει και με άγχωσε πολύ. Ένιωθα μεγάλη αβεβαιότητα στις αρχές».

Από τότε, έγινα πιστή ακόλουθος της. Στις παραστάσεις της – να δείτε οπωσδήποτε το «Τα μάτια τέσσερα» που παίζει φέτος – είναι από τις καλύτερες παραστάσεις της χρονιάς. Μάλιστα,στα Social Media της, διαβάζω κάθε της συνέντευξη. Και αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι εκτός από μία εκπληκτική ηθοποιός, η Ναταλία Σουίφτ είναι και ένας άνθρωπος που εκπροσωπεί επάξια τη γενιά μας. Με τα λόγια, τις πράξεις και τα πιστεύω της, η Ναταλία είναι το πρόσωπο που μας αξίζει. 

Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας μιλώντας για τις αγχώδεις διαταραχές.

Της είπα ότι έχω κι εγώ αγχώδη διαταραχή και μου λέει κατευθείαν και με απόλυτη γλυκύτητα «Ααα, και εγώ!» Κάπως έτσι, ξεκινήσαμε να μιλάμε για το άγχος και τις διαταραχές, καθώς και το αν τελικά είναι γέννημα της εποχής μας ή αν υπήρχε από πάντα – και απλώς ο κόσμος ήταν πιο δύσκολο να το δεχτεί και να το επικοινωνήσει. Τελικά, καταλήξαμε στο ότι όλο αυτό οφείλεται στο γεγονός πως σιγά-σιγά παύει όλο αυτό να είναι ταμπού και πως μας είναι πιο εύκολο πια να μιλήσουμε γι’ αυτό. 

«Τελείωσα τη σχολή σε μια πολύ τρομακτική περίοδο. Στην αρχή της πανδημίας. Ήμουν, όμως, πολύ τυχερή. Τελειώνοντας την σχολή, είχα ήδη κλείσει την πρώτη μου δουλειά και με κάποιο τρόπο εξομαλύνθηκαν ο φόβος και οι ανησυχίες μου».

Μετά, η κουβέντα μας πήγε αλλού. Μιλήσαμε για το ότι το τμήμα Θεατρικών Σπουδών ήταν, τελικά, πολύ πιο θεωρητικό από αυτό που αναζητούσε και πως πήρε τελικά την απόφαση να μπει στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών.

Ξέρω πως η Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών είναι μια από τις δυσκολότερες. Πώς ήταν τα τέσσερα χρόνια εκεί;

Πολύ δύσκολα, αλλά και πολύ γεμάτα. Πήρα τόσα πολλά εκείνα τα τέσσερα χρόνια. Έμαθα, βίωσα, ένιωσα. Γνώρισα ανθρώπους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον τρόπο που αντιμετωπίζω σήμερα το θέατρο. Στο πώς είναι να συνεργάζεσαι, στο τι σημαίνει “ομάδα” και σε τόσα άλλα. Δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτή την εμπειρία και αν γύριζα τον χρόνο πίσω, θα ξαναέκανα την ίδια επιλογή. 

«Είναι τρομακτικό ότι δεν μας σοκάρει η απόφαση του Υπουργείου και αυτή είναι η απόδειξη της γνώμης που έχουμε για τους ανθρώπους που μας κυβερνούν».

Μιλώντας για τη Δραματική Σχολή και τη δουλειά, τον κόπο και τον χρόνο που δαπανήσατε όλα τα παιδιά για να πάρετε το πτυχίο σας, δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω για την απόφαση του Υπουργείου να εξισώσει τα πτυχία των Δραματικών Σχολών με απολυτήριο λυκείου. Πώς ένας άνθρωπος που έχει μοχθήσει τόσο πολύ το αντιμετωπίζει όλο αυτό; 

Είναι εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει, αλήθεια. Ξέρεις, όμως, ποιο είναι το πιο εξοργιστικό από όλα; Το ότι δεν μας σοκάρει όλο αυτό. Ζούμε σε μια χώρα που αντιμετωπίζει τον πολιτισμό της όπως αντιμετωπίζει και τους πολίτες της. Σαν παιδιά β’ κατηγορίας. Με την απόφαση αυτή, η δουλειά μας εξισώνεται μ’ ένα χόμπι. Μ’ ένα “περίπου”. επάγγελμα. Στο τέλος της ημέρας, όμως, αυτό που μένει είναι μια υπενθύμισή πως οι κόποι μας δεν σημαίνουν τίποτα για το Υπουργείο. Γι’ αυτούς, είμαστε άλλη μια ομάδα ανθρώπων που αποφάσισαν να υποβαθμίσουν για ακόμα μία φορά. 

«Δεν μπορεί να ονομάζεται κάποιος καλλιτέχνης αν δεν είναι πολιτικό ον. Είναι χρέος μας να είμαστε πολιτικά όντα οι καλλιτέχνες»

Πιστεύεις ότι οι κινητοποιήσεις μπορούν να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα; 

Σίγουρα δεν πρέπει να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις. Πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε με την ελπίδα ότι οι φωνές μας θα καταφέρουν να γίνουν ασπίδα απέναντι στις παράλογες αποφάσεις του Υπουργείου. Ξέρεις ποιο είναι το πιο παράλογο; Ότι εμείς, για να μπούμε και να βγούμε από την σχολή, περνάμε από εξετάσεις του ίδιου του Υπουργείου. Είναι φάρσα όλο αυτό. Μια παράνοια.

Κουβεντιάζοντας, δεν μπορούσαμε να μην συζητήσουμε και για όλα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στο θέατρο. Το #Metoo, τις καταγγελίες, τους ανθρώπους που ενώ κατηγορήθηκαν αυτή την στιγμή ζουν ελεύθεροι. 

«Υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους έχουν γίνει καταγγελίες και αυτή τη στιγμή δουλεύουν κανονικά και γεμίζουν και θέατρα. Και το πιο τρομακτικό είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δουλέψουν μαζί τους», μου λέει και καταλαβαίνω ότι όλο αυτό την πνίγει.

Νιώθω, και με θλίβει παράλληλα, ότι μας αρέσει σαν κοινωνία να κρυβόμαστε. Να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Ότι ναι μεν δεν συγχωρούμε τον βιασμό, αλλά αν έχεις εκσφενδονίζει αντικείμενα σε συναδέλφους ή αν έχεις ρίξει και μια κλωτσιά, έγινε πάνω στην ένταση της στιγμής. Αφού ο άλλος είναι οξύθυμος χαρακτήρας, πρέπει να το δεχτείς.

Αυτό δε που με εξοργίζει πιο πολύ από όλα είναι το “είναι μέσα στην δουλειά αυτά”, “συμβαίνουν αυτά στις πρόβες.” Όχι δεν συμβαίνουν αυτά στις πρόβες και όχι δεν πρόκειται να σεβαστώ κάποιον που είναι νευρικός, αγενής και τοξικός. 

Φοβήθηκες όταν άρχισαν να έρχονται στην επιφάνεια όλα αυτά; 

Ο φόβος των τοξικών και κακοποιητικών συμπεριφορών στο θέατρο υπήρχε από όταν ήμουν στη σχολή. Τα ξέραμε. Σχεδόν μας προετοίμαζαν γι’ αυτό. Ήταν σαν δεδομένο ότι θα έρθουμε αντιμέτωποι με τέτοιες καταστάσεις. Υπήρχε κάτι σαν θέσφατο ότι «έτσι είναι έξω και πρέπει να είστε προετοιμασμένοι γι’ αυτό». Δεν οφείλει κανείς, όμως, να είναι προετοιμασμένος για κακοποίηση. Δεν μπορεί το παράλογο να γίνει λογικό. 

«Ήρθε η ώρα αντιμετωπίσουμε τον φόβο μας σαν εφαλτήριο δύναμης. Παρά το φόβο να δράσουμε».

Μιλώντας, πήγαμε πίσω στην πρώτη της δουλειά, το Daddy Cool. Την ρώτησα πώς ήταν αυτή η πρώτη της εμπειρία και αν ξέρει πως προέκυψε όλο αυτό. Μου είπε δεν είχε ιδέα ποιος την σκέφτηκε. Την πήραν τηλέφωνο για καστινγκ. Πήγε, το έκανε, πήρε τον ρόλο και βρέθηκε ξαφνικά να παίζει σε μια πολύ επιτυχημένη σειρά. Μου λέει όπως ότι ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Θυμάται το ευχάριστο κλίμα και την ωραία παρέα. 

Πώς ένιωσες όταν με το που τελειώνεις τη σχολή προκύπτουν αμέσως δύο τόσο σημαντικές δουλειές όπως το «42 βαθμοί» και το «Καρτ Ποστάλ»; 

Χαρά, ευγνωμοσύνη και ικανοποίηση. Και οι δύο αυτές σειρές προέκυψαν την περίοδο της δεύτερης καραντίνας. Δεν σου κρύβω πως δεν είχα περάσει καθόλου καλά στην πρώτη καραντίνα. Αν εξαιρέσεις «Τα μπάσταρδα» – μια ταινία που κάναμε με τον Νίκο Πάστρα και μου έδωσε τεράστια χαρά, διότιήταν κάτι πολύ δημιουργικό – το υπόλοιπο κομμάτι της καραντίνας με δυσκόλεψε πολύ. Ούτε τον εαυτό μου βρήκα, ούτε banana bread έφτιαξα, ούτε ανακάλυψα έναν άλλο εαυτό. 

Όταν, λοιπόν, ήρθε η δεύτερη καραντίνα και έπρεπε να ξανακλειστούμε μέσα, εμένα μου συνέβη κάτι υπέροχο. Ήρθαν δύο σειρές, πολύ δύσκολες αλλά και πολύ δημιουργικές. Από τη μία το «Καρτ Ποστάλ» – που ήταν για μόνο ένα επεισόδιο, αλλά γνώρισα υπέροχους συνεργάτες, (σ.σ. τη Μυρτώ Αλικάκη, τον Harry Lukakis) και ήρθα αντιμέτωπη μ’ έναν υπέροχο ρόλο και έναν πολύ απαιτητικό χαρακτήρα. Από την άλλη, το «42 βαθμοί» ήταν ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Είχα να αντιμετωπίσω έναν πολύ δύσκολο ρόλο, ο οποίος χρειαζόταν καθημερινή δουλειά και μεγάλη αφοσίωση για να βγει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Ήταν δύο υπέροχες εμπειρίες. 

Σε όλες σου τις δουλειές μέχρι τώρα, ήρθες αντιμέτωπη με δύσκολους ρόλους και δύσκολες ιστορίες. Θα ήθελες να κάνεις κάτι πιο κωμικό;

Αχ! Πάρα πολύ και ευτυχώς που δόθηκε η ευκαιρία στην καινούργια ταινία που ετοιμάζουμε, το “The rhapsodist” – που έχει πολλά κωμικά στοιχεία – να κάνω και κάτι πιο κωμικό.  

Πώς βιώνεις την επιτυχία της σειράς σήμερα και πώς είναι να δουλεύεις ξανά με τον Γιάννη Στάνκογλου, μετά το εκπληκτικό σας “Killer Joy”

Είναι μεγάλη ασφάλεια να δουλεύεις με τον Γιάννη Στάνκογλου. Ήταν ένας από τους βασικούς λόγους που είπα το ναι στην σειρά. Είναι ένας εκπληκτικός ηθοποιός, ένας πολύ καλός και βοηθητικός συνεργάτης και ένας πολύ αγαπημένος φίλος. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι μ’ ένα εξαιρετικό καστ.

«Η αυθαιρεσία της εξουσίας και η αστυνομική βία είναι φαινόμενα διαχρονικά και, γι’ αυτό, τρομακτικά».

Και παράλληλα, είσαι σε μία από τι πιο επιτυχημένες παραστάσεις της χρονιάς, αντιμέτωπη και πάλι μ’ έναν πολύ δύσκολο ρόλο. Πώς βιώνεις αυτή την στιγμή; 

Είναι μια υπέροχη δουλειά και είμαι τόσο χαρούμενη που είμαι μέρος της. Ξέρεις κάτι; Αυτή η παράσταση είναι μια πολιτική πράξη. Είναι ένα κείμενο που ενώ έχει γραφτεί 17 χρόνια πριν, είναι λες και γράφτηκε χθες. Μιλά για γεγονότα που ζήσαμε στα σύγχρονα Δεκεμβριανά,τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, τη δολοφονία της Zackie και κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτό το έργο γράφτηκε πριν γίνουν όλα αυτά. Είναι λες και το προμηνύει όμως. Σοκαρίστηκα όταν το διάβασα. Ήταν μια υπενθύμιση για μένα για το πόσο επίκαιρη είναι πάντα η αυθαιρεσία της εξουσίας. 

Νιώθεις πως πάμε ένα βήμα μπροστά και την ίδια στιγμή δύο βήματα πίσω; 

Απόλυτα! Αν αναλογιστούμε ότι έχει περάσει μόλις ένας μήνας από την είσοδο του ‘23 κι εμείς μετράμε ήδη πέντε περιστατικά αστυνομικής βίας και τρεις γυναικοκτονίες, καταλαβαίνεις πόσο πίσω πάμε κάθε μέρα. Πόσες δολοφονίες ακούσαμε μέσα στο ‘22 από τους ανθρώπους που υποτίθεται θα έπρεπε να προστατεύουν την χώρα (σ.σ. αστυνομία) και πόσες θα ακούσουμε μέσα στο ‘23; Και από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχει τιμωρηθεί κανείς. 

«Ποιος αστυνομικός έχει καταδικαστεί σ’ αυτή την χώρα; Ποιος άνθρωπος με εξουσία έχει τιμωρηθεί; Κανείς. Πώς περιμένουμε τότε να πάμε μπροστά;»

Πιστεύεις πως ένα καλλιτέχνης οφείλει να είναι πολιτικό όν; 

Πιστεύω πως δεν μπορεί να ονομάζεται κάποιος καλλιτέχνης, ή καλύτερα εργάτης της τέχνης – όπως έχει πει ο Σεφέρης – αν δεν είναι πολιτικό ον. Είναι χρέος μας να είμαστε πολιτικά όντα οι καλλιτέχνες. Οι άνθρωποι που επιλέγουμε να συνεργαστούμε, τα λόγια που επιλέγουμε να πούμε, ο τρόπος που επιλέγουμε να εκφραστούμε είναι πολιτικές πράξεις. 

Θα μπορούσες να συνεργαστείς με κάποιον που έχει εντελώς αντίθετα πιστεύω με σένα; 

Σίγουρα δεν περιμένω κάθε άτομο με το οποίο θα συνεργαστώ να έχει τις ίδιες πολιτικές πεποιθήσεις με μένα. Προσδοκώ όμως έναν κοινό ηθικό κώδικα. Αλλιώς δεν μπορεί να υπάρξει συν-δημιουργία.

«Οφείλει η γενιά μας να πράξει, ώστε να αφήσει στην επόμενη κάτι καλύτερο από αυτό που της παραδόθηκε».

Τι σημαίνει για σένα η λέξη “φεμινισμός”; 

Ο φεμινισμός είναι αναγκαίο κομμάτι μου. Είναι συνώνυμο της ισότητας, της ελευθερίας και της χειραφέτησης. 

Ποια είναι τα όνειρα σου για το μέλλον; 

Να είμαι καλά. Με όλη τη σημασία και την ουσία της φράσης αυτής.

Περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ. Επιπλέον, να είμαι ευχαριστημένη μέσα σ’ αυτό που επιλέγω και να μην σταματήσω να ονειρεύομαι, να προσπαθώ και να αναζητώ νέες προκλήσεις.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα