Ζούμε σε μια κοινωνία που μας διδάσκει ότι η εικόνα μας είναι σημαντική· ότι πρέπει να είμαστε έτσι κι αλλιώς, και να έχουμε αυτό και εκείνο ούτως ώστε να φαινόμαστε όμορφοι στους άλλους και να είμαστε αποδεκτοί.
Αυτοί που παρεκκλίνουν από τα πρότυπα ομορφιάς, περιθωριοποιούνται και δέχονται διαρκώς υποδείξεις και επιθέσεις για να μπουν κι αυτοί στον σωστό τον δρόμο· να αρχίσουν κι αυτοί να μοιάζουν με όλους τους άλλους.
Υπήρξα παχουλός σε ολόκληρη την παιδική μου ηλικία και την εφηβεία μου. Έτρωγα, ναι, γιατί το φαγητό μου προκαλούσε ευχαρίστηση και δεν είχα πολλές πηγές χαράς εκείνη την περίοδο. Αυτό με έκανε να διαφέρω, να ξεχωρίζω, κάτι που αναπόφευκτα με έβαζε στο στόχαστρο εκφοβιστών. Με κορόιδευαν, με χτυπούσαν, με ξεφτίλιζαν, με υποτιμούσαν. Με έκαναν να αισθάνομαι προβληματικός· λάθος. Κι αυτό με τη σειρά του με έκανε να θέλω να τρώω περισσότερο, χώνοντας με ακόμα πιο βαθιά μέσα στο πρόβλημα.
Είχα προσπαθήσει ουκ ολίγες φορές να αδυνατίσω. Πήγαινα σε παιδοδιατροφολόγο από το δημοτικό και περιοριζόμουν σε διατροφικά προγράμματα που δεν θα έπρεπε να ακολουθεί κανείς, σε καμία ηλικία. Πάντα, όμως, αποτύγχανα και επέστρεφα στις παλιές μου συνήθειες. Μάλλον γιατί αντί να φροντίσω το πρόβλημα, φρόντιζα τον τρόπο με τον οποίο έβγαινε προς τα έξω. Δεν έλυνα τον κόμπο που έδενε το στομάχι μου, απαιτώντας από μένα να τον λύσω τρώγοντας, αλλά προσπαθούσα να σταματήσω να αντιδρώ στον πόνο της ψυχής μου.
Παρ’ όλα αυτά, προσπαθούσα να αλλάξω κάτι. Κι όταν εκείνη τη φορά ξεκίνησα πάλι να κάνω δίαιτα, αποφάσισα ότι δεν θα τα παρατούσα κι ότι δεν θα σταματούσα μέχρι να αγαπούσα αυτό που θα έβλεπα στον καθρέφτη. Και μέχρι να αισθανόμουν ότι με αγαπούσαν και οι άλλοι για αυτό.
Ξεκίνησα κόβοντας σιγά-σιγά το φαγητό και αρχίζοντας να περπατάω καθημερινά. Οι περιορισμοί εντάθηκαν όσο περνούσε ο καιρός. Κατέληξα να ζυγίζομαι κάθε πρωί, να κοιτάζομαι κάθε μεσημέρι στον καθρέφτη και να τρώω ελάχιστα και μόνο μια χούφτα από πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Επίσης, γυμναζόμουν ασταμάτητα και υπερβολικά. Το περπάτημα έφτασε τα 30.000 βήματα τη μέρα και η γυμναστική τριπλασιάστηκε.
Είχα αδυνατίσει· πολύ. Μπορούσα να μετρήσω τα πλευρά μου, η σπονδυλική μου στήλη ξεπρόβαλε από το δέρμα μου και τα γόνατα μου ήταν μεγαλύτερα από τα μπούτια μου. Αλλά, δεν ήμουν ικανοποιημένος. Δεν μου έφτανε. Ήθελα λίγο ακόμα. Πάντα, ήθελα λίγο ακόμα. Φοβόμουν ότι αν ξεκινούσα να τρώω διαφορετικά, θα επέστρεφα στο μηδέν και δεν ήθελα να συμβεί αυτό. Ήμουνα παγιδευμένος από το ίδιο μου το μυαλό, το οποίο κατέστρεφε ταυτόχρονα το σώμα μου.
Η ψυχολογική μου κατάσταση ήταν στα Τάρταρα. Είχα κλείσει τον εαυτό μου σε μια καθημερινή τοξική λούπα και δεν άφηνα κανέναν να με πλησιάσει, για να μη βλάψει τον σκοπό μου. Σκεφτόμουν… την αυτοκτονία, διαρκώς. Θεωρούσα πως αυτή ήταν η μόνη διέξοδος από τον λαβύρινθο. Μέγα λάθος.
Η ψυχοθεραπεία με έσωσε. Όλα θα είχαν αποφευχθεί, αν είχα επισκεφτεί έναν ειδικό ψυχικής υγείας πολύ νωρίτερα. Όμως, δεν ήξερα. Δεν καταλάβαινα τί μου συνέβαινε και η στήριξη που είχα ήταν σχεδόν μηδαμινή.
Το έχω γράψει και σε άλλα κείμενά μου, αλλά θαρρώ πως πρέπει να υπάρχει παντού: Αν παρατηρήσετε ότι ένα από τα κοντινά σας άτομα αρχίζει και μειώνει την πρόσληψη τροφής του, αυξάνει τη σωματική του άσκηση, ή γενικά, φαίνεται να περνάει δύσκολα, σταθείτε δίπλα του· βοηθήστε τον. Η κόλαση της ψυχικής υγείας δεν περνιέται δίχως στήριξη.
***
Αυτή ήταν μια περιγραφή της εμπειρίας μου με τη νευρική ανορεξία. Ευχαριστώ πολύ το Estella που φιλοξένησε κι αυτό μου το κείμενο.
Μη διστάσετε να μιλήσετε, παιδιά. Δεν είστε μόνοι.