Το OCD είναι ένας δαίμονας, το πρόσωπο του οποίου μόλις τον προηγούμενο χρόνο αναγνώρισα, παρόλο που κρεμιόταν απ’ τους ώμους μου ολόκληρη τη ζωή μου.
Θα έλεγα πως δεν πίστευα ότι αντιμετώπιζα κάτι τέτοιο, αλλά στην πραγματικότητα, απλά δεν γνώριζα τί ακριβώς ήταν η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή, για να πιστέψω και στην ύπαρξή της. Δεν υπήρχε ενημέρωση· δεν υπάρχει ενημέρωση, ακόμα. Δεν έφτασα ποτέ στις πληροφορίες που χρειαζόμουν, κι ακόμα κι όταν είδα αυτές τις δύο λέξεις στο χαρτί της διάγνωσής μου, τις αγνόησα σαν να ‘ταν κάτι που μάλλον δεν θα μου έκανε και τόσο κακό.
Ιδεασμούς είχα ανέκαθεν· απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν ήμουνα παιδί, έγραφα στο τετράδιο μου επικλήσεις στον Θεό, ευχόμενος ο πατέρας μου να ζει ακόμα. Παρά τρίχα να τον χάσω από καρδιακή προσβολή όταν ήμουν μικρότερος και μ’ αυτές τις λίγες κακογραμμένες λέξεις προσπαθούσα να του κερδίζω μέρες.
Πάσχιζα να ‘χω τον έλεγχο πάνω σε αυτά που μπορούσαν να μου προκαλέσουν πόνο αν κατέρρεαν
Αργότερα, οι ιδεοληψίες μου άρχισαν να σχετίζονται με το φαγητό, τις θερμίδες και την εξωτερική μου εμφάνιση. Οι καταναγκασμοί που μου επέτρεπαν να καταναλώνω κάθε μέρα τα ίδια τρόφιμα, την ίδια ώρα της ημέρας, ύστερα από την ίδια διάρκεια άσκησης, συνδυάστηκαν με τη Νευρική Ανορεξία που αντιμετώπιζα ταυτόχρονα κι επί επτά μήνες διέσχιζα τη κόλαση επί γης.
Δεν ήξερα όμως τί μου συνέβαινε. Αγνοούσα πλήρως ότι υπάρχει η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή στους λαβυρίνθους του μυαλού μου, και συνέχιζα να ζω μαζί της, σαν να ‘ταν ένα παράσιτο που μου έπινε το αίμα· άλλοτε πολύ κι άλλοτε σταλιά-σταλιά. Συχνά τη δικαιολογούσα κιόλας· τη μασκάρευα με το προσωπείο τής φυσιολογικής ανησυχίας.
Βάφτισα επιτέλους αυτό το παράσιτο όταν συνειδητοποίησα πως είχα αποκτήσει ιδεοληψίες που μου φαίνονταν ακραία παράλογες, αλλά δεν μπορούσα να βάλω μια παύση στους εξίσου παράλογους καταναγκασμούς μου, ακόμα κι αν μου γκρέμιζαν την ζωή και με φυλάκιζαν σε ένα εγκεφαλικό κελί του οποίου τα παράθυρα σφάλιζαν το ένα μετά το άλλο.
Έλεγχα αν οι βρύσες είναι κλειστές, εισέπνεα, έλεγχα αν οι βρύσες είναι ακόμα κλειστές, εξέπνεα… και πάλι απ’ την αρχή. Περνούσαν ώρες κι εγώ δεν είχα μπορέσει καν να βγω από το σπίτι· ή να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. Έπειτα, έλεγχα τη θερμοκρασία μου, τη πίεσή μου, τον κορεσμό του οξυγόνου μου και επέστρεφα πάλι στη θερμοκρασία.
Τίποτα δεν ήταν αρκετό
Καθησυχαζόμουν μονάχα για μια στιγμή κι ύστερα η ανησυχία με έζωνε ξανά. Αμφέβαλλα για όσα έβλεπα· οι αναμνήσεις μου δεν ήταν ισχυρότερες των φόβων μου. Κι έτσι, βρισκόμουν παγιδευμένος σε έναν φαύλο κύκλο καταναγκασμών που μου έτρωγε τη καθημερινότητα.
Αντιμετώπισα κι άλλους ιδεασμούς· αμέτρητους και διαφορετικούς. Έκανα πράγματα για να ημερέψω τη ψυχή μου, που δεν έχω ακούσει κανείς ποτέ να κάνει, και πέρασα ώρες σκεπτόμενος πως έχω χάσει το μυαλό μου.
Ακόμα βασανίζομαι· πολύ
Ξέρω πως η ψυχοθεραπεία και η φαρμακευτική αγωγή είναι αυτές που θα με βοηθήσουν να υψώσω ανάστημα απέναντι στον παρασιτικό δαίμονα που πλέον με ξεπερνάει σε μέγεθος. Το έκαναν κάποτε, κι ακόμα όσα ειπώθηκαν μέσα στο γραφείο του ψυχιάτρου, με βοηθούν να διαχειριστώ μερικές καταστάσεις. Χωρίς ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, επίσης, δεν θα ήμουν σε θέση να συνεχίσω να ζω, πόσω μάλλον αξιοπρεπώς.
Έχω ξαναγράψει για την εμπειρία μου, αλλά πιστεύω ακράδαντα πως τέτοιες ιστορίες πρέπει να μοιράζονται με τον κόσμο, όσο περισσότερο γίνεται, γιατί σπάνε το στίγμα, σβήνουν στερεότυπα και δίνουν φωνή σε ανθρώπους που δεν έχουν μιλήσει ακόμα για τους δαίμονές τους.
Ελπίζω αυτό το κείμενο να φτάσει στα μάτια που έχουν ανάγκη να το δουν· να κρατήσει το χέρι αυτών που αντιμετωπίζουν παρόμοιες ψυχικές διαταραχές και αισθάνονται μόνοι.
Η Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή δεν είναι απλά μια ιδιοτροπία, ούτε προϊόν γέλιου. Είναι εφιάλτης!
Ευχαριστώ πολύ το Estella που μου έδωσε το βήμα για να μιλήσω για την ιστορία μου!