Ο 22χρονος αθλητής, Νίκος Παπαγγελής, μιλάει για τον ακρωτηριασμό του, την ζωή του πάνω στο ποδήλατο και το όνειρό του να δημιουργήσει ένα σύλλογο που θα βοηθά αθλητές με αναπηρία.

Όταν σου δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζεις ανθρώπους με τόση δύναμη ψυχής και σοφίας όπως τον Νίκο Παπαγγελή, πρέπει να αισθάνεσαι προνομιούχος. Αποφάσισε να αντιμετωπίζει τα πάντα με δύναμη, να μην το βάζει ποτέ κάτω, να βλέπει τα πάντα θετικά, να μην γυρνά ποτέ πίσω, να μην λέει ποτέ “γιατί σε μένα” και να βοηθά όπου και όποιον μπορεί.

Θέλει η όποια μορφής αναπηρία να μην αντιμετωπίζεται σαν κάτι το περίεργο ή το διαφορετικό και να έχουμε όλοι  ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας. Ο Νίκος Παπαγγελής είναι πρότυπο όχι μόνο προς τους αθλητές, όχι μόνο προς τους ανθρώπους με αναπηρία αλλά προς όλους μας. Πρότυπο για το ήθος, την ευγένεια, την αισιοδοξία και την ωριμότητά του.

Ποιο ήταν το όνειρο σου όταν ήσουν μικρός; Τι ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;

Ποδοσφαιριστής. Είχα τρέλα με το ποδόσφαιρο και ήμουν και πολύ καλός. Σκέψου ότι η μαμά μου μας δοκίμασε, και εμένα και τα αδέλφια μου, σε σχεδόν όλα τα αθλήματα, αλλά και οι τρεις διαλέξαμε το ποδόσφαιρο. Είμασταν συνέχεια πίσω από μία μπάλα. Μέχρι τα 12. Τότε ήταν που ξεκίνησαν οι έντονοι πόνοι στο πόδι και ανακαλύψαμε ότι ήταν καρκίνος.

Θες να μας μιλήσεις λίγο για το τότε;

Φυσικά. Ξαφνικά ένα βράδυ ξεκίνησα να έχω έντονους πόνους στο πόδι. Εγώ νόμιζα ότι ήταν κάποιος τραυματισμός από το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό δεν είπα κάτι στους γονείς μου. Οι πόνοι, όμως, δεν σταματούσαν και δυνάμωναν. Εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να τους το πω. Πήγαμε αμέσως στον γιατρό, κάναμε κάποιες εξετάσεις και μόλις είδε τα αποτελέσματα μας είπε ότι θα πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο παίδων και εκεί μας είπαν ότι πρέπει να πάμε αμέσως για βιοψία.

Εσύ δεν είχες καταλάβει ακόμη ότι δεν ήταν τραυματισμός αλλά κάτι περισσότερο;

Τότε όχι. Ήμουν ένα παιδί 13 χρονών. Δεν είχα ξανακούσει αυτή την λέξη. Νόμιζα ότι θα έκανα ένα χειρουργείο και μετά θα ήμουν οκ. Το κατάλαβα μόλις με πήγαν στην ογκολογική μονάδα παίδων. Όταν είδα όλα τα παιδιά χωρίς μαλλιά. Τότε κατάλαβα, και τότε ήταν που ξεκίνησε και η πρώτη μου μάχη με τον καρκίνο.

«Πέρασα από 6 κύκλους χημειοθεραπειών που διήρκησαν περίπου 3 μήνες, ένα χειρουργείο για να αφαιρεθεί ο όγκος και μετά πέρασα από άλλους 6 κύκλους χημειοθεραπειών – προληπτικά – για να καθαρίσει όποια τυχόν καρκινικά κύτταρα ήταν ακόμη ζωντανά. Διήρκησε περίπου 8 μήνες όλο αυτό».

Πόσο επώδυνη ήταν όλη η αυτή η διαδικασία με τις χημειοθεραπείες;

Αρκετά. Είχα αφόρητες αναγούλες, εμετούς, δεν μπορούσα να φάω τίποτα. Ένιωθα ότι καιγόμουν ολόκληρος. Ήξερα όμως ότι οι χημειοθεραπείες ήταν η μόνη μου ελπίδα για να τελειώσει αυτή η περιπέτεια και απλώς περίμενα να περάσει ο καιρός, να τελειώσουν οι χημειοθεραπείες για να επιστρέψω στην παλιά μου ζωή.

Και πάνω που πίστευες ότι ο εφιάλτης αυτός τελείωσε και τον έχεις αφήσει πίσω σου, ξαφνικά 1μιση χρόνο μετά επανέρχεται. 

Ναι σε μια από τις εξετάσεις ρουτίνας που έκανα, βρέθηκε μια σκιά στην ακτινογραφία. Τότε, μου είπαν ότι το οστεοσάρκωμα επανήλθε. Δεν είχα ούτε πόνους ούτε τίποτα που να με κάνουν να υποψιαστώ ότι όλο αυτό επανήλθε. Μου είχε έρθει ο ουρανός στο κεφάλι. 

Μπήκες σε φάση άρνησης τότε; 

Ναι. Η δεύτερη φορά ήταν πολύ δύσκολη. Πίστευα ότι όλο αυτό είχε τελειώσει, είχα ξαναμπεί στους ρυθμούς μου και είχα ξαναβρεί την παλιά μου ζωή.

Έπαιξε ρόλο όμως και το γεγονός ότι αυτή την φορά ήξερα τι θα περνούσα. Ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω και το βουνό που βρισκόταν μπροστά μου.

Μπήκα στην νοοτροπία του: «Εγώ όλο αυτό δεν το ξαναπερνάω. Ας γίνει ότι θέλει», και ευχαριστώ πολύ τους δικούς μου γιατί σ’ όλο αυτό δεν με πίεσαν ποτέ. Μου έδωσαν χώρο και χρόνο να το χωνέψω όλο αυτό, να το σκεφτώ και να πάρω τις δικές μου αποφάσεις.

Διάβασα ότι είχε κανονίσει η μαμά σου, μόλις είπες το «οκ προχωράμε με τον ακρωτηριασμό», να έρθουν παιδιά με πρόσθετα μέλη στο σπίτι σου. 

Ναι και το σχεδίαζε καιρό. Περίμενε την στιγμή που θα ήμουν έτοιμος και κατασταλαγμένος, και μόλις είπα το «οκ, προχωράμε» να έρθουν τα παιδιά να με δουν.

Είχα την ευκαιρία να τους δω, να μιλήσουμε και ήταν κάτι που με βοήθησε πάρα πολύ στο να αποδεχτώ την κατάσταση, και να μάθω τι πρέπει να κάνω.

Με βοήθησαν πολύ και οι άνθρωποι από το κέντρο αποκατάστασης. Μου εξήγησαν τα πάντα μου απάντησαν σε κάθε ερώτηση και τους ευχαριστώ γι’ αυτό.

Πόσο ρόλο έπαιξε η οικογένεια σου – μαμά, μπαμπάς, παππούς, γιαγιά στον τρόπο που αντιμετώπισες όλη την κατάσταση; 

Είναι το νούμερο ένα που χρειάζεσαι σ’ αυτές τις καταστάσεις. Να έχεις την οικογένεια σου δίπλα σου, να μην σε πιέζει και να σε καταλαβαίνει.

Για μένα έπαιξε τεράστιο ρόλο στο πως αντιμετώπισα το γεγονός, η στάση της οικογένεια μου. Ήταν ο καθένας και όλοι μαζί το απόλυτο στήριγμα μου. Μιλούσαμε και γελούσαμε συνέχεια, κάναμε πλάκα με αυτό, με ενημέρωναν για τα πάντα, και όλο αυτό μου έδινε τεράστια δύναμη. 

Πώς ένα παιδί 15 χρονών μπορεί να είναι τόσο ώριμο και τόσο δυνατό μπροστά σ’ όλο αυτό; 

Είναι οι καταστάσεις που σε κάνουν να είσαι έτσι. Δεν είναι κάποιο ταλέντο ή κάποιο έμφυτο χάρισμα. Οι καταστάσεις είναι που σε κάνουν να έχεις αυτή την δύναμη και την θετικότητα. Η στιγμή που κατάλαβα ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον ακρωτηριασμό, ήταν εκεί που μηδένισαν όλα για μένα.

Άφησα τα πάντα πίσω μου και ανυπομονούσα να μπει το πρόσθετο μέλος για να επιστρέψω στο σχολείο και στον αθλητισμό. Σκέψου ότι ακρωτηριάστηκα τον Ιούνιο και μέχρι τον Σεπτέμβριο είχα καταφέρει να περπατάω κανονικά με το πρόσθετο μέλος και να γυρίσω πίσω στο σχολείο μου. 

Όταν έγινε ο ακρωτηριασμός, πίστεψες ότι το όνειρο του αθλητισμού χάθηκε; 

Είχα αποδεχτεί από την αρχή ότι με το ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά το όνειρο του αθλητισμού δεν χάθηκε ποτέ. Με το που έμαθα για τον ακρωτηριασμό, ξεκίνησα να ψάχνω το πως μπορώ να συνεχίσω μ’ αυτό να ασχολούμαι με τον αθλητισμό, διάβασα για τους ολυμπιακούς αγώνες και εκεί είπα ότι εγώ μ’ αυτό θα συνεχίσω. 

«Ο αθλητισμός ήταν και είναι η ζωή μου».

Πώς μπαίνει το ποδήλατο στην ζωή σου; 

Δοκίμασα την κολύμβηση αλλά δεν με πολυ ενθουσίασε. Τότε ο πρώτος μου προπονητής – επειδή είχε ασχοληθεί με την ποδηλασία παλιά – μου το πρότεινε και με ενθουσίασε. Καθ’ όλη την διάρκεια που ήμουν πάνω στο ποδήλατο ένιωθα ελεύθερος και δυνατός. Ήταν ένα πολύ μοναδικό και ξεχωριστό συναίσθημα. 

«Για την αναπηρία μου, το ποδήλατο είναι ένα από τα πιο δύσκολα αθλήματα».

Θυμάσαι την πρώτη μέρα που έκανες ποδήλατο μετά τον ακρωτηριασμό; 

Ήταν ακριβώς όπως η πρώτη μέρα που ανέβηκα σε ποδήλατο όταν ήμουν παιδάκι.

Θυμάμαι τον προπονητή μου να με κρατάει για να ανέβω πάνω, να με σπρώχνει για να πάρω φόρα, να πέφτω συνέχεια, αλλά η στιγμή που έκανα ποδήλατο για πρώτη φορά μόνος μου με αντάμειψε για όλες τις φορές που έπεσα. 

Όλες αυτές τις φορές που έπεσες με το ποδήλατο, σκέφτηκες ποτέ το: «Δεν το έχω, τα παρατάω»; 

Πάρα πολλές. Αλλά χρωστάω πολλά στον προπονητή μου. Ήταν πάντα εκεί για μένα, με πίεζε όσο έπρεπε, μου έδινε κουράγιο και δεν με άφησε ποτέ να τα παρατήσω. Είχα και εγώ τεράστιο πείσμα και αγάπη γι’ αυτό, οπότε τα κατάφερα.

«Οι παραολυμπιακοί αγώνες ήταν στο μυαλό μου από την στιγμή που ακρωτηριάστηκα».

Και πώς μπαίνει η Παραολυμπιάδα στην ζωή σου; 

Ξεκίνησα με το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ατόμων με αναπηρία στην Κρήτη, μετά από προτροπή του προπονητή μου. Μου άρεσε από πάντα ο αγωνιστικός αθλητισμός και η πρώτη αυτή προσπάθεια στην Κρήτη μου άνοιξε την όρεξη.

Εκεί με είδε ο ομοσπονδιακός προπονητής, με προσέγγισε, και με παρότρυνση του – ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να συμμετάσχω σ’ αυτό – μπήκε το μικρόβιο του πρωταθλητισμού μέσα μου.

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος σου στόχος; 

Να κατακτήσω ένα χρυσό παραολυμπιακό μετάλλιο και να ακουστεί ο εθνικός μας ύμνος στην παραολυμπιάδα. Θέλω επίσης να ασχοληθώ με τον αθλητισμό για άτομα με αναπηρία και να αλλάξω τον τρόπο που βλέπουν οι άνθρωποι τον αθλητισμό ατόμων με αναπηρία.

Οι περισσότεροι νομίζουν ότι όλο αυτό το κάνουμε σαν χόμπι και για ψυχαγωγία, ενώ οι αθλητές με αναπηρία προπονούνται και γυμνάζονται όσο σκληρά γυμνάζονται και οι υπόλοιποι αθλητές. Θέλω να σταματήσουν να μας αντιμετωπίζουν σαν καμωμένους από γυαλί και να μην φοβούνται να μας πιέσουν. Να μας συμπεριφέρονται όπως και στους υπόλοιπους αθλητές.

Είναι ο προπονητής σου το πρότυπο σου; 

To μεγαλύτερο. Από την πρώτη στιγμή με αντιμετώπιζε σαν ένα αρτιμελή αθλητή που είχε τις ίδιες ικανότητες με όλους τους αθλητές.

Υπάρχει κάποια βοήθεια ή συνεισφορά από το κράτος προς του αθλητές με αναπηρία;

Το κράτος δεν βοηθάει σε τίποτα. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε μόνοι μας από προσωπικούς χορηγούς, με δικό μας κόπο.

Ουσιαστικά το μόνο που παρέχει το κράτος είναι κάποιες οικονομικές επιβραβεύσεις μόνο όταν φέρεις κάποια διάκριση στους παραολυμπιακούς αγώνες, ή σε κάποιο παγκόσμιο αγώνα, από την 1 ως την 6 θέση. Όμως για να καταφέρει κανείς να φτάσει στο σημείο να λάβει μέρος και μετάλλιο σε κάποιο τέτοιο αγώνα, χρειάζεται πολύ ακριβό εξοπλισμό και στήριξη κάτι που το κράτος δεν προσφέρει.

Προσπάθησες ποτέ να έρθεις σε επαφή με κάποιον πολιτικό και να του μιλήσεις για αυτό; 

Δυστυχώς από τα λόγια των πολιτικών, που μόνο τάζουν, έχουμε χορτάσει χρόνια τώρα. Δεν θα ήθελα να μιλήσω με κάποιον και το μόνο που θα κάνει να είναι να μου υποσχεθεί πράγματα που δεν θα πραγματοποιηθούν ποτέ.

Γι’αυτό, θέλω να ανοίξω το δικό μου σύλλογο που θα βοηθάει παιδιά με αναπηρία που θα θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.

Θέλω να δημιουργήσω έναν χώρο που να παρέχει όλο τον εξοπλισμό που χρειάζεται ένα αθλητής, έναν χώρο που θα μπορεί κανείς να δοκιμάσει διάφορα αθλήματα και να αποφασίσει ο καθένας τι είναι αυτό που του αρέσει και του ταιριάζει. 

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σου; 

Στις 3 Μαΐου θα διοργανώσουμε ένα φιλανθρωπικό event, με κάποιους δικούς μου ανθρώπους και τον μάνατζερ μου, Ηλία Πάνου, όπου θα ποδηλατίσω από την Θεσσαλονίκη ως την Αθήνα σε 2 μέρες και όλα τα έσοδα θα διατεθούν στη «Φλόγα»

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα