Οι κάτοικοι της πρωτεύουσας του Λιβάνου εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και αναζητούν καταφύγιο καθώς ο αριθμός των νεκρών από τις αεροπορικές επιδρομές του Ισραήλ αυξάνεται: «Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Τώρα, ζούμε σε έναν κόσμο φρίκης»
Trigger Warning: Αυτό το κείμενο περιλαμβάνει περιγραφές βίας, θανάτου και τραυματικών εμπειριών που αφορούν τη σύγκρουση στο Λίβανο.
Οι πυροβολισμοί που αντηχούν στον αέρα, οι γυναίκες που φωνάζουν στους δρόμους και το συνεχές βουητό των drones να αναμειγνύεται με τον ήχο των ισραηλινών αεροπορικών επιδρομών στον Λίβανο. Αυτοί ήταν οι ήχοι που επικρατούσαν στη Βηρυτό το Σάββατο, καθώς διαδόθηκαν τα νέα για τον θάνατο του Χασάν Νασράλα. Ο ηγέτης της Χεζμπολάχ, ο οποίος διοικούσε την ομάδα για 32 χρόνια, σκοτώθηκε σε ισραηλινή αεροπορική επιδρομή στο Νταχιέχ, το νότιο προάστιο της Βηρυτού, την προηγούμενη μέρα.
Για πολλούς στον Λίβανο, η δολοφονία του Νασράλα φαινόταν αδιανόητη. Δεν ήταν απλώς μια πολιτική προσωπικότητα, αλλά σύμβολο αντίστασης για μεγάλο μέρος της χώρας. Αλλά ο πόλεμος του Ισραήλ με τη Χεζμπολάχ είχε ξεπεράσει εδώ και καιρό αυτό που πίστευαν ότι ήταν δυνατό. Σε αυτή τη βάναυση σύγκρουση, τηλεειδοποιητές και walkie-talky είχαν εκραγεί στα χέρια των ανθρώπων και οι ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές είχαν εξαφανίσει εκατοντάδες ζωές μέσα σε λίγες ώρες. Ο θάνατος του Νασράλα ήταν ένα ακόμη καταστροφικό πλήγμα για τον Λίβανο, μια χώρα ήδη ταλαιπωρημένη από την ραγδαία αύξηση των νεκρών και την καταστροφή σπιτιών και κτιρίων μέσα σε μια νύχτα.
This is the Aftermath of Netanyahu's massacre in Beirut, Lebanon.
— Ryan Rozbiani (@RyanRozbiani) September 29, 2024
They Attacked OVER 40 times across various buildings in southern Beirut using 2000 Pound Bunker Busters. pic.twitter.com/N06Hj4s9TI
Η εμπειρία ενός ζευγαριού στη Βηρυτό
«Ζούμε με ό,τι μας έδωσε ο Σεϊέντ [Νασράλα]», είπε ο Φαϊζάλ, ένας 46χρονος άνδρας από την Νταχιέ. Καθισμένοι σε έναν σκουριασμένο τηλεφωνικό θάλαμο με τη σύζυγό του, χρησιμοποίησαν ένα κομμάτι σπασμένο φελιζόλ ως μαξιλάρι ενώ έβλεπαν τα δύο νεαρά αγόρια τους να παίζουν στην Πλατεία Μαρτύρων στο κέντρο της Βηρυτού. «Μας επέτρεψε να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά. Ό,τι και να έλεγε ο Σεϊέντ, θα το ακολουθούσα».
Η εξάντλησή του ζευγαριού ήταν ξεκάθαρη στα κόκκινα μάτια τους και ξεραμένο αίμα κύλησε στο χέρι του Φαϊζάλ, άπλυτο ακόμα από την αεροπορική επιδρομή που σκότωσε τον Νασράλα την προηγούμενη μέρα. Οι έντονες εκρήξεις ισοπέδωσαν ένα ολόκληρο τετράγωνο της πόλης, αφήνοντας πάνω από 100 τραυματίες και 11 νεκρούς – αριθμός που αναμένεται να αυξηθεί καθώς τα σωστικά συνεργεία χτενίζουν τα ερείπια.
Η σύζυγος του Φαϊζάλ είχε τρέξει ξυπόλητη στους δρόμους με τα δύο παιδιά τους μετά την έκρηξη. Τελικά, βρήκε τον Φαϊζάλ και ακολούθησαν τα πλήθη που έφευγαν προς την Πλατεία των Μαρτύρων, ελπίζοντας ότι ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής θα τους προστάτευε από περαιτέρω ισραηλινές αεροπορικές επιδρομές. Εκατοντάδες άλλες οικογένειες από την Νταχιέ είχαν την ίδια ιδέα και στριμώχτηκαν στην πλατεία.
Ορισμένες οικογένειες τράπηκαν σε φυγή αμέσως μετά το πρώτο κύμα αεροπορικών επιδρομών που έπληξε την Ντάχιε την Παρασκευή, τις μεγαλύτερες εκρήξεις που είχε δει η Βηρυτό από την έναρξη της σύγκρουσης. Ακολούθησαν και άλλοι αργότερα, όταν ο ισραηλινός στρατός κυκλοφόρησε χάρτες κτιρίων που είχαν σημανθεί για καταστροφή, προτρέποντας τους κατοίκους να φύγουν αμέσως.
If you are an American, I want you to think very hard about what these images in south Beirut remind you of.pic.twitter.com/QXSsc93p9u
— Séamus Malekafzali (@Seamus_Malek) September 27, 2024
Καθώς έπεφτε η νύχτα, οι οικογένειες προσπάθησαν να κοιμηθούν, βυθισμένοι στις γωνίες των δρόμων. Ξημέρωσε, αλλά λίγοι είχαν κοιμηθεί. Ο ήχος των ισραηλινών βομβαρδισμών ακουγόταν ακόμα, ακόμη και από το κέντρο της Βηρυτού. Πολλοί ήταν σκορπισμένοι στην πλατεία, μερικοί αναζητούσαν ξεκούραση σε κοντινά πάρκα, άλλα ακουμπισμένα στους τοίχους, περιμένοντας να τελειώσει ο εφιάλτης.
Ανάμεσά τους ήταν μια ομάδα Σύριων, μαζεμένοι στο πεζοδρόμιο περιμένοντας ένα ταξί για να τους πάει στη Δαμασκό. «Ο Λίβανος έχει γίνει χειρότερος από τη Συρία. Μόνο ο Θεός ξέρει τι θα συμβεί στη συνέχεια», είπε ο Μοχάμεντ, ένας 59χρονος Σύρος που ζούσε στη Νταχιέ για μια δεκαετία.
Παραπονέθηκε ότι οι οδηγοί ταξί τριπλασίασαν τις τιμές τους για τη Δαμασκό λόγω της αύξησης της ζήτησης. «Καθόμασταν στο σπίτι και ξαφνικά ακούστηκε ένας ήχος. Τρέξαμε, αλλά δεν ξέραμε πού να πάμε. Ήρθαμε εδώ γιατί φαινόταν πιο ασφαλές. Το Ισραήλ βομβαρδίζει κάθε ώρα», είπε ο Μουρσίντ Γιουσούφ, ένας μεσήλικας που χρησιμοποιεί μπαστούνι. Δύο μήνες νωρίτερα, μια ισραηλινή αεροπορική επιδρομή είχε σκοτώσει τη γυναίκα του Γιουσούφ και κατέστρεψε το σπίτι του στο νότιο Λίβανο.
«Καθόμαστε εδώ από χθες. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Τώρα, ζούμε σε έναν κόσμο φρίκης», είπε ο Γιουσούφ, καθισμένος στην άκρη του δρόμου.
🚨 All of South Beirut is openly and loudly sobbing and crying. The whole neighbourhood is losing their minds. pic.twitter.com/vuEt3IPETp
— 𝗡𝗶𝗼𝗵 𝗕𝗲𝗿𝗴 ♛ ✡︎ (@NiohBerg) September 28, 2024
«Λυγίζει» ο Λίβανος από το βάρος της κρίσης
Εν τω μεταξύ, το ήδη εύθραυστο κράτος του Λιβάνου λυγίζει κάτω από το βάρος μιας ακόμη ανθρωπιστικής κρίσης. Η χώρα είχε κατακλυστεί από το προηγούμενο κύμα ανθρώπων που εκτοπίστηκαν από τον νότιο Λίβανο και την κοιλάδα Μπεκάα, όταν ξεκίνησε η αεροπορική εκστρατεία του Ισραήλ την προηγούμενη Δευτέρα, σκοτώνοντας περίπου 700 ανθρώπους. Πριν από τις αεροπορικές επιδρομές της Παρασκευής στη Νταχιέχ, περίπου 70.000 άνθρωποι είχαν ήδη αναζητήσει καταφύγιο, κυρίως σε σχολεία που μετατράπηκαν σε μέρη συγκέντρωσης εκτοπισμένων. Τώρα, ακόμη και αυτά ήταν γεμάτα.
Ελλείψει επαρκούς κρατικής υποστήριξης, άτομα σε όλο τον Λίβανο παρενέβησαν για να καλύψουν το κενό. Στο Nation Station, ένα κοινοτικό κέντρο που στεγάζεται σε ένα εγκαταλελειμμένο βενζινάδικο στην περιοχή Achrafieh της Βηρυτού, οι εθελοντές εργάζονταν ακούραστα όλη την εβδομάδα για να προετοιμάσουν και να παραδώσουν ζεστά γεύματα σε εκτοπισμένους σε όλη την πόλη. «Όταν είδα όλα τα αυτοκίνητα να φεύγουν από το νότο, σκέφτηκα ότι έχουμε ήδη κουζίνα, οπότε ας αρχίσουμε να μαγειρεύουμε», είπε η Τζόζεφιν Αμπού Αμπντό, μια από τις ιδρύτριες του κέντρου. Κάθε μέρα, το Nation Station μοίραζε πάνω από 1.800 γεύματα σε καταφύγια μέσα και γύρω από τη Βηρυτό. Μαζί με τρόφιμα, εθελοντές συγκέντρωσαν και μοίρασαν ρούχα, φάρμακα και άλλες βασικές προμήθειες. «Το φαγητό είναι ένα εργαλείο για να δείξουμε ελπίδα», είπε η Τζόζεφιν. «Ένα ζεστό γεύμα σημαίνει ότι κάποιος σε έχει σκεφτεί».
Στην Πλατεία των Μαρτύρων, οικογένειες είπαν ότι δεν είχαν λάβει επίσημη βοήθεια. «Μερικοί άνθρωποι ήρθαν μοιράζοντας μπουκάλια νερό, αλλά αυτό ήταν», είπε ο Γιουσούφ.
Με πληροφορίες από το Guardian