Σαμόλης

Λίγο πριν το 2024 ανατιναχτεί, με την ευχή να κάψει τις κάμποσες πίκρες που μας έραψε κοστούμι, έχω προλάβει να δω τόσες θεατρικές παραστάσεις που μπορώ να τις κατηγοριοποιήσω σε εκείνες που με ενθουσίασαν, σε εκείνες που έκλαψα με μαύρο δάκρυ, ακόμη και με την πρόσκληση που μου έδωσαν, και σε εκείνες που τις σκέφτομαι καιρό μετά και μπορώ να τις αισθανθώ ξανά και ξανά μέσα μου, με την ίδια συγκίνηση. Μια τέτοια παράσταση είναι οι «Στρακαστρούκες» του Δημήτρη Σαμόλη.

Δίπλα μου, θυμάμαι, καθόταν μια κυρία, της έδωσα το τελευταίο μου χαρτομάντηλο, είπαμε κάποιες ασύντακτες προτάσεις. Περίμενα τον Δημήτρη, κάναμε μια σφιχτή αγκαλιά και δώσαμε το επόμενό μας ραντεβού σε ένα καμαρίνι τρώγοντας κάστανα, τα πρώτα του χειμώνα.

«Μέσα από τα τραγούδια άρχισα να λέω μικρές ιστορίες, πάντα όμως ένιωθα πως ήθελα να πω μια μεγαλύτερη που να εμπεριέχει όλες τις ιδιότητές μου, όπως αυτή του ηθοποιού και του τραγουδοποιού – δημιουργού.

Ήταν η περίοδος που έπαιζα τρία χρόνια με τον Θοδωρή Αθερίδη, ο οποίος είναι και πολλά χρόνια συγγραφέας. Του επικοινώνησα αυτή μου την ανάγκη και με παρότρυνε να γράψω. Του εξήγησα ότι δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω. Τότε μου είπε να πάρω ένα μολύβι και απλά να το ακουμπήσω στο χαρτί. Έτσι κι έγινε. Ένα πρωί, εκεί που έκανα καφέ, ξεκίνησα κι έγραφα λέξεις όπως «καλημέρα», «καληνύχτα», ανέκδοτα, επισκέφτηκα το τετράδιο που έχω πάντα για να σημειώνω ιδέες για τα τραγούδια μου.

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

Τις «Στρακαστρούκες» τις είχα σημειώσει σαν ενδεχόμενο τραγούδι, με γαργαλούσε αυτή η λέξη. Έπειτα, διάβασα για ένα χωριό της Κρήτης που έχουν ένα έθιμο σχετικό με τις στρακαστρούκες και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία. Μέσα σε δύο μήνες είχα γράψει τον βασικό κορμό. Όλα βγήκαν αβίαστα. Ξεκίνησα να γράφω το έργο τον Γενάρη του 2023 και ανέβηκε τον Οκτώβρη της ίδιας χρονιάς. Μου έγινε ολοφάνερο ότι οι ιστορίες ενυπάρχουν μέσα μας και βγαίνουν στην επιφάνεια όταν είναι έτοιμες. Ιστορίες με πληγές που τις κουβαλάμε παντοτινά χωρίς να μπορούμε να τις θεραπεύσουμε 100%, μπορούμε όμως να τις φροντίζουμε και να τις φωτίζουμε περισσότερο».

«Το να αισθανθείς ότι αυτό που σου συμβαίνει, το έχουν νιώσει κι άλλοι, είναι σπουδαίο. Η  ιστορία των ανθρώπων είναι μία, σχετίζεται με τη διαρκή αναζήτηση του εαυτού μας. Ταξιδεύουμε όλο τον κόσμο, για να επιστρέψουμε τελικά εκεί που ξεκινήσαμε.

Έμαθα πολλά για εμένα μέσα απ’ το ταξίδι αυτό. Θυμάμαι όταν έδωσα το έργο να το διαβάσει η ψυχολόγος μου, τότε που με ρώτησε αν το έχω διαβάσει, γιατί αυτό που αποτύπωσα δεν ήταν απολύτως συνειδητό. Το γεγονός ότι ο ήρωας του έργου φεύγει απ’ αυτόν τον χωροχρόνο, υπογραμμίζει τη δική μου εκδοχή, που έχει περάσει κάποια απ’ αυτά που περιγράφω. Αυτή την εκδοχή θέλω να κοιμίσω, να βγει στην επιφάνεια εκείνη που βρήκε τον τρόπο να ενδυναμωθεί.

Δεν με νοιάζει τόσο αν είμαι καλός ή κακός στο γράψιμο, με νοιάζει αυτό που περιγράφω να συγκινεί, κι αυτό νομίζω το κατάφερα. Ξέρεις, είμαι επαγγελματίας θεατής του θεάτρου. Αυτό μού επιτρέπει να παρατηρώ το τελευταίο αρκετό διάστημα την τάση που υπάρχει σε αρκετές παραστάσεις, να θέλουν να επικοινωνούν κάτι πολύ δυναμικό κι εξωστρεφές, παραστάσεις φωνακλάδικες. Παράλληλα, πιστεύω ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε, έχει ψηλά στο αξιακό της σύστημα το να είσαι δυναμικός, πετυχημένος, καπάτσος, σβέλτος.

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

Αυτό με έκανε να θέλω να δημιουργήσω έναν θεατρικό χωροχρόνο που στην κορυφή των αξιών να είναι η τρυφερότητα. Πόσοι γονείς λένε στα παιδιά τους να είναι τρυφερά; Θα γελάει κάθε πικραμένο χείλι. «Τι τρυφερός ρε; Βγες έξω να τους φας». Κι αναρωτιέμαι, ποιους να φάει αυτό το παιδί; Τους συμμαθητές του; Αύριο, τους συνανθρώπους του; Ήθελα να μιλήσω για πράγματα τρυφερά και ουσιαστικά, τα μαλακά εκείνα σημεία μας που πιστεύουμε ότι αν τα εκθέσουμε, θα μας κοροϊδέψουν. Η αλήθεια είναι ότι κι εγώ όταν εκτίθεμαι με αυτόν τον τρόπο, ενδέχεται να ντραπώ, αλλά δεν πειράζει. Συνεχίζω!

Πράγματι, όταν ήμουν παιδί με κορόιδευαν γιατί δεν μου άρεσε το ποδόσφαιρο και έκανα παρέα με κορίτσια. Βάλθηκα να τους αποδείξω ποιος είμαι, λες και είχε κάποιο νόημα. Είναι τραυματικό για ένα παιδί το bullying. Κάποια έγιναν εσωστρεφή για να περνάνε απαρατήρητα, ενώ κάποια άλλα, όπως εγώ, τους συνέβη το αντίθετο. Έγινα δημοφιλής και επιθετικός. Μπορεί να μην με ρούφηξε όπως άλλα παιδιά, το να μην είσαι όμως ο εαυτός σου έχει το ίδιο κόστος, στο τέλος της ημέρας».

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι λέω την ιστορία τους, εκείνη που δεν μπόρεσαν να πουν, κι εγώ από καθαρή τύχη μπορώ να το κάνω. Συνδέομαι βαθιά με τα πρόσωπα αυτά.

Πιστεύω σε πολλές ζωές, ότι είμαστε αιώνιες ψυχές που αλλάζουμε χρώματα και σώματα. Έχω ανάγκη να νιώθω ότι αυτοί οι άνθρωποι που χάθηκαν με τόσο άδικο και άσχημο τρόπο, με έναν συμπαντικό τρόπο δικαιώνονται μέσα απ’ τη μνήμη και όσα ενέπνευσαν για εμάς. Αυτό δεν μειώνει ούτε τον πόνο, ούτε την αδικία που με φρικάρει από μικρό. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν πιστεύω στον θάνατο, αλλά στο ότι αλλάζουμε πίστες κι αυτό είναι το πιο δίκαιο που μπορεί να συμβεί στην έννοια της ύπαρξης.

Credits: Δημήτρης Καπάνταης

«Κάνω Τέχνη, γνωρίζοντας ότι δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις σε όλα, μπορεί όμως σίγουρα να αγκαλιάσει και να συνδέσει. Έχω πολύ έντονα στο μυαλό μου ένα παιδί που έχει έρθει δύο φορές στην παράσταση, γιατί όπως μου είπε, αισθάνεται ότι είναι ένας ασφαλής χώρος γι’ αυτόν».

«Τις Στρακαστρούκες, συνειδητά δεν την επικοινώνησα σαν queer παράσταση. Δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να καπηλευτώ το άρμα της διαφορετικότητας που πουλάει σήμερα από άτομα που δεν έχουν ούτε το βίωμα, ούτε ξεκάθαρο αίτημα. Ήθελα το άτομο που θα έρθει στο θέατρο να μπορεί να νιώσει ότι αυτό που συμβαίνει μπροστά του τον αφορά και είναι πραγματικό στο τότε και στο τώρα».

Γνωμούλα;
+1
1
Έκλαψα
+1
1
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
2
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα