Η δημοσιογράφος που έγινε συγγραφέας για να διηγηθεί τις δικές της, πιο βαθιές, ιστορίες και που τώρα βλέπει το «Μονόκλινο σε Μπουάτ» να ζωντανεύει σε θεατρική σκηνή
Τον Ιούλιο του 2018 ήμουν στο γραφείο και μετρούσα αντίστροφα να σχολάσω. Την επόμενη μέρα έφευγα για διακοπές και στο κτίριο είχαμε απομείνει ελάχιστοι να δουλεύουμε. Εγώ και η Όλγα ήμασταν δύο εξ αυτών. Μιλούσαμε για σεξ, για τα Γιάννενα και για το πόσο δεν αντέχουμε το καλοκαίρι. Κλείσαμε τους υπολογιστές και πήραμε το ασανσέρ. Βγήκαμε στην έρημη Συγγρού και η Όλγα παραπάτησε. «Σίγουρα ηλίαση» είπαμε με ένα στόμα και στηρίχτηκε πάνω μου για να περάσουμε τη διάβαση. Η Όλγα -κλασικά- με ψηλοτάκουνα, με τη λευκή επιδερμίδα της να έχει γίνει ακόμα πιο λευκή.
Γύρισα σπίτι, ετοίμασα βαλίτσα και την επόμενη μέρα ήμουν στην Κεφαλονιά. Όταν πια επέστρεψα στη δουλειά, η Όλγα έλειπε και όλοι ήξεραν ότι ήταν στο νοσοκομείο. Η «ηλίαση» ήταν πολλαπλή σκλήρυνση. Έκτοτε, η Όλγα Στέφου έχει μιλήσει για αυτό μέσα από τα social media της. Μαζί με αυτό, μίλησε και για την ενδοοικογενειακή βία που είχε βιώσει, για την κατάσταση της δημόσιας υγείας στην Ελλάδα, για την κατάθλιψη. Το βιβλίο της «Μονόκλινο σε Μπουάτ» κλείνει μέσα σε 76 σελίδες, μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής της, αλλά η Όλγα ξέρει πώς να το κάνει αυτό με χιούμορ, αυτοσαρκασμό και την ικανότητα να γράφει λες και είναι απλή παρατηρήτρια, και όχι η πρωταγωνίστρια αυτής της ιστορίας.
Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του βιβλίου, το Μονόκλινο έγινε παράσταση, με την Άννα Χατζησοφιά να σκηνοθετεί και πρωταγωνίστριες τις: Ιφιγένεια Καραμήτρου, Τζίνη Παπαδοπούλου και και Ελένη Φίλιππα. Η Όλγα μάς μιλά για το τι σημαίνει για την ίδια αυτή η παράσταση, για το πώς ένιωσε βλέποντας τον «εαυτό» της στη σκηνή αλλά και για το δεύτερο βιβλίο που ετοιμάζει.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να γράψεις ένα τόσο προσωπικό βιβλίο;
Έπρεπε. Έχασα χρόνια από τη ζωή μου να προσπαθώ να μεταβολίσω το τραύμα. Πολλά και όμορφα χρόνια. Παλιότερα έχω πει ότι με παρακίνησε η ψυχίατρός μου. Το είπα από αμηχανία -συνηθίζω να προτιμώ το χιούμορ όταν είμαι αμήχανη. Αλλά δεν είναι η αλήθεια. Το βιβλίο γράφτηκε γιατί δεν άντεχα πια να ζω με τόση θλίψη.
Πώς προέκυψε η πρόταση για την παράσταση και πόσο συμμετείχες στη δημιουργία της;
Είχα ζητήσει από την Άννα Χατζησοφιά να συμμετέχει σε μια παρουσίαση του βιβλίου. Ήρθε με την Ελένη Φίλιππα και μετά από έναν μόνο μήνα ζήτησε να της το δώσω για να το μεταφέρει στο θέατρο. Το κείμενό μου δεν άλλαξε καθόλου, πράγμα που με τιμά και που δείχνει ότι με την Άννα έχουμε ταιριάξει. Αλλά από εκεί και πέρα, η συμμετοχή μου ήταν ανύπαρκτη. Γιατί πλέον το έργο ήταν δικό της και έπρεπε να σεβαστώ τη δημιουργό σκηνοθέτρια, όπως σεβάστηκε κι εκείνη εμένα ως συγγραφέα.
Πώς ήταν να βλέπεις τον εαυτό σου στη σκηνή, μέσα από κάποια άλλη; Σοκαριστικό, σουρεάλ, ανακουφιστικό;
Δεν ήμουν εγώ, όχι ακριβώς. Είναι η ηρωίδα της Άννας που λέει την ιστορία μου. Ήταν σοκαριστικό, φυσικά και ήταν. Αντιλήφθηκα πώς εισπράττουν οι άλλοι όσα έγραψα. Η Ιφιγένεια έχει το κομμάτι του βιασμού, εκεί με γονάτισε. Δεν το αντέχω καθόλου. Είναι εξαιρετική, είναι μια φανταστική ηθοποιός και ακριβώς για αυτό κατάφερε να με πονάει. Η Τζίνη με ανακουφίζει. Έχει μια διάσταση πιο κωμική, είναι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μου που υπάρχει στο βιβλίο. Κι η Ελένη είναι η διαπίστωση, η αφηγήτρια που κοιτάζει πίσω και αναγνωρίζει τι έζησε. Όλες μαζί λειτούργησαν θεραπευτικά, αλλά δεν είναι εγώ. Είναι η ηρωίδα τους, όχι η δική μου.
Τι θα ήθελες να πάρει το κοινό μέσα από αυτήν την παράσταση;
Ότι η ζωή μπορείς να συμπεριλαμβάνει πολύ άσχημα πράγματα, πολύ πικρές ήττες και σκληρότητα, αλλά δεν παύει να είναι ζωή.
Μιλάς για θέματα όπως η κακοποίηση, η ψυχοθεραπεία αλλά και η σκλήρυνση. Σου έχουν μιλήσει άνθρωποι που δεν ήξερες, επειδή μπορεί να ταυτίζονται μαζί σου;
Ναι, πολλές φορές. Πολλές κακοποιημένες γυναίκες, πολλοί άνθρωποι ασθενείς. Από τις συγκλονιστικότερες στιγμές ήταν στη πρώτη παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη, τον Ιούλιο του ’23, όταν ήρθε και μου μίλησε ο θείος της Ελένης Τοπαλούδη. Δε θα το ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι τι μου είπε λέξη προς λέξη και θα το θυμάμαι πάντα. Είμαι χαρούμενη, όμως, κυρίως για τις γυναίκες που μίλησαν για την κακοποίηση και σου ορκίζομαι, δεν ήταν ούτε μόνο δέκα, ούτε 20, ούτε καν μόνο 100.
Ποια ήταν τα συναισθήματα που ένιωσες στην πρεμιέρα, όπου η ιστορία σου παρουσιάστηκε μπροστά σε περισσότερο κόσμο; Πόσο εύκολο ήταν να μιλήσεις για όλα όσα σού συνέβησαν;
Δεν κατάλαβα τίποτα από την πρεμιέρα. Μόνο τη στιγμή που με σηκώνουν στη σκηνή, μου δίνει η Τζίνη μια μεγάλη αγκαλιά, μου λέει η Άννα «πήγαινε μπροστά», υποκλίνομαι γιατί δεν ξέρω τι να κάνω, η Ελένη μου κρατάει το χέρι… Και μετά είδα κόσμο να έχει κλάψει. Μόνο όταν γύρισα σπίτι μου κατάλαβα πόσο μεγάλη στιγμή ήταν αυτή για εμένα. Είχα μαζί μου τις φίλες μου και τους φίλους μου, όμως, είχα τον αδελφό μου, ένιωθα ασφαλής.
Ετοιμάζεις δεύτερο βιβλίο. Τι πραγματεύεται;
Το αγαπώ αυτό το βιβλίο! Νομίζω ότι είναι μια αληθινή λογοτεχνική προσπάθεια, βγαίνει πιο στοχευμένα. Δουλεύεται πιο ώριμα. Είναι μαύρη κωμωδία για τους millennials, απόλυτα σουρεαλιστική, με αρκετά μεταφυσικά στοιχεία. Πρωταγωνιστής είναι ο Στράτος Διονυσίου, ο γάτος μου, ένα ζευγάρι που τους κυνηγάνε οικογενειακές κατάρες και η Άτροπος.
Η παράσταση, όπως και το βιβλίο, μιλά για τις γενιές των γυναικών (συγγενών ή φίλων), πώς επηρεάζουν αλλά και πώς στηρίζουν η μία την άλλη. Θεωρείς ότι η μεταξύ μας στήριξη είναι αυτή που θα μας βοηθήσει να προχωρήσουμε ή δεν αρκεί;
Προς το παρόν, έχουμε μόνο η μία την άλλη κι αυτό γιατί δεν έχουμε κοινωνικό κράτος, νομική υποστήριξη, ηθική αναγνώριση. Και δυστυχώς, χάνουμε συμμάχους ακόμη και μεταξύ μας. Η βία έχει γίνει τρομακτική. Εγώ επιβίωσα, θα είχα πεθάνει εκείνο το βράδυ, έζησα. Με βίασε δύο φορές, αλλά έζησα να μπορώ να πω την ιστορία μου. Είμαι από τις τυχερές. Καταλαβαίνεις πόσο φρικτό είναι να λέω ότι παραλίγο να με σκοτώσει στο ξύλο, με βίασε κι όμως είμαι τυχερή;
Η αστυνομία δεν βοήθησε, η γραφειοκρατία ήταν επανάληψη της κακοποίησης. Το 2015, οι περισσότεροι δεν πίστεψαν καν την ιστορία μου κι ας ήμουν γεμάτη μελανιές. Πάνω από όλους και από όλα με κράτησε η κολλητή μου, η Πολυάννα. Με πήρε σπίτι της και έμεινα μαζί της ένα μήνα, απόλυτα ασφαλής, χωρίς να είναι υπό ερώτηση αν πονάω, αν πενθώ και αν όντως συνέβη. Ήταν δεδομένα όλα αυτά. Όποτε ναι, προς το παρόν έχουμε μόνο η μία την άλλη. Ώστε να μπορέσουμε να αποκτήσουμε περισσότερα.
Η παράσταση «Μονόκλινο σε Μπουάτ» ανεβαίνει στο θέατρο Αλκμήνη, σκηνή Intermedia, κάθε Σάββατο και Κυριακή, μέχρι τις 13 Απριλίου