Ποιο είναι το αντίθετο του “εργασία και χαρά” άραγε; Ανεργία και πολυπλοκότητα;
Το να μένεις άνεργος, ειδικά σε μία ηλικία πριν τα 30 – που συνήθως επιδιώκεται η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη σταθερότητα – είναι μία χαρμολύπη. Είτε παραιτηθείς για να βρεις κάτι καλύτερο, είτε απολυθείς, είτε φεύγεις από ‘κει, σε περιμένει μία μετέωρη και αμφίβολη κατάσταση. Μπορεί να ξενερώσεις, μπορεί όμως και να νιώσεις μία λύτρωση.
Αγχώνεσαι. Είναι λογικό, αφού βγαίνεις από το καθημερινό πρόγραμμα και τις συνήθειές σου. Αρχίζεις να μετράς τα λεφτά σου. Το οικονομικό αντίκτυπο είναι αισθητό άμεσα εφόσον δεν έχεις κάποια άλλη πηγή εισοδήματος και τα λεφτά της ενδεχόμενης αποζημίωσης δεν κρατάνε αρκετά.
Περνάς σε μία φάση ελέγχου της επάρκειας. Ίσως αναγκάζεσαι να δανειστείς. Σίγουρα, περιορίζεις τις απολαύσεις σου. Είναι η στιγμή που η νέα κατάσταση αρχίζει να επηρεάζει τον τρόπο που λαμβάνεις αποφάσεις. Από το τι φαγητό θα μαγειρέψεις σήμερα, μέχρι το αν θα καταφέρεις να κάνεις μία απλή έξοδο για διασκέδαση.
Όλα αυτά, όμως, εφόσον δεν έχεις οικογένεια. Γιατί εάν έχεις, η ζυγαριά βαραίνει πολύ διαφορετικά.
Πώς είναι να ζεις σε μια χώρα που η επιλογή σε εκπαιδεύει στην ελάχιστη κατανάλωση
Η ανεργία σε αυτή την ηλικία σε αναγκάζει να σκέφτεσαι και να δρας περίεργα, με την ψυχολογία σου να έχει καθημερινές μεταπτώσεις. Είναι κάπως σαν να ξαναμαθαίνεις τον κόσμο από άλλη οπτική. Οι στόχοι σου αλλάζουν θέση προτεραιότητας με την επιβίωση.
Πλέον, ξέρεις. Γνωρίζεις ήδη πώς κινείται η αγορά εργασίας και έχεις φάει στραπάτσα. Έχεις κάνει λάθος επιλογές, ίσως έχεις ξεγελαστεί από εργοδότες. Έχεις δουλέψει “μαύρα” και πλέον, ελέγχεις τις συμβάσεις και τα χαρτιά που υπογράφεις. Και όλα αυτά τα σκέφτεσαι και τα ξανασκέφτεσαι.
Όμως, συχνά παίζεις με όρους κυριολεκτικά επιβίωσης. Το να ονειρεύεσαι δε σου καλύπτει τις ανάγκες. Τα συναισθήματα αγριεύουν, ενώ οι καταθλίψεις και το άγχος γίνονται οι πιο πιστοί φίλοι σου. Ίσως αναγκαστείς να δουλέψεις κάπου που σε περιορίζει ή κάπου που δε θες, αναγκαστικά και μόνο. Αλλά παράλληλα, θες κάτι πιο σταθερό.
“Είμαι άνεργος πριν τα 30 – Η ηλικία των “πρέπει”
Η έλλειψη χρημάτων δημιουργεί ένα αποτύπωμα που αρχίζει να σε χαρακτηρίζει και να συμπαρασύρει ένα σωρό άλλα ζητήματα βιοπορισμού.
Σταδιακά, η εικόνα σου γίνεται ένας καθρέφτης της επισφάλειας. Η αντιμετώπιση όταν λες πως δεν εργάζεσαι ή πως είσαι στο ταμείο είναι κάτι αντάξιο της ντροπής που νιώθεις, όταν η δασκάλα σε σηκώνει να πεις μάθημα την πρώτη μέρα στο σχολείο. Σκέφτεσαι πως σε βλέπουν οι άλλοι. Οι φίλοι, οι συγγενείς, μία νέα γνωριμία. Προκατάληψη και συναισθήματα ενοχής. Το νιώθεις γιατί σου το έχουν διδάξει το στερεότυπο.
Η σύνδεση της λέξης “άνεργος” πριν τα 30 γίνεται ξαφνικά ισάξια με την τεμπελιά, ή καλύτερα την αεργία. Πολλοί θα σκεφτούν: “Καλά 30 χρονών και χωρίς δουλειά;’’ Και τότε ξεκινάς σκέφτεσαι πεσιμιστικά. Να υπεραναλύεις την ιδανική εξίσωση ανάμεσα στο μισθό, τα ωράρια και το είδος της εργασίας που θες και να παραλύεις ανάμεσα σε σκέψεις, λόγια και αριθμούς.
Υπάρχει κάτι θετικό σε όλο αυτό;
Η απάντηση εξαρτάται ανάλογα με την οπτική, η οποία και διαμορφώνει την πραγματικότητά μας. Μία περίοδος ανεργίας υπό το πρίσμα της ωριμότητας θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κατά μία έννοια, “ασκητική”.
Οι δυσκολίες σμιλεύουν. Η ζωή και η καθημερινότητα σε κάνουν να θέτεις νέες βλέψεις και δημιουργεί ορίζοντες που θα σου επιτρέπουν να δημιουργήσεις και να ονειρευτείς. Θα μπορείς να ξεχωρίζεις τι θες και τι όχι. Πότε θα δώσεις ευκαιρία και πότε όχι. Θέτεις ως όριο στον εαυτό σου το να μη συμβιβάζεται… Και τότε καταλαβαίνεις πόσο σημαντικά είναι τελικά κάποια πράγματα που το ωράριο εργασίας σε κάνει να παραβλέπεις.
Μία αστυνομία για όποιον είναι άνεργος πριν τα 30
Πριν λίγες μέρες, η κυβέρνηση εργαλειοποίησε τους ανέργους. Πρακτικά, αυτό σημαίνει πως ο άνεργος θα αναγκάζεται να δεχθεί οποιαδήποτε θέση εργασίας του προταθεί, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες για να μην υποστεί τις “κυρώσεις”. Ο λόγος; Nα μειωθούν οι εγγεγραμμένοι στα μητρώα, ώστε να πέσουν οι δείκτες ανεργίας. Θα μπορούσαν πριν από αυτό, βέβαια, να θεσμοθετήσουν και μία αστυνομία εργοδοτών για τις ανεπίτρεπτες συνθήκες εργασίας που βιώνουν οι ήδη εργαζόμενοι.
Η έγκριση ήρθε ένα χρόνο μετά την ψήφιση του σχετικού νόμου 4921/2022 του υπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Κωστή Χατζηδάκη και είναι η ζωντανή απόδειξη του τι γίνεται, όταν άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ποτέ, νομοθετούν για την ανεργία.
Το ποσοστό ανεργίας στις ηλικίες 25- 29, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, είναι (19,5%), οπότε δεν ξέρω αν σε παρηγορεί αυτό αλλά αν βιώνεις την ανεργία σε αυτή την ηλικία δεν είσαι μόνο εσύ σε αυτή τη θέση.
Έχουμε μπουχτίσει με το “κάτσε εκεί στη δουλίτσα σου”και το ‘’βολέψου κάπου’’. Η ανεργία θέτει ζητήματα βασικών αναγκών. Και επιζητούμε ένα μέλλον αντάξιο των επιθυμιών και των ονείρων μας.