Τέσσερις προσφύγισσες μοιράζονται τις σκέψεις τους.
Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, στις 8 Μαρτίου, αποτελεί μια παγκόσμια έκκληση σε δράση για την ισότητα των φύλων και τη γυναικεία ενδυνάμωση. Είναι μια ημέρα που δίνει φωνή στις ίδιες τις γυναίκες.
Το 2024, 19.278 κορίτσια και γυναίκες υπέβαλαν αίτηση για άσυλο στην Ελλάδα (26% του συνόλου των αιτήσεων ασύλου). Με αφορμή την 8η Μαρτίου, μια συμβολική ημέρα για το γυναικείο κίνημα, η Υποστήριξη Προσφύγων στο Αιγαίο (RSA) μοιράζεται τη φωνή τεσσάρων γυναικών από διαφορετικά υπόβαθρα.
Μέσα από τις προσωπικές τους αφηγήσεις, αυτές οι γενναίες γυναίκες μας υπενθυμίζουν ότι, παρά το γεγονός ότι άφησαν πίσω τις ζωές τους, τις οικογένειες και τα υπάρχοντά τους, και παρά τις επικίνδυνες διαδρομές που διένυσαν, κατάφεραν να επιβιώσουν και να μεταφέρουν μαζί τους κάτι πολύτιμο: μια εμπειρία, μια ανάμνηση, και τη δύναμή τους.
Σε κάθε συνέντευξη, τους τέθηκε μια κεντρική ερώτηση: «Τι φέρατε μαζί σας από τη χώρα σας;» Αφού πέρασαν τοίχους και φράχτες, βουνά και θάλασσες, σήμερα μπορούν να κρατηθούν από εκείνο το ένα αντικείμενο – εκείνο το «ουράνιο τόξο στα σύννεφα» [ποίημα της Μάγια Αγγέλου] – ως σύμβολο επιβίωσης, ελπίδας και μετασχηματισμού. «Μπόρεσα να φέρω μαζί μου την ελεύθερη βούλησή μου,» μας απαντά αφοπλιστικά η Aminata*, 28 ετών από τη Σιέρα Λεόνε.
«Μέχρι πρόσφατα, είχα ένα ζευγάρι παπούτσια που έφερα από το Αφγανιστάν, γεμάτα αναμνήσεις για μένα. Ήταν κατεστραμμένα, εντελώς φθαρμένα, αλλά με έφεραν μέχρι την Ελλάδα, μου έκαναν παρέα στο δύσκολο ταξίδι και έδωσαν στα πόδια μου τη δύναμη να φτάσω σε ασφαλές μέρος. Μια μέρα, ο άντρας μου μου πήρε ένα καινούριο ζευγάρι. […] Με τα καινούρια μου παπούτσια ελπίζω να περπατήσω προς μια καλύτερη ζωή: με ειρήνη, χωρίς να βρίσκομαι υπό διαρκή έλεγχο και πατώντας στα δικά μου πόδια.» μας λέει η Deniz* από το Αφγανιστάν, 44 ετών, που βρίσκεται στην Ελλάδα εδώ και 4 μήνες με την εξάχρονη κόρη της και τον σύζυγό της.
Οι γυναίκες μίλησαν και για τον τρόπο με τον οποίο η αγαπημένη τους μουσική, ένας πολύτιμος δεσμός με το σπίτι τους πίσω στη χώρα τους, αντηχεί τη δύναμή τους. Η Sagal* από τη Σομαλία διηγείται την ανάμνηση που της ξυπνά το αγαπημένο της τραγούδι, το «I love you» της Celine Dion, κάθε φορά που μας ακούει. Μας λέει ότι το άκουγε μαζί με την καλύτερή της φίλη, η οποία τη ρωτούσε: «Τι λέει;» Εκείνη μετάφραζε τους στίχους, παρόλο που δεν τους καταλάβαινε πλήρως. Έλεγε απλώς ό,τι της ερχόταν στο μυαλό και γελούσαν μαζί.
Ρωτήθηκαν ακόμα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στις χώρες καταγωγής τους, τι τις κράτησε δυνατές μέχρι να φτάσουν στην Ελλάδα, τις αντιθέσεις ανάμεσα σε αυτά που είχαν ακούσει για την Ελλάδα πριν φτάσουν και τις πραγματικότητες που αντιμετωπίζουν τώρα, καθώς και για τις ελπίδες τους για το μέλλον.
Διαβάστε εδώ το κείμενο με τις μαρτυρίες τους