Η ηθοποιός Φανή Κουλούρη μάς μιλά για μία παράσταση με διαχρονικό σχόλιο, αν και γράφτηκε το 1986
Η Τζούλι και η Άλις είναι δύο συγκάτοικοι που τις χωρίζουν πολλά, αλλά τις ενώνει η ανάγκη να συνδεθούν, να ζήσουν και να απολαύσουν την ηλικία τους σε μία τεράστια πόλη, όπως η Νέα Υόρκη. Μία Παρασκευή βράδυ θα συναντηθούν για να αντιμετωπίσουν τις προσωπικές προκλήσεις τους. Ο Έντυ καταφθάνει με μία πίτσα – διπλό τυρί, διπλές αντζούγιες- ανατρέποντας τα σχέδιά τους και δημιουργεί μία νέα διάσταση στη σχέση τους και στο πώς αντιλαμβάνονται τη ζωή.
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Darlene Craviotto του 1986, η παράσταση “Pizza Man” σε σκηνοθεσία της Όλγας Τζωρτζ παραμένει διαχρονική, θίγοντας με κωμικό τρόπο σοβαρά θέματα, όπως η έμφυλη βία και τα κοινωνικά στερεότυπα για το ποιος είναι ο ρόλος της γυναίκας σε μία κοινωνία. Οι τρεις ηθοποιοί Φανή Κουλούρη, Εύα Ζουμπουνέλλη και Θάνος Κρομμύδας «δένουν» εξαιρετικά πάνω στη σκηνή, σε μία παράσταση που ανεβάζει πολύ γρήγορα ρυθμούς και καταλήγει σε μία τρομακτική (για όλους) νύχτα.
«Ήταν ιδέα της Όλγας να κάνουμε το Pizza Man, που το έχει ξανακάνει και παλιότερα. Το διαβάσαμε και μας άρεσε πολύ γιατί είναι πολύ έξυπνος ο τρόπος με τον οποίο σχολιάζει την έμφυλη βία, αντιστρέφοντας τους ρόλους. Είναι πολύ σύγχρονο έργο γιατί αποτυπώνει την πραγματικότητα μίας γυναίκας, αλλά με κωμικό τρόπο», μου λέει η Φανή Κουλούρη, η οποία έχει σπουδάσει υποκριτική στη Νέα Υόρκη και επέστρεψε στην Ελλάδα το 2018. Έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις, όπως το «Χάος και Τάξη» και τα «4 Σκιάχτρα στη Μέση του Δρόμου» στο Θέατρο 104.
«Δεν είμαι από τους ανθρώπους που φανταζόταν τον εαυτό του ως ηθοποιό από παιδί. Ντρεπόμουν πάρα πολύ όταν μου μιλούσε κάποιος, πόσω μάλλον το να ανέβω σε μία σκηνή. Όλα έγιναν όταν έχασα ένα στοίχημα στο σχολείο και πήγα στον δραματικό όμιλο. Ένα μέρος που τότε ήταν το safe space μας, για όσους συμμετείχαμε και που μάθαμε να το αγαπάμε, ακόμα και όταν ήταν επίπονο».
«Έχω πολλά κοινά με τον ρόλο μου ως Τζούλι, ειδικά στο πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο και στο ότι είναι κλειστός χαρακτήρας, που δεν ζητά εύκολα βοήθεια. Σε κάποια βαθμό, είναι δυστυχώς και δικά μου στοιχεία. Αυτό που κάνει ενδιαφέρουσα την παράσταση είναι ότι οι δύο γυναίκες είναι αντίθετες. Η μία τα παίρνει όλα πιο light ενώ η άλλη είναι πιο προσγειωμένη και όχι τόσο αισιόδοξη. Σε σημείο που δεν καταλαβαίνεις γιατί ζουν μαζί. Αλλά τελικά η μία παίρνει πράγματα από την άλλη».
Μία παράσταση 100 λεπτών που μόλις ξεκίνησε και έχει ήδη κερδίσει την προσοχή, γιατί αν και γράφτηκε πριν από σχεδόν 40 χρόνια, πράγμα που φαίνεται μέσα από το σενάριο και τον τρόπο με τον οποίο μιλούν οι πρωταγωνιστές, κλείνει το μάτι στο κοινό για όλα αυτά που σχολιάζει. «Φοβηθήκαμε κάπως για το πώς θα αντιμετωπιστούν κάποιες ατάκες της Άλις που δεν είναι σε καμία περίπτωση politically correct, αλλά ακόμα κι αυτό σχολιάζεται μέσα στο ίδιο το κείμενο».
Το θέατρο Άβατον, που θα φιλοξενεί την παράσταση κάθε Παρασκευή, μέχρι τις 10 Ιανουαρίου, είναι ένας χώρος που σε κάνει να νιώθεις ότι συμμετέχεις με έναν τρόπο στην παράσταση. «Είναι ένας πολύ ιδιαίτερος και ζεστός χώρος, όπως και οι άνθρωποί του. Το Pizza Man διαδραματίζεται σε ένα σαλόνι και το Άβατον μοιάζει με σπίτι». Μπαίνοντας στον χώρο, η Τζούλι σε «υποδέχεται», καθισμένη στον καναπέ, βυθισμένη στις σκέψεις της. «Μία θεία μου μπήκε στο θέατρο, με είδε και ήρθε να μου δώσει ένα φιλί στο μέτωπο, γιατί δεν είχε καταλάβει ότι ήμουν ο ρόλος κι εγώ προσπαθούσα να μην γελάσω. Είναι όμως ένα challenge γιατί και άλλοι άνθρωποι έχουν έρθει να με ρωτήσουν πού είναι η τουαλέτα. Δεν είναι ορατό το όριο της σκηνής με το κοινό. Ωστόσο με χαλαρώνει που τους βλέπω να έρχονται και να κάθονται και το ότι σταματούν να μιλούν μεταξύ τους, πριν καν ακουστεί το τρίτο κουδούνι. Είναι μαγικό».
Σε μία αθηναϊκή σκηνή που αυτή τη στιγμή μετρά περισσότερα από 150 θέατρα και 400 παραστάσεις, πώς γίνεται να πηγαίνουν όλα καλά; «Το θέατρο είναι μεγάλο κομμάτι της κουλτούρας μας. Ο κόσμος το αγαπά, και ειδικά την περιοδο των γιορτών. Ως παιδί, πήγαινα πολύ θέατρο αλλά ειδικά τα Χριστούγεννα ήταν must. Το ενδιαφέρον είναι αυτό που συμβαίνει στις μικρές σκηνές. Δεν θα κλείσουν όλοι εισιτήριο από πριν. Κάποιοι θα δουν το θέατρο κάνοντας τη βόλτα τους, και θα μπουν επιτόπου. Είναι πολύ συγκινητικό και είναι ο βασικός λόγος για να συνεχίσεις να παίζεις, ακόμα και αν δεν είσαι καλά».
photo credits: Ιωάννα Μορφινού