Ζούμε σε μία, πραγματικά σκληρή εποχή, όπου οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες και τα αγαθά είναι υπό αμφισβήτηση καθημερινά – και ειδικά για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.
Ο συνδυασμός των πολιτικών επιλογών με τη νεοφιλελεύθερη οικονομία – που λειτουργεί χωρίς ηθικές αναστολές προς όφελος των εταιρειών και των επενδύσεων – τρομοκρατεί τον κόσμο με ευθείες απειλές, πλειστηριασμούς και εξώσεις.
Γιατί και πώς γίνονται πλειστηριασμοί;
Όσα συμβαίνουν τώρα είναι αποτελέσματα νόμων που θεσπίστηκαν έτσι, ώστε να ευνοούν τα fund και τις τράπεζες αλλά και να δίνουν σε αυτές το δικαίωμα, όταν κάποιος δε μπορεί να αποπληρώσει το δάνειo του σπιτιού του, να του κάνουν κατάσχεση.
Αυτοί οι άνθρωποι, που τώρα μένουν χωρίς σπίτι, κάποτε αποφάσισαν να πάρουν δάνειο, ώστε να μπορέσουν να αποκτήσουν ένα δικό τους σπίτι και να μην μένουν στο νοίκι. Για εκείνους και τα παιδιά τους. Όμως όπως ξέρουμε, η κρίση, η ανεργία, η οικονομία και κυρίως οι αποφάσεις των πολιτικών, ανατρέπουν τα σχέδια. Πολλοί από αυτούς ενώ πλήρωναν επί χρόνια κανονικά τα δάνειά τους, ήρθε η στιγμή που πλέον δε μπορούσαν να αποπληρώσουν τη δόση.
Υπάρχουν άνθρωποι που είχαν σχεδόν ξεχρεώσει την οικεία τους, παρόλα αυτά δε μπόρεσαν να κάνουν διακανονισμό. Οι εταιρείες βρίσκονται στο εξωτερικό και το κράτος τους αφήνει απροστάτευτους και χωρίς σπίτι.
Οι αδύναμοι την πληρώνουν
Χωρίς κανέναν συναισθηματισμό, άνθρωποι εκδιώχνονται από τα σπίτια τους. Το επόμενο διάστημα αναμένονται 700.000 εξώσεις και πλειστηριασμοί και αν σκεφτούμε καλύτερα αυτό τον αριθμό, σημαίνει πως πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα-οικογένειες που μένουν σε αυτά τα σπίτια, θα χάσουν τη στέγη τους και θα μείνουν στο δρόμο.
Όπως είναι λογικό, η πλειοψηφία των ατόμων που αδυνατεί να καταβάλλει τα χρωστούμενα συνήθως είναι σε κακή οικονομική κατάσταση. Θα μπορούσαμε να το δούμε ως μία προέκταση της ποιότητας ζωής τους, με την αποκορύφωση να είναι ο κίνδυνος της αστεγίας.
Άνθρωποι που μια ζωή δούλευαν και κατάφερναν να πληρώνουν τη δόση για το σπίτι που αγόρασαν, ήρθε η στιγμή που δε μπορούσαν πλέον να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Εκεί έρχονται τα “κοράκια” – εταιρείες που διαχειρίζονται κόκκινα δάνεια με διάφορα νομικά κόλπα αλλά και εκβιασμούς, με δήθεν διακανονισμούς, να κερδοφορήσουν εις βάρος αυτών των πολιτών.
Τα παραδείγματα πολλά. Πρόσφατα, μάθαμε ότι πήγαν στο σπίτι μίας παράλυτης 50χρονης γυναίκας στον Άγιο Παντελεήμονα. Το δάνειο πέρασε σε fund και ενώ είχε ζητήσει διακανονισμό, με χυδαίο τρόπο χωρίς κανέναν σεβασμό για την ασθένειάς της, πήγαν να τη διώξουν.
Άλλη περίπτωση είναι αυτή ενός πατέρα καρδιοπαθή με 3 παιδιά. Πριν λίγες μέρες, στην Καστοριά, έφτασαν στο σημείο να σέρνουν έναν άνθρωπο έξω στο δρόμο με απίστευτη βία. Υπάρχει η περίπτωση, επίσης, όπου μία γυναίκα δέχτηκε έξωση για χρέος 800 ευρώ.
Δε τους νοιάζει και δεν υπολογίζουν τίποτα. Πάνε σε οικογένειες με παιδιά, άτομα με προβλήματα υγείας και γενικότερα, ομάδες που θα έπρεπε μία κοινωνία να τις προστατέψει με κάθε τρόπο.
Με κόπο πλήρωναν – και κάποιοι από αυτούς έχουν σχεδόν αποπληρώσει ένα σημαντικό μέρος του δανείου. Με την έξωση χάνουν και τα λεφτά που έχουν δώσει και το σπίτι.
Που θα πάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Θα μείνουν στο δρόμο ή θα ψάξουν να νοικιάσουν ένα νέο σπίτι, όταν ένας στους δύο δε μπορεί να πληρώσει το ενοίκιο; Αυτό, βέβαια, είναι μία σκέψη που δεν απασχολεί τους υπαίτιους, αλλά δυστυχώς ούτε και ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, το οποίο επειδή δεν έχει βιώσει κάτι ανάλογο – ή δε βρίσκεται σε αυτή τη θέση – δεν αντιλαμβάνεται.
Στο πλάι των εκμεταλλευτών
Δε θα μπορούσε να υλοποιηθεί αυτό το απάνθρωπο σχέδιο εξώσεων, εάν στο πλευρό των εταιρειών και των τραπεζών δε βρισκόταν κάποιοι σημαντικοί θεσμικοί παράγοντες που θα “έκαναν τη δουλειά τους”, εξυπηρετώντας τα εκάστοτε συμφέροντα.
Στα σπίτια, τα οποία συχνά σπάνε τις πόρτες – ως άλλοι κρατικοί διαρρήκτες – αστυνομικοί, εισαγγελείς και δικαστικοί κλητήρες, οργανωμένα πάνε για να εκτελέσουν το σχέδιο έξωσης χωρίς να τους ενδιαφέρει ο άνθρωπος και τα προβλήματά του. Με τρυπάνια ανοίγουν τις κλειδαριές, με βία λεκτική, ενίοτε και σωματική, απαιτούν από τον ιδιοκτήτη, ο οποίος πλέον έχει χάσει το σπίτι του, να φύγει άμεσα και να μαζέψει τα πράγματά του.
Είναι απορίας άξιο πως αυτοί οι άνθρωποι που εκτελούν αυτές τις διαταγές, συνεχίζουν να ζουν φυσιολογικά. Να πηγαίνουν σπίτι τους, να βλέπουν τα παιδιά τους και να συζητούν, όταν στην βάρδιά τους την ίδια μέρα πέταξαν από το σπίτι μία οικογένεια η οποία έμεινε στο δρόμο.
Επίσης, πολίτες με νεοφιλελεύθερες απόψεις, στεγνά τάσσονται εναντίον των ατόμων που δέχονται την έξωση. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε: “Ας πλήρωνε τις δόσεις” ή “Πάνε και χρεώνονται μετά δεν έχουν να πληρώσουν”. Όχι απλά δε τους απασχολεί, αλλά θεωρούν λογικό να επιτρέπεται κάποιος να μένει χωρίς σπίτι, επειδή δεν έχει λεφτά.
Κρατική συνενοχή και πλειστηριασμοί
Όλα αυτά συμβαίνουν επειδή οι νόμοι που θεσπίζονται δεν έχουν ως προτεραιότητά την προστασία της κατοικίας και την ασφάλεια του ανθρώπου, αλλά το κέρδος των εταιρειών.
Σε κάποιες περιπτώσεις, οι ίδιοι πολιτικοί κερδοφορούν. Γνωστό και πρόσφατο παράδειγμα ο βουλευτής, Ανδρέας Πάτσης, της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος εμπλέκεται σε σκάνδαλο με κόκκινα δάνεια με εταιρείες που έπαιρναν τα σπίτια του κόσμου.
Το κράτος δεν υπάρχει για να υπερασπίζεται όπως φαίνεται τα αγαθά, αλλά η δουλειά του είναι να υπερασπίζεται τα συμφέροντα. Δεν είμαστε ένα κράτος δικαίου, καθώς η επιφανής νομιμότητα – την οποία οι ισχυροί έπλασαν και δημιούργησαν στα μέτρα τους – είναι νόμιμη αλλά όχι ηθική.
Το δίκαιο και το ήθος δεν πάνε μαζί, καθώς ό,τι θεωρείται νόμιμο δεν είναι απαραίτητα δίκαιο και δεν είναι απαραίτητα ηθικό. Αυτός είναι ο τρόπος που συμπεριφέρεται το κράτος στους πολίτες.
Θα έπρεπε να βάλουν φρένο σε όλο αυτό. Να συναισθανθούν τους πολίτες. Θα έπρεπε όλοι να έχουν ένα σπίτι και να μην καθορίζεται αυτό από τα χρήματά τους. Πολλά θα έπρεπε σε μία ιδανική κοινωνία. Ωστόσο, στο σήμερα όσοι έχουν ένα σπίτι, έστω και χρεωμένο, είναι και η μόνη τους περιουσία. Όταν κάποιος δεν έχει λεφτά να πληρώσει, δε μπορείς να τον πετάς στο δρόμο. Είναι αρκετά απλό.
Κάθε άνθρωπος αξίζει να έχει ένα σπίτι. Και πρέπει να σκεφτούμε πολύ καλά και να επανακαθορίσουμε τις αξίες μας ως κοινωνία, ώστε να μη θεωρούμε πως για να έχεις κάποια αγαθά πρέπει και να τα αξίζεις, αρκεί να τα έχεις ανάγκη. Και να μη χρειάζεται να παλεύεις για την επιβίωση, ειδικά από τη στιγμή που άλλοι πλουτίζουν από την εξαθλίωση που προκαλούν.
Κάθε άνθρωπος αξίζει να έχει τα αναγκαία και απαραίτητα για μία ποιοτική και αξιοπρεπή ζωή.
Χρέος μας ως άνθρωποι είναι να αντιλαμβανόμαστε και να κινητοποιούμαστε στεκόμενοι αλληλέγγυοι σε αυτούς, που παραγκωνίζονται από το κράτος και τις τράπεζες. Γίνονται κινητοποιήσεις, αλλά η ευθύνη των πολιτών απέναντι σε κάθε αδικία πρέπει να κυριαρχήσει μπροστά στην αναξιοπρέπεια των καιρών που επιβάλλουν οι «υγιείς» επενδυτικές επιχειρήσεις τους.
Επιχειρήσεις κατά της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.