Οι millennials είμαστε γεμάτοι φόβους και δεν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε. Φταίει ο κόσμος ή ο τρόπος με τον οποίον μεγαλώσαμε;
Από τις συχνότερες συζητήσεις στις παρέες των millennials, πέρα από το rating σειρών στο Netflix, την αποθέωση των air fryers, τις ζημιές των κατοικίδιων και τα αγαπημένα αρώματα μαλακτικών, είναι ο διαμοιρασμός των φόβων. Σε αντίθεση με τη γενιά των γονιών μας, οι millennials δεν ντρεπόμαστε να μιλήσουμε ανοιχτά για όσα μας προβληματίζουν ούτε για το γεγονός πως αυτοί οι φόβοι μάς έχουν οδηγήσει στην ψυχοθεραπεία.
Σε τι διαφέρει ο φόβος με το άγχος
Το αίτημα της εποχής μας είναι η στροφή στον βαθύτερο εαυτό, χωρίς πολλές φορές να κατανοούμε τι ακριβώς μας οδήγησε εκεί. Μία από τις πιο συχνές παρανοήσεις σε ό,τι έχει να κάνει με τα συναισθήματά μας είναι η σύγχυση ανάμεσα στον φόβο και το άγχος.
Αν και μοιάζουν αρκετά, ο φόβος διακρίνεται γιατί προκαλείται μέσω ενός αντικειμένου/ερεθίσματος που σχετίζεται με το άμεσο περιβάλλον μας. Για παράδειγμα, φοβόμαστε τα ερπετά, τα έντομα, τα ύψη, τα πλήθη ή το αίμα, δηλαδή κάτι γνωστό και οικείο.
Από την άλλη πλευρά, το άγχος αναφέρεται στο απροσδιόριστο, δηλαδή κάτι που πολλές φορές μας είναι άγνωστο ή ασαφές και το οποίο μας προβληματίζει για μεγαλύτερα διαστήματα. Για παράδειγμα, αγχωνόμαστε με την πορεία της επαγγελματικής εξέλιξής μας, τη διατήρηση της καλής υγείας ή το ενδεχόμενο να διαταραχτούν οι σχέσεις μας με τους άλλους.
Έχοντας στο μυαλό μας αυτή τη διάκριση, ας δούμε σήμερα ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι των millennials.
Απώλεια ελευθερίας
Όσο και αν ακούγεται ως άγχος, στην πράξη αποτελεί έναν φόβο που συχνά οδηγεί σε σπασμωδικές κινήσεις και ανεξήγητα κακές αποφάσεις που μοιάζουν αυτοκαταστροφικές.
Οι περισσότεροι millennials μεγαλώσαμε απολαμβάνοντας πλήθος ελευθεριών. Ακόμη και στα πιο καταπιεστικά οικογενειακά περιβάλλοντα, πάντα υπήρχε ένας τρόπος διαφυγής μέσα από τα προϊόντα της δημοφιλούς κουλτούρας και την υπόσχεση πως η ενηλικίωση θα πραγματωθεί σε έναν κόσμο που προσφέρει εύκολη επιτυχία.
Το τέλος της ευημερίας, όμως, ήταν ένα ισχυρό χαστούκι: η ελευθερία δεν είναι κάτι το εξασφαλισμένο. Αποπνικτικές σχέσεις, οικονομική στενότητα, επικριτικό περιβάλλον και τοξικοί managers είναι συχνά όλα αυτά που δημιουργούν την αίσθηση εγκλωβισμού και οδηγούν σε κρίσεις πανικού.
Το βίωμα αυτών των καταστάσεων οδηγεί στην ανάπτυξη ενός φόβου απέναντι σε άτομα, δουλειές και σχέσεις που μπορεί να οδηγήσουν εκ νέου στην απώλεια της ελευθερίας.
Αποτυχία
Η σχέση επιτυχίας και αποτυχίας ενέχει κάτι το ασαφές με μία πρώτη ματιά. Θυμηθείτε, όμως, πόσες φορές μας λούζει κρύος ιδρώτας όταν νιώθουμε πως δεν τα καταφέραμε σε ένα ραντεβού, σε μία συνέντευξη ή σε ένα task.
Μεγαλώσαμε με πολιτισμικά προϊόντα που όσο και να μας χάιδευαν τα αυτιά πως όλα θα πάνε καλά, στο τέλος της ημέρας το μόνο που δεν συγχωρείται είναι η αποτυχία και λίγο πολύ όλοι μας την έχουμε γευτεί κάποια στιγμή.
Παρά το γεγονός πως οι επιπτώσεις τις περισσότερες φορές δεν είναι και τόσο μεγάλες, το ευρύτερο πολιτισμικό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώσαμε είναι αυτό που μας οδηγεί στο να αναπτύξουμε μία συμπεριφορά «αυτομαστιγώματος». Το μίσος για τον εαυτό μας, προέρχεται από τον φόβο της ανεπάρκειας, σε ένα ιδιαίτερα σκληρό και ανταγωνιστικό περιβάλλον.
Από το νηπιαγωγείο, τις ομάδες και τα video games, μέχρι τα social media, την τηλεόραση και τις δουλειές μας, θέση έχουν τα success stories και ο μύθος των αναρίθμητων αποτυχιών που δεν έγιναν ποτέ φανερές, όμως με κάποιον μαγικό τρόπο ξεπεράστηκαν και οδήγησαν στον θρίαμβο.
Απόλυση
Το να απολυθεί κάποιος δεν είναι απαραίτητα κακό. Πολλές φορές αποτελεί λύτρωση από μία κατάσταση στην οποία είτε έχει συμβιβαστεί, είτε φοβάται να την αφήσει, διότι νιώθει πως δεν θα βρει άμεσα κάτι άλλο.
Η απόλυση, όμως, πέρα από εισοδηματική αποσταθεροποίηση, βιώνεται και ως απόρριψη και αυτός είναι ο λόγος που αντιμετωπίζεται ως φόβος.
Οι άνθρωποι χρειάζονται τόσο οικονομική ασφάλεια, όσο και το αίσθημα του ανήκειν. Πολλοί millennials, στην πράξη, δεν φοβούνται να μη μείνουν χωρίς λεφτά, αλλά φοβούνται το γεγονός πως η απόλυση είναι ένας τρόπος να νιώσουν outcast από έναν επαγγελματικό χώρο, για τον οποίον τις περισσότερες φορές επένδυσαν τόσο σε γνώσεις όσο και σε πολλές επιπλέον ώρες απασχόλησης.
Με απλά λόγια, ο φόβος της απόλυσης καθοδηγείται από το αίσθημα ανεπάρκειας και της θέσης που κάποιος, εν τέλει, δεν έχει καταφέρει να έχει στον κόσμο, παρά τις όποιες προσπάθειές του.
Στασιμότητα
Τα πάντα εξελίσσονται ταχύτατα και οι απαιτήσεις καθημερινά αυξάνονται. Κατεβάζουμε με την πρώτη ευκαιρία νέα apps και ανοίγουμε λογαριασμούς σε αναδυόμενα social media και πλατφόρμες, που μας βομβαρδίζουν με notifications.
Ακολουθούμε το ρεύμα και τις τάσεις, χωρίς να είμαστε σίγουροι πως αυτά μας εκφράζουν, γιατί φοβόμαστε τη στασιμότητα και το outdating.
Έχουμε πειστεί πως η συνεχόμενη μείωση του προσωπικού χρόνου είναι μία διαδικασία που οδηγεί στην προσωπική ανάπτυξη.
Στην πράξη όλα αυτά θυμίζουν τις διαδρομές του μετρό που γίνονται χωρίς σήμα. Αναρίθμητα δάχτυλα πάνε πάνω κάτω στις οθόνες των smartphones, προσπαθώντας να ανανεώσουν το περιεχόμενο στα timelines, καθώς οι κάτοχοί τους δεν μπορούν να αποδεχτούν το καθεστώς της αποσύνδεσης.
Υπάρχει ένας φόβος να σταματήσουμε την απόσπαση και να σκεφτούμε, να παρατηρήσουμε γύρω μας ή απλά να μην κάνουμε τίποτα και να περιμένουμε. Όλα πηγάζουν από την ανάγκη να βρισκόμαστε στο επίκεντρο των εξελίξεων.
Δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη γιατί οι millennials λατρεύουν τόσο πολύ τα ταξίδια και με κάθε ευκαιρία προσπαθούν να διαφύγουν σωματικά, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσουν την επαφή με το οικοσύστημα των social media. Ο φόβος της στασιμότητας βιώνεται ταυτόχρονα με τον φόβο της μοναξιάς.