Ο Uri Ayalon είναι μέλος της Tamera, μίας οικοκοινότητας στην Πορτογαλία που διερευνά ζητήματα ειρήνης, από το 2005. Η δράση της κοινότητας και η γενοκτονία στη Γάζα.
Στα νοτιοδυτικά της Πορτογαλίας, στην περιφέρεια του Alentejo, έχουν συγκεντρωθεί περισσότεροι από 150 άνθρωποι, οι οποίοι βρέθηκαν στο ίδιο μέρος με έναν κοινό σκοπό… ή μάλλον δύο. Την έρευνα για την ειρήνη και την επίτευξη της αρμονικής συμβίωσης με την έμβια και άβια ζωή που τους περιβάλλει.
Η οικοκοινότητα Tamera ιδρύθηκε το 1995 από τρεις Γερμανούς, οι όποιοι μερικά χρόνια πίσω, το 1978, αποφάσισαν να αφήσουν τις δουλειές τους και να δημιουργήσουν ένα ερευνητικό κέντρο, με στόχο να βρουν λύσεις στα οικολογικά και τεχνολογικά προβλήματα με τα οποία είχε έρθει αντιμέτωπος ο σύγχρονος πολιτισμός. Γρήγορα κατάλαβαν πως, προκειμένου να κατανοήσουν οποιοδήποτε κοινωνικό-πολιτικό και οικονομικό φαινόμενο, θα έπρεπε να κατανοήσουν πρώτα την ίδια την ανθρώπινη φύση, καθώς και την πηγή συναισθημάτων, όπως είναι ο ανταγωνισμός, η απληστία και η ζήλια.
Κάπως έτσι ξεκίνησε η Tamera, στο πλαίσιο ενός κοινωνικού πειράματος για την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης. Μέχρι σήμερα, ο σκοπός παραμένει σχεδόν αναλλοίωτος. Πώς μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν σε αρμονία μεταξύ τους αλλά και με την φύση, καθώς και να δημιουργήσουν μία πετυχημένη, λειτουργική και βιώσιμη κοινότητα;
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Το Estella μίλησε με τον Uri Ayalon, μέλος της κοινότητας από το 2005 και ένα από τα βασικά στελέχη της
«Γεννήθηκα στην ευρύτερη περιοχή του Ισραήλ και ήμουν πολύ ενεργό μέλος του κινήματος κατά της κατοχής στην Παλαιστίνη. Στην Tamera ήρθα πρώτη φορά το 2005 ως ακτιβιστής για την ειρήνη και αφορμή υπήρξε τότε μία διοργάνωση κατά την οποία συγκεντρώθηκαν Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι, για να μιλήσουν για την κατάσταση στη Γάζα. Με συνεπήραν τόσο η ομορφιά του τόπου, όσο και η ιδέα πως ακτιβισμός δεν είναι μόνο η μάχη κατά του κατεστημένου, της πατριαρχίας, του καπιταλισμού και της βίας, αλλά και η προσπάθεια και η ενέργεια που καταβάλλει κανείς στην δόμηση ενός εξ ολοκλήρου νέου συστήματος.
Το 2007, μαζί με μερικούς ακόμα Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους μετακομίσαμε μόνιμα στην Tamera με την επιθυμία, κάποια στιγμή, να επιστρέψουμε στον τόπο καταγωγής μας και να δημιουργήσουμε ένα ερευνητικό κέντρο για την ειρήνη εκεί. Και πράγματι, επιστρέψαμε μετά από περίπου πέντε χρόνια, και για δύο χρόνια καταβάλλαμε συστηματικές προσπάθειες να υλοποιήσουμε αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο, αλλά οι ισραηλινές αρχές μας έθεταν συνεχώς εμπόδια και έτσι, εγκαταλείψαμε την ιδέα και επιστρέψαμε στην Πορτογαλία».
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Ο Uri έχει περάσει από διάφορες νευραλγικές για την κοινότητα θέσεις
Για περίπου πέντε χρόνια εργαζόταν ως κηπουρός, φροντίζοντας για την τροφή των μελών της Tamera, ύστερα μεταφέρθηκε στον τομέα της εκπαίδευσης, αναλαμβάνοντας να μεταλαμπαδεύσει τη γνώση και τις αξίες της στα νέα της μέλη, ενώ πλέον έχει εστιάσει στη δημιουργία ενός τμήματος, αφιερωμένου στις δημόσιες σχέσεις.
Το όραμα της κοινότητας σε μία πρόταση θα ήταν: «Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα ειρήνης», εξηγεί ο Uri. «Πώς μπορούμε να χτίσουμε έναν πολιτισμό, ο οποίος δεν είναι βίαιος. Από τον τρόπο που μιλάμε, μέχρι τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που κάνουμε παιδιά, που τα μεγαλώνουμε, τον τρόπο που συνεργαζόμαστε. Σκοπός μας είναι να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο ερευνητικών κέντρων, όπως είναι αυτό της Tamera, τα οποία θα διοχετεύουν την πληροφορία γύρω από την κουλτούρα της ειρήνης. Πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να έχει αντίκτυπο στο κοινωνικό σύνολο».
«Η ζωή στην Tamera αποτελεί μία διαρκή διαδικασία ανακάλυψης. Είναι ένα πρωτοποριακό και ταυτόχρονα ριζοσπαστικό πείραμα. Λαμβάνουμε τις αποφάσεις συλλογικά και αυτό δεν είναι πάντα εύκολο σε μία ομάδα με περισσότερους από 100 ανθρώπους. Μοιραζόμαστε τους πόρους. Τα χρήματα, το φαγητό. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μαζί. Ίσως η πιο επαναστατική μας πράξη είναι πως είμαστε αφοσιωμένοι στην αλήθεια και στη διαφάνεια. Σε μία κουλτούρα που οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει να κρατούν μυστικά, είτε υπό τον φόβο της κατακραυγής, είτε προκειμένου να φανούν ευγενικοί, είτε με σκοπό να παραπλανήσουν, εμείς προσπαθούμε αυτό να το ανατρέψουμε. Ξέρω πως τολμώντας να είμαι περισσότερο ειλικρινής, συμβάλλω στο να γίνεται ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος, στο να επιτρέπεται περισσότερη διαφορετικότητα».
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Η Tamera σήμερα διαθέτει 100% αυτάρκεια σε νερό, 25% αυτάρκεια σε τροφή και περίπου 50% αυτάρκεια σε ηλεκτρισμό. Ο Uri μου μιλά για τρεις από τις σημαντικότερες πτυχές της οικοκοινότητας
«Στην Tamera είμαστε βίγκαν. Υπάρχουν άτομα που μπορεί να τρώνε κρέας αλλά όχι εδώ. Διερευνούμε την επαφή μας με τα ζώα και έχουμε καταπληκτική σχέση ακόμα και με κάποια που πολλοί μπορεί να τα αντιλαμβάνονται ως «εχθρικά» προς τον άνθρωπο. Βρίσκουμε τρόπους να επικοινωνούμε. Αυτό βελτιώνεται ακόμα περισσότερο με την πάροδο του χρόνου. Μία άλλη σημαντική πτυχή της Tamera είναι η σχέση μας με το νερό. Ανακαλύψαμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του νερού στην αναγέννηση του εδάφους. Πόσο σημαντικό είναι να αφήνεις το νερό να παραμένει εκεί που πέφτει ως βροχή. Από ένα ξηρό και άγονο μέρος η Tamera πλέον είναι καταπράσινη και εύφορη.
Τέλος, θα έλεγα πως η έρευνά μας εστιάζει πολύ στο κομμάτι της αγάπης και της σεξουαλικότητας, καθώς αποτελεί διαπίστωση της κοινότητας της Tamera πως οι δύο αυτοί παράγοντες είναι καταλυτικής σημασίας για την συνεργασία των ανθρώπων (ή την αποτυχία αυτής). Είναι σημαντικό να απελευθερωθούμε από κατάλοιπα που συνεπάγονται οι δύο αυτές έννοιες. Επενδύουμε σε δεσμούς, ουσιαστικότερους από τον γάμο. Είμαστε μία κοινότητα, μία φυλή και θέλουμε η αγάπη να διαχέεται μεταξύ των μελών μας με διαφάνεια».
«Τα περισσότερα ζευγάρια που ζουν στην Tamera έχουν απαρνηθεί την έννοια της μονογαμίας. Φυσικά, υπάρχουν και μονογαμικά άτομα καθώς και άνθρωποι που έχουν “αποσυρθεί” από τις σεξουαλικές σχέσεις συνολικά. Αλλά η πλειονότητα των ανθρώπων εδώ είναι ανοιχτή στη σύναψη ερωτικών σχέσεων με περισσότερα από ένα άτομα. Μιλάμε πολύ για την αγάπη και την σεξουαλικότητα. Έχουμε να μάθουμε πολλά πράγματα από την αρχή γύρω από αυτά τα ζητήματα. Μία τεχνική απελευθέρωσης που χρησιμοποιούμε στην κοινότητα έχει να κάνει με τη “μεταφορά” του έρωτα από την ιδιωτική σφαίρα, στη δημόσια. Κάτι τέτοιο αποτελεί βέβαια μεγάλη πρόκληση, αλλά η επίδραση που έχει είναι καταλυτικής σημασίας».
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Όπως μου λέει ο Uri δεν θα μπορούσε να γυρίσει ποτέ πίσω στον παλιό τρόπο ζωής του. Αν και μέσα στα χρόνια πολλά από τα μέλη της Tamera αποχώρησαν από την κοινότητα, ο ίδιος θεωρεί ότι δεν θα μπορούσε να προσαρμοστεί ξανά στον αστικό τρόπο ζωής τόσο από οικολογικής άποψης, όσο και στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων.
«Πολλοί από τους επισκέπτες της Tamera έρχονται από τόπους απόγνωσης. Έχουμε πολλούς ανθρώπους, για παράδειγμα, που έχουν έρθει από το Ισραήλ ή την Παλαιστίνη. Ευελπιστώ πως φεύγουν από εδώ έχοντας εμπνευστεί, έχοντας αντλήσει ελπίδα. Δεν μπορώ φυσικά να μιλήσω εξ ονόματος όλων, αλλά νιώθω πως αρκετοί από τους επισκέπτες έρχονται χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα ή προοπτική για ειρήνη και φεύγουν, συνειδητοποιώντας πως υπάρχει και ένας διαφορετικός τρόπος να ζει κανείς. Ελπίζω να αποκτούν τα εργαλεία για να συνεχίσουν να αλλάζουν τη ζωή τους. Αυτό είναι και το όραμα της Tamera. Πως οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως τόπου, θα μπορούν να κάνουν την επανάστασή τους. Πως ακόμα και στις μεγάλες πόλεις θα μπορούν να τολμούν να μοιράζονται περισσότερα».
Κλείνοντας και με αφορμή την καταγωγή του Uri, θέλω να μάθω περισσότερα αναφορικά με τη στάση του απέναντι στην γενοκτονία που λαμβάνει χώρα τους τελευταίους μήνες στη Παλαιστίνη.
Credits: Οικοκοινότητα Tamera
Πώς μπορεί να αισθάνεται ένας Ισραηλινός ακτιβιστής για την ειρήνη παρακολουθώντας από την άκρη της Δυτικής Ευρώπης τα εγκλήματα πολέμου που εκτυλίσσονται στη Μέση Ανατολή;
«Είμαι Εβραίος, Ισραηλινός και αισθάνομαι απεριόριστη αλληλεγγύη, συμπόνια και δέσμευση απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό. Σεβόμενος την ιστορία, δεν λέω ότι είμαι Ισραηλινός. Λέω ότι προέρχομαι από την περιοχή του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Στην πραγματικότητα, όμως, είμαι από τη μεριά του θύτη, του δράστη αυτής της γενοκτονίας. Είναι αδιανόητο άνθρωποι που βίωσαν ένα Oλοκαύτωμα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου να εφαρμόζουν τώρα τις ίδιες πρακτικές. Νιώθω ντροπή. Νιώθω οργή. Νιώθω αδιανόητη θλίψη. Έχω την οικογένεια μου εκεί. Δεν ξέρω τι άλλο να πω…».