Η Δανία λέει, ψηφίζεται ως η χώρα με τον πιο ευτυχισμένο λαό στη Γη από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ- OECD), σχεδόν κάθε χρόνο, από το 1973.
Στην Ελλάδα τότε, οι “Ελεύθεροι Πολιορκημένοι” αντιστέκονταν διεκδικώντας τη Δημοκρατία. Ύστερα από έρευνες που έγιναν, λοιπόν, πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, ειδικοί κατέληξαν στο ότι η ευτυχία των Δανών έχει να κάνει με τον τρόπο ανατροφής των παιδιών τους.
Γονείς με ανεπτυγμένη συναισθηματική νοημοσύνη, εμφυσούν στα παιδιά τους την πολύτιμη ενσυναίσθηση μεγαλώνοντας έτσι ως ενήλικες με ενσυναίσθηση που με τη σειρά τους αναθρέφουν με τον ίδιο τρόπο και τα δικά τους παιδιά.
Έτσι, αντιλαμβανόμαστε πως η εξέλιξη σε έναν συναισθηματικά ώριμο ενήλικα, που σέβεται πρωτίστως τον εαυτό του κι έπειτα τον περίγυρό του και κερδίζει από αυτό, ζώντας σε μια υγιή κοινωνία απαλλαγμένη από κακές νοοτροπίες, ξεκινάει από το παιδί και συνεχίζεται κυκλικά και συνεχόμενα με υπομονή και προσπάθεια.
Αυτά, όμως, συμβαίνουν σε μια χώρα πέρα-πέρα μακριά, όπου υπάρχει σεβασμός στο παιδί και εφαρμόζεται η σωστή διαπαιδαγώγηση τόσο στο σπίτι, όσο και στο σχολείο. Πάμε τώρα να δούμε τι γίνεται σε μια χώρα που δεν εφαρμόζονται όλα τα παραπάνω;
Ας πάρουμε το πρώτο παράδειγμα που σου ήρθε στο μυαλό (και σ’ εμένα η Ελλάδα ήρθε).
Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα – εχθρός απέναντι στην ενσυναίσθηση
Προσπαθώ, λοιπόν, να θυμηθώ. Καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια, αλήθεια. Μα στο μυαλό μου έρχονται μόνο καθηγητές να φλυαρούν μονότονα, κοιτώντας το ρολόι τους, μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι του διαλείμματος.
Φυσικές, θρησκευτικά, λογοτεχνίες και τόσα ακόμη πολυσέλιδα βιβλία, γεμάτα μουτζούρες και μουστάκια σε πρόσωπα, από παιδιά που πλήττουν σε κρύες και μουντές αίθουσες από τον καταιγισμό αχρείαστης και υπέρογκης πληροφορίας.
Πληροφορία, που πρέπει απλώς να αποστηθίσουν και να γράψουν μηχανικά στις τελικές εξετάσεις, των οποίων το αποτέλεσμα δεν κρίνει μόνο το μέλλον τους, αλλά θεωρείται και ένα βαρόμετρο ικανότητας, ενισχύοντας έτσι στα παιδιά το άγχος της αποτυχίας και την ανασφάλεια.
Καθηγητές και γονείς σε ρόλο αστυνόμων ήθους και συμμόρφωσης να προκαλούν άγχος, εκνευρισμό και αμφιβολία σε μια γενιά που θα έπρεπε να αναθρέφεται με κατανόηση και προσοχή, κι όχι με σηκωμένα δάχτυλα.
Η πατροπαράδοτη ελληνική οικογένεια και η ελευθερία
Έτσι, τα παιδιά αυτά – σε αντίθεση με τα παιδιά που είναι προικισμένα με ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα – μεγαλώνουν ως ανασφαλείς ενήλικες που, δυστυχώς, δεν είναι σε επαφή με τις ανάγκες τους γιατί δεν διδάχτηκαν ποτέ πως να το κάνουν.
Αντίθετα, έμαθαν πως η φωνή τους δεν είναι αρκετά δυνατή, πως το διαφορετικό δεν εντάσσεται πουθενά, πως όποιος βγαίνει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος και πως η αξία τους έγκειται στο εισόδημα, την αποδοχή από το κοινωνικό σύνολο (ναι, το ίδιο κοινωνικό σύνολο που το μεγάλωσε εξομοιωμένα) και την ολοκλήρωση μέσω του γάμου και της τεκνοποίησης.
Αγία ελληνική οικογένεια θα πεις εσύ, και στα δικά σας οι λεύτερες!
“Οι ευτυχισμένοι σκλάβοι είναι οι πιο μεγάλοι εχθροί της ελευθερίας”, θα σου πω κι εγώ, κοπιάροντας τη Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ.
Δεν ευτυχείς στα πρέπει, αγάπη μου, ούτε στην ουρά. Στην ελευθερία ευτυχείς. Ξεβολέψου!
Ας το δούμε αλλιώς
Σκέφτηκες ποτέ, πώς θα ήταν άραγε η επόμενη γενιά, εάν στο σχολείο αντί για οικιακή οικονομία και θρησκευτικά δίδασκαν την αποδοχή και τον σεβασμό; Τι κόσμο θα παρέδιδε αυτή, στα δικά της παιδιά εάν μάθαινε τον τρόπο να αναπτύσσει την ικανότητα δημιουργίας ουσιαστικών σχέσεων και πώς να τις απολαμβάνει, καθώς και την ικανότητα να συμπάσχει δίνοντας σημασία;
Πώς θα σου φαινόταν εάν σου έλεγα ότι οι καθηγητές σου, θα σου ενίσχυαν την ανάγκη για τη διαμόρφωση προσωπικής ταυτότητας και αποδοχής του εαυτού;
Είναι κύκλος αυτή η κοινωνίας μας, ας μη κοροϊδευόμαστε, κι εμείς νομίζουμε πως είναι ευθεία γραμμή. Νομίζουμε πως προχωράμε πρόσω ολοταχώς προς την πρόοδο, έχοντας ξεφορτώσει στο χθες λάθη και μοτίβα, νομίζοντας πως μέρα με τη μέρα, μαγικά θα αλλάξει ετούτος ο κόσμος.
Δε βλέπουμε, όμως, ότι η γραμμή αυτή, έρχεται φορτωμένη με ό,τι σπείραμε από πίσω μας, έτοιμη να κλείσει τον κύκλο. Φτου κι απ’ την αρχή.
Ένα χαστούκι κι ένα χάδι
Γιατί σου τα λέω όλα αυτά;
Για δύο πολύ απλούς λόγους. Ένα χαστούκι κι ένα χάδι. Και τα δύο στο πρόσωπο. Απρόσμενα και ξαφνικά.
Το πρώτο ήταν το χαστούκι. Όταν μια μέρα βγήκαμε μια βόλτα στο πάρκο να πετάξουμε ένα τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι και μας πλησίασε ένα χαριτωμένο αγοράκι με μάτια όλο επιθυμία να συμμετέχει.
Το ζήτησε όλο γλύκα και ανυπομονησία και φυσικά όλο χαρά το μοιραστήκαμε. Του δείξαμε πως να το πετάξει και το ρωτήσαμε που θα ήθελε να το στείλει. Η απάντηση, τρομακτική και δύσκολη, σαν την αλήθεια.
“Πέρα στην Τουρκία για να σκοτώσει όσους περισσότερους Τούρκους μπορεί”.
Και γεμάτο παιδική αθωότητα γέλασε, μην καταλαβαίνοντας τι ακριβώς έχει πει. Αντέγραψε απλώς.
Τα σχόλια δικά σας.
Το δεύτερο ήταν το χάδι
Έκανα τη βόλτα μου σε ένα μεγάλο κατάστημα γνωστής αλυσίδας ρούχων. Βρισκόμουν στις κυλιόμενες σκάλες κατεβαίνοντας από τον όροφο με τα παιδικά ρούχα, θέλοντας να πάω στο όροφο που ήταν τα γυναικεία μαζί με τα ανδρικά. Μαζί μου κατέβαινε ένα μικρό κορίτσι με τη μητέρα του. Εκεί άκουσα την εξής συζήτηση:
“Μαμά, γιατί τα γυναικεία ρούχα είναι στον ίδιο όροφο με τα ανδρικά;”
“Γιατί οι άνθρωποι δε χωρίζονται σε φύλα αγάπη μου. Όπως νιώθει ο καθένας ντύνεται”.
Το κοριτσάκι ήταν πολύ μικρό και κατά πάσα πιθανότητα δεν κατάλαβε ακριβώς τί ήθελε να του πει η μητέρα του. Απάντησε, όμως, με έναν πολύ φυσικό τρόπο: “Αααα! Εντάξει”, που χώρεσε μέσα του όλη την αποδοχή και την κατανόηση.
Γύρισα σπίτι μου σκεπτική και γεμάτη σεβασμό για τη μητέρα αυτή. Ήθελα να τη σταματήσω και να της πω ευχαριστώ εκ μέρους του γιου μου, του γιου σου και της κόρης σου.
Δεν το έκανα. Προτίμησα να είναι το δεδομένο, το συνηθισμένο, το αυτονόητο, αυτό που δεν αξίζει περαιτέρω σχολιασμό. Ανυπομονώ απλώς για τη στιγμή που κι αυτό το παιδί, σαν το πρώτο στο πάρκο, θα αντιγράψει το δικό του ερέθισμα.
Γιατί αν κάνω χώρο για εσένα, θα χωρέσω κι εγώ.
Το παιδί μου σε έχει ανάγκη και το δικό σου εμένα.
Γιατί αν αναπνέεις ελεύθερα, έχει οξυγόνο και για μένα.
Γιατί το παλιό δεν έφερε αποτέλεσμα.
Τα σχόλια δικά σας.