Εκτός από τα λαχταριστά εδέσματα, τον πολύχρωμο στολισμό και τα κάλαντα, η περίοδος αυτή είναι αρκετά περίπλοκη όσον αφορά στις προσδοκίες των Χριστουγέννων, στα όνειρα και στις ευχές μας.
Και κάπου εκεί, έρχεται ο ρεαλισμός να μας προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα.
Τι γίνεται με τις χριστουγεννιάτικες διακοπές; Expectations VS Reality
Όλοι μας, λίγο-πολύ, ονειρευόμαστε να περάσουμε τις χριστουγεννιάτικες διακοπές σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία με ορισμένα αγαπημένα μας πρόσωπα, υπό κάποιες (επιθυμητές για εμάς) συνθήκες. Για μερικούς, αυτό μεταφράζεται ως ένα σαλέ καταμεσής του χιονιά, με αναμμένο τζάκι, κρασί, λιχουδιές και ρομαντικές στιγμές με το έτερον ήμισυ.
Άλλοι ονειρεύονται να περάσουν οικογενειακά τις γιορτές, μέσα σ’ ένα μεγάλο σπίτι, όπου μπορούν να απολαύσουν άφθονο φαγητό, να ανταλλάξουν χριστουγεννιάτικα δώρα και να τραγουδήσουν όλοι μαζί το «Feliz Navidad», ή κάποιο άλλο αντίστοιχο τέλος πάντων.
Οι Ελβετικές Άλπεις, το Παρίσι, το στολισμένο Βερολίνο, το χιονοδρομικό κέντρο στο Μπάνσκο, ακόμη κι ένα σπίτι με όσους αγαπάμε. Οι χριστουγεννιάτικες προσδοκίες του καθενός, είναι κάπως προσωπική υπόθεση.
Παρόλα αυτά, είναι πιθανό να πάνε όλα κάπως στραβά (έως και ανάποδα), με αποτέλεσμα οι χριστουγεννιάτικες διακοπές να μη μας βρουν όπως προσδοκούμε. Ενδεχομένως, να τις περάσουμε στο σπίτι ή χαζεύοντας τα πυροτεχνήματα στο κέντρο της πόλης με ζεστή σοκολάτα. Ίσως να δουλεύουμε κιόλας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όλα τα σενάρια είναι πιθανά.
Μίλα μου για προσδοκίες με χριστουγεννιάτικο άρωμα
Στη δική μου περίπτωση, αν με ρωτάτε, θα ήθελα να ταξιδέψω με το άλλο μου μισό. Ιδανικά, για Βερολίνο ή Παρίσι. Απ’ όσο έχω δει, είναι πανέμορφα αυτή την εποχή. Ωστόσο, οι υποχρεώσεις δε μας το επιτρέπουν, οπότε σκεφτήκαμε να πάμε καμιά μονοήμερη, για να αλλάξουμε παραστάσεις έστω και λίγο.
Στην αρχή, ξίνισα, το ομολογώ. Ονειρευόμουν διαφορετικά αυτές τις μέρες. Μας σκεφτόμουν χαμένους σε στολισμένους δρόμους γεμάτους φώτα, μυρωδιές και αμέτρητα street markets – με χριστουγεννιάτικα items. Σίγουρα, θα ήταν πολύ όμορφα.
Ωστόσο, η πραγματικότητα έρχεται να μας υπενθυμίσει (βίαια καμιά φορά) ότι δε μπορούμε να τα έχουμε όλα δικά μας. Και πιθανότατα, η υπενθύμιση αυτή να μας θυμώσει και να μας στενοχωρήσει. Σκεφτόμαστε: «Μα καλά, τόσες υποχρεώσεις έχω κάθε μέρα, δε μου αξίζουν λίγες διακοπές περί οπής;» Συντάσσομαι, συμφωνώ κι επαυξάνω.
Το σκληρό πρόσωπο της πραγματικότητας και η θαυματουργή ευγνωμοσύνη
Εντούτοις, σε δεύτερη ανάγνωση, και αν παρατηρήσουμε λίγο όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας – όχι απλώς στις ειδήσεις, κυριολεκτικά σε γνωστούς μας, τότε ίσως αισθανθούμε λιγότερη πίκρα. Προσωπικά, όταν βλέπω και ακούω άλλους ανθρώπους να περνούν δύσκολα κάθε μέρα – από τα πιο απλά πράγματα – επειδή είναι άνεργοι, επειδή οι τιμές των τροφίμων είναι στα ύψη και δυσκολεύονται πια να εντάξουν το κρέας και το τυρί στη διατροφή τους, τότε εκτιμώ αλλιώς την κατάσταση.
Πώς να παραπονεθώ, λοιπόν, σε μία μητέρα που προσπαθεί να τα βγάλει μόνη της πέρα, καλούμενη να αντιμετωπίσει κάκιστες συνθήκες εργασίας και έναν κοινωνικό περίγυρο, που διαρκώς κριτικάρει και κακολογεί;
Τη στιγμή που ένας ηλικιωμένος ζει ολομόναχος και αβοήθητος, με μία πενιχρή σύνταξη και χωρίς καμία άλλη βοήθεια από την πολιτεία; Τη στιγμή που μια συνομήλική μου βιάστηκε, επειδή περπατούσε μόνη το βράδυ; Τη στιγμή που μερικά παιδιά δε θα πάρουν καν χριστουγεννιάτικα δώρα;
Τη στιγμή που μερικοί εκεί έξω θα περάσουν τις γιορτές στο κρύο δωμάτιο ενός νοσοκομείου, αποζητώντας αποκλειστικά και μόνο τη βελτίωση της υγείας τους;
Με ποιο δικαίωμα να παραπονεθώ εγώ, που τυχαίνει να χαίρω άκρας υγείας, η καθημερινότητά μου είναι πλημμυρισμένη με αγάπη και έχω μια δουλειά που λατρεύω και παράλληλα, μου επιτρέπει να κάνω βήματα;
Θα μου πείτε, βέβαια, ο καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να αναιρέσουμε τα κεκτημένα μας και όλα όσα με κόπο έχουμε χτίσει, μη χειρότερα δηλαδή. Απλώς, σε τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχει μια μαγική λέξη. Είναι πασίγνωστη και χιλιοειπωμένη, αλλά θεωρώ ότι τη χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ: Η ευγνωμοσύνη.
Όνειρα και ευγνωμοσύνη: Η χρυσή τομή για να την παλέψουμε
Ασχέτως από τα όσα διαβάζουμε και τα όσα ακούμε, τα όνειρα μας ανήκουν. Είναι εξ ολοκλήρου δικά μας και δε μπορεί κανείς να μας τα στερήσει. Ακόμη κι αν προσπαθήσουν να μας τα κλέψουν, εμείς οφείλουμε να τα αγκαλιάσουμε σφιχτά και να τα προστατεύσουμε στο έπακρο. Σ’ έναν κόσμο γεμάτο αδικία και πολέμους, είναι επιτακτική ανάγκη να ονειρευόμαστε.
Δεν υπάρχουν σωστά και λάθος όνειρα: Από χλιδάτες χριστουγεννιάτικες διακοπές στο εξωτερικό, έναν καλύτερο κόσμο χωρίς πολέμους, την οριστική θεραπεία του καρκίνου, μια αύξηση, ένα σπίτι, ένα παιδί, λιγότερος πόνος. Και η «ονειρολίστα» δεν έχει τελειωμό.
Νομίζω, τελικά, ότι η χρυσή τομή είναι να ονειρευόμαστε, αναγνωρίζοντας και εκτιμώντας παράλληλα όσα μας κάνουν να χαμογελάμε. Με άλλα λόγια, να είμαστε ευγνώμονες που ξυπνάμε στο ζεστό μας κρεβάτι, με έναν άνθρωπο να μας κρατάει το χέρι.
Έχουμε το δικό μας υπολογιστή, διαχειριζόμαστε τα δικά μας χρήματα. Ο γιατρός μας έχει πάντα ευχάριστα νέα, εργαζόμαστε και έχουμε την πολυτέλεια να περνάμε ποιοτικό χρόνο με φίλους και συγγενείς. Και όχι, για κάποιους αυτά δεν είναι αυτονόητα.
Dream on…
Σε αυτό το πλαίσιο, ονειρευόμαστε να ταξιδέψουμε σε ολόκληρο τον κόσμο, να αποκτήσουμε το δικό μας σπίτι – και να το διαμορφώσουμε όπως θέλουμε, να είναι πάντα υγιείς όσοι αγαπάμε, να ιδρύσουμε τη δική μας εταιρεία κ.ά.
Γιατί τα όνειρα και η ευγνωμοσύνη δεν είναι αντιστρόφως ανάλογα μεγέθη. Αντιθέτως, η συνύπαρξη αυτών των δύο, καθιστά κάπως αυτόματη μια συνθήκη, κατά την οποία εξακολουθούμε να κάνουμε όνειρα, ενώ παράλληλα αισθανόμαστε γεμάτοι και ευτυχείς με τα όσα ήδη έχουμε.
Κι έτσι, μπορούμε να την παλέψουμε με τις προσδοκίες για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, με τις σχεσιακές προσδοκίες, με τις εργασιακές προσδοκίες και γενικότερα, με κάθε ρημαδιασμένη προσδοκία που μπορεί να δημιουργηθεί στην ψυχή και στο μυαλό μας.
Στο φινάλε-φινάλε, και τι έγινε που δε μπήκαμε στο αεροπλάνο για Παρίσι; Γεροί να είμαστε, και πάμε το χρόνου!