Όταν λαμβάνουν χώρα καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές, η φεμινιστική μεριά της κοινωνίας τείνει να τάσσεται κατευθείαν υπέρ του θύματος – και αυτό κυρίως για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι γιατί η δικαιοσύνη τείνει να ξεπλένει, να βγάζει λάδι και να βοηθάει κακοποιητές γυναικών και ο κόσμος πλέον δεν της έχει εμπιστοσύνη. Ο δεύτερος είναι επειδή είναι ζήτημα προτεραιοτήτων.
Ο βιασμός σαν έγκλημα είναι θα είναι πάντα χειρότερος από μια ψευδή καταγγελία. Προφανώς, όμως, μια ψευδή καταγγελία είναι τραγική και η συκοφαντική δυσφήμιση πρέπει να τιμωρείται.
Η ψευδής καταγγελία, κατ’ εμέ, είναι σπάνια και αυτό πολύ απλά γιατί δεν πιστεύω ότι καμία γυναίκα δεν θα είχε όρεξη να μπλέξει με τη κοινωνία και τη δικαιοσύνη που εφαρμόζει τα: “Τι φορούσες”, “Τι ήθελες εκεί”, “Ποιος θα έλεγε όχι σε αυτόν” , “Γιατί τώρα και όχι νωρίτερα”;
Τα ενοχοποιητικά, δηλαδή, σχόλια που αντιμετωπίζουν τα θύματα και ξεπλένουν τους θύτες. Γιατί το victim-blaming είναι η υπερασπιστική γραμμή του θύτη πλέον. Σε βρίζουν, σε βιάζουν, σε σκοτώνουν… και φταις. Ήθελες; Φταις. Δεν ήθελες; Φταις. Έστειλες εσύ προσωπικές φωτογραφίες; Φταις. Δεν έστειλες εσύ; Πάλι φταις. Δεν μίλησες νωρίς; Φταις. Μίλησες; Δεν σε πιστεύουν. Προσπάθησες να φύγεις; Σε σκοτώνουν. Δεν προσπάθησες; Πάλι σε σκοτώνουν. Στην ουσία, δεν μπορείς να υπάρξεις πλέον σε αυτή τη κοινωνία.
Και τείνουν πολλοί να απενεχοποιήσουν τον θύτη.
“Ήταν καλό παιδί”, “Δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα”. Δεν περιμένουμε από βιαστές να λειτουργούν στην κοινωνική τους ζωή με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Είναι ζήτημα εξουσίας και αντρικής ψευδαίσθησης ότι το γυναικείο σώμα τους ανήκει. Μην προσπαθείτε να βγάλετε κάποιο συμπέρασμα. Δεν ξέρετε τι μπορεί να κάνει αυτός ο όμορφος, γλυκός άνθρωπος που έχετε απέναντί σας. Πρέπει να θυμίζουμε συνεχώς πως τα εγκλήματα αυτά δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά.
Δεν είναι ένας – δύο. Δεν είναι ψυχικά ασθενείς. Είναι απλά άντρες. Που νομίζουν πως το γυναικείο σώμα δεν υπάρχει για κανέναν άλλο λόγο από το να τους υπηρετεί. Και το πρόβλημα είναι πάρα, παρά πολύ απλό και ξεκινά από μια απλή παρατήρηση. Δεν εκλαμβάνουν τις γυναίκες ως ανθρώπους. Δεν τις αντιμετωπίζουν ως ανθρώπινα όντα με δικαιώματα, αλλά ως αντικείμενα – σεξουαλικά που ζουν για να τους υπηρετούν. Γιατί οι βιαστές δεν είναι ράτσα ειδική.
Στην περίπτωση των γυναικών, που είναι μια καταπιεσμένη κοινωνική ομάδα, είναι περίεργο να πιστεύουμε ότι ευνοούνται από την αστική δικαιοσύνη που είναι χτισμένη εξ αρχής εναντίον τους. “Προστατεύουμε” τους εαυτούς μας από τις ψευδείς καταγγελίες βιασμού όπως και από οποιαδήποτε άλλη ψευδή καταγγελία. Όπως όταν θα μας πουν υποκριτές, κλέφτες, κακοποιητικούς με οποιονδήποτε άλλο τρόπο – αν δεν έχουν κάνει κάτι, τότε πολύ απλά δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε.
Παρά τη σπανιότητά τους, οι ψευδείς καταγγελίες υπάρχουν. Οι ψευδείς καταγγελίες κάνουν – πέρα από κακό σε έναν αθώο άνθρωπο – και κακό στα θύματα. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να δημιουργείται η εντύπωση ότι υπάρχει περίπτωση ένας άνθρωπος να λέει ψέματα για κάτι τόσο σοβαρό. Αυτές οι καταστάσεις δεν θα έπρεπε να αμφισβητούνται. Μόλις τώρα που έχει αρχίσει να δημιουργείται ένα σχετικά υγιές πλαίσιο για να βγουν μπροστά τα θύματα και να μιλήσουν, οπότε δεν πρέπει να υπάρχει η αμφισβήτηση ότι μπορεί να λένε ψέματα.
Οι συκοφαντικές δυσφημίσεις προσβάλλουν τόσο τα κοινωνικά φαινόμενα, όσο και τα θύματα τα οποία έχουν βιώσει ψυχοφθόρες καταστάσεις.
Και προφανώς προσβάλλουν και έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν έχει βλάψει πότε κανέναν και αντιμετωπίζει αναίτια την οργή όλων μας. Πόσο μάλλον όταν αφορά την περίπτωση ενός δημόσιου προσώπου. Ενός πολιτικού ή καλλιτέχνη, του οποίου η δουλειά και η ζωή στηρίζεται σε μια εύθραυστη εικόνα που καταρρέει εύκολα στο άκουσμα ενός αποτρόπαιου εγκλήματος. Καλύτερα να σου βγει το μάτι, λένε, παρά το όνομα.
Μια ψευδής καταγγελία μπορεί να καταστρέψει τη ζωή κάποιου τόσο επαγγελματικά όσο προσωπικά, αλλά και να αποφέρει τραγικές ψυχολογικές συνέπειες. Βέβαια, πάντα, καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται. Στο τέλος της μέρας, αν κάποιος είναι αθώος, θα αθωωθεί. Ο διασυρμός που προηγήθηκε είναι αυτός που αφήνει το αποτύπωμά του και θέλει χρόνο για να ξεπεραστεί.
Είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσεις κάποιον για κάτι, κυρίως αν δεν σε ενδιαφέρει να το καταγγείλεις στη δικαιοσύνη και μόνο να διαστρεβλώσεις την εικόνα κάποιου μέσω των ΜΜΕ. Το ζήτημα σε πολλές ψευδείς καταγγελίες είναι και η ψευδαίσθηση του θύτη ότι είναι ο ίδιος το θύμα.
Αυτό το victim mentality που έχουν άτομα με κακοποιητική ή άσχημη συμπεριφορά και μετά σε κατηγορούν και σε “δείχνουν με το δάχτυλο” με το που αντιδράσεις ή μιλήσεις για το τι βιώσες. Μην πέφτετε στη παγίδα τους. Και μην τους αφήνετε να βγουν τα θύματα απο μια κατάσταση που φταίνε.