Αν είσαι γυναίκα και είσαι άνω των 25, η βασική και συνήθως πρώτη ερώτηση που θα σου κάνουν είναι αν είσαι σε κάποια σχέση.

Πότε θα κάνουμε παιδιά; Οέο;

Η επόμενη ερώτηση, η οποία θα εξαρτηθεί από το ναι ή το όχι της απάντησης είναι αναμενόμενη, συνήθης και προφανής πλέον για κάθε γυναίκα. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μια διαφορετική απάντηση σε κάποιο ερώτημα, θα γεννούσε και μια διαφορετική επόμενη ερώτηση.

Η περίπτωση αυτή όμως διαφέρει, αφού το όχι, θα γεννήσει την –το λιγότερη άβολη– ερώτηση: «Άντε, τι περιμένεις; Μέχρι να τον βρεις, να παντρευτείτε και να κάνετε και παιδί θα έχουν περάσει τα χρόνια», ενώ το ναι, θα γεννήσει την πανομοιότυπη –και ακριβώς ίδια σε ξεδιαντραποσύνη ερώτηση– «άντε τι περιμένετε; Πότε θα παντρευτείτε και πότε θα κάνετε παιδί; Περνούν τα χρόνια». 

Πότε θα κάνουμε παιδιά: Η ωρολογιακή βόμβα και το ληγμένο γιαούρτι 

Ακριβώς εκεί, τη στιγμή αυτής της ερώτησης, είναι η στιγμή που αρχίζεις να νιώθεις σαν μια ωρολογιακή βόμβα που της απομένουν περί τα 10 δευτερόλεπτα μέχρι την έκρηξη. Οι λόγοι; Πολλοί. 

Αρχικά, από πότε –και κυρίως από ποιον– έχει δοθεί cart blanche σε όποιον άνθρωπο μιλά την ίδια γλώσσα μ’ εσένα, να έχει δικαίωμα ψήφου στο αν και πότε θα πρέπει εσύ να παντρευτείς; Δεύτερον, από πότε –και ποιος– μας έχει αφαιρέσει το δικαίωμα στη βούληση; 

Όσο, όμως, κι αν θες η απάντηση που θα δώσεις εκείνη την στιγμή να είναι: «Όσο λοιπόν ζω σε ένα κράτος που μου επιτρέπεται το δικαίωμα στην εκτός γάμου σχέση, στον άτεκνο γάμο και στα εκτός γάμου παιδιά, μπορώ να έχω το δικαίωμα στην επιλογή», η αίσθηση όμως που τις περισσότερες φορές επικρατεί, είναι το πάγωμα.

Μια αίσθηση που σε καθιστά ανίκαν@ να δείξεις και να πεις αυτά που σκέφτεσαι και σε κάνει να απαντάς: «Δεν ξέρω, θα δούμε πότε θα κάνουμε παιδιά, το σκεφτόμαστε» και την ίδια στιγμή εύχεσαι να μην έχει το θράσος να ρωτήσει ή να σχολιάσει και κάτι άλλο. Και κάπου εκεί, τη στιγμή που απαντάς αυτό που το πάγωμα σου επιτρέπει, αρχίζεις να αισθάνεσαι σαν γιαούρτι με αυριανή ημερομηνία λήξης.

Είναι η στιγμή που χιλιάδες ερωτήματα ξεσπούν στο μυαλό σου. «Τι θα γίνει αν δε θέλω να παντρευτώ ή να κάνω παιδί; Πώς θα το πω και πώς θα το δεχτεί ο κοινωνικός και οικογενειακός μου περίγυρος; Τι θα κάνω; Μήπως πρέπει να θέλω; Μήπως το γεγονός πως δε θέλω υποδηλώνει ότι κάτι πάει λάθος με μένα; Πώς γίνεται τόσες γυναίκες να θέλουν και εγώ όχι;»  

Πότε θα κάνουμε παιδιά; Θέλω αλλά δεν μπορώ! 

Σύμφωνα με έρευνες, στις ανεπτυγμένες χώρες, 1 στα 7 ζευγάρια αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα σύλληψης. Τα στατιστικά αυτά δεν είναι ξένα προς εμάς, αφού καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με πληροφορίες για το ποσοστό υπογεννητικότητας σήμερα.

Δυστυχώς, όμως, το θράσος και η μηδενική αίσθηση ντροπής που έχουν όσοι κάνουν αυτές τις ερωτήσεις, τους καθιστά ανίκανους να σκεφτούν το εξής εύλογο ερώτημα: «Μήπως δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και ρωτώντας τους τους φέρω σε δύσκολη θέση;»

Το ακόμη πιο ανησυχητικό, είναι ότι κατά την πλειοψηφία τους οι ερωτήσεις αυτές γίνονται από γυναίκες προς γυναίκες. Από αυτές δηλαδή που θα περίμενε κανείς να καταλαβαίνουν, να διαισθάνονται και να σκέφτονται πριν ρωτήσουν μια άλλη γυναίκα κάτι τέτοιο. 

Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω 

Το 1955, κυκλοφορεί η ταινία «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο». Εκεί ακούγεται το τραγούδι: «Είμαι άντρας και το κέφι μου θα κάνω», ένα τραγούδι που τραγουδάμε και χορεύουμε μέχρι σήμερα.

Ένα τραγούδι που αντικατοπτρίζει ακόμη την κοινωνία μας μέχρι και σήμερα. Σαν μια χώρα λοιπόν που έζησε, γαλουχήθηκε και γαλουχείται  ακόμη με το «ο άντρας είναι…», καθιστά τους άντρες απρόσβλητους στην παθογένεια αυτής της ερώτησης, τουλάχιστον μέχρι τα 50.

Ναι, δυστυχώς, η ερώτηση αυτή έμεινε αλώβητη από την πατριαρχία, και βρήκε τρόπο να παρεισφρήσει και στη ζωή των ανδρών, με κάποιες μικρές διαφορές. 

Καταρχάς, ένας άντρας δικαιούται κοινωνικά να παραμένει αρχοντοπαλίκαρο μέχρι τα 50, μια ηλικία που για πολλούς σηματοδοτεί τη στιγμή που επιτρέπεται  ένας άντρας να ερωτάται «πότε θα παντρευτεί και θα κάνει παιδιά», ενώ στη γυναίκα, η ηλικία έναρξης της ερώτησης είναι τα 25.

Ακόμη, όμως, και αν αυτός ο άνδρας αποφασίσει να μην παντρευτεί ή να κάνει παιδιά ποτέ, θα παραμείνει για πάντα ένα αρχοντοπαλίκαρο, εν αντιθέσει με μια γυναίκα που θα μείνει άκληρη και γεροντοκόρη και αιώνια υποχρεωμένη να απαντά το: «Εσύ γιατί δεν έκανες παιδιά;», αναγκασμένη να νιώθει άσχημα γι’ αυτό. 

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν, που θέλουν και δεν μπορούν, που θέλουν ένα από τα δύο ή και κανένα. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί, αφορούν όμως τον έναν ή τους δύο ανθρώπους που απαρτίζουν ένα ζευγάρι και κανέναν άλλο.

Ας αφήσουμε, λοιπόν, την ερώτηση αυτή πίσω και ας τους ρωτήσουμε «Αν είναι καλά και αν περνάνε καλά στην ζωή τους». Ας τους χαρίσουμε το δικαίωμα να μας πουν εκείνοι μόνοι τους αν θέλουν κάτι που θα αφορά την προσωπική τους ζωή.

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα