Daniel, Μηλίνα Πηλίου

Το αφήγημα της θεομηνίας και των ακραίων καιρικών φαινομένων που προσπάθησε να περάσει με κάθε τρόπο η κυβέρνηση, τρύπωσε ακόμα και σε σπίτια πληγέντων που πίστεψαν σε αυτό. Κανένα αφήγημα, ωστόσο, δεν μπορεί να αλλοιώσει την πραγματικότητα. Έναν χρόνο μετά τις καταστροφές, πολλά χωριά παραμένουν ανοχύρωτα και το όνειρο της επιστροφής στην προ “Daniel” εποχή απομακρύνεται ελλείψει ουσιαστικής στήριξης από την πολιτεία.  

Οι κάτοικοι της «πληγωμένης» Μηλίνας του νότιου Πηλίου πόνταραν πολλά στον τουρισμό, αλλά τουρίστες δεν είδαν, όπως εξηγεί στο Estella η Έλλη που κατοικεί στο χωριό με τα δυο παιδιά της

«Ένα μέρος που στηρίζεται κατά βάση στον τουρισμό αλλά δεν στηρίχθηκε καθόλου από την πολιτεία, είδε το καλοκαίρι να φεύγει χωρίς κανένα ουσιαστικό οικονομικό αντίκρισμα, με τους Βολιώτες, αλλά και τους περισσότερους ταξιδιώτες που επέλεγαν τη Μηλίνα τα προηγούμενα χρόνια, να ψάχνουν άλλα μέρη για τις διακοπές τους. Και πώς αλλιώς θα γινόταν, όταν μαθαίνουν ότι ακόμα στη θάλασσα υπάρχουν λαμαρίνες και προειδοποιητικές σημαδούρες για να αποφύγουν τα επικίνδυνα σημεία».

Ντόπιοι και εθελοντές κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να παρουσιαστεί έτοιμο το χωριό στην τουριστική σεζόν. 

Μηλίνα Πηλίου
Φωτογραφία από κατοίκους της περιοχής

«Σχετικά με τους δρόμους ό,τι έχει φτιαχτεί, έχει γίνει με προχειρότητα. Πολλά σημεία δεν έχουν φτιαχτεί καθόλου. Στο θέμα της θάλασσας έχουν γίνει κάποια πράγματα, αλλά δεν είναι σε ικανοποιητικό επίπεδο. Φέτος το καλοκαίρι ντόπιοι και τουρίστες κόπηκαν από κομμάτια από λαμαρίνες που υπάρχουν ακόμα μέσα στη θάλασσα, χρειάστηκε να πάνε για ράμματα, ορό αντιτετανικό, αντιβιώσεις. Ήταν λίγος ο κόσμος, συνέβησαν και αυτά και δεν είναι καθόλου αισιόδοξα τα πράγματα. Όταν κάποιος άνθρωπος θέλει να πάει διακοπές και γνωρίζει ότι σε ένα μέρος έχει μολυνθεί η θάλασσα, προφανώς δεν θα το επιλέξει». 

Σε κάθε καιρική πρόβλεψη για κακοκαιρία υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού των κατοίκων ο φόβος ενός ντεζαβού

«Την προηγούμενη εβδομάδα ακούσαμε ότι θα έχει κακοκαιρία και σκεφτόμουν τι μπορεί να γίνει και τι μπορώ να κάνω, αν προλάβω να κάνω κάτι. Κάθε φορά που ακούμε για βροχή, σκεφτόμαστε τι μπορεί να μας περιμένει. Δεν είναι κάτι που το ξεχνάς, ζεις με αυτό, πάντα θα υπάρχει στο μυαλό μας αυτή η φοβία. Τα παιδιά ανησυχούν, μόλις δουν τις πρώτες ψιχάλες, φοβούνται μη δυναμώσει και μου λένε να βάλουμε τσουβάλια».

Μηλίνα Πηλίου
Φωτογραφία από κατοίκους της περιοχής

Ο φόβος για το παρόν μοιραία συναντά και τον φόβο του αύριο. Ένα αύριο χωρίς ιδιαίτερη ελπίδα, όπως εξηγεί η Έλλη

«Υπάρχει απογοήτευση και άγχος και, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν βλέπουμε φως για την επόμενη χρονιά. Αν δεν έφτιαξαν κάτι την πρώτη χρονιά, τι θα αλλάξει; Έχουμε ξεχαστεί, μας έχουν ξεχάσει. Έχουμε ακούσει πολλές υποσχέσεις, μόνο λόγια. Καλοκαίρι δεν έκανα. Ήμουν σε ένα μόνιμο τρέξιμο. Έπρεπε να δουλέψω, έκανα δύο και τρεις δουλειές, δεν γίνεται αλλιώς. Όταν υπάρχει θέμα επιβίωσης δεν θα κοιτάξεις να κάνεις μπάνια και να περάσεις καλά. Κοιτάς να μαζέψεις ό,τι μπορείς για τον χειμώνα που έρχεται. Είμαστε μόνοι μας».

Η Μαρίλι και ο Μιχάλης μετακόμισαν από την Αθήνα στη Μηλίνα το 2014, αναζητώντας ένα πιο βιώσιμο περιβάλλον για εκείνους και το παιδί τους. Οι ζημιές στο σπίτι και στο μαγαζί που διατηρούν στην παραλία του χωριού, καλύφθηκαν κατά βάση με δικά τους έξοδα. 

«Αν δεν έχεις λεφτά στην άκρη, δεν επιβιώνεις», αναφέρουν στο Estella

«Η φετινή σεζόν ήταν η χειρότερη που έχουμε ζήσει. Πήραμε την αρωγή που δικαιούμασταν, αλλά δεν αρκεί. Πλημμύρισε το σπίτι μας, χάθηκε το αυτοκίνητό μας και καταστράφηκε η επιχείρησή μας. Το μαγαζί έκλεισε στον “Daniel” και άνοιξε μετά από 9 μήνες. Για εμάς είναι μεγάλη οικονομική ζημιά, εννιά μήνες χωρίς έσοδα. Δεν φτάνει η αποζημίωση, φέτος καταφέραμε να δουλέψουμε καλά μόνο δέκα μέρες. Για την επιχείρησή μας πήραμε το 35% της εκτιμηθείσας ζημιάς. Με προσωπικό κόπο και με χρήματα που είχαμε στην άκρη, στήσαμε ξανά την επιχείρηση και δεν ξέρουμε τώρα πώς θα βγάλουμε τον χειμώνα, προσπαθούμε να λύσουμε την εξίσωση. Δεν μας διασφαλίζει κανείς ότι του χρόνου το καλοκαίρι θα είναι καλύτερα τα πράγματα, πρέπει να γίνουν κινήσεις, να φύγουν τα πλαστικά μπουκάλια από τη θάλασσα, οι λαμαρίνες, τα σίδερα».

«Στη θάλασσα υπάρχουν σημαδούρες για να προσέχει ο κόσμος από τα αντικείμενα που υπάρχουν ακόμα μέσα. Η φετινή σεζόν ήταν η χειρότερη που έχουμε ζήσει. Υπήρξαν πάρα πολλές καθυστερήσεις. Για να δουλέψει ένα τουριστικό χωριό το καλοκαίρι μέχρι το Πάσχα, πρέπει να είναι όλα έτοιμα. Δεν ήρθε καν κόσμος από το Βόλο φέτος στο νότιο Πήλιο. Δεν φταίει ο κόσμος, λογικό είναι να μη θέλει να ρισκάρει. Πρέπει να φτιαχτεί η θάλασσα. Το χωριό αυτό έχει καλά νερά και φρέσκο ψάρι. Αν δεν υπάρχει αυτό, είμαστε τελειωμένοι. Αν δεν φροντίσουν γι’ αυτό, το χωριό θα σβήσει. Το κράτος πρέπει να μας εξοφλήσει τις αποζημιώσεις, έχει περάσει ένας χρόνος, πώς θα ζήσουμε;»

Πέρα από τα ψυχολογικά τραύματα που φέρουν οι γονείς, όταν επιστρέφουν στο σπίτι καλούνται να διαχειριστούν και τα αντίστοιχα των παιδιών τους

«Ο γιος μας όταν ακούει αστραπές και βροντές, βάζει τα κλάματα. Ακόμα κι εμείς όμως όταν περιμένουμε βροχές και καταιγίδες πέφτουμε ψυχολογικά, έχουμε άγχος. Βάζουμε σακιά με άμμο, δένουμε πόρτες, υπάρχει ανασφάλεια. Δεν θα περάσει ποτέ το μετατραυματικό στρες. Την προηγούμενη εβδομάδα ακούγαμε καταιγίδες και ο μικρός ήρθε στο κρεβάτι και έλεγε: “Μαμά φοβάμαι, δεν θέλω να πλημμυρίσουμε ξανά”. Κανείς δε μπορεί να μας διασφαλίσει ότι δεν θα ξαναγίνει. Το καλό είναι ότι πέρυσι διορίστηκε ψυχολόγος στο σχολείο και βοήθησε πολύ τα παιδιά. Μακάρι να διατηρηθεί αυτή η θέση». 

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
1
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα