Οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη και η φθορά της Νέας Δημοκρατίας ανοίγουν την πόρτα για την επόμενη ημέρα στο πολιτικό σκηνικό.
Η παντοκρατορία της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας είναι πια και επίσημα παρελθόν. Ήδη από τις Ευρωεκλογές και δη μετά τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, φαίνεται ότι το πολιτικό σκηνικό έχει αλλάξει και το περίφημο 41%, το οποίο ανέμιζαν ως σημαία στα πάνελ τα κυβερνητικά στελέχη, θυμίζει πια ένα μακρινό και ξένο παρελθόν.
Από την άλλη, δεν έχουμε ένα σταθερό σκηνικό που κατά το σύνηθες βοηθάει να προβλέψουμε την επόμενη ημέρα. Εξάλλου, παρά τη μεγάλη πτώση των δημοσκοπικών της ποσοστών, η Νέα Δημοκρατία συνεχίζει να είναι αποδυναμωμένη, αλλά πρώτη. Με τη σειρά της η αντιπολίτευση είναι σπασμένη σε πολλά μεσαία και μικρά κόμματα χωρίς κάποιο από αυτά να μπορεί να ξεχωρίσει, έτσι ώστε να φτιαχτεί ένα νέο δίπολο.
Έτσι, σε αυτό το μεταβατικό σκηνικό δημιουργούνται μερικά σενάρια που προσπαθούν να προβλέψουν την επόμενη ημέρα, πάντα βέβαια στη βάση των σημερινών συσχετισμών, τους οποίους ελάχιστα μπορεί να εμπιστευτεί κανείς ως μόνιμους. Παρακάτω, παραθέτουμε τα τρία βασικά σενάρια:
Σενάριο 1ο: Λαϊκό Μέτωπο
Το παράδειγμα ήρθε από τη Γαλλία, όταν κόμματα που ξεκινούν από τη σοσιαλδημοκρατία και φτάνουν μέχρι την κομμουνιστική αριστερά ενώθηκαν για να ρίξουν τον Μακρόν και να δημιουργήσουν αντιφασιστική ασπίδα απέναντι στη Λεπέν.
Προφανώς οι βάσεις για κάτι τέτοιο υπάρχουν. Αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει ένα κόμμα που να μπορεί να τραβήξει την οργή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το ΠΑΣΟΚ είναι σταθερά δεύτερο, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδυναμωμένος, η Νέα Αριστερά κάτω από το 3% και η Πλεύση Ελευθερίας έχει μεν εκτιναχθεί, αλλά δεν ξέρουμε για πόσο.
Στο σενάριο αυτό, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκουν ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής πασοκικής προέλευσης (με τη συμμαχία και της Νέας Αριστεράς, αλλά δύσκολα της Πλεύσης Ελευθερίας). Δημιουργείται ένα μέτωπο προοδευτικών δυνάμεων (αναφέρθηκε αρκετές φορές) στη βάση μίας κυβέρνησης ειδικού σκοπού.
Αυτή η κυβερνητική εναλλακτική θα έχει ως βάση της συγκρότησής της τα Τέμπη και ευρύτερα τα ζητήματα του Κράτους Δικαίου. Το σενάριο αυτό δεν είναι καθόλου απίθανο και φάνηκε ότι βρίσκεται στο μυαλό του Κυριάκου Μητσοτάκη που μίλησε για «συμμαχία προθύμων του μηδενισμού» από το βήμα της Βουλής.
Σενάριο 2ο: Δεξιές πολυκατοικίες
Σε αυτό το δεύτερο σενάριο, ξεκινάμε από την προϋπόθεση ότι η Νέα Δημοκρατία θα είναι πρώτο κόμμα και επομένως θα έχει πάρει το μπόνους των εδρών για ακόμα μία φορά.
Τώρα, όμως, το στήσιμο μίας αυτοδύναμης κυβέρνησης θα είναι πρακτικά απίθανο. Αποτελεσματικά, η Νέα Δημοκρατία θα στραφεί προς τα δεξιά της προκειμένου να βρει νέο «ταίρι», στο όνομα μίας εθνικοπατριωτικής συμμαχίας.
Για αυτό το σενάριο πολύ σημαντικός και ρυθμιστικός παράγοντας θα είναι οι επιδόσεις της Φωνής Λογικής, του κόμματος της Αφροδίτης Λατινοπούλου, το οποίο είχε μια δημοσκοπική «έκρηξη», αλλά έχασε δυνάμεις λόγω της ασθενικής -έως και υποστηρικτικής προς την κυβέρνηση- θέσης της στο ζήτημα των Τεμπών.
Με τους Σπαρτιάτες διαλυμένους, τη Νίκη ιδιαίτερα αποδυναμωμένη και τον Κυριάκο Βελόπουλο να εκφράζει διαφορετικά συμφέροντα, η Φωνή Λογικής μοιάζει προς το παρόν η μόνη πιθανή σύμμαχος από τα δεξιά.
Σενάριο 3ο: Νέες τρικομματικές
Σε αυτό το τρίτο σενάριο, το οποίο πάντως μοιάζει αρκετά καταστροφικό για όλους τους εμπλεκόμενους, θα έχουμε συνεργασία ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας (ίσως και κάποιου ακόμα κόμματος).
Με βάση, βέβαια, τα Τέμπη και την προϊστορία με τις υποκλοπές, μία τέτοια συνεργασία μοιάζει ότι θα έχει ως προϋπόθεση την επιλογή μίας κοινώς αποδεκτής προσωπικότητας, με ταυτόχρονη αποπομπή του Κυριάκου Μητσοτάκη από την πρωθυπουργία. Ίσως, σε μία εσωκομματική προσπάθεια ελέγχου του κόμματος από δυνάμεις που παραμένουν σε αυτή τη φάση ανενεργές.
Για να γίνει κάτι τέτοιο, βέβαια, θα χρειαστεί να υπάρξει (ή τέλος πάντων να ανακαλυφθεί) ένας σοβαρός εθνικός λόγος που επιτάσσει τη συνεργασία των δύο συστημικών δυνάμεων της χώρας για «το καλό της πατρίδος». Ωστόσο, η ένταση της αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ δεν προδικάζει κανένα έδαφος περαιτέρω συνεννόησης.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, το συγκεκριμένο σενάριο μοιάζει να είναι και το λιγότερο πιθανό, αλλά αν λάβουμε υπόψη μας τη γεωπολιτική αστάθεια, τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο.
Τελικά
Δεν αναφέρθηκαν άλλα σενάρια που μπορεί να ακούγονται σε δεξιά και αριστερά. Η επανενεργοποίηση του Αλέξη Τσίπρα ή του Αντώνη Σαμαρά, η περαιτέρω «έκρηξη» στα ποσοστά της Ζωής Κωνσταντοπούλου ή του Βελόπουλου, η εμφάνιση μίας άλλης δύναμης από την κεντροαριστερά ή η αποκατάσταση των ποσοστών της Νέας Δημοκρατίας.
Εξάλλου, η παραπάνω σεναριολογία αποτελεί μόνο μία αποτύπωση των παρουσών συνθηκών και δεν διεκδικεί δάφνες πραγματικών προβλέψεων. Οι συσχετισμοί εντός και εκτός Ελλάδας είναι πολύ εύθραυστοι και αναμένεται να γίνουν ακόμα περισσότερο στο άμεσο μέλλον.