Η κοινωνία έθεσε νέα όρια σε σχέση με το μέγεθος που μπορεί να λάβει μια διαδήλωση. Εκείνοι που έχουν μνήμες από τις πρώτες συγκεντρώσεις μετά την πτώση της δικτατορίας, θεωρούν πως ζήσαμε τη μεγαλύτερη διαδήλωση στα χρονικά.
Είναι αλήθεια ότι ο κόσμος είχε απομακρυνθεί από την πολιτική. Τουλάχιστον με την έννοια που τη γνωρίζαμε για πολύ καιρό μεταπολιτευτικά, μέσα από την εμπλοκή σε κόμματα και σωματεία ή πιο πρόσφατα, μέσα από τη συμμετοχή σε διαδηλώσεις και κινήματα.
Από την κορύφωση του ενδιαφέροντος στην περίοδο του δημοψηφίσματος το 2015, φτάσαμε σε μια συνολική αποδοχή ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν. Λίγο καιρό νωρίτερα είχαν προηγηθεί το μεγαλειώδες φοιτητικό κίνημα του 2007 για το άρθρο 16 κι ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, η φλογερή εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την αστυνομία, αλλά και οι επίμονες κινητοποιήσεις των Αγανακτισμένων το 2011 λόγω των πολιτικών λιτότητας.
photo credits: Eurokinissi
Η εδραίωση ωστόσο των μνημονίων, ανεξαρτήτως κυβέρνησης έφερε απογοήτευση. Ο κόσμος συμπέρανε ότι κανείς δεν μπορεί να τον εκπροσωπήσει στο κύριο κέντρο λήψης των αποφάσεων. Τη Βουλή. Έχασε επίσης την πίστη του στη δύναμη του δρόμου και στο αποτέλεσμα που μπορεί να φέρει όταν μεταφέρεται στο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ως παράδειγμα κόμματος αριστερού κι από τα κάτω που είχε ταβάνι του έναν επώδυνο συμβιβασμό, αδειάζοντας την εκκωφαντική στήριξη που πήρε την 5η Ιουλίου, καθήλωσε τις προσδοκίες για πραγματική αλλαγή.
Όμως μετά την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου, ημέρα συμπλήρωσης δύο χρόνων από το εγκληματικό δυστύχημα στα Τέμπη, φυσάει πάλι λίγο διαφορετικά. Η κοινωνία έθεσε νέα όρια σε σχέση με το μέγεθος που μπορεί να λάβει μια διαδήλωση. Εκείνοι που έχουν μνήμες από τις πρώτες συγκεντρώσεις μετά την πτώση της δικτατορίας θεωρούν πως ζήσαμε τη μεγαλύτερη διαδήλωση στα χρονικά.
Ο Νίκος Μπελαβίλας, καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, το τεκμηριώνει αναφέροντας ότι γέμισαν ασφυκτικά διακόσια ογδόντα στρέμματα δρόμων και πλατειών, περίπου 15 χιλιόμετρα μήκους, με 5 άτομα ανά τ.μ στο Σύνταγμα.
Πολλοί ήταν εκείνοι που κατέβηκαν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε κινητοποίηση και αρκετοί μάλιστα σε μεγάλη ηλικία. Αισθάνθηκαν ότι υπήρξε ένα όριο που παραβιάστηκε. Και ταυτόχρονα πίστεψαν στην προοπτική να πετύχουν πράγματι κάτι που δεν έχει επαναληφθεί. Το αποτέλεσμα αποτυπώθηκε στα πρόσωπά τους. Είτε νέοι σε κινητοποίηση, είτε παλιότεροι, όλοι έμεναν εντυπωσιασμένοι βλέποντας τόσο κόσμο μπροστά τους κάπου που δεν το έχουν συνηθίσει.
photo credits: Dimitris Kapantais/ SOOC
Ένα μέρος της κουβέντας ωστόσο μετά τη μεγαλειώδη συγκέντρωση περιστράφηκε γύρω από τις συγκρούσεις διαδηλωτών με την αστυνομία. Κατά πόσο ήταν βαλτοί από την κυβέρνηση εκείνοι που έσπασαν τα σκαλοπάτια του Μεγάλη Βρεταννία προκειμένου να «σπάσει» με τη σειρά της η διαδήλωση και να λυθεί η πολιορκία έξω από τη Βουλή.
Ανεξάρτητα του τι πιστεύει ο καθένας, το σημαντικό που προκύπτει από τη συγκεκριμένη συζήτηση είναι ότι επανήλθε στο προσκήνιο η κουβέντα για την πολιτική. Από εκεί που ο κόσμος δεν σκεφτόταν καν να κατέβει στον δρόμο για να διεκδικήσει το οτιδήποτε έφτασε στο σημείο να συζητά για τον τρόπο που θέλει να γίνεται μία συγκέντρωση. Κάποιοι αυτές τις ημέρες συντονίστηκαν ακόμη και με το κανάλι της Βουλής λόγω της πρότασης δυσπιστίας και των εξελίξεων που δρομολόγησε η πίεση της κοινωνίας.
Το πού θα φτάσουν τα πράγματα είναι άγνωστο. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν πράγματι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Το γεγονός όμως ότι μια κοινωνία με διαλυμένη την αίσθηση του συλλογικού εδώ και χρόνια, κατάφερε να κάνει μακράν πιο αποτελεσματική αντιπολίτευση από τα κόμματα που βρίσκονται εντός του κοινοβουλίου, δεν είναι αμελητέο κατόρθωμα.
photo credits: Eurokinissi
Σε μια εποχή απολιτίκ φτάνει μια στιγμή για να γίνουν όλα πιο πολιτικά από ποτέ. Γίνεται πράξη ένα σύνθημα που ακούστηκε πολύ τον Δεκέμβρη του 2008. Ο δρόμος φτιάχνει συνειδήσεις. Δίπλα στο αίτημα για δικαιοσύνη μπαίνουν πλέον κι άλλα περιεχόμενα. Όπως η ανάγκη για δημόσιες και ασφαλείς συγκοινωνίες. Όπως η ανάγκη συνολικά για υποδομές και παροχές που θα προσφέρουν στο σύνολο της κοινωνίας αυτό που της αξίζει και χρειάζεται, είτε μιλάμε για νοσοκομεία, είτε για σχολεία. Μπαίνει η κουβέντα για τις καταστροφικές συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων. Αλλά και για την ακρίβεια. Η συζήτηση γίνεται τόσο συνολική όσο είναι η ίδια η ζωή. Μας αφορούν τα πάντα, γιατί η ζωή μας επηρεάζεται από τα πάντα.
Ταυτόχρονα η κοινωνία απέδειξε στον εαυτό της ότι δεν χρειάζεται να περιμένει την εκλογική διαδικασία για να αλλάξει κάτι. Κατάφερε να ορίσει από μόνη της, σε δικό της χρόνο, ποιο θέμα θα βρεθεί στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Με τους συγγενείς των θυμάτων φυσικά να πρωτοστατούν. Αν αυτή η κουλτούρα αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά, να αγωνίζεται ο κόσμος μαζί κι επίμονα για το δίκαιο, είτε αυτό αφορά ένα μεγάλο θέμα όπως τώρα, είτε ένα ζήτημα καθημερινότητας όπως οι συνθήκες που αντιμετωπίζει στη δουλειά του, θα έχει καταφέρει τη σπουδαιότερη πολιτική κατάκτηση. Το στίγμα του «απολιτίκ» θα δώσει τη θέση του σε μια επιδίωξη που ισοδυναμεί με ουτοπία, την πραγματική κοινωνική χειραφέτηση. Κι αυτό τη στιγμή που ήδη έχει γραφτεί ιστορία με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση εδώ και μισό αιώνα, αν όχι περισσότερο.