Το φινάλε της διονυσιακής περιόδου βρήκε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και την παρέα του να τραγουδάνε στου δειλινού την άκρη μέχρι τις τέσσερις το πρωί.
Στο προοίμιο του τραγουδιού «Πεχλιβάνης», ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας συστήνει την Πακίτα Γκαλιέγο, η οποία φαίνεται σίγουρη για τον εαυτό της και αρκετά ανεξάρτητη. Όταν ρωτήθηκε για το αν γνώρισε ποτέ τον φόβο, απέφυγε να απαντήσει. Κάπως έτσι φαντάζομαι και μελλοντικούς διαλόγους φίλων και πιστών ακολούθων του Θ. Παπακωνσταντίνου όταν θα γυρνούν τον χρόνο πίσω στο φετινό καλοκαίρι.
Όσοι δεν βρέθηκαν στον Χελμό «εκείνο τον Ιούνη του 2024», μάλλον θα προτιμούν να μη ερωτώνται γι’ αυτό καθώς θα είναι αρκετά ευαίσθητοι σ’ αυτό το θέμα.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου φάνηκε επίσης σίγουρος για τον εαυτό του και αποφάσισε με ένα σύντομο κείμενο τον περασμένο Φεβρουάριο να ανακοινώσει τις πέντε τελευταίες συναυλίες που θα σημάνουν και το φινάλε της διονυσιακής περιόδου. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και οι συναυλίες έγιναν δεκαπέντε, κάθε live και ένας μικρός αποχαιρετισμός, σε Κατράκειο, Βράχων, Τεχνόπολη, Θέατρο Γης και Λυκαβηττό. Πέντε σκηνές, από τρεις συναυλίες στη κάθε μια.
Στο τέλος όμως σερβίρουν το γλυκό, όσο κλισέ και τετριμμένο κι αν ακούγεται. Η είδηση ότι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα βρίσκεται στο line-up του Helmos Mountain Festival έσκασε σαν βόμβα μεγατόνων, ή όπως λένε και οι λίγο γραφικοί αθλητικοί συντάκτες, ήταν μεταγραφή αεροδρομίου. Όχι τόσο λόγω της είδησης αυτής καθαυτής, αλλά λόγω της συγκυρίας ότι έπεται των συναυλιών που θα δώσει σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
Όλα αυτά όμως είναι λίγο πολύ γνωστά. Αφού λοιπόν δεν υπήρξε η επιλογή “skip intro”, ας ταξιδέψουμε στο βουνό του Χελμού, μεσάνυχτα Κυριακής προς Δευτέρα. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης παραδίδει την σκυτάλη στον “Θανάση και την παρέα του” και παίρνει θέση σε μια καρέκλα στο πίσω μέρος του stage. Ο Δημήτρης Μυστακίδης και η Μάρθα Φριντζήλα είχαν ήδη φτάσει από νωρίς, απολάμβαναν την μουσική και πίσω από τα κάγκελα είχε στηθεί μια μικρή γιορτή.
Η Μάρθα και ο ανιψιός της φορούν ένα παλαιστινιακό φουλάρι που είχαν αγοράσει μαζί. Μιλάμε για το πώς αντιλαμβάνεται ένα νεαρό παιδί τον πόλεμο στη Γάζα και μου μεταφέρει τα λόγια που της είπε ο μικρός πριν λίγο καιρό: «Εσείς οι μεγάλοι πρέπει να κάνετε κάτι για αυτό». Ακολουθεί μια μικρή σιγή και μετά την ρωτάω για το πώς νιώθει που κλείνει απόψε αυτό το ταξίδι. Καμιά σιγή δεν ακολουθεί αυτή την φορά, καθώς μου απαντάει λιτά και περιεκτικά: «Πολύ ωραία». Και πράγματι, εκείνη την ώρα δεν υπήρχε καμία μελαγχολία, κανένα αίσθημα αποχαιρετισμού.
Οι μουσικοί και η μουσική θα υπάρχουν για πάντα και θα διαμορφώνουν με τον μαγικό τους τρόπο τις ζωές των ανθρώπων, εκείνων που έρχονται και εκείνων που θα φύγουν, σαν ένα κύκλο που ποτέ ακριβώς δεν κλείνει και συνεχώς μετατρέπεται σε κάτι άυλο που αν προσπαθήσεις να το εξηγήσεις, χάνει την μαγεία του.
Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα, ο Θανάσης κατευθύνεται προς το κέντρο της σκηνής, γελαστός και ευδιάθετος. Μπορεί να είναι η 16η φορά που ακολουθεί αυτή την διαδρομή τον τελευταίο μήνα, αλλά μοιάζει αδύνατο να μπορέσεις να συνηθίσεις αυτό το υπερβατικό συναίσθημα στο οποίο η προσμονή αφήνεται στο τώρα και σε προσγειώνει ομαλά στο παρόν. Παίρνει θέση στην καρέκλα και οι πρώτες νότες του San Michele ηχούν σαν προσευχή στα αυτιά του κόσμου. Το φεγγάρι στο πίσω μέρος της σκηνής έκανε την όλη σκηνή να μοιάζει με ταινία, με δέκα και παραπάνω χιλιάδες ανθρώπους να πρωταγωνιστούν στο δικό τους έργο.
Οι εκκλήσεις του Θανάση Παπακωνσταντίνου για τα καπνογόνα δυστυχώς δεν εισακούστηκαν. Όσο όμορφο κι αν είναι αυτό το κόκκινο χρώμα στο τοπίο, η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική. Ο ανιψιός της Μάρθας Φριντζήλα καλύπτει την μύτη του με το παλαιστινιακό φουλάρι και απολαμβάνει την θέα και την θεία του. Ο πατέρας του δίπλα μου λέει ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπει live Παπακωνσταντίνου και το ερώτημα αν θα είναι και η τελευταία έμεινε αναπάντητο. «Γεια σου Μάρθα» αναφωνεί το κοινό, «Γεια σας ομορφόπαιδα», τους απαντά εκείνη.
Ο Θανάσης δεν μιλούσε ιδιαίτερα στα περάσματα από το ένα κομμάτι στο άλλο, αλλά μια ατάκα ήταν αρκετή όταν το κοινό ζητούσε ρυθμικά να παίξει ως τις τέσσερις η ώρα. «Εντάξει, είχαμε ετοιμάσει ένα πιο μικρό πρόγραμμα, αλλά θα παίξουμε ως τις 4». Αυτό το πάγιο αίτημα του κόσμου σπανίως βρίσκει ανταπόκριση, αλλά αυτή τη φορά το ξημέρωμα της Δευτέρας τους βρήκε όλους και όλες μαζί.
Την επόμενη μέρα παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου Νικόλα, ο οποίος παρευρέθηκε στο 1 / 3 των συναυλιών του αγαπημένου του καλλιτέχνη από το Μεταξοχώρι Λαρίσης. Το βράδυ της Κυριακής βρισκόταν πολλά χιλιόμετρα μακριά από το βουνό των Καλαβρύτων και πριν του μεταφέρω την απάντηση στο γνωστό σύνθημα, με προλαβαίνει. «Όχι ρε μαλάκα, μη μου το πεις. Ξενερώνω και ανατριχιάζω ταυτόχρονα». Η επίσης φανατική φίλη μου Ιωάννα, αρκετά ευαίσθητη σε αυτό το θέμα, δεν ήθελε να μάθει τίποτα για αυτό το τετράωρο γλέντι που στήθηκε κάτω από το φεγγάρι και ελπίζω να μη διαβάζει τώρα αυτές τις λέξεις.
«Τα τραγούδια που κάνουν επιτυχία είναι αυτά που δίνουν άφεση αμαρτιών», μας λέει ο Θανάσης και προλογίζει με αυτή την φράση τα τραγούδια “Σιμούν” και “Πριγκιπέσσα”. Η ΕΟΣΣΟ (Ελληνική Ομάδα Σαρκωμάτων & Σπανίων Όγκων) βρέθηκε στον Χελμό το περασμένο τριήμερο και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ευχαρίστησε τους γιατρούς της ομάδας με ειλικρίνεια και σεβασμό, λέγοντας ότι εκείνοι αφιερώνουν ένα κομμάτι του εαυτού τους για τους άλλους, σε αντίθεση με τους καλλιτέχνες που είναι εγωιστικά όντα.
Αφιέρωσε την ερωτική “Ηλιόπετρα” στην αδερφή ψυχή του, όπως αποκάλεσε τον Σωκράτη Μάλαμα και έδωσε πάσες στον Αλέξανδρο Κτιστάκη και στον πρωτεργάτη της λαϊκής κιθάρας Δημήτρη Μυστακίδη που τραγούδησε το κομμάτι “Τούτοι οι μπάτσοι που ‘ρθαν τώρα” με τον κόσμο να παίρνει ρόλο χορωδίας. Το “Κομμωτριάκι” της Μάρθας Φριντζήλα κατέκτησε του κόσμου τις καρδιές και το γλέντι που είχε στηθεί, δεν είχε σταματημό.
Πριν καν ολοκληρωθεί το σύνθημα «Ρε Θανάση τι λες τώρα…», εκείνος απαντάει «Θα το κάνουμε παιδιά». Μάρθα Φριντζήλα και κόσμος φώναζαν ρυθμικά «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» στον ρυθμό των «Καλάντων» και η νύχτα κυλούσε απαλά με τα ρολόγια ξεχασμένα.
Η βραδιά έκλεισε με τον «Πεχλιβάνη» και ο Θανάσης αυτή την φορά δεν επέλεξε κάποιο προσωπικό αποχαιρετισμό, σαν εκείνον που μοιράστηκε στο Θέατρο Βράχων πριν μια εβδομάδα.
Τρεις λέξεις ήταν αρκετές. Εις το επανιδείν.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα επιστρέψει τον Οκτώβριο σε μια συναυλία στήριξης και αλληλεγγύης για τον ατελείωτο αγώνα του Συλλόγου Θυμάτων των Τεμπών προς την δικαιοσύνη.
Ο κόσμος θα συνεχίζει να τον αναγνωρίζει κι ας λείπει για καιρό.