Εν μέσω πληθωρισμού και διαρκώς αυξανόμενων τιμών, ό,τι έξοδο διαιρείται στα δύο, αυτομάτως συνεπάγεται μια αναγκαία οικονομική ανάσα.
Στη χώρα μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Καταγράφεται καλπάζουσα αύξηση στα πάγια καθημερινά κόστη λόγω του πληθωρισμού που πλήττει όλες τις χώρες παγκοσμίως, την ίδια στιγμή που οι μισθοί και οι κρατικές παροχές προς τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες παραμένουν προσκολλημένες σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα. Αυτή η δυσαναλογία, δυστυχώς, μαστίζει μόνο την Ελλάδα σε τόσο μεγάλο βαθμό, αφού οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες αντισταθμίζουν πολύ πιο αποτελεσματικά τις επικείμενες ανόδους στις τιμές, προσφέροντας υψηλότερους μισθούς.
Επί του πρακτέου, αυτό μεταφράζεται σε τεράστια επιβάρυνση των πολιτών, ενώ τα άτομα που βιοπορίζονται μόνα και αυτοτελώς καλούνται να το πληρώσουν πολύ πιο ακριβά από όσα συγκατοικούν με τον/την σύντροφό τους ή με φιλικά πρόσωπα, με γνώμονα πάντα μια διέξοδο από τη φτωχοποίηση στην οποία μας υποβάλλει διαρκώς η πολιτεία.
Ένα βιωματικό παράδειγμα προδίδει μια κοινωνική αδικία
Καταρχάς, ας μου επιτραπεί η παράθεση ενός βιωματικού παραδείγματος, προκειμένου να αποδοθεί με απλό τρόπο η οικονομική επιβάρυνση που υφίσταται ένα άτομο που ζει μόνο του, σε σύγκριση με ένα ζευγάρι, το οποίο συγκατοικεί.
Τα περασμένα Χριστούγεννα, επισκεφθήκαμε με την κολλητή και το αγόρι μου ένα γνωστό πολυκατάστημα, για να προμηθευτούμε στολίδια και εποχιακά διακοσμητικά. Να σημειωθεί, ότι η κολλητή μου ζει μόνη της και φροντίζει εξ ολοκλήρου για τα έξοδα του σπιτιού, αλλά και τα προσωπικά της, ενώ εγώ έχω την τύχη να συγκατοικώ με το αγόρι μου και να μοιραζόμαστε εξ ημισείας τις οικονομικές υποχρεώσεις. Όταν έφτασε η ώρα να ακούσουμε το τελικό ποσό των αγορών μας στο ταμείο, επικράτησε φρίκη: 120€ περίπου και οι δύο λογαριασμοί. Εντούτοις, η κολλητή μου κλήθηκε να πληρώσει μόνη της ολόκληρο το ποσό, αντίθετα με τη δική μας περίπτωση, που συνιστούσε κόστος ύψους 60€ για εμένα και ανάλογο για το αγόρι μου.
Μέσα από τα απλά αυτά μαθηματικά, καταδεικνύεται η κοινωνική αδικία που βιώνουν ειδικά όσοι/όσες/όσα καλούνται να τα βγάλουν πέρα αποκλειστικά με τις δικές τους δυνάμεις, δίχως τη συμβολή συγκατοίκων, συντρόφων ή συγγενών.
Το επιχείρημα της συγκατοίκησης και τα παχυλά ενοίκια
Είναι γνωστό τοις πάσι ότι, ως επί το πλείστον, ζητούνται εξωφρενικά ενοίκια για ασφυκτικά μικρούς όρους που έχουν ανακαινιστεί εντυπωσιακά, εκ πρώτης όψεως, με υλικά χαμηλής ποιότητας. Εκτός από τη βραχυχρόνια μίσθωση, τo πρόγραμμα Golden Visa και την τεράστια ζήτηση έναντι της χαμηλής προσφοράς, ένα φαιδρό επιχείρημα το οποίο προβάλλουν οι ιδιοκτήτες ή οι μεσίτες, είναι αυτό της συγκατοίκησης, προκειμένου να διαιρείται διά δύο το ενοίκιο. Ωστόσο, με τον κατώτατο μισθό να κυμαίνεται στα 830 μεικτά (704 περίπου καθαρά) και τις ζητούμενες τιμές ενοικίων να αγγίζουν ή να ξεπερνούν τα 500€/μήνα, εύλογα δημιουργείται τεράστια αναντιστοιχία. Ακόμη κι αν καταβάλλει κάθε συγκάτοικος από 250€, τα 454€ που υπολείπονται δεν επαρκούν για να καλύψουν τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες.
Συνεπώς, εφόσον ήδη είναι ασφυκτικές οι συνθήκες για ένα ζευγάρι, που υποτίθεται ότι έχει και το προνόμιο του να μοιράζεται τα έξοδα, πώς μπορεί να διαβιώσει αξιοπρεπώς ένα single άτομο, το οποίο επιθυμεί να ζήσει μόνο του;
Τα μηνιαία έξοδα και το ενδεχόμενο της συναισθηματικής υποχώρησης, έναντι της οικονομικής ανάγκης
Εκτός από το θεμελιώδες κεφάλαιο της στέγασης, έχει ανοίξει διάπλατα και η «ψαλίδα» στα πάγια έξοδα του νοικοκυριού, όπως τρόφιμα, λογαριασμοί, καύσιμα κ.λπ. Αν, υποθετικά, καταλήξουμε ότι το συνολικό αυτό κόστος ανέρχεται στα 200-300€ το μήνα, με πολύ απλές πράξεις, γίνεται αντιληπτό αυτό που ήδη γνωρίζαμε, ότι, δηλαδή, διαφοροποιείται στα μισά η συνεισφορά στην περίπτωση της συγκατοίκησης.
Πάρα ταύτα, η αντικειμενική καταπίεση που προκαλούν οι οικονομικές αποκλίσεις σε ένα κλίμα απόλυτης επισφάλειας, λειτουργούν επικουρικά στη διατήρηση μιας σχέσης/συγκατοίκησης που ίσως έχει αρνητικό πρόσημο για τον συναισθηματικό ή ψυχικό κόσμο έστω της μιας πλευράς. Οπότε, τίθεται το ζήτημα του κατά πόσο μπορεί να παραμένουν τα ζευγάρια σε μία σχέση, επειδή δεν δύνανται να ανταπεξέλθουν διαφορετικά σε οικονομικό επίπεδο.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, το 23% των ζευγαριών παραμένει μαζί λόγω οικονομικής δυσπραγίας. Αυτό, σαφώς, εγείρει κοινωνικούς προβληματισμούς, αναφορικά με το πόσο εντάξει είναι να ζούμε σε ένα καθεστώς που «υποχρεώνει», με έμμεσο τρόπο, τους πολίτες να παραμένουν σε αδιέξοδες καταστάσεις που δεν τους ικανοποιούν συναισθηματικά, έχοντας σοβαρό αντίκτυπο στην ψυχική τους υγεία.
Το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας και το έγκλημα του να είσαι single
Σε χώρες με υγιή οικονομία, προβλέπεται μια σειρά ελαφρύνσεων και επιδοτήσεων σε οικονομικά αδύναμους πολίτες– εκτός από τη γενναιόδωρη προσφορά θέσεων εργασίας με πολύ ικανοποιητικούς μισθούς. Στη χώρα μας, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας μας χτυπάει φιλικά στην πλάτη, χαμογελώντας ειρωνικά και μιλώντας με περίσσιο θράσος για ανάπτυξη (;) και για αύξηση των θέσεων εργασίας.
Φευ, αν τύχει να είσαι single σε αναζήτηση κατοικίας προς ενοικίαση και εξαρτάσαι από τους πενιχρούς εγχώριους μισθούς, τότε διαπράττεις τεράστιο έγκλημα. Με θύμα τον ίδιο σου τον εαυτό.
Εικόνες άρθρου: Shutterstock