katsarini

Η Χρύσα Κατσαρίνη έχει επιστρέψει με τη νέα της stand up comedy παράσταση «Και τι έλεγα;», την οποία παρουσιάζει κάθε Παρασκευή στο Θέατρο Noūs. Ολόκληρη η παράσταση, σε δικό της κείμενο, αφορά ένα και μόνο βράδυ: Αυτό της 6ης Μαΐου του 2012· ένα καθοριστικό βράδυ. Ένα καθοριστικό βράδυ γεμάτο γέλιο αλλά και συγκίνηση, όπως ακριβώς το νέο της έργο.

Πριν από λίγους μήνες διαγνώστηκα με διαταραχή ελλειματικης προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ). Η διάγνωση με ανακούφισε τρομερά γιατί για πρώτη φορά στη ζωή μου, όλα έβγαλαν νόημα. Το να γράψω κείμενα για τη ΔΕΠΥ ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. Επειδή έχω ΔΕΠΥ. Τα 30 λεπτά της παράστασης τα έγραψα το βράδυ πριν την πρεμιέρα. Και ίσως να είναι από τα αγαπημένα μου κείμενα. Ο τίτλος της παράστασης είναι η φράση που χρησιμοποιώ περισσότερο μέσα στη μέρα μου όταν χάνω τη συγκέντρωσή μου.

Φωτογραφία: Αναστασία Ζησοπούλου

Νιώθω πως έχω μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με το κοινό μου. Τους αγαπάω πολύ, αλήθεια. Και είναι πολύ αγαπησιάρικα πλάσματα. Σε κάθε θέατρο που πάω, οι ιδιοκτήτες μού το σχολιάζουν αυτό. Μου λένε «έχεις καλό κόσμο, είναι ευγενικοί». Και με αγαπάνε. Το καταλαβαίνω από τον ενθουσιασμό τους όταν βγαίνω στη σκηνή, από την υπομονή τους που μπορεί να περιμένουν στην ουρά 2μιση ώρες για να με χαιρετήσουν μετά από μια παρασταση, από τον τρόπο που φωτίζεται το πρόσωπό τους πριν με αγκαλιάσουν. Μου φέρνουν δωράκια και τα έχω κρατήσει όλα. Πού και πού τα χαζεύω όταν δεν νιώθω καλά. Καταλαβαίνω ότι δεν ήταν αυτή η ερώτηση αλλά προσπαθώ να μεταφέρω το τι βιώνω μαζί τους ώστε να είναι απολύτως αντιληπτό ότι δεν φοβάμαι να αφεθώ και να με πάει η έμπνευση όπου θέλει. Θα με ακολουθήσουν. Νιώθω ότι είναι πολλά τα χρόνια πια και εμπιστεύομαι εγώ εκείνους και εκείνοι εμένα.

Πιστεύω πως αν κάτι είναι αστείο, ο κόσμος θα γελάσει. Σε όποια γλώσσα και αν το πεις. Σαφώς η μητρική σου γλώσσα σου είναι πιο οικεία και κατ’ επέκταση πιο εύκολη στον χειρισμό και στην ταχύτητα της σκέψης. Αλλά τα κείμενα που αγαπάω, έχω δει να λειτουργούν και στα αγγλικά το ίδιο καλά. Οκ, τα λογοπαίγνια πατώνουν στα αγγλικά.

Φωτογραφία: Αναστασία Ζησοπούλου

Το μοίρασμα έχει πάντα τη μαγική ιδιότητα να σε αλαφραίνει. Ειδικά αν το διακωμωδείς. Γιατί με κάποιο τρόπο απομυθοποιείς αυτό που σε ταλαιπωρεί. Επίσης παίρνεις δύναμη από τη συνειδητοποίηση πως με την επικοινωνία του προβλήματος, βοήθησες έστω και έναν ακόμα άνθρωπο που μπορεί να βιώνει κάτι αντίστοιχο. Σαφώς χρειάζομαι στιγμές που πρέπει να ισορροπώ την εξωστρέφειά μου και να βρίσκω το κέντρο μου. Παίρνω την απόσταση που χρειάζεται για να με φροντίσω. Πλέον με προσέχω αρκετά. Μου πήρε πολλά χρόνια για να τα καταφέρω, αλλά τουλάχιστον τώρα με προσέχω.

Πιστεύω ότι ο κόσμος έχει αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία 13 χρόνια. Βλέπω έντονες διαφορές. Το 2012 όταν μιλούσα για σεξ στη σκηνή, ειδικά στην επαρχία, έβλεπα το σοκ στο βλέμμα του κοινού. Πλέον δεν νιώθω ότι τους σοκάρω αν μιλήσω για το σεξ. Γελάνε χωρίς δισταγμό. Σαφώς αυτό απορρέει και απο τη δική μου διαχείριση και εμπειρία. Είναι διαφορετική η προσέγγισή μου πια. Αλλά πιστεύω πως έχουμε κάνει σημαντικά βήματα.

Καθε φορά που είναι να βγάλω μια καινούρια solo παράσταση, πανικοβάλλομαι. Αυτό δεν πιστεύω ότι θα αλλάξει ποτέ. Όση εμπειρία και να έχω. Η πιο δύσκολη συγκυρία ήταν η περίοδος που έπαιζα την “Κουβέρτα”. Είναι ίσως τα χειρότερα χρόνια που έχω βιώσει. Έχασα πολλούς αγαπημένους μου ανθρώπους, αρρώστησε η μανούλα μου (είναι υγιέστατη τώρα), βιωνα και διάφορα άλλα απαίσια πράγματα που με οδήγησαν σε κάποια προβλήματα υγείας, που προέκυψαν από την άθλια ψυχική μου κατάσταση. Η Κουβέρτα, οι φίλοι μου και το κοινό με κράτησαν όρθια αυτά τα 2 χρόνια. Ελπίζω να μην ξαναπεράσω κάτι αντίστοιχο ποτέ.

Όπως είπα πριν, το κοινό μου είναι αγαπησιαρηδες άνθρωποι. Μου έχουν πει πανεμορφα πράγματα. Κλαίω αρκετά συχνά όταν με χαιρετάνε γιατί μοιράζονται πολλά μαζί μου και λιώνουν την καρδούλα μου. Ένα από τα πιο συγκλονιστικά πράγματα που άκουσα, ήρθε από τον Γιάννη Μάγγο. Παίζαμε μαζί με άλλους συναδέλφους στον Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη. Με πλησίασε ο Γιάννης μετά την παράσταση, μου έκανε μια από αυτές τις πολύ τρυφερές αγκαλιές του και μου είπε «Χρύσα, με έκανες και γέλασα. Είχα πολλά χρόνια να γελάσω, δεν θυμάμαι καν από πότε. Σε ευχαριστώ κορίτσι μου». Ναι και έκλαψα. Πολύ.

Φωτογραφία: @rgbstudiosproduction

Οι άνθρωποί μου. Και ο αλγόριθμος του insta που μετά από τόσα χρόνια με ξέρει καλά.

Θέλω να συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, να κάνω την ευρωπαϊκή μου περιοδεία και δεν θέλω τίποτα παραπάνω. Α όχι, άκυρο. Ένα Οscar!

Info: Η Χρύσα Κατσαρίνη παρουσιάζει τη νέα της stand up comedy παράσταση “ΚΑΙ ΤΙ ΕΛΕΓΑ;” στο Θέατρο Noūs (Τροίας 34, Αθήνα)

Γνωμούλα;
+1
0
Έκλαψα
+1
0
Βαριέμαι
+1
0
Νευρίασα
+1
0
Αγαπώ
+1
0
Σοκαρίστηκα