To Positively Different Short Film Festival επιστρέφει στον κινηματογράφο Άστορ από τις 3 έως τις 6 Απριλίου και μας προσκαλεί σε μια γιορτή του σινεμά και της διαφορετικότητας. Μιλήσαμε με τον σκηνοθέτη Σταύρο Μαρκουλάκη που συμμετέχει με την ταινία «Τα Περιστέρια Αρρωσταίνουν όταν η Πόλη Φλέγεται».
Αθήνα, νύχτα, δύο αγόρια γνωρίζονται. Το επόμενο πρωί ένα περιστέρι, από τα χιλιάδες που πετάνε στην πόλη, εγκλωβίζεται μαζί τους. Την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού, όλα τα πλάσματα που κατοικούν στην Αθήνα ονειρεύονται να δραπετεύσουν από μια πόλη που φλέγεται.
H ταινία του Σταύρου Μαρκουλάκη, «Τα Περιστέρια Αρρωσταίνουν όταν η Πόλη Φλέγεται», που θα προβληθεί στο πλαίσιο του 6ου Positively Different Short Film Festival είναι μια «ποιητική ιστορία αστικού έρωτα και κοσμικής φωτιάς», με τα λόγια του δημιουργού της.
Ο σκηνοθέτης θα δώσει το παρών στη διοργάνωση του PDSFF στις 4 Απριλίου στις 19.00, με τη βραβευμένη μικρού μήκους ταινία του (Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσία στο AIFF μεταξύ άλλων), στην κατηγορία «Επιβιώνοντας αντισυμβατικά». Οι δύο πρωταγωνιστές της ταινίας του Σταύρου Μαρκουλάκη (Θάνος Κόνιαρης, Άγγελος Διαμαντής), στο Positively Different φεστιβάλ θα συναντήσουν ήρωες και ηρωίδες άλλων ταινιών που όπως και εκείνοι βρίσκουν τον δικό τους τρόπο να επιβιώσουν, ενάντια σε ό,τι μοιάζει λογικό και κανονικό.
Το Positively Different Short Film Festival, λοιπόν, για έκτη χρονιά είναι εδώ. Από τις 3 έως τις 6 Απριλίου, ο κινηματογράφος Άστορ θα φιλοξενήσει τη φετινή διοργάνωση του PDSFF, το οποίο επιστρέφει με ένα πλούσιο πρόγραμμα 48 ταινιών από όλο τον κόσμο, χωρισμένων σε 9 σετ/κατηγορίες.
Ανοιχτές συζητήσεις παρουσία των δημιουργών, εργαστήρια και masterclasses συνθέτουν μια τετραήμερη γιορτή του σινεμά και της διαφορετικότητας. Φέτος, το PDSFF γίνεται έξι χρονών και ετοιμάζεται για το επόμενο άλμα. Η ομάδα του φεστιβάλ μας προσκαλεί να αφήσουμε πίσω το στέρεο έδαφος των βεβαιοτήτων μας και να ανοιχτούμε σε όσα καινούρια έρχονται.
Επιδίωξή της είναι «να καταστήσουμε το PDSFF έναν θεσμό για την προώθηση της διαθεματικότητας και την εξοικείωση του κοινού με θέματα διακρίσεων και καταπίεσης ατόμων και κοινοτήτων που πέφτουν στις χαραμάδες της εκπροσώπησης των σύγχρονων πολιτειών», όπως αναφέρει.
«Το φύλο, η σεξουαλικότητα, η φυλή, η τάξη, η εθνικότητα, η θρησκεία, η αρτιμέλεια είναι παράγοντες που μπορούν να καθορίσουν το παρόν και το μέλλον, τα εμπόδια και τις προοπτικές μας. Το PDSFF εστιάζει στα σημεία τομής τους ακολουθώντας ιστορίες χαρακτήρων, ατόμων και κοινοτήτων που βιώνουν καταπίεση λόγω ταυτοτήτων που φέρουν», σημειώνει η ομάδα του φεστιβάλ.
Με όπλο το σινεμά, το PDSFF φωτίζει πτυχές της διαδρομής ζωής των «άλλων», με τρόπο που άλλοτε κινείται στον ρεαλισμό και το χιούμορ, και άλλοτε πειραματίζεται με αφαιρετικές προσεγγίσεις. Πάνω απ’ όλα, το φεστιβάλ επιδιώκει να καλλιεργήσει τη συνεργατική δημιουργία, να ενισχύσει τη δικτύωση και να ενθαρρύνει τη διαμόρφωση κοινών στόχων και διεκδικήσεων.
Εν αναμονή της έναρξης του 6ου PDSFF το Estēlla μίλησε με τον Σταύρο Μαρκουλάκη για περιστέρια και αθηναϊκούς καύσωνες, την πόλη που του λείπει τους χειμώνες στην Ολλανδία, queer αφηγήσεις και τις επόμενες ταινίες του που ήδη «ψήνονται».
Πώς είναι η καθημερινότητά σου αυτή την περίοδο;
Η καθημερινότητα μου αυτήν την περίοδο συνδέεται περισσότερο με την φωτεινότητα του Mac παρά την φωτεινότητα της άνοιξης, ισορροπώντας μεταξύ συνεχούς δουλειάς, meetings, άγχους, ελάχιστου ελεύθερου χρόνου, υψηλής ανυπομονησίας, καλλιτεχνικής γέννας, νέων drafts σεναρίου και location scouting, επειδή είμαι στο pre-production της επομένης μικρού μήκους ταινίας μου, η οποία θα γυριστεί σύντομα στην Κρήτη -το μέρος που όλα ξεκινούν και τελειώνουν.
Θες να μας πεις κάποια πράγματα για την επόμενη ταινία, καθώς και για άλλα project που έχεις στα σκαριά;
Έχω διάφορα πρότζεκτ στα σκαριά, ξεκίνησε η χρηματοδότηση της πρώτης μου μεγάλου μήκους ταινίας, και επιτέλους επιστρέφω πίσω σε γύρισμα μετά από τρία χρόνια, μαζί με την αγαπημένη μου ομάδα και την παραγωγό μου, Ιωάννα Μπολομύτη.
Πρόκειται για μια μικρού μήκους βίαιης ενηλικίωσης ενός νεαρού αγοριού που ζει στην Κρήτη, λίγες μέρες πριν την έναρξη της στρατιωτικής του θητείας. Αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας τριλογίας μικρού μήκους ταινιών που ξεκίνησε με «Τα περιστέρια αρρωσταίνουν, όταν η πόλη φλέγεται». Αυτήν την φορά αφήνω πίσω (για λίγο) τα περιστέρια και ξεκινώ να συνομιλώ με γοητευτικούς πύθωνες και παιχνιδιάρικα γκέκος.
Τι συμβολίζει για σένα η πιο ζεστή μέρα του χρόνου και πώς επέλεξες να διαδραματίζεται τότε η ταινία σου; Πώς σου ήρθε η αρχική ιδέα;
Επιστρέφω συχνά στη σκέψη ότι ζωή μου περιστρέφεται μόνο γύρω από τους καλοκαιρινούς μήνες. Αναγεννιέμαι τον Μάρτη, ζω και υπάρχω μέχρι τον Αύγουστο, και σιγά-σιγά πεθαίνω εκ νέου τον Οκτώβρη. Ζω και εργάζομαι στην Ολλανδία τους χειμερινούς μήνες, οπότε δυστυχώς ο χειμερινός ήλιος της Αθήνας με συντροφεύει μόνο σαν ανάμνηση. Η ανάμνηση αυτή και η προσκόλλησή μου στον ήλιο γέννησε και την πρώτη ιδέα.
Την πιο ζεστή μέρα του χρόνου είχαν πριν χρόνια βρεθεί δύο αγόρια που ενέπνευσαν αυτήν την ταινία Την πιο ζεστή μέρα του χρόνου είναι δύσκολο να κρυφτείς από τα θέλω σου και τον έρωτα. Την πιο ζεστή μέρα του χρόνου νιώθεις ότι η Αθήνα σε καταπίνει στον καύσωνα της. Μάλλον η πιο ζέστη μέρα του χρόνου συμβολίζει τον πιο ειλικρινή εαυτό μας.
Τα Περιστέρια Αρρωσταίνουν όταν η Πόλη Φλέγεται» είναι μια ταινία για…
τους καμμένους από έρωτα (ή έστω αφυδατωμένους).
Στην ταινία δύο αγόρια γνωρίζονται και ζουν μια -σύντομη;- ερωτική ιστορία. Πιστεύεις ότι ζούμε συχνά τέτοιες ιστορίες ή η καθημερινότητά μας είναι πιο μοναχική και περιχαρακωμένη;
H Susanne Sundfør λέει ότι No One Believes in Love Anymore. Αυτή η σκέψη γυρίζει στο μυαλό μου χρόνια και αποτέλεσε και κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη της ταινίας. Θεωρώ ότι η ζωή μας χάνεται ολοένα και περισσότερο στη δίνη μιας σκληρά καπιταλιστικής πραγματικότητας και μας ωθεί σε μια μοναχική καθημερινότητα, στην οποία και οφείλουμε να αντισταθούμε και να ζήσουμε -να γιορτάσουμε όποιες ερωτικές ιστορίες βρεθούν στο δρόμο μας, είτε σύντομες, είτε μεγαλύτερης διάρκειας.
Πιστεύω πια ότι το να αφήνεσαι στον έρωτα είναι πολιτική πράξη και ένα δικαίωμα που πρέπει να προφυλάξουμε.
Η Αθήνα που λιώνει από τον καύσωνα μοιάζει να είναι πρωταγωνίστρια της ταινίας σου. Τι ρόλο έπαιξε η πόλη σ’ αυτή την ιστορία και αν ήταν όντως χαρακτήρας ταινίας, πώς θα ήταν;
Η Αθήνα είναι πράγματι ένας τρίτος χαρακτήρας της ταινίας και η ύπαρξή της στην αφήγηση είναι τόσο σημαντική όσο και των αγοριών. Η πόλη μετουσιώνεται σε όλα τα στοιχεία που την συντελούν, από τους καυτούς τσιμεντένιους δρόμους του κέντρου, μέχρι τα περιστέρια που δροσίζονται στα συντριβάνια της.
Θεωρώ την Αθήνα την πιο όμορφη πόλη στον κόσμο (και ας μην έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο), είμαι βαθιά ερωτευμένος μαζί της. Κάθε φορά που επιστρέφω είναι σαν να συνδέομαι και να την ερωτεύομαι ξανά από την αρχή, με όλα της τα όμορφα και τα άσχημα, τα άγρια και απαλά, τα εμπνευσμένα και εξοργιστικά στοιχεία της. Είναι μια ερωτική σχέση -κάποιες φορές τοξική- η οποία δεν ξέρω αν θα είναι σύντομη, αλλά το να της λέω «αντίο» κάθε φορά είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που καλούμαι να κάνω.
Οι queer αφηγήσεις στο ελληνικό σινεμά έχουν αποκτήσει ορατότητα;
Στο ελληνικό ανεξάρτητο σινεμά κυριαρχούν. Με χαροποιεί και μου δίνει ελπίδα το γεγονός ότι τα τελευταία χρονιά οι queer χαρακτήρες και οι αφηγήσεις τους εντοπίζονται σε τελείως διαφορετικά κινηματογραφικά είδη.
Νιώθω ότι ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας το κλασικά ακτιβιστικό κοινωνικό δράμα ρεαλισμού όταν συνδέεται με τις queer διεκδικήσεις, και να εξερευνήσουμε άλλες κατευθύνσεις πιο εμπνευσμένες- που αν θες ταιριάζουν και εν γένει στον όρο queer.
Πού στέκεσαι απέναντι στην «ταμπέλα» queer ταινία, ως προς τις ταινίες σου; Είναι στόχος σου να δίνεις βήμα σε άτομα που ανήκουν στην LGBTQΙΑ+ κοινότητα στις δουλειές σου ή απλώς αυτές οι ιστορίες σε ιντριγκάρουν και θέλεις να τις αφηγηθείς;
Ανήκω στην queer κοινότητα, οπότε αναπόφευκτα οι αφήγησεις, οι χαρακτήρες και τα περιβάλλοντα τα οποία αναπτύσσω στις ταινίες μου φέρουν την queer αίσθηση. Ένας χαρακτήρας δεν επιλέγω να είναι queer συνειδητά, αλλά επειδή η οποιαδήποτε ιδέα που γεννάται μέσα μου ξεκινά από κάτι προσωπικό –συνήθως βιωματικό, έτσι και οι ταινίες μου φέρουν μια ξεκάθαρη queer ταυτότητα.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο θεωρώ μπορούμε να δωσουμε πραγματικό βήμα στα άτομα που ανήκουν στην LGBTQIA+ κοινότητα: μετουσιώνοντας τις πραγματικές εμπειρίες μας σε ειλικρινείς αφηγήσεις.
Πόσα χρόνια δουλεύεις στο σινεμά; Βιοπορίζεσαι από αυτό;
Στο σινεμά δουλεύω τα τελευταία δέκα χρόνια. Ως σκηνοθέτης ξεκίνησα να δουλεύω τα τελευταία επτά χρόνια. Η ζωή μου είναι βαθιά αλληλένδετη και εξαρτώμενη από το σινεμά και τον κινηματογράφο. Βιοπορίζομαι από αυτό, παθαίνω υπερκόπωση από αυτό, ερωτεύομαι ξανά και ξανά με αυτό και ελπίζω αυτός ο έρωτας να μην είναι σύντομος αλλά να κρατήσει μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Για εισιτήρια του PDSFF25 σε παραγωγή inter alia, από τις 3-6 Απριλίου, στον κινηματογράφο Άστορ, πατήστε ΕΔΩ