Η δημοφιλής YouTuber μίλησε για την αορατότητα των bi ατόμων, το ταμπού της κακοποίησης στις ερωτικές σχέσεις γυναικών, τον ομοφοβικό οχετό της ελληνικής τηλεόρασης, το ποιον δεν θα καλούσε ποτέ στην εκπομπή της και τη Zackie που θα λείπει κι από αυτό το Pride.
Παρασκευή πρωί προς μεσημέρι στα Εξάρχεια. Ζεσταινόμαστε αγνοώντας το πόσο περισσότερο θα καούμε μέρες σαν κι αυτήν που βάζω την κουβέντα μας με τη Zoe Pre, σε σειρές. Με τη Ζωή γνωριζόμαστε λίγο, όμως δεν μας πήρε πολύ να αρχίσουμε να μιλάμε ακατάπαυστα και μακριά απ’ την σε Α4 ψυχαναγκαστική σκαλέτα μου.
Έχει μπει Ιούνιος, ο πιο πολύχρωμος μήνας του χρόνου, όπου η Ζωή με την Αθηνά Τσαγκαράκη (athinoid), θα βρεθούν το Σάββατο (15/6) το βράδυ στην Κεντρική Σκηνή του Pride, για να παρουσιάσουν όσα θα συμβούν στο κέντρο της Αθήνας. «Νιώθω χαρούμενη που φέτος δίνεται επιτέλους αυτό το βήμα, τόσο σε μια λεσβία όπως η Αθηνά, όσο και σε ένα bi άτομο όπως εγώ, να μοιραστούμε το μήνυμα μας με χιλιάδες κόσμο.
Μιλώντας για εμένα, θέλω να αναφερθώ στα bi άτομα, μια κατηγορία αόρατη που κάνουμε σαν να μην υπάρχει ή αν υπάρχει είναι μόνο από φήμες. Γιατί αν τολμήσεις και δηλώσεις bi, τότε θα πρέπει να δεχθείς σχόλια που υπαινίσσονται ότι είσαι ένας μπερδεμένος άνθρωπος ή μια λεσβία που ντρέπεται να το πει».
Συζητάμε για τον τρόπο που ανοίγουν σήμερα δημόσια ζητήματα σεξουαλικότητας, για μια νέα γενιά που διαμορφώνει ένα νέο περιβάλλον, πιο ασφαλές και σίγουρο, που της επιτρέπει να μιλήσει για όσα μέχρι τώρα ένιωθε ότι πρέπει να κρύβει. «Προσωπικά, δεν με ένοιαζε ποτέ να βγω και να μιλήσω δημόσια για τη σεξουαλικότητα μου. Δεν είχε να κάνει με κάποιου είδους ντροπή, αλλά με την ανάγκη που υπήρχε τότε να λύσω διάφορα οικογενειακά ζητήματα. Η μητέρα μου είναι μια γυναίκα πολύ κοντά στη θρησκεία. Ευτυχώς, είχα απ’ την αρχή την αποδοχή από τα αδέρφια μου. Όταν ένιωσα ασφαλής κι ότι δεν θα κριθεί κάτι σε σχέση με τη προσωπική μου ασφάλεια, ξεκίνησα να μιλάω και να μοιράζομαι την εμπειρία μου και με τον υπόλοιπο κόσμο, αναγνωρίζοντας ότι εκεί έξω υπάρχουν παιδιά που δέχονται μέσα απ’ το ίδιο τους το σπίτι τον ομοφοβικό οχετό, νιώθοντας απαίσια».
Μου περιγράφει τα χρόνια της διαδρομής της συνειδητοποίησης. «Με θυμάμαι ένα παιδί μπερδεμένο, ακόμη και σήμερα δυσκολεύομαι να σου εκφράσω πώς ένιωθα. Αναγνώριζα το λεσβιακό και το straight κομμάτι μέσα μου, αγνοούσα όμως ότι υπάρχει το bi, που θα εξηγούσε στην πορεία τα πράγματα. Μεγάλωσα βλέποντας πολύ τηλεόραση, όπου στις σειρές υπήρχαν -όπου υπήρχαν- gay και λεσβίες που προσομοίαζαν περισσότερο σε καρικατούρες. Στα ‘Εγκλήματα’ μόνο ίσως υπήρξε ένας bi ρόλος, αυτός του Μιχαλάκη».
«Έτσι, ο καιρός περνούσε ξέροντας ότι μου αρέσουν τα αγόρια, νιώθοντας παράλληλα κι έναν ενθουσιασμό για τα κορίτσια. Στα 17 μου, όταν κι έκανα πρώτη φορά κάτι με κοπέλα, μου έγινε ακόμη πιο ξεκάθαρο ότι πρόκειται για κάτι σεξουαλικό, πέραν του ενθουσιασμού. Η συνειδητοποίηση αυτή με έκανε να αρχίσω να ντύνομαι πιο masculine, κάτι που δεν με εξέφραζε. Πίστευα ότι όταν είμαι με κοπέλα πρέπει να συμπεριφέρομαι πιο μάτσο, ενώ όταν είμαι με αγόρι πρέπει να συμπεριφέρομαι πιο θηλυκά. Δεν είχα καταλάβει ακόμη ότι μπορώ να είμαι ο εαυτός μου και στις δύο περιπτώσεις».
«Ο κόσμος αντιμετωπίζει τα bi άτομα σαν μια ‘τσούλα’ που δεν χορταίνει με τίποτα, που με άντρες και γυναίκες προσπαθούν να καλύψουν τις σεξουαλικές τους ανάγκες. Γενικά, μια χαρά είναι κι αυτό για όποιον άνθρωπο το επιλέξει, εδώ όμως μιλάμε για όταν αυτή η άποψη παίρνει ρατσιστική μορφή την οποία μπορείς να αντιμετωπίσεις ακόμη και στην κοινότητα. Παράλληλα, μπορεί να αντιμετωπίσεις συμπεριφορές του στυλ ‘είσαι bi γιατί δεν έχεις το θάρρος να πεις ότι είσαι gay ή λεσβία σαν κι εμάς’, κάτι που μπορεί να συναντήσεις και μέσα στις ίδιες τις σχέσεις».
Η Zoe Pre θεωρεί ότι θα είναι «καλό και η κοινότητα να προσπαθεί για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ασφάλεια και να μη χρειάζεται ταμπέλες, πιέζοντας τα άτομα να δηλώσουν το τι είναι. Τα παιδιά που νιώθουν μπερδεμένα και ψάχνουν να ανακαλύψουν το πώς αισθάνονται, δεν βοηθιούνται με τον τρόπο αυτό. Εγώ αναρωτιόμουν μέχρι και για το αν είμαι τρανς, κάτι που δεν ίσχυε».
Μοιράζομαι μαζί της τη σκέψη μου για την έλλειψη φροντίδας και προσοχής που έχουμε δώσει σε μορφές κακοποίησης που εξελίσσονται μεταξύ γυναικών που βρίσκονται σε ερωτική σχέση. Ενώ δηλαδή τραβήξαμε με πόνο το τσιρότο της κακοποίησης για πολλές θηλυκότητες, η βία που μπορεί να ασκεί μια γυναίκα στη σύντροφό της παραμένει αόρατη.
«Πράγματι, μέχρι και σήμερα αποτελεί ταμπού να μιλάμε για τη σωματική αλλά και την ψυχική κακοποίηση που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε μια ερωτική σχέση γυναικών. Είναι σαν να αγνοούμε ότι και οι γυναίκες μπορούν να γίνουν κακοποιητικές, κάτι που μας εμποδίζει να σταματήσουμε να φοβόμαστε και να μιλήσουμε γι’ αυτό. Προσωπικά, δεν έχω τέτοια εμπειρία, γνωρίζω όμως τέτοια περιστατικά. Αισθάνομαι ότι ίσως συμβαίνει κάτι ανάλογο με τα αγόρια που έχουν δεχθεί βία απ’ τις συντρόφους τους και δεν το μοιράζονται. Υπάρχει η ντροπή του ότι κάποιος που θεωρητικά είναι πιο ‘αδύναμος’, κατάφερε και με κακοποίησε».
Η Ζωή έχει μοιραστεί τον προβληματισμό της με την προηγούμενη απ’ τη δική της γενιά, έχει ρωτήσει γυναίκες να της πουν γιατί δεν δήλωσαν ποτέ ανοιχτά λεσβίες ή bi. «Στις συζητήσεις αυτές δέχτηκα μόνο σεβασμό, νιώθοντας παράλληλα και μια πικρία απ’ τη μεριά τους, για το ότι δεν μπόρεσαν κι εκείνες να μιλήσουν όταν έπρεπε. Οι περισσότερες μου είπαν ότι δεν ήθελαν να το κάνουν αυτό στην οικογένεια τους. Το καταλαβαίνω, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάποια στιγμή πρέπει να σπάσουν και μερικά αυγά, πώς να το κάνουμε; Κι εγώ ήξερα ότι η μάνα μου δεν θα το πάρει καλά, με την προϋπόθεση όμως ότι ένιωθα ασφαλής και δεν με έβαζα σε κίνδυνο, θεώρησα ότι οφείλω να το κάνω».
Η κουβέντα μας φτάνει στο πώς η γυναικεία σεξουαλικότητα φετιχοποιείται. «Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα με τη θηλυκότητα γενικότερα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι οι πιο masculine λεσβίες γίνονται αποδεκτές με το ‘Η Μαρία είναι παλικάρι, δεν μασάει, δεν μας πειράζει που είναι λεσβία’, ενώ αν μια κοπέλα λεσβία είναι πιο θηλυπρεπής δέχεται το ‘Αυτή τη θέλω μαζί με μια ακόμη γκόμενα’. Το ίδιο αντίστοιχα ισχύει και με τους άντρες. Στην πρώτη περίπτωση είναι ‘Ο Γιώργος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο κρεβάτι του, αλλά είναι σωστό αντράκι’, αλλά όταν ο Γιώργος βαφτεί είναι ‘η πουστάρα’. Ας καταλάβει λοιπόν κάποια στιγμή η κοινωνία ότι η ομοφοβία πηγάζει μόνο απ’ τον μισογυνισμό».
Το σύνθημα του φετινού Pride, είναι «Ένας νόμος δεν αρκεί». «Χρειάστηκε να περάσει τόσος καιρός και τόσες δυσκολίες, για να νομιμοποιήσουν τους γάμους και την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια. Είναι καλό, δεν είμαι όμως αρκετό γιατί δεν συμπεριλαμβάνει όλα τα άτομα της κοινότητας που διαρκώς βάλλονται.
Αυτό που δεν αντέχω να ξανακούσω είναι το ‘Πώς μπορούν δύο άντρες να μεγαλώσουν ένα παιδί;’. Σε μια κοινωνία που έχουμε μεγαλώσει με τους πατεράδες μας να μας έχουν εγκαταλείψει, θα ήθελα πραγματικά να μου εξηγήσουν τι εννοούν. Αυτό βέβαια θα μου πεις είναι θέμα της straight κοινωνίας, μιας και οι gay έχουν δεχτεί τόσες απαίσιες συμπεριφορές απ’ τους γονείς τους, που το μόνο που θέλουν είναι τα παιδιά τους να μεγαλώσουν ευτυχισμένα».
Η Ζωή έχει μια πολύ επιτυχημένη εκπομπή στο YouTube που ονομάζεται ‘ΚΡΙΜΑ’. «Παρατηρώ ότι η γενιά μας απαξιώνει τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης τα οποία κι εγώ προσωπικά θεωρώ εντελώς διεφθαρμένα κι επιλέγει να ενημερώνεται μέσα από το Internet, χωρίς να μπορείς φυσικά κι εκεί να αποφύγεις την ανακύκλωση της τηλεοπτικής ατζέντας. Έτσι, συνεχίζουμε να τρώμε άπειρο σεξιστικό και ομοφοβικό λόγο, βασικό πυρήνα της ελληνικής τηλεόρασης».
«Το YouTube, το ξεκίνησα κάνοντας κωμικά video, περνώντας παράλληλα κάποια μηνύματα που ήθελα. Όταν ξεκίνησα το ΚΡΙΜΑ, είχα στο μυαλό μου κάτι χαλαρό. Σιγά σιγά κατάλαβα ότι άρχισε να παίρνει μια τροπή που με εξέφραζε περισσότερο, απ’ όσο αρχικά είχα σκεφτεί. Με τις συνεντεύξεις που κάνω μαθαίνω πράγματα που μέσω αυτών ανακαλύπτω νέες οπτικές που χρειαζόμουν. Έτσι, οι καλεσμένοι άρχισαν να γίνονται πιο στοχευμένοι. Το ΚΡΙΜΑ θέλω να σε κάνει να σκεφτείς. Δεν θέλω να το βλέπουν μόνο άνθρωποι που σκέφτονται σαν εμένα, αλλά να ανοίξει το κοινό που ενημερώνεται απ’ αυτό το υλικό.
Δεν θα καλούσα κανένα άτομο που εν γνώση μου θα αναπαράξει κακοποιητικό κι επανατραυματικό λόγο, στοχεύοντας άτομα που τον έχουν φάει με το κουτάλι τόσα χρόνια. Δεν με ενοχλεί καθόλου να έρθει κάποιο άτομο με διαφορετικές απόψεις από εμένα, όχι για να τσακωθούμε, αλλά για να διερευνήσουμε αν μπορούμε να βρούμε έναν κοινό τόπο. Αυτό προφανώς δεν μπορεί να συμβεί ποτέ με κανέναν φασίστα».
«Δεν με ενδιαφέρει απλά να κάνει νούμερα μια συνέντευξη, με ενδιαφέρει να τα κάνει γιατί πραγματικά αυτό που συζητήθηκε αξίζει να το ακούσουν πολλές και πολλοί. Προεκλογικά πολλά πολιτικά πρόσωπα θέλησαν να φιλοξενηθούν στο ΚΡΙΜΑ. Συνειδητά έχω διαλέξει μέχρι στιγμής τον Αλέξη Τσίπρα, τον Χάρη Δούκα και τον Πέτρο Κόκκαλη. Είχα κι άλλες προτάσεις που γνώριζα ότι θα πάνε πολύ καλά, όμως δεν το έκανα».
Κι απ’ αυτό το Pride για 6η χρονιά θα λείπει η Zackie, της οποίας η μνήμη δεν σταματά να λερώνεται απ’ όσους μιλούν με όρους ιδιοκτησίας απέναντι στην ανθρώπινη ζωή. «Όλη η παθογένεια την ελληνικής κοινωνίας καθρεφτίζεται πάνω στο πρόσωπο του Ζακ, τον οποίο θέλω να σου πω ότι τον έβλεπα φανατικά από παλιά στο YouTube και την εκπομπή ‘Ουζάκι με τη Zackie’. Όταν συνειδητοποίησα τι είχε συμβεί, δεν μπορούσα να πιστέψω, έπαθα σοκ με τον τρόπο που αντιμετώπισαν αυτή τη δολοφονία τα Μέσα».
«Όχι, δεν χρειαζόταν να υπάρξει αυτή η δολοφονία για να ξεσηκωθούμε, δεν χρειαζόμαστε τη θυσία κάποιου για να αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε τον δρόμο. Δικαιοσύνη για τη Zackie. Όποια δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει χωρίς εκείνη πια.
Σταματήστε να μισείτε παιδιά, από κανέναν δεν κινδυνεύετε».