Το επετειακό live είχε μοναδική ενέργεια τόσο από τον «δικό μας» Λιάκο όσο και από τον κόσμο που γέμισε το υπαίθριο θέατρο του Λυκαβηττού, με πολύ χορό και «παντρέματα» από beats και ρίμες συνδυάζοντας Ανατολή και Δύση.
Έχει βραδιάσει και η θερμοκρασία έχει πέσει λιγάκι, κάνοντας την ανάβαση προς το υπαίθριο θέατρο του Λυκαβηττού, ένα από τα πιο αξέχαστα αθηναϊκά σημεία αναφοράς, λίγο πιο ευχάριστη. Ο κόσμος εισέβαλε στο δημοτικό θέατρο γεμάτος όρεξη για αυθεντικές ρίμες και μερακλίδικη διάθεση. Ο Εισβολέας, ο άνθρωπος που κάνει «ραπ α λα γκρεκ», έκλεισε 25 χρόνια, ως ένας από τους πατέρες του ελληνικού χιπ χοπ και τα γιόρτασε με ένα μεγάλο γλέντι στο δεύτερο ψηλότερο σημείο του λεκανοπεδίου Αττικής.
Η αλήθεια είναι ότι συστάσεις περιττεύουν, όμως αξίζει με αφορμή αυτό το επετειακό live να κάνουμε μνεία στην καλλιτεχνική του πορεία, η οποία ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, με τους Άλφα Γάμα (Άγνωστοι Γνωστοί), έπειτα με τα Τιγρέ Σποράκια και στη συνέχεια με τις σόλο κυκλοφορίες του που τον έχουν τοποθετήσει ακόμη πιο ψηλά στο βάθρο με τα αγαπημένα χιπ χοπ ακούσματα. Ο Εισβολέας ή Λιάκος ή Ηλίας Παπανικολός από το Γαλάτσι, την «hip hop μάνα της Αθήνας», έδωσε φωνή σε μια ολόκληρη γενιά.
Ξεχωρίζει όμως και γιατί έχει αλλάξει αισθητά μέσα στα χρόνια, τον τρόπο που βλέπει και προσεγγίζει τον κόσμο. Θα το επιβεβαιώσει και λίγο αργότερα στο live για τα 25 χρόνια, τραγουδώντας τους «Λουκουμάδες»: «Είναι ο κόσμος που βλέπεις, ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο. Λουκουμάδες, μέσα από μια τρύπα, τρύπα λουκουμότρυπα». Ο Εισβολέας έχει μια γλύκα που δεν διστάζει να την δείχνει και πάνω στη σκηνή, καθώς έχει εδώ και χρόνια αποκυρήξει το σκληρό και μάτσο προσωπείο που πρόβαλε έντονα ως πρότυπο η χιπ χοπ στο παρελθόν.
Ο Εισβολέας ανεβαίνει στη σκηνή και ήδη στο κατάμεστο θέατρο του Λυκαβηττού γίνεται χαμός. Ξεκινώντας από τους «Ήρωες» και το «Ο Παύλος ζει, τσακίστε τους ναζί» και φτάνοντας μέχρι τη «Βιομηχανία Των Ηλιθίων», το νέο του άλμπουμ, μας χάρισε τραγούδια και αφηγήσεις που εξιστορούν στο σήμερα τα ανεξίτηλα σημάδια που μας άφησε μια ολόκληρη εποχή. «Για τους ήρωες που παλεύουν με καρκίνο, αυτήν την κωλοαρρώστια» είπε. «Για αυτούς που πηδάνε στο Αιγαίο να σώσουν παιδάκια».
Σηκώνοντας την σημαία Παλαιστίνης λίγο αργότερα είπε: «Δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο» και τραγούδησε «Ο μύθος σας καταρρέει, περήφανοι Έλληνες που γίναμε Ευρωπαίοι».
Λίγο πριν τις 10μμ, ο Γέλως ανέβηκε στη σκηνή. «Μαζί φτιάξαμε το πρώτο συγκρότημα. Παίζουμε ξανά μετά από χρόνια χωρίς πρόβα», σχολίασε ο Εισβο συγκινημένος και με ένα «Έλα αλητεία» βρέθηκαν οι δυο τους να κάνουν άλματα, διασχίζοντας τη σκηνή από τη μια άκρη ως την άλλη.
Σε λίγη ώρα όμως έμελλε να μας ταξιδέψει σε ανατολιτικους ρυθμούς και ένα από τα καινούργια του home sessions. «Ο Νικόλας (σ.σ.: Κανάς) είναι πίσω από τα home sessions, αυτός τα κάνει όλα» μας ενημέρωσε και το κοινό ξεκίνησε να λικνίζεται στο ρυθμό.
Ήταν η «Κατάλληλη ώρα» και ακούσαμε το: «Δε γνωρίζω από βία και όπλα/ Ναρκωτικά σε γιοτ κι άλλα κόλπα/ το ότι δεν κάνω το μάγκα/ δεν σημαίνει ότι είμαι και κότα/ Όπου παίζω live τους κάνω ώπα».
Ο Λιάκος έσπευσε τότε να μας πει: «Για μένα μουσική είναι λαογραφία. Καλλιτέχνης σημαίνει να μπορεί να αντανακλά την εποχή του. Έγραψα ένα τραγούδι για τις φυλακές και τις αποδράσεις. Άλλος μιλάει για λεφτά και άλλος για ελευθερία.»
Η ηλεκτρική κιθάρα τότε υπό τον Σπύρο Βρυώνη έδωσε ρέστα και ένα «Ζήτω η μουσική» ακούστηκε από τα χείλη του Εισβο, ο οποίος κουνώντας τη λεκάνη του στο ρυθμό είπε: «Ελάτε να ζήσουμε το καλοκαίρι». Δεν σταμάτησε λεπτό να αλληλεπιδρά με το κοινό και να αφιερώνει τα τραγούδια του το ένα μετά το άλλο, πότε για τους «αισιόδοξους τύπους», τραγουδώντας «Καιρός να δω μπροστά» και πότε για πιο μελαγχολικούς με τα «γαλατσιώτικα μπλουζ».
Ποτέ εφησυχασμένος, και πάντα δημιουργικός, συνέχισε με τις ρίμες που λένε: «είναι που μαι ρεαλιστής και οι ουτοπίες με πνίγουν» ενώ στη συνέχεια ζήτησε να χαμηλώσουν τα φώτα για να παίξει το πολύ αγαπημένο του τραγούδι «Το αφήσαμε για αύριο», ακούγοντας τον Χρόνη Μίσσιο και τον «Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που θα τις θάβουμε μέσα μας».
«Ας ζήσουμε λοιπόν χωρίς τα πρέπει μας, να παίξουμε σαν μικρά παιδιά. Κάθε επιθυμία ελεύθερη και όσο πάει». Είναι φορές που δεν ξέρεις ποιος στίχος σε εκφράζει περισσότερο και ευτυχώς το scratching και το break dance που ακολούθησε από μια φανταστική χορευτική ομάδα έδωσαν φτερά σε σκέψεις που προϋπήρχαν.
Ο Εισβολέας αφού αποχώρησε λίγο από τη σκηνή, γύρισε πίσω χωρίς το κοντομάνικο πουκάμισό του και με πολύ κέφι για χορό και μας έκανε να αδημονούμε ακόμη περισσότερο και να μην θέλουμε να τελειώσει αυτή η βραδιά.
Η Ιουλία Καραπατάκη φυσικά έδωσε το παρών και σε αυτήν την συναυλία του Εισβολέα, ενώ έκανε και η Νεφέλη Φασούλη την εμφάνισή της στο απολαυστικό ντουέτο με Εισβο «Λάθη μετράω», όπου το κοινό είχε φτάσει σε άλλα ύψη ακούγοντας το «Για σένα έπεφτα μες στη φωτιά και ένιωθα καλά».
Από το χθεσινό live του Εισβολέα για τα 25 χρόνια μουσικών διαδρομών και σερί συνεργασιών, κρατάμε το κοινωνικοπολιτικό του trolling, που αποτυπώνει την κοινωνία και τις παθογένειές της, τα πρωτότυπα τραγούδια του νέου δίσκου του που παντρεύουν την Ανατολή με τη Δύση, τη λαϊκή μουσική με το ραπ, την παραδοσιακή με την ηλεκτρονική μουσική, τα beats με κρουστά και 808s, τα σαξόφωνα με κλαρίνα και τσαμπούνες.
Αλλά κυρίως, κρατάμε τον αυθεντικό Εισβολέα που εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα μας χαρίζει στιγμές και πάντα προχωράει μπροστά!
Να τα εκατοστήσεις, Ηλία.