Ένα μεσημέρι στο Παγκράτι, η πολυδιάστατη καλλιτέχνις Σίλια Κατραλή μίλησε για το «beat που δεν τελειώνει», το ελεύθερο κάμπινγκ και το νέο της δίσκο που θα κυκλοφορήσει σύντομα με τίτλο «Πατίνια στο φεγγάρι».
«Μια μέρα που ξυπνάς απ’ τον αγώνα, καταλαβαίνεις πως αγώνας δεν υπήρξε απ’ την αρχή» τραγουδά η Σίλια Κατραλή στο «Αυτό το beat δε τελειώνει», το κομμάτι που κυκλοφόρησε με τον Papazó (Βασίλης Παπαζώτος) πριν λίγο καιρό. Η πολυδιάστατη τραγουδοηθοποιός –όπως αυτοπροσδιορίζεται– μας ταξιδεύει μέσα από τους σουρεαλιστικούς στίχους της μέσα σε ένα μπαρ ή έξω στη σελήνη. Με μια θεατρικότητα, μεταπηδά από την ρομαντική, ρετρό εικόνα στην σπασμένη κοινωνική πραγματικότητα της παραζάλης και της παραίσθησης.
«Έξω η αγάπη οπλοφορεί και σκοτώνει και το beat δε τελειώνει» ακούω στα ακουστικά μου, μέχρι να τη συναντήσω ένα απόγευμα στο Παγκράτι. Καλοκαιρινή, φρέσκια και προσιτή, η Σίλια Κατραλή εξηγεί πως βρέθηκε να τραγουδά, να παίζει σε τηλεοπτικές σειρές και να σκηνοθετεί ήδη από τα 20ies της.
«Πέρασα στη Φιλοσοφική, την οποία δεν τελείωσα ποτέ, αποφάσισα να μπω σε δραματική σχολή και να ασχοληθώ με αυτό. Έκανα κάποιες δουλειές από το πρώτο έτος στη δραματική σχολή, πρώτα έπαιξα σε θεατρικά έργα και μετά σε τηλεοπτικά. Ήμουν τυχερή και βρέθηκα γρήγορα να δουλεύω στην τηλεόραση. Οι τελευταίες δουλειές που έκανα ήταν «Οι Άγριες Μέλισσες» και «Ο Παράδεισος των κυριών», όπου είμαι δύο χρόνια και τελειώσαμε φέτος».
Κυκλοφόρησαν ήδη δύο singles ενόψει του νέου δίσκου της Σίλιας, το «Αερόστατο» και τα «Κεράσια Του Απρίλη». Το νέο άλμπουμ της «Πατίνια Στο Φεγγάρι» αναμένεται να κυκλοφορήσει το φθινόπωρο του 2024 από την Walnut Entertainment.
Πώς μπήκε το τραγούδι στην ζωή σου;
Κάποια στιγμή ήρθε μία συγκυρία και γνώρισα κάποιους ανθρώπους, τον Νικόλα Αδέσποτο (a des potes) και τον Βαγγέλη Καραπέτρο και ενώ δεν υπήρχε ποτέ απόφαση συνειδητή, ξεκινήσαμε να κάνουμε ένα τραγούδι, να κάνουμε ένα δεύτερο τραγούδι και τελικά έβγαλα ένα δίσκο που λεγόταν «Ελεύθερο Κάμπινγκ». Κυκλοφόρησε από τη Walnut. Ήταν ένα πράγμα που ήταν αρκετά διαφορετικό από αυτό που κάνω τώρα. Πιο jazz, πιο swing, άλλο πράγμα. Μετά, φτάσαμε στον επόμενο δίσκο που ήταν κατά προσέγγιση περισσότερο εγώ. Βγήκε πέρσι. Λέγεται «Μία Εδέμ με χαμηλό ενοίκιο» και είχε μέσα 10 τραγούδια. Δούλεψα με τρομερά ταλαντούχους ανθρώπους σε αυτό το άλμπουμ. Κάπως έτσι ξεκίνησα να κάνω και live εμφανίσεις και κάποιες συνεργασίες. Μου άρεσε πάρα πολύ αυτός ο κόσμος.
Σε λίγο καιρό, θα κυκλοφορήσεις την τρίτη σου δισκογραφική δουλειά. Πώς νιώθεις;
Είναι huge αυτός ο δίσκος, γιατί είναι το πρώτο, ουσιαστικά για μένα άλμπουμ, που είναι τελείως εγώ. Νιώθω πιο ώριμη καλλιτεχνικά, ενώ στιχουργικά θεωρώ ότι είναι αυτό ακριβώς που έχω να πω. Και νιώθω ότι αυτή τη στιγμή, σε αυτή τη φάση, το πολύ, πολύ μεγάλο σχέδιο, γιατί είναι δώδεκα τραγούδια αυτό το άλμπουμ, υλοποιείται χάρη στους συνεργάτες μου. Τον Διγενή, ο οποίος είναι το icon της υπόθεσης, οδηγεί το καράβι που λέμε, τον Papatanice, τον Papazo (Βασίλη Παπαζώτο) και άλλους πολλούς ανθρώπους που δουλεύουν για τον δίσκο αυτό –ο οποίος ηχογραφείται στο studio της Mellowsophy music. Νιώθω πολύ χαρούμενη με αυτά τα υπερταλαντούχα πλάσματα.
Ποιο είναι το mood του νέου σου δίσκου;
Είναι κάτι που δεν έχω ξανακάνει, γιατί γενικά γράφω αρκετά καταθλιπτικά και dark πράγματα, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ που κάναμε πιο αισιόδοξα κομμάτια. Το «Αερόστατο» πήγε και πολύ καλά σαν κομμάτι και ραδιοφωνικά και γενικά συνεχίζει να πιέζει. Τώρα, τα τραγούδια είναι πάρα πολλά και κάθε ένα έχει μια άλλη σημασία. Επειδή ήταν πολλά τα τραγούδια, είχα την ευκαιρία να γράψω και αφηγηματικά πράγματα, τα οποία είναι μεν ετερόκλητα μεταξύ τους, αλλά τα συνδέει μια καλλιτεχνική επιμέλεια σε όλο αυτό. Κι αυτό νομίζω ότι πάλι έχει να κάνει με τη συνεργασία.
Αν μπορούσες αυτή τη στιγμή να έμπαινεις μέσα σε ένα αερόστατο, πού θα ήθελες να σε πάει;
Αρχικά, να πούμε ότι αυτό το τραγούδι γράφτηκε, γιατί τα τελευταία τέσσερα χρόνια λέω στους φίλους μου ότι θέλω να φτιάξω ένα αερόστατο στ’ αλήθεια, να το πετάξω. Έτσι ήρθε αυτή η ιδέα, μου είχε κολλήσει αυτό. Αν μιλάμε κυριολεκτικά, σίγουρα θα ήθελα να μην έχει τόσο ζέστη εκεί που θα βρεθώ.
Νομίζω ότι, επειδή έχω πάθει μερικά break downs και έχω πάρα πολλά ζητήματα και μεγάλη σύγχυση κάποιες φορές, θα ήθελα να βρεθώ σε ένα μέρος που δεν θα υπάρχουν πολλές πληροφορίες. Θα ήθελα να μην παθαίνω όλη αυτή τη διάσπαση. Είναι μία κατάσταση σχεδόν ημιμόνιμη, η οποία συχνά δημιουργεί μία σύγχυση στο κεφάλι μου και μία αναποφασιστικότητα. Είναι ορισμένες φορές, δηλαδή, σε περιόδους άγχους, όπως τώρα, ας πούμε, με τις συναυλίες και όλα αυτά που ετοιμάζουμε, παθαίνω τέτοια break downs.
Το άγχος έχει σημαδέψει τη γενιά μας, τι είναι όμως αυτό που σε κάνει να χαμογελάς;
Οι άνθρωποι που έχω επιλέξει στη ζωή μου. Όταν είμαι σε κατάσταση δημιουργική. Το να παράγω έργο και να μην ξέρω ότι απλά πράγματα μπορεί να μου προκαλέσουν χαμόγελα. Μου είναι εύκολο να χαμογελάσω, όσο και να κλάψω.
Ποιο είναι «αυτό το beat που δεν τελειώνει ποτέ» για το οποίο γράφεις στο ομώνυμο κομμάτι σου;
Αυτό που ακούω εγώ μες στο κεφάλι μου. Νομίζω ότι το main theme του κομματιού αυτού έχει να κάνει πολύ με αυτό που περιέγραψα και πριν, σε πιο σουρελιστικό βέβαια πλαίσιο. Ακόμη και ο στίχος «έξω η αγάπη σκοτώνει και το beat δεν τελειώνει» είναι για όσα διαδραματίζονται μέσα στο κεφάλι μου. Οι σκέψεις που με βασανίζουν.
Ήταν όλο σκηνοθετημένο από την αρχή στο κεφάλι μου. Δηλαδή βρέθηκα σε κατάσταση ημιμέθης, να χορεύω σε ένα μαγαζί, αλλά να σκέφτομαι άλλα πράγματα. Να γίνεται μια εσωτερική ψυχοθεραπεία ας πούμε. Αλλά ταυτόχρονα να είμαι εκεί με την παρέα που υπήρχε. Και να απαντάω κανονικά αλλά εγώ να μένω στην αποσύνδεση. Οπότε αυτό είναι και το τραγούδι. Περιγράφει μια τέτοια κατάσταση δηλαδή.
Το beat είναι ταυτόχρονα ένα ερωτικό τραγούδι. Προέρχεται από ένα πολύ προσωπικό μου κομμάτι. Μια λανθάνουσα μορφή αγάπης είναι αυτό το «έξω η αγάπη σκοτώνει». Μερικές φορές δηλαδή οι επιλογές μας οδηγούν σε μία λίγο άλλη κατάσταση.
Ανέφερες πριν την ψυχοθεραπεία, πώς σε έχει βοηθήσει αυτή η εσωτερική αναζήτηση;
Ναι, έχω κάνει ψυχοθεραπεία στη ζωή μου. Αυτή τη στιγμή δεν κάνω, αλλά έχω κάνει 7 χρόνια. Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό. Θεωρώ ότι πρέπει να βρει κάποιος την προσέγγιση που του ταιριάζει βέβαια, γιατί εγώ προσωπικά έχω πολλές άμυνες σαν άνθρωπος. Δεν είμαι για όλες τις προσεγγίσεις, δούλεψαν συγκεκριμένα πράγματα σε μένα.
Σαν διαδικασία νομίζω ότι είναι πάρα πολύ σημαντικό να την ενστερνιστούμε, να την αγκαλιάσουμε, γιατί γενικά η σχέση θεραπευτή-θεραπευόμενου είναι κάτι που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο. Ούτε με το μητέρα-παιδί, ούτε με την/το σύντροφο, ούτε με το φίλο σου, ούτε με τη φίλη σου, δεν μοιάζει με τίποτε άλλο. Για μένα είναι πολύ μοναδική αυτή η σχέση. Με έχει βοηθήσει προσωπικά και κατ’ επέκταση και στην καλλιτεχνική μου εξερεύνηση.
Ποια είναι τα ακούσματά σου;
Όταν ήμουν πιο μικρή, πέρασα μια εφηβική χρήση. Σε γυμνάσιο και λύκειο, άκουγα μόνο μέταλ. Ήμουν και emo. Οπότε, ήταν αυτή η φάση. Άκουγα φουλ Iron Maiden και Slipknot. Μέχρι τα 17 μου που συνήλθα λίγο και άρχισα να βγαίνω έξω και να φεύγω από αυτό. Μετά, τα ακούσματά μου, είναι κυρίως british pop. Ακούω πολύ βρετανική μουσική, αλλά αλλάζουν μονίμως τα ακούσματά μου. Πριν ένα μήνα άκουγα μόνο ιταλική μουσική, δεν ξέρω για ποιον λόγο.
Η αλήθεια είναι ότι –είχα το παράπονο– μέχρι και το Λύκειο δεν είχα ακούσει ελληνική μουσική σχεδόν καθόλου. Πέρα από Tρύπες, Ξύλινα Σπαθιά και λίγο ραπ που ακούγαμε τότε. Τώρα τελευταία ακούω πράγματα. Προσπαθώ να ακούω ό,τι καινούργιο βγαίνει.
Υπάρχει τελικά «Μια Εδέμ με χαμηλό ενοίκιο»;
Υπάρχει. Νοικιάστηκε. Τώρα, πάει. Δεν είναι ρεαλιστική ούτε αυτή η ιστορία. Η αφορμή ήταν ένα δικό μου προσωπικό δράμα που ζούσα εκείνη την περίοδο και συζήταγα αυτή την ιστορία. Ήμουν σε μια κατάσταση δραματική και είχα πει το εξής: «Ζω όλο αυτό που ζω και έχουμε και καπιταλισμό». Κι αυτό έγινε τραγούδι μετά, γιατί σχολιάστηκε πολύ από τους ανθρώπους που το άκουσαν. Γελάσαμε πάρα πολύ. Όταν γύρισα σπίτι, το σκέφτηκα και συνέδεσα κατά κάποιο τρόπο μια προσωπική ιστορία με κάτι πιο συλλογικό. Δραματικό θα έλεγα. Και τα δύο δραματικά δηλαδή τα βρίσκω. Αυτό. Αυτό ήταν η Εδέμ. Απλά είναι πολύ αλληγορικό το τραγούδι αυτό. Για μένα είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια. Θέλω πολύ να το πειράξω και να το κάνω ένα remix στο μέλλον.
Μιλά και για ένα παγκόσμιο δράμα. Γενικά θεωρώ ότι αν έχεις λίγη συναίσθηση δεν γίνεται να μην σε απασχολεί ότι πεθαίνουν παιδιά στην Παλαιστίνη. Δεν γίνεται αυτό. Είναι σημαντικό. Το ζούμε. Το βλέπουμε, το ακούμε. Όπως και άλλα δράματα. Δεν γίνεται. Ζούμε σε ένα σύνολο. Δεν ζούμε μόνοι μας. Οπότε εννοείται ότι με απασχολεί αυτό. Δηλαδή, το να μην πας να ψηφίσεις για μένα είναι έγκλημα. Έχουν παλέψει άνθρωποι, έχουν δοθεί αγώνες για να μπορούμε να πηγαίνουμε να ψηφίσουμε και εμείς αρνούμαστε.
Μου αρέσει να υπάρχει δημοκρατία σε πολλά πράγματα, ακόμη και σε φεστιβάλ, όταν τυχαίνει να είμαστε σε line up μόνο γυναίκες, περνάω τέλεια. Όλες έχουμε βιώσει τον σεξισμό και τη διάκριση κι από τα πρώτα έτη της σχολής που ήμουν ήδη. Απλά δεν αντιμετωπίζω ποτέ την δουλειά μου διαφορετικά από έναν άντρα. Καταλαβαίνω ότι κοινωνικά υπάρχει μισογυνισμός, αλλά δεν το αποδέχομαι.
Είμαστε μια ανάσα πριν τον Αύγουστο, τι είναι οι διακοπές για σένα;
Λοιπόν διακοπές για μένα είναι σίγουρα να είμαι στα πέντε μέτρα από τη θάλασσα, ακίνητη. Βασικά έχω δύο μορφές διακοπών και τις δύο τις κάνω κάθε χρόνο. Αρχικά, σίγουρα μένω σε ένα μέρος όπου δεν χρειάζεται να κάνω πολλά πράγματα και είναι αυτό που λέμε οι διακοπές για την ξεκούραση. Απλά πάω μέχρι την παραλία και κάθομαι εκεί μέχρι να νυχτώσει και διαβάζω βιβλία, γιατί είναι η μόνη περίοδος του χρόνου που έχω ελεύθερη να διαβάσω κανονικά ένα βιβλίο κι όχι να το αφήνω και να το ξαναπιάνω μετά από δύο εβδομάδες, γιατί δεν προλαβαίνω. Θέλω να περνώ και χρόνο με τους ανθρώπους μου γιατί η καθημερινότητά μου είναι πολύ έντονη. Από την άλλη, υπάρχουν οι άλλες διακοπές που εξερευνώ ένα καινούργιο μέρος. Ξεκινάμε ορειβασίες από το πρωί μέχρι να το μάθουμε όλο, να γυρίσουμε κάθε του γωνιά. Παίρνουμε όλα τα ορειβατικά μονοπάτια που έχει το νησί από τις 5 το πρωί για να μην μας πιάσει η ζέστη και να έχουμε τελειώσει στις 7.30-8, να γυρίσουμε, να πάμε για μπάνιο.
Ο πρώτος σου δίσκος έχει τίτλο «Ελεύθερο κάμπινγκ», ποια είναι η σχέση σου με αυτό το καταδιωκόμενο «σπορ»;
Είναι πολύ καλή η σχέση με το ελεύθερο κάμπινγκ, των κρατικών φορέων δεν είναι γιατί μας κυνηγάνε. Θα έπρεπε να βάλουμε περισσότερα σημεία για ελεύθερο κάμπινγκ στην Ελλάδα.
Τώρα περιμένουμε τον καινούργιο δίσκο σου;
Ναι! Το φθινόπωρο, λίγο πριν το 2025. Έχω σίγουρα πολύ ωραίες συνεργασίες στο άλμπουμ αυτό. Δεν θα τις πω. Αλλά, μ’ αρέσει. Είναι κι ένας λόγος που ανυπομονώ για αυτό. Γιατί έχω πολύ όμορφες συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες, οι οποίοι έχουν δώσει κι αυτοί μια άλλη πνοή σε όλο αυτό. Επομένως, συνεχίζουμε τις εμφανίσεις και ολοκληρώνουμε σιγά σιγά το νέο άλμπουμ.
Οι σκέψεις σου για το καλοκαίρι;
Να μην πετάμε πλαστικά στις παραλίες. Να μην σκοτωνόμαστε στους δρόμους με τα αμάξια, να πηγαίνουμε με τα όρια ταχύτητας, να χαλαρώσουμε, να ηρεμήσουμε, να κάνουμε ανασκόπηση. Και καλό μας καλοκαίρι!